Μηνύματα φωτός

-Ευτυχισμένος αυτός που γνωρίζει,τι είναι αγάπη προς τον Ιησού Χριστό και περιφρονεί τον εαυτόν του χάριν αυτής της αγάπης.
-Αγάπησε ψυχή ολόθερμα τον Ιησού Χριστό.Αυτόν να θεωρείς φίλο σου,Αυτόν,που έστω και αν όλοι σε εγκαταλείψουν,δεν θα σε αφήσει ποτέ,ούτε θα επιτρέψει να καταστραφείς.
-Αν σε κάθε σου ανάγκη επικαλείσαι τον Ιησού Χριστό,θα Τον έχεις πάντοτε κοντά σου.Αν ο Χριστός είναι μαζί σου,κανείς εχθρός δεν μπορεί να σε βλάψει.
-Να είσαι ταπεινός και ειρηνικός και ο Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί σου
-Να είσαι ευσεβής και πράος και ο Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί σου.
-Κάνε τον Ιησού Χριστό βασιλιά της καρδιάς σου και θα είσαι πάντα ευτυχισμένος.

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος λυτρώνεται

(Από το βιβλίο: «ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΜΕ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ, ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ», Τόμος Β΄)



- Γέροντα, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Βοηθάει αυτό;

- Άλλα τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και άλλα τώρα. Σήμερα αυτό δεν βοηθάει.

- Γιατί, Γέροντα; Τότε είχαν πιο πολύ ζήλο;

- Και πιο πολύ ζήλο είχαν και δεν είχαν αυτά που έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Τώρα βλέπεις, τα ανδρόγυνα χωρίζουν στα καλά καθούμενα, δεν είναι όπως παλιά.

Έχουν απομακρυνθεί οι άνθρωποι από το Μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημά τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμιά φορά;

Το δάκρυ του Αρχαγγέλου


Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Το ανευλόγητο γάλα


Κάποτε ευρισκόμενος ο Όσιος Παρθένιος στον Κρουσώνα, ένας βοσκός του ζήτησε να ευλογήσει το κοπάδι των αιγοπροβάτων του. Ο Γέροντας ανταποκρίθηκε και πήγε στη μάνδρα, όπου και είχε συγκεντρώσει τα ζώα με το θαυματουργό σταυρό ευλογίας που έφερε πάντοτε μαζί του, ευλόγησε το κοπάδι, λέγοντας διάφορες προσευχές. Ο βοσκός, γνωρίζοντας ότι ο Γέροντας δεν έτρωγε κρέας για να τον φίλευε στο σπίτι του, σφάζοντας κάποιο από τα ζώα του, του είπε να αρμέξει κάποιο πρόβατο ή κατσίκα και να του προσφέρει λίγο γάλα. Ο Όσιος δέχθηκε και του είπε:

—Ναι, ευχαρίστως θα πιω λίγο γάλα από την κατσίκα, που θα σου υποδείξω εγώ. Και του έδειξε από ποιά ήθελε γάλα. Ο βοσκός πήγε να πιάσει το ζώο, αλλά δεν μπορούσε. Το κυνηγούσε για πολλή ώρα αν και ήταν ήμερο, διότι καθημερινά το άρμεγε, αλλά τώρα δεν μπορούσε να το πιάσει. Στο τέλος αποκαμωμένος λέει στο Γέροντα:

-Γέροντα, βλέπεις δεν μπορώ να το πιάσω…

—Δεν μπορείς, διότι το έχεις κλέψει. Έτσι δεν είναι;

—Ναι, Γέροντα, το έχω κλέψει, είπε σκύβοντας το κεφάλι.

-Να γυρίσεις την αίγα στο κοπάδι το ξένο, από το οποίο την πήρες, διότι η ευλογία του Θεού δεν μπορεί να μείνει στο κοπάδι σου.

Με το θαυματουργικό αυτό τρόπο ο Όσιος Παρθένιος δίδαξε το βοσκό ότι τα ξένα πράγματα, τα κλοπιμαία δεν τα ευλογεί ο Θεός, αλλά εμποδίζουν και τη θεία ευλογία για τα άλλα τα νόμιμα, που έχουν αποκτηθεί με ιδρώτα.



Πηγή:diakonima

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Δάκρυσαν οι εικόνες του Ταξιάρχη στον Ιαλυσό Ρόδου ! Χτυπούνε οι καμπάνες αυτή τη στιγμή στην Ιαλυσό!26/10/2013


Δάκρυσαν οι δυο εικόνες του Ταξιάρχη στον Ιερό Ναό Ταξιαρχών στο Παλιό Νεκροταφείο της Ιαλυσού.

Από τις 7 το πρωί, όταν άνοιξαν οι πόρτες τις εκκλησίας, ο Ιερέας και οι πιστοί με αίσθημα κατάνυξης και συγκίνησης αντίκρισαν τις δυο εικόνες του ταξιάρχη να δακρύζουν.

Πλήθος πιστών συρρέει από εκείνη την ώρα στην Εκκλησία όπως και Ιερείς από πολλές ενορίες του νησιού, καθώς όπως λένε οι ίδιοι δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό.

Η φωτογραφία είναι από την μια εικόνα του Ταξιάρχη με το δάκρυ αποτυπωμένο πάνω, όσο μπορεί να φανεί στη φωτογραφία, την οποία έστειλε στο rodosreport o Σάββας Σαχίνης.

rodosreport.gr


rodosreport.gr
http://www.youtube.com/watch?v=vazcrznw4Ig&feature=share

TV KOSMOS.GR

Η ΑΠΟΔΗΞΗ!!!!
http://www.youtube.com/watch?v=_uo-bixCAiU#t=33

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΣΗΜΑΔΙ---ΔΑΚΡΥΖΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗ ΡΟΔΟ-ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΛΠΙΔΙΟ?



S.O.S ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΣΗΜΑΔΙ

Από νωρίς το πρωί όταν άνοιξαν τις πόρτες τις εκκλησίας, συνειδητοποίησαν ότι οι δυο εικόνες του Ταξιάρχη στον Ιερό Ναό Ταξιαρχών στο Παλιό Νεκροταφείο Ιαλυσού δάκρυζαν. Έκτοτε πλήθος πιστών συρρέει στην εκκλησία για να προσκυνήσει την Εικόνα. Τώρα συνεχίζει να δακρύζει η μεγάλη εικόνα του Ταξιάρχη.

Περίπου στις δυο το μεσημέρι, στο σημείο μετέβη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλος, ο οποίος προσκύνησε την εικόνα, την εξέτασε και έδωσε εντολή να μεταφερθεί στην Εκκλησία της Ιαλυσού, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου θα ακολουθήσει παράκληση. Ήταν αρκετά προσεκτικός και δεν θέλησε να κάνει δηλώσεις μέχρι να εξακριβωθεί περί τίνος πρόκειται, αν και φαίνεται να πιστεύει ότι πρόκειται για θαύμα του Ταξιάρχη εφόσον δεν υπάρχουν ενδείξεις κάποιου άλλου γεγονότος που να προκαλεί τα δάκρυα.

Οι πιστοί, όπως και ο εφημέριος του Ναού π. Απόστολος, σκουπίζουν τα δάκρυα του Ταξιάρχη και η εικόνα συνεχίζει ασταμάτητα να δακρύζει. H εικόνα άλλαξε περιβάλλον για να εξετάσουν αν θα συνεχίσει να δακρύζει ενώ διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχει υγρασία πίσω από την εικόνα.

Κόσμος προσκυνάει, προσεύχεται κλαίει από δέος και συγκίνηση μπροστά στον Ταξιάρχη και εύχεται να τους προστατέψει, καθώς πιστεύουν ότι όταν οι εικόνες δακρύζουν, δεν είναι καλό σημάδι. Προσπαθούν με λίγο βαμβάκι να σκουπίσουν τα δάκρυα και να τα έχουν σαν φυλαχτό. Όσο περνάει η ώρα, όλο και περισσότερος κόσμος σπεύδει να προσκυνήσει τον Ταξιάρχη. Και όλα αυτά, λίγες ημέρες πριν από την Χάρη του.

Όπως πάντα αναφέρεται, όταν οι εικόνες δακρύζουν, είναι σημάδι των καιρών…
ΕΙΚΟΝΑ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΡΟΔΟΣ 26-10-13
http://www.youtube.com/watch?v=rdbJKpHdRR0


ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ?
ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ -ΣΟΚ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΕΛΠΙΔΙΟΥ
Η ΡΟΔΟΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης 26 Ὀκτωβρίου



Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἤτανε παλληκάρι
καὶ τῆς χριστιανοσύνης μας τὸ φωτεινὸ καμάρι.


Διακόσια ἑξήντα μετὰ Χριστὸν εἰς τὴν Θεσσαλονίκη
γεννήθηκε ὁ Ἅγιος, ποὺ ἡ πόλις τοῦ ἀνήκει.


Ἐπίσημο τὸ γένος του καὶ ἦταν στολισμένος
καὶ μὲ Θεοῦ χαρίσματα δαφνοστεφανωμένος.


Φρόνιμος, μὲ ταπείνωση καὶ μὲ δικαιοσύνη,
σεμνός, ἁγνὸς καὶ ἠθικὸς τὴν ἐποχὴ ἐκείνη.


Ὁλόψυχα εἰς τὸν Χριστὸν ἐπίστευε ἐκεῖνος
λαμποκοποῦσε μὲ ἀρετὲς σὰν μυρωμένος κρίνος.


Ἦταν ὁ Διοκλητιανὸς βασιλέας εἰς τὴν Ρώμη,
χριστιανομάχος φοβερὸς καὶ σὰν θηρίο ἀκόμη.

Εἶχε καὶ Μαξιμιανὸ ὀνόματι γαμβρό του,
ποὺ ἦταν τότε στρατηγός, τὸν εἶχε βοηθό του.

Μοβόρος ἤτανε κι αὐτὸς σὰν τ᾿ ἄγρια θηρία,
Καίσαρα τὸν διόρισε εἰς τὴν Μακεδονία.

Γνώρισε τὸν Δημήτριο γεμάτο καλοσύνη,
Θεσσαλονίκης ἄρχοντα τὸν τίμησε νὰ γίνῃ.

Ἐνόμιζε ὁ Δημήτριος πὼς ἦν εἰδωλολάτρης,
τὸν διορίζει στρατηγὸ ἀξίας ἀνωτάτης.

Ἀλλὰ εἰς τὸ ἀξίωμα δὲν δίνει σημασία,
δὲν εἶχε ματαιότητα, οὔτε κενοδοξία.

Χάρηκε ὅμως μὲ αὐτὸ ποὺ βρῆκε εὐκαιρία,
γιὰ νὰ κηρύξῃ τοῦ Χριστοῦ ἀληθινὴ θρησκεία.

Πάσχιζε τώρα πιὸ πολὺ τὶς ἀρετὲς ν᾿ αὐξήσῃ,
καὶ στὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ τὸν κόσμο νὰ γυρίσῃ.

Ἡμέρα καὶ νύχτα δίδασκε μὲ τ᾿ ἅγιόν του στόμα,
σὲ νέους καὶ σὲ γέροντες καὶ στὸ στρατὸ ἀκόμα.

Τοὺς ἔλεγε γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὴν Δημιουργία
πῶς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ἔδωσε σοφία.

Ἄκουγαν καλοκάγαθοι Χριστοῦ διδασκαλία
κι ἔφευγαν ἀπ᾿ τὰ εἴδωλα μὲ τὴ θεογνωσία.

Γύρισαν Θεσσαλονικεῖς στὴν πίστη τὴν Ἁγία
καὶ ἀρνούντανε τοῦ σατανᾶ τὴν εἰδωλολατρεία.

Κατήγγειλαν στὸν βασιλιὰ ἄνθρωποι τὸν Δημήτρη,
ὅτι πιστεύει καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη.

Σὰν τ᾿ ἄκουσε ὁ βασιλιάς, λυπᾶται στὴν καρδία,


ποὺ ἔχανε ἕναν ἄνθρωπο πού ῾χε μεγάλη ἀξία.

Καλεῖ ἀξιωματικοὺς νὰ κάνουνε θυσία,
δὲν πῆγε ὁ Δημήτριος καὶ πῆρε ἀπουσία.

Καὶ τὸν καλεῖ προσωπικὰ ὁ βασιλιὰς μπροστά του
καὶ ὁμολόγησε Χριστὸν ποὺ εἶχε στὴν καρδιά του.

Τότε τοῦ λέγει ὁ βασιλιὰς γιὰ τ ᾿ ἀξιώματά του,
ποὺ τὸν ἐτίμησε πολὺ στὴν πόλη τὴν δικιά του.

Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος· τιμῶ τὴν βασιλεία,
μὰ ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ αὐτὸς ἔχει ἀξία.

Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Θεὸς ἀληθινός μου,
πιστεύω καὶ θὰ προσκυνῶ, εἶναι δημιουργός μου.

Τὸν πρόσβαλε ὁ βασιλιὰς ποὺ τοῦ ῾δωσε ἀξία
καὶ ἡγεμόνας ἤτανε σ᾿ ὅλη τὴ Θεσσαλία.

Ἀκόμα ἐφοβέρισε πὼς θὰ τὸν βασανίσῃ,
μὲ τιμωρίες φοβερὲς αὐτὸν θὰ τιμωρήσῃ.

Τοῦ ἁπαντᾶ ὁ Ἅγιος· βάσανα καὶ θυσία
εἶν᾿ ἀγαλλίασι γιὰ μὲ στὴν ἄνω βασιλεία.

Τ᾿ ἀκούει ὁ Μαξιμιανός, φρυάζει ἀπ᾿ τὸ κακό του,
τὸν δένουν χειροπόδαρα, τὸν ἔβλεπε ἐμπρός του.

Τὸν ρίχνουνε στὴ φυλακή, μήπως ἀλλάξῃ γνώμη,
καὶ σὲ λουτρὸ ἀκάθαρτο καὶ βρώμικο ἀκόμη.

Μπαίνοντας μέσα στὸ λουτρό, ἕνας σκορπιὸς προβαίνει,
γιὰ νὰ κεντρίσῃ τὸν Ἅγιον ἀμέσως ἐπεμβαίνει.

Καὶ ἀμέσως τότε ὁ Ἅγιος μὲ τοῦ σταυροῦ σημεῖον,
ἐπεκαλέσθη τὸν Χριστόν, πάτησε τὸ θηρίον.

Κατόπιν ἀκούει μία φωνὴ ψηλὰ εἰς τὸ ταβάνι,
ἄγγελος χρυσοστέφανο στὴν κεφαλὴ τοῦ βάνει.

Χαῖρε, λέγει, Δημήτριε, νὰ ἔχῃς μέσ᾿ στὸ νοῦ σου,
πῶς μὲ τὸ ὄνομα Χριστοῦ νικᾶς καὶ τοὺς ἐχθρούς σου.

Τὸν ἄφησε πολὺ καιρὸ φυλάκισι νὰ κάνῃ,
τὸν τιμωρεῖ ὁ βασιλιάς, ὡς ὅτου νὰ πεθάνῃ.

Ἄλλαι αἱ ἀνθρώπινες βουλαὶ καὶ ἄλλαι βουλαὶ Κυρίου,
ἔπρεπε στὴ συνέχεια σειρὰ τοῦ μαρτυρίου.

Βρισκότανε στὴ φυλακὴ ὁ Ἅγιος ἕνα χρόνο,
καὶ ἔκανε κήρυγμα Χριστοῦ στοὺς ἐπισκέπτες μόνο.

Ἕνα παιδὶ στὴ φυλακή, Νέστορας τ᾿ ὄνομά του,
ἦταν δικός του μαθητὴς καὶ ἔμεινε κοντά του.

Ἀγῶνες τότε γίνονταν εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
τὸ μέρος τοῦ αὐτοκράτορα ἐκέρδιζε τὴ νίκη.

Ἀπ᾿ τὴ Σκυθία ἔφερε ἄνδρα ψηλό, γενναῖο,
νίκες αὐτὸς ἐκέρδιζε, τὸν ἔλεγαν Λυαῖο.

Ἀθλητικὸ παράστημα καὶ δύναμη στὴν πάλη,
νικοῦσε κάθε ἀντίπαλο, ἔπαιρνε τὴν σκυτάλη.

Σὰν τὸ θεριὸ τ᾿ ἀνήμερο ἤθελε νὰ παλέψῃ,
καὶ τοὺς ἐτότε χριστιανοὺς ὅλους νὰ καταστρέψῃ.

Φόβος καὶ τρόμος ἔπιανε τότε τὸν κάθε νέο,
σὰν τοῦ ῾λεγαν στὸ στάδιο νὰ μπῇ μὲ τὸν Λυαῖο.

Ἐκάγχασε εἰρωνικὰ εἰς χριστιανῶν τὸ βάρος
καὶ τότε ἕνας χριστιανὸς ἀμέσως παίρνει θάρρος.

Αὐτὸς εἶναι ὁ Νέστορας, στὴ φυλακὴ πηγαίνει,
στὸν Ἅγιο Δημήτριο καὶ τὴν εὐχή του παίρνει.

Τὸν σταύρωσε στὸ μέτωπο, τοῦ εἶπε θὰ νικήσῃς
Λυαῖον μὰ καὶ γιὰ Χριστὸν ἐσὺ θὰ μαρτυρήσῃς.

Εὐθὺς τρέχει στὸ στάδιο καὶ βρίσκει τὸν Λυαῖο,
ὁ γίγας τὸν ἐκοίταξε, εἴκοσι χρόνων νέο.

Λέγει περιφρονητικά, ἀγώνα ἔχω μαζί σου
δὲν κάνω, μ᾿ ἕνα πέταγμα θὰ χάσῃς τὴ ζωή σου.

Τὸν ἐρεθίζει ὁ Νέστορας, δέχεται νὰ παλέψῃ
καὶ ἔτσι κρατῆσαν καὶ οἱ δύο τὴν ἰδικήν τους θέσι.

Χιλιάδες θεατὲς ἐκεῖ ποὺ παρακολουθοῦνε,
καὶ μὲ κομμένη ἀνάσα τους τὴν πάλη καρτεροῦνε.

Ὁ Ἅγιος στὴ φυλακὴ κάνει τὴν προσευχή του
γιὰ μαθητή του Νέστορα, ἡ νίκη νά ῾ν᾿ μαζί του.

Στὸ στάδιο οἱ χριστιανοὶ ἀνέπεμπαν δεήσεις
καὶ τὸν Χριστὸ παρακαλοῦν ὁ Νέστωρ νὰ νικήσῃ.

Καὶ προχωρεῖ ὁ Νέστορας, εὐλύγιστος στὰ στήθια,
καὶ τοῦ Θεοῦ Δημήτριον ζητάει τὴν βοήθεια.

Ἔπληξε μὲ τὸ ξίφος του τὸν γίγαντα Λυαῖο,
ἄκουσε ὁ Θεὸς καὶ βράβευσε τὸν Νέστορα τὸν νέο.

Τὸ πτῶμα πέφτει καταγῆς δίχως τὴν πρώτη δόξα,
γιατὶ πολλοὺς ἐφόνευσε μὲ τὰ δικά του τόξα.

Καλεῖ ὁ αὐτοκράτορας, τὸν Νέστορα ἀνακρίνει,
καὶ γιὰ μαγεία νόμισε τὴν νίκη του ἐκείνη.

Ἐγώ, τοῦ λέγει ὁ Νέστορας, δὲν ἔκανα μαγεία,
μὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν δύναμι, τῇ θείᾳ βοηθείᾳ.

Ἀκούει ὁ Διοκλητιανός, ἔξω φρενῶν ἐγίνη,
καὶ λέγει στὸ Μαρκιανὸ ὁ δήμιος νὰ γίνῃ.

Ἔγινε ἀποκεφαλισμὸς ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι,
καὶ πῆγε στὸν παράδεισο, Θεοῦ τὸ περιβόλι.

Καὶ βγήκανε ἀληθινά τοῦ Ἁγίου Δημητρίου
τὰ λόγια π᾿ ἄκουσαν τ᾿ αὐτιά, Νέστορος τοῦ Ἁγίου.

Ἦταν πολὺ ἡρωϊκὴ τοῦ Νέστορα ἡ θυσία,
γι᾿ αὐτὸ δικαίως τὸν τιμᾶ Χριστοῦ ἡ ἐκκλησία.

Καὶ ἔρχεται τώρα ἡ σειρὰ Μάρτυρος Δημητρίου,
ποὺ ἤτανε ἐμψυχωτὴς Νέστορος τοῦ Ἁγίου.

Στέλνει ὁ αὐτοκράτορας δικούς του στρατιῶτες,
τὸν Ἅγιον νὰ φονεύσουνε στὴν φυλακὴ ἐτότες.

Προσεύχεται ὁ Ἅγιος κι ἐσήκωσε τὸ χέρι,
νὰ λογχευθῇ εἰς τὴν πλευρὰν τὸ σῶμα του προσφέρει.

Καὶ ἐμιμήθη τὸν Χριστὸν εἰς τὸν Σταυρὸ ἐπάνω,
ποὺ ἔχυσαν αἷμα θεϊκὸ τὰ χέρια τῶν τυράννων.

Πρῶτα πρωτοκτυπήσανε ἀριστερὴ πλευρά του,
καὶ ἔπειτα τὸ σῶμα του, πλάτες καὶ σωθικά του.

Κτυπήματα καὶ βάσανα ἔπαθε τὸ κορμί του,
παρέδωκε εἰς τὸν Χριστὸν τὴν ἱερὴ ψυχή του.

Καὶ πῆραν μὲ εὐλάβεια τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου,
καὶ τὸ ἐνεταφίασαν στὸ μέρος μαρτυρίου.

Τὴν ὥρα ποὺ ἐλόγχισαν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου,
Ἅγιος Λοῦπος μάζεψε αἷμα τοῦ μαρτυρίου.

Πῆρε τὸ δακτυλίδι του ἀπὸ τὸ δάκτυλό του
καὶ ἔκανε θαύματα πολλά, τὸ εἶχε βοηθό του.

Τὸ ἔμαθε ὁ βασιλιάς, ἀμέσως διορίζει
καὶ στρατιώτης μὲ σπαθὶ τὸν ἀποκεφαλίζει.

Ὁ Λοῦπος εἶναι μάρτυρας, ἡ μνήμη του ἡ ἁγία
στὶς εἰκοστρεῖς τὸν Αὔγουστο γιορτάζει ἡ ἐκκλησία.

Δίνει ὁ Χριστὸς στοὺς μάρτυρες παρασημοφορία,
καὶ ζοῦν μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, αἰώνια Βασιλεία.

Καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον καὶ μάρτυρα Δημήτρη,
τοῦ ῾δωσε δόξα καὶ τιμὴ τοῦ θείου Μυροβλύτη.

Καὶ ἄνθρωποι οἱ χριστιανοὶ στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου
ἅγιον μύρον ἔπαιρναν Μάρτυρος Δημητρίου.

Τὸ μύρο εἶχε τὴ δύναμη νὰ κάνῃ θεραπεία,
παίρνει ἀρρώστιες ἀσθενῶν καὶ δίνει τὴν ὑγεία.

Ἂς τὸν παρακαλέσουμε τὸν Ἅγιο Δημήτρη,
νά ῾ναι στὸν κάθε χριστιανὸ ὁ ἰατρὸς στὸ σπίτι.




Θαύματα Ἁγίου Δημητρίου


Πάμπολλα εἶν᾿ τὰ θαύματα τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου
ἔχουν γραφτεῖ ἀπ᾿ τὰ πολλὰ στὸν βίο τοῦ Ἁγίου.

Καὶ θὰ τὰ ἀντιγράψουμε ὅσα ἐδῶ μποροῦμε
μὲ τὴ δική του προσευχὴ καὶ νὰ τὸν μιμηθοῦμε.

Τὰ θαύματα εἶναι πολλὰ τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου,
ποὺ ἐλογχίσθη στὴν πλευρὰ πρὸς χάριν τοῦ Κυρίου.

Κάποτε ἕνας ἀσκητὴς δὲν πίστευε στὸ μύρο,
ποὺ στοῦ Ἁγίου ἀνέβλυζε, στὸν τάφο του τριγύρω.

Μία νύχτα ἐκοιμότανε, βλέπει στὸ ὄνειρό του
τὸν Ἅγιο Δημήτριο, πὼς ἦταν στὸ Ναό του.

Καὶ βλέπει ἕναν ἄνθρωπο, τάφου κλειδιὰ κρατοῦσε,
νὰ τοῦ ἀνοίξῃ τοῦ ῾λέγε καὶ αὐτὸς νὰ προσκυνοῦσε.

Σηκώσανε ἕνα μάρμαρο, μὰ μὲ μεγάλο κόπο
καὶ εἶδαν τ᾿ Ἁγίου λείψανο λαμπρὸ σ᾿ αὐτὸ τὸν τόπο.

Οἱ λογχισμένες του πληγὲς ἀνέβλυζαν τὸ μύρο
καὶ τοῦ Ἁγίου ἔβρεχαν τὸν τάφο του τριγύρω.

Φοβήθηκε ὁ ἀσκητὴς σὰν εἶδε αὐτὸ τὸ θαῦμα·
ὦ, Ἅγιε Δημήτριε, φωνάζει ἐν τῷ ἅμα.

Κι ἐξύπνησε μὲ τὴν φωνὴ τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου
καὶ μουσκεμένος ἤτανε μὲ μύρο τοῦ Ἁγίου.

Ἐπίστεψε τότε κι ἔτρεξε εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
προσκύνησε τὸν Ἅγιο· τιμὴ σ᾿ αὐτὸν ἀνήκει.

Σὰν ἦταν αὐτοκράτορας ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος,
τ᾿ Ἁγίου ἔκτισε Ναό, ὡς κτίτορας ἐκεῖνος.

Στὰ μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, τότε τζαμὶ εἶχε γίνει,
οἱ Τοῦρκοι δὲν τὸ πείραξαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη.

Τὸ χίλια ἐννιακόσια δώδεκα ἦρθε ἐλευθερία
καὶ λειτουργοῦσε ὁ Ναὸς εἰς τὴν ὀρθοδοξία.

Κάποτε ἕνας ἐπίσκοπος ἐπῆγε νὰ ταξιδέψῃ,
στὰ μέρη Ἀλεξάνδρειας ἤθελε νὰ μισεύσῃ.

Στὸ πλοῖο ποὺ ταξίδευε μὲ δίχως νὰ τὸ ξέρῃ,
τὸν πιάσανε οἱ πειρατές, τὸν πᾶνε σ᾿ ἄλλα μέρη.

Σ᾿ ἀγαρηνὸν τὸν πούλησαν, ἦταν σκληρὸς ἐκεῖνος
καὶ βρέθηκε σὲ ἄπιστο ὁ μυρωμένος κρίνος.

Καὶ κοπριὰ στὸν ὦμο του, τοῦ βάζει μὲ κοφίνι
καὶ σκέπτονταν ὁ δυστυχὴς τὴν ἀρχιερωσύνη.

Τὰ ἄχραντα μυστήρια ποὺ εἶχε στὸ κεφάλι,
καὶ τώρα ποὺ κατήντησε, σκεπτότανε καὶ πάλι.

Παρακαλοῦσε τὸν Θεό, τὴν νύχτα καὶ ἡμέρα,
νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴ σκλαβιά, νὰ πάρῃ ὁ νοῦς του ἀέρα.

Τὸν ἅγιο Δημήτριο βλέπει μὲ τ᾿ ἄλογό του,
μία νύχτα ἐκεῖ ποὺ ἔκλαιγε, ἐφάνηκε ἐμπρός του.

Τί ἔχεις καὶ κλαῖς, ὁ Ἅγιος ἐπίσκοπον ρωτάει,
καὶ ἀμέσως ὁ ἐπίσκοπος εὐθὺς τοῦ ἀπαντάει.

Ἡμέρα μ᾿ ἔχουν στὴν δουλειά, τὴ νύχτα μὲ κρατοῦνε,
δεμένο μὲ τὰ σίδερα καὶ μὲ ταλαιπωροῦνε.

Τότε, τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος, γιὰ νὰ καβαλικεύσῃ,
στ᾿ ἀλόγου τὰ καπούλια του μαζὶ νὰ ταξιδέψῃ.

Δὲν μπορῶ νὰ σηκωθῶ ὄρθιος, βρίσκομαι δεσμευμένος,
ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη τὸ σκληρὸ εἶμαι ἁλυσοδεμένος.

Καὶ ἐπεμβαίνει ὁ Ἅγιος καὶ τὸν σηκώνει ἐπάνω,
καβαλικεύει στ᾿ ἄλογο σὰν νά ῾ναι ἀεροπλάνο.

Βρέθηκε θαυματουργικὰ εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
τάφος Ἁγίου εἶν᾿ ἐκεῖ, ἡ πόλις τοῦ ἀνήκει.

Προσκύνησε μὲ σεβασμὸ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου,
ὅπου τὸν ἐλευθέρωσε ἀφεντικοῦ Ἁγίου.

Ἐμπῆκε μὲς στὴν ἐκκλησιὰ καὶ ἡ δουλειά του πρώτη
εἰς στὴν εἰκόνα γνώρισε Χριστοῦ τὸν στρατιώτη.

Αὐτὸς μὲ ἐλευθέρωσε, εἶπε εἰς τοὺς ἀνθρώπους,
ποὺ ἤμουνα αἰχμάλωτος εἰς τοὺς ἁγίους τόπους.

Καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀφρική, δική του ἐπαρχία
καὶ ἐκεῖ τιμᾶ τὸν Ἅγιο, τοῦ κτίζει ἐκκλησία.

Καὶ τίμησε τὸν Ἅγιο ἀπὸ εὐγνωμοσύνη,
γιατὶ τὸν ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν σκληρὴ ὀδύνη.

Ἐπίσκοπος ἕνας Γαβριὴλ στὸ μέρος Τροιζηνία,
μεγάλα ψάρια ψάρευε στὰ ἀνοιχτὰ μὲ πλοῖα.

Τὸν πιάνουν ὅμως πειρατὲς τὸν πᾶνε στὸ Ἀλγέρι,
σὲ μπέη τὸν ἐπούλησαν, ἐκεῖ στὰ ξένα μέρη.

Τὸν βάζει ὁ μπέης σὲ δουλειὰ διὰ τὰ δύο του χέρια
γιὰ νὰ τοῦ κάνῃ ὑπακοὴ μὲ δίχως χασομέρια.

Μὲ τὸ ἕνα χέρι θὰ κουνᾶ πάντα χειρόμυλό του,
μὲ τ᾿ ἄλλο τ᾿ ἀραπόπουλο ποὺ ἦταν τὸ μωρό του.

Κι ἔγραψε ἕνα ἑξάστιχο, εἰρωνικὸ δικό του,
ποὺ τὸ αὐτοσχεδίασε διὰ τὸν ἑαυτό του.

«Ἐπίσκοπε τοῦ Δαμαλᾶ, μὲ δίχως νοῦ, δίχως μυαλά,
μικρὰ ψάρια δὲν ἤθελες, τὰ μεγάλα γύρευες
τράβα τὸν χειρόμυλο, κούνα καὶ τὸν Ἀραπόπουλο».

Ὁ μπέης ποὺ τὸ ἄκουγε, τὸν Γαβριὴλ ρωτάει,
τί λέει τὸ τραγούδι αὐτὸ κι ἀμέσως ἀπαντάει.

Πῶς προσευχὴ εἰς τὸν Θεὸ κάνει γιὰ τὸν υἱόν του
καὶ ὁ μπέης τοῦ φερότανε καλὰ στὸν ἑαυτό του.

Παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ
ὁ Γαβριὴλ ἐπίσκοπος ἀπ᾿ τὴ σκλαβιὰ τὴν τόση.

Μία μέρα ἦταν ἑορτὴ τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου
βρισκότανε περίλυπος εἰς τὴν αὐλὴ Κυρίου.

Τὸν Ἅγιο Δημήτριο τὸν εἶδε καβαλάρη,
μὲ δίχως λέξη νὰ τοῦ πῇ, μαζὶ τὸν εἶχε πάρει.

Καὶ ἀμέσως τὸν μετέφερε εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
καὶ εἰς τὸν Πόρο ἔφτασε μὲ τοῦ Ἁγίου νίκη.

Κάποτε πείνα ἔπεσε εἰς τὴν Μακεδονία,
σιτάρια δὲν ἐφύτρωναν, οὔτε στὴν Θεσσαλία.

Ἡ πείνα τότε ἔφτασε καὶ στὴν Θεσσαλονίκη
ἐνήργησεν ὁ Ἅγιος στὴν πόλι ποὺ τοῦ ἀνήκει.

Ἐτότε κάποιος πλοίαρχος σιτάρι εἶχε φορτώσει
καὶ στὴν Εὐρώπη πήγαινε ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸ δώσῃ.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος στὸν ὕπνο του ἕνα βράδυ,
τὸν πλοίαρχο ἐρώτησε· ποῦ πάει τὸ καράβι.

Λέγει, ἂν θέλει ὁ Θεός, πάω γιὰ τὴν Εὐρώπη
κι ἀμέσως δίνει ὁ Ἅγιος τὴν συμβουλὴ τὴν πρώτη.

Φέρ᾿ το τοῦ λέγει σύντομα εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
γιατὶ ἡ πείνα εἶν᾿ πολλή, γι᾿ αὐτὸ σ᾿ αὐτοὺς ἀνήκει.

Στὰ χέρια του τρία λουριὰ ὁ Ἅγιος τοῦ δίνει,
ποὺ γιὰ καπάρο τοῦ ῾δωσε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη.

Σὰν ξύπνησε ὁ πλοίαρχος κοιτᾶ τὰ δυό του χέρια,
τρία χρυσὰ νομίσματα, ἅγια σὰν περιστέρια.

Τὸ εἶπε εἰς τὸ πλήρωμα, πὼς εἶδε στρατιώτη,
νὰ μὴν τὸ ταξιδέψουνε σιτάρι στὴν Εὐρώπη.

Τοὺς εἶπε τὰ καθέκαστα, τί εἶδε στ᾿ ὄνειρό του,
τρία φλουριὰ τοὺς ἔδειξε στὸ χέρι τὸ δικό του.

Οἱ ναῦτες ἐχαρήκανε γι᾿ αὐτὴ τὴν ὀπτασία,
ποὺ ὁ ἅγιος Δημήτριος τοὺς ἔδωσε ὁδηγία.

Θεσσαλονίκης θέλησαν ν᾿ ἀράξουνε λιμάνι,
ὅμως ἐδῶ ὁ διάβολος ἐμπόδιο τοὺς βάνει.

Τὴν καλοσύνη ποὺ γίνονταν θέλει νὰ ἐμποδίσῃ,
μὰ ὁ Ἅγιος Δημήτριος αὐτὸν θὰ τὸν νικήσῃ.

Ξεσήκωσε τὴ θάλασσα, ἔκανε τρικυμία,
τὸ πλοῖο ὁ Ἅγιος ὁδηγεῖ, χωρὶς ζημιὰ καμία.

Καὶ στὸ λιμάνι ἄραξε μὲ τοῦ Θεοῦ τὴ χάρι,
ἐδόξαζαν ὅλοι τὸν Θεό, ποὺ ἔλαβαν σιτάρι.

Τοὺς διηγεῖται ὁ πλοίαρχος, πὼς εἶδε στὸ καράβι
τὸν Ἅγιο Δημήτριο στὸν ὕπνο του ἕνα βράδυ.

Καὶ ἐκεῖνοι εὐχαριστήθηκαν στὴν πρόνοια Ἁγίου
ποὺ εἶχαν σκέπη κραταιὰ, Μάρτυρος Δημητρίου.

Ὁ Ἰουστινιανὸς ἄρχων τοῦ Βυζαντίου
νὰ μεταφέρῃ θέλησε Λείψανον τοῦ Ἁγίου.

Ἤθελε στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ νὰ βάλῃ ἕνα κομμάτι,
καὶ στέλνει εἰς τὸν τάφο του τρεῖς τέσσερις νομάτοι.

Λένε στοὺς Θεσσαλονικεῖς γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουν
αὐτοὶ τότε ἀρνήθηκαν τὸν τάφο νὰ σκαλίσουν.

Μονάχοι τους ἐσκάβανε στὴν Λάρνακα σὰν πῆγαν
φλόγα μεγάλη ἐπήδησε ἐτρόμαξαν κι ἐφύγαν.

Καὶ ἀκούστηκε μία φωνὴ σ᾿ αὐτὸ τὸ περιβάλλον,
ἦταν τ᾿ Ἁγίου ἡ φωνὴ μὴ προχωρήσουν ἄλλο.

Δόξασαν ὅλοι τὸν Θεὸ στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου
κι ἐζήτησαν συγχώρηση Μάρτυρος Δημητρίου.

Εἶπαν στὸν αὐτοκράτορα σὰν πήγανε στὴν Πόλι
τὸ θαῦμα αὐτὸ ποὺ εἴδανε καὶ ἦσαν σῶοι ὅλοι.

Μόνο χῶμα ἐπήρανε ἀπ᾿ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου,
γιὰ νά ῾χουνε βοήθεια τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου.

Κάποτε οἱ Σαρακηνοὶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
ἐπῆγαν νὰ κυριέψουνε, χωρὶς νὰ τοὺς ἀνήκει.

Ψηλὰ στὰ τείχη ὁ Ἅγιος ἀνέβη ἐν τῷ ἅμα,
σὰν εἴδανε τὸ θαῦμα αὐτό, ἔπεσαν εἰς τὸ σκάμμα.

Καὶ ἄλλη φορὰ οἱ βάρβαροι ἐκύκλωσαν τὴν πόλι,
τοὺς ἐφόβισε ὁ Ἅγιος καὶ σκορπιστῆκαν ὅλοι.

Ὁ Μανουὴλ ὁ Κομνηνὸς ὁποὺ εἶχε τὴν βασιλεία,
εἰς τὴν Κωνσταντινούπολι ἔραψε ἕνα μανδύα.

Εἰς τὸν μανδύα ἔραψαν πολύτιμα πετράδια,
μαργαριτάρια πάγχρυσα ἐφώτιζε τὰ βράδια.

Καὶ τὸ μανδύα ὁ βασιλιὰς ἤθελε νὰ φορέσῃ,
τὸ Πάσχα τὸ χριστιανικὸ εἰς ὅλους νὰ ἀρέσῃ.

Βράδυ Μεγάλο Σάββατο ἐχάθη ὁ μανδύας,
στὸ θησαυροφυλάκιο τῆς αὐτοκρατορίας.

Μὰ τοὺς θησαυροφύλακες φόβος πολὺς τοὺς πιάνει
ἔψαχναν ὅμως πουθενὰ μανδύας δὲν ἐφάνει.

Ἀπόρησε ὁ βασιλιὰς τὸ τί νὰ εἶχε γίνει
γι᾿ αὐτὸ δὲν ἐτιμώρησε τοὺς φύλακες ἐκεῖνοι.

Βράδυ τῆς Ἀναστάσεως στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου
ἀνοίγει τὸ κουβούκλιο τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου.

Καὶ βλέπει ἀπὸ πάνω τὸν πολυτελῆ μανδύα
καὶ ἔφεγγε ὁλόκληρος, τὸν ἐπίασε φοβία.

Τὸ εἶπε αὐτὸ ὁ φύλακας καὶ πρόκριτος προφτάνουν,
στὸν βασιλέα Κομνηνὸ ἐπιστολὴ τοῦ κάνουν.

Σὰν τ᾿ ἄκουσε ὁ βασιλιάς, ζητᾶ ἡμερομηνία,
ποὺ ἁπλωμένος βρέθηκε στὸν τάφο ὁ μανδύας.

Βράδυ Μεγάλο Σάββατο τοῦ λέν᾿ ἀπεσταλμένοι,
τὸν εἶχαν βγάλει οἱ φύλακες τὸ Πάσχα νὰ προσμένῃ.

Ὁ βασιλιὰς τὸν ἔκανε χαλάλι τοῦ Ἁγίου,
καὶ ἀχάριστοι εἶπε εἴμαστε τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου.

Μὲ τοὺς πολέμους πάντοτε μᾶς εἶχε ἐλευθερώσει
καὶ ἐμεῖς οὔτε ἐλάχιστο δῶρο τοῦ ἔχουμε δώσει.

Γι᾿ αὐτὸ ἐπῆρε μόνος του ἐνέχυρο μανδύα,
εὐγνώμονες νὰ εἴμαστε καὶ ὄχι ἀχαριστία.

Καὶ ἔγραψε χρυσόβουλλον, τὸν εἶχε ἀφιερώσει
μανδύα αὐτοκρατορικὸ στὸν Ἅγιο εἶχε δώσει.

Ἀγρούς, ἀμπέλια ἔγραψε εἰς τὴν Θεσσαλονίκη,
γιὰ τὴν ἀχαριστία του ποὺ ἡ τιμὴ ἀνήκει.

Καὶ ἄλλο θαῦμα ἔκανε εἰς τὴ Καππαδοκία,
εἰκόνα μὲ Τίμιο Σταυρό, τοῦ ἔκτισαν ἐκκλησία.

Ὅπως ἐλόγχισαν Χριστὸν εἰς τὸν Σταυρὸ ἐπάνω,
λογχίστη καὶ ὁ Ἅγιος στὰ χέρια τῶν τυράννων.

Ἤτανε ἕνας ἄρρωστος, λέπρα καὶ δυστυχία,
σ᾿ Ἁγίου τάφον ἔτρεξε κι εὑρῆκε θεραπεία.

Καὶ τώρα μία συνάντηση τ᾿ Ἁγίου Δημητρίου,
μ᾿ ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ Ἁγίου Ἀχιλλείου.

Οἱ χριστιανοὶ τοὺς εἴδανε, στὸν δρόμο τοῦ βαρδάρη,
ποὺ ἐντολὴ ἀπ᾿ τὸν Θεὸ καὶ οἱ δύο εἶχαν πάρει.

Θεσσαλονίκη, Λάρισα, νὰ τοὺς ἐγκαταλείψουν
ποὺ ἁμάρταναν οἱ χριστιανοὶ γιὰ νὰ μετανοήσουν.

Ἀφοῦ χαιρετιστήκανε μὲ βουρκωμένα μάτια,
ἐκτέλεσαν διαταγὴ ἀπ᾿ τοῦ οὐρανοῦ παλάτια.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ τὸ εἴδανε πολλοὶ ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
καὶ ἔγιναν αὐτόπτες μάρτυρες στοὺς ἰδικούς των τόπους.

Θεσσαλονίκη, Λάρισα, σὰν πέρασε ἕνας μήνας,
Τοῦρκοι ἐλεηλάτησαν ὅλα τὰ μέρη ἐκεῖνα.

Φρούραρχος τότε Ἀθηνῶν ἐπὶ τουρκοκρατίας
Γιουσοὺφ Ἀγᾶ τὸν λέγανε, ἐχθρός μας στὴν θρησκεία.

Τὸν Ἅγιο Δημήτριο θέλει νὰ πολεμήσῃ
καὶ νὰ σκοτώσῃ χριστιανοὺς Ναόν του νὰ γκρεμίσῃ.

Εἰδοποιεῖ τοὺς χριστιανοὺς γεμάτος πονηρία,
τὸν Ἅγιο νὰ γιορτάσουνε, νὰ πᾶν στὴν ἐκκλησία.

Καὶ ἔτσι ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ θά ῾ταν μαζεμένοι,
θὰ τοὺς κανονιοβόλιζε, νά ῾ν᾿ ὅλοι σκοτωμένοι.

Ἔπεσε ὅμως κεραυνὸς στὴν πυριτιδαποθήκη,
σκοτώθηκε ὁ Γιουσοὺφ ἀγὰς μὲ ὅλο τὸ τσιφλίκι.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ σὰν ἔγινε τὸν λένε Λουμπαδιάρη
τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τῆς Ἐκκλησιᾶς καμάρι.

Το κελί του Αποστόλου Παύλου λένε πως ανακάλυψαν οι Τούρκοι!



Το ιστορικό κελί όπου διέμενε ο Απόστολος Παύλος κατά τη διάρκεια των περιοδειών του στην Μικρά Ασία, στην περιοχή όπου είχε δημιουργήσει την πρώτη μεγάλη ομάδα των πιστών του, φέρνουν στο φως της δημοσιότητας οι Τούρκοι.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, στη περιοχή της Kilistra, νοτιοδυτικά του Ικονίου, η αρχαιολογική σκαπάνη που έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια έφερε στο φως τής δημοσιότητας μια νέα «Καππαδοκία» με πολλές λαξευτές στοές. Στην περιοχή αυτή πιστεύεται πως έβρισκαν καταφύγιο την εποχή του Αποστόλου Παύλου πολλοί πιστοί χριστιανοί της πρώτης περιόδου της εξάπλωσης του χριστιανισμού στην Μικρά Ασία.



Όπως δήλωσε επίσημα ο Τούρκος καθηγητής Ιστορίας, Ali Boran, νοτίως της πόλης του Ικονίου, βρίσκονταν η ιστορική πόλη της Kilistra και στην περιοχή αυτή υπήρχε την εποχή του Αποστόλου Παύλου κοινόβιο, στο οποίο ο Απόστολος των Εθνών δίδασκε τον χριστιανισμό προσηλυτίζοντας πολλούς ελληνόφωνους μικρασιάτες στην νέα θρησκεία η οποία σε λίγα χρόνια θα κατακτούσε όλη την Μικρά Ασία. Ο Τούρκος ιστορικός

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Από τη σοφία των στάρετς


Χωρίς την ταπείνωση, έλεγε ο στάρετς Αμβρόσιος, δε σώζεται ο άνθρωπος. Αν πιστέψουμε πως από δική μας αξία σωζόμαστε, έχουμε απατηθεί. Θα σας αναφέρω ένα διδακτικό περιστατικό. Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά όχι και αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό όνειρο: Πάνω σε ένδοξο θρόνο ο δίκαιος Κριτής! Και απέναντί του πλήθη λαού, μεταξύ των οποίων και η ίδια. Ο Χριστός ετοιμαζόταν να καλέσει κοντά Του τους εκλεκτούς. Εκείνη που βασιζόταν στις αρετές της και στις καλοσύνες της περίμενε μεγάλες τιμές, αλλά έπεσε έξω στην πρόβλεψή της…

Κάποια ταπεινή χωριατοπούλα κρίθηκε άξια για την πρώτη θέση. Δεύτερος ήταν ένας φτωχός χωρικός που φορούσε μάλιστα και τσαρούχια. Ακολούθησαν στη σειρά πλήθη απλοϊκών ανθρώπων. Σε μια στιγμή ο Κύριος έπαυσε να προσκαλεί άλλους. Εκείνη πάνω στην απελπισία της αποφάσισε να τον πλησιάσει και να του υπενθυμίσει τα καλά που είχε κάνει. Ο Χριστός όμως απέστρεψε εντελώς το πρόσωπό Του απ’ αυτήν. Εξουθενωμένη πλέον, έπεσε στο έδαφος, έκλαψε και αναγνώρισε ταπεινά πως πραγματικά δεν της άξιζε η ουράνια Βασιλεία. Να, αγαπητοί μου-εδώ δυνάμωσε τη φωνή του ο στάρετς-το ταπεινό φρόνημα! Έτσι έπρεπε να

«Η Παναγία μπροστά στο Ταμείο της Εφορίας πληρώνει το χρέος μου».Σύγχρονο θαύμα της Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας Αττικής.







Ευρίσκεται στη σ.82 του βιβλίου της Μονής. Συνοπτικά αναφέρουμε:

Μια κυρία στα Μέγαρα, μετά το θάνατο του ανδρός της, την ειδοποίησε η Εφορία Μεγάρων να πάει προς τακτοποίηση του μεγάλου χρέους που άφησε ο άνδρας της από επιχειρήσεις που είχε. Πήγε στην εφορία να μάθει το ποσό και πώς να το τακτοποιήσει. Ο Έφορος της είπε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα, γιατί είχε κόσμο και ότι πρέπει με προσοχή να δει τον φάκελλο, οπότε να του τηλεφωνήσει σε δυο-τρεις ημέρες. Πριν έλθει η δύσκολη αυτή ώρα, πήγε με την αδελφή της στη Μονή Γοργοεπηκόου και εκ βαθέων προσευχήθηκαν στην Παναγία «να τακτοποιήσει το θέμα, όπως αυτή ήξερε και μπορούσε, διότι χρήματα δεν υπήρχαν». Πράγματι, σε τρεις μέρες που πήρε τον Έφορο να της πει το ποσό, άκουσε κάτι που δεν πίστευε στ’ αυτιά της. «Κυρία, το χρέος σας τακτοποιήθηκε, ήρθε χθες μια κυρία και ξόφλησε όλο το χρέος, ο φάκελλος έκλεισε». Η κυρία τον ρωτούσε πώς και τι, διότι δεν είχε πάει να πληρώσει. «Δεν ξέρω, της είπε, ποια ήταν η κυρία. Το θέμα είναι ότι ο φάκελλος έκλεισε, διότι πληρώθηκε το χρέος».

Ας σημειωθεί ότι το θέμα δεν το γνώριζε άλλος εκτός από την μητέρα της και την αδελφή της. «Το ήξερε όμως η Παναγία και έτρεξε….». Η αδελφή της άκουσε τη χήρα να λέει μεταξύ άλλων: «Και μόνο, Παναγία μου, που το σκέπτομαι αυτό το πρωτάκουστο θαύμα,

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε..

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε.. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ'αυτό.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που
έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.
Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ἡ ἀπληστία καὶ ἡ θεοεγκατάλειψη.


Γύρω στὸ 1979, πέρασα μιὰ ἀπὸ τὶς δυσκολότερες περιόδους τῆς ζωῆς μου, μὲ ἀλλεπάλληλα χτύπηματα. Αὐτὸ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο περίπου καί, ὅπως καταλαβαίνω τώρα, ὅλα ἔγιναν γιὰ νὰ συνετιστῶ, διότι εἶχα ἀρχίσει πλέον νὰ σκέπτομαι ὑπεροπτικά. Εἶχα ἀρχίσει νὰ μπαίνω σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης, πιστεύοντας πὼς ὅποιος εἶναι ἐξυπνότερος μπορεῖ νὰ κοροϊδεύει καὶ τοὺς ἄλλους.

Εἴχαμε μία ἑταιρεία εἰσαγωγῆς ὑφασμάτων μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλο καὶ κερδίζαμε πολλὰ χρήματα. Μὲ κάθε εἰσαγωγὴ κερδίζαμε πέντε μὲ δέκα χιλιάδες λίρες. Τεράστια ποσά! Κι ἔκανα μεγάλη ζωὴ τότε. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἦταν χτισμένα ἐπάνω σὲ μεγάλες ἀπάτες, οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦσαν ὁλοένα καὶ σὲ μεγαλύτερες.  Ἦρθε ὅμως κάποια στιγμὴ καὶ ὁ φραγμός. Ποιὸς ἦταν ὁ φραγμός;

[ ...] Πληγώθηκα καὶ ἀπογοητεύτηκα. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, μοῦ πῆραν καὶ ἕνα μαγαζί. Καὶ ἀμέσως μετὰ δέχτηκα ἕνα χτύπημα ἀπὸ τὴν ἴδια μου τὴν οἰκογένεια. Ἡ στενοχώρια μου ἦταν ἀφόρητη. «Τὶ παντρεύεσαι, ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἱκανὸς νὰ συντηρήσεις οἰκογένεια;» σκεφτόμουν. «Σοῦ πῆραν τὸ μαγαζί.   Ἔχεις πάθει τόσα πράγματα…». Καὶ ὑπῆρξε καὶ συνέχεια [...]

Κλονίστηκα. Ἡ τράπεζα, τὸ μαγαζί, τὸ συμβόλαιο, τὸ σπίτι, ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα, ἀλλεπάλληλα χτυπήματα μέσα σὲ ἕνα μήνα.   Ἔφτασα σὲ τέτοια κατάσταση, ποὺ ἔβλεπα τὴν ἐλιὰ γιὰ γίγαντα, γιὰ κολοσσό. Χρειάστηκε νὰ βγάλω κάτι φωτογραφίες τότε καὶ συνειδητοποίησα ὅτι εἶχε ἀλλοιωθεῖ τὸ πρόσωπό μου. Ἐκεῖ θυμήθηκα τὸν

Η φιλαργυρία - Γέροντας Παίσιος


Η φιλαργυρία

1. Για τους ανθρώπους πού είναι προσκολλημένοι στα
υλικά αγαθά, ό Γέροντας Παίσιος τόνιζε: «Ο κυριευμέ­νος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στε­νοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Ο τσιγκούνης πάλι, πού αγκύλωσε το χέρι του από το πολύ σφίξιμο, έσφιξε και την καρδιά του και την έκανε πέτρινη. Για να θερα­πευθεί θα πρέπει να επισκεφθεί δυστυχισμένους ανθρώ­πους, να πονέσει, οπότε θα αναγκασθεί να ανοίξει σιγά — σιγά το χέρι του, και θα μαλακώσει τότε και η πέτρινη καρδιά του και θα γίνει καρδιά ανθρώπινη και έτσι θα του ανοιχθεί και η πύλη του Παραδείσου».

2. Ό Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή στην κόλαση, δεν εξαρτάται από το αν έχουμε λίγα ή πολλά χρήματα, αλλά από τον τρόπο πού θα χρησιμοποιήσουμε αυτά πού έχουμε. Τα χρήματα, τα κτήματα και όλα τα υλικά αγαθά δεν είναι δικά μας, του Θεού είναι, εμείς έχουμε μόνο τη διαχείριση τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός θα μας ζητήσει λογαριασμό και για την τελευταία δραχμή μας, αν τη διαθέσαμε σύμ­φωνα με το θέλημα του ή όχι».

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΠΑΝΥΨΗΛΟΣ,ΘΕΟΡΑΤΟΣ,ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΣ ΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΓΕΝΙΑ,ΜΠΗΚΕ ΜΕΣΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ



Hταν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 ξημερώματα Δευτέρας, όταν εγώ και η Δέσποινα ολοκληρώναμε τις τελευταίες εργασίες για την ανακαίνηση του σπιτιού μου. Τότε ξαφνικά σ΄ όλο το σπίτι υπήρξε έντονα η μυρωδιά από λιβάνι… και αναρωτηθήκαμε ποιος θα μπορούσε να λιβανίζει τέτοια ώρα;!Τί κι αν βγήκαμε στο μπαλκόνι, τι κι αν έίχε περάσει μια ώρα, η μυρωδιά δυνάμωνε. Έντονο μύρο είχε κατακλείσει όλο το σπίτι! Κοιταχτήκαμε στα μάτια και φύγαμε γρήγορα-γρήγορα φοβισμένοι μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει. Όταν σταματήσαμε τις εργασίες και φύγαμε από το σπίτι η έντονη μυρωδιά σταμάτησε. Μετά από τρεις μέρες ένοιωθα απίστευτη εξάντληση και αδιαθεσία. Για πρώτη μου φορά επισκέφθηκα νοσοκομείο. Hταν 22 Νοεμβρίου 2006.Η πρώτη επίσημη διάγνωση των γιατρών ήταν οτι το συκώτι μου είχε σχεδόν καταστραφεί και μόνο από θαύμα θα μπορούσα να ζήσω. Τότε αποκρίθηκα στη Δέσποινα και της είπα: ΅θέλω να με πας κάπου να προσευχηθώ… υπάρχει κάποιο κοντινό μοναστήρι εδώ στην Αθήνα;¨ κι εκείνη μου απάντησε γνωρίζω για το μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή, για κάποιο άλλο μοναστήρι στην Πεντέλη και για τον Άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.


Αμέσως της απάντησα θέλω να με πάρεις απο δω και να με πας κατευθείαν εκει, στον Άγιο Εφραίμ! Φύγαμε λαθραία από το νοσοκομείο με την πεταλούδα των ορών στα χέρια μη γνωρίζοντας που ακριβώς πηγαίναμε. Σταματήσαμε στη Λεωρόρο Μαραθώνος σ’ ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε μια κύρια που βρίσκεται το μοναστήρι. Εκείνη όμως αντι να μας οδηγήσει σε αυτό, άρχισε να μας λέει πόσο θαυματουργός είναι ο Άγιος Εφραίμ, πόσο γοργουπήκοος Άγιος είναι και ότι εμφανίζεται με το μύρο του. Τότε κατάλαβα πως δε χρειαζόταν να μου πει που πρέπει να πάω, αλλά ν΄ ακολουθήσω απλά το κάλεσμά του.Χωρίς να το καταλάβω

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τρεῖς φίλους…



Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.

Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος oι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα.

Δια τούτο ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει, ώστε ενώ, όταν εγεννήθει, όλοι γελούσαν και αυτός έκλαιεν, όταν αποθάνει, οι άλλοι να κλαίουν και αυτός να γελάει!

Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμιος ὁ Μεγαλομάρτυρας 20 Οκτωβρίου (προστάτης του αστυνομικού σώματος)




Πολλὲς καὶ σοφὲς ἅγιες μορφὲς παρελαύνουν ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς μεγάλης μας Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Μιὰ τέτοια μορφὴ καὶ ἐξαιρετικὴ προσωπικότητα εἶναι κι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀρτέμιος ποὺ ἔζησε καὶ μαρτύρησε περὶ τὰ μέσα τοῦ τέταρτου αἰώνα μ.Χ. (361 – 363). Γιὰ τὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦτον Ἅγιον ἀξίζει νὰ μιλήσουμε κάπως ἐκτενέστερα. Γι’ αὐτὸν λοιπὸν καὶ οἱ γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν.




Νέος, νεότατος ὁ Ἅγιος χάρη στὴ χριστιανικὴ μόρφωση ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς του ἄρχισε νὰ ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς συνομήλικούς τῆς πόλεώς του μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰ προσόντα του. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ γνώρισε τὸν εὐσεβὴ καὶ σοφὸ τοῦτο νέο, τὸν ἐξετίμησε ἰδιαίτερα καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν ἀναδείξει δούκα καὶ αὐγουστάλιον τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Ἀλεξανδρείας. Δηλαδὴ τὸν διόρισε ἀνώτερο διοικητὴ ὅλης της Αἰγύπτου. Στὴν ἐπίσημη αὐτὴ καὶ τιμητικὴ θέση ὁ Ἀρτέμιος σὰν πιστὸς χριστιανὸς ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ σύνεση, ὥστε ὅλοι νὰ θαυμάζουν τὰ ὑπέροχα πολιτιστικὰ καὶ ἠθικά του χαρίσματα.



Οἱ εὐτυχισμένες καὶ εὐλογημένες ἐκεῖνες μέρες δὲν κράτησαν δυστυχῶς γιὰ πολύ. Ὁ γιὸς καὶ διάδοχος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, ποὺ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του ἀνέλαβε τὴν διοίκηση τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὸ Ἰλλυρικὸν πέλαγος μέχρι τὴν Προποντίδα, τὴν Ἀσία, Συρία,

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΓΙΑΤΡΙΣΣΑ ΕΛΕΟΥΣΑ γράφει η Ανθούλα Λεωνίδα Χ'Άντώνη


Η οικογένεια του πατέρα μου αποτελείτο από 10 παιδιά, 7 
γιους και τρεις κόρες. Όταν ήταν δέκα χρονών αρρώστησε 
βαριά μία από τις αδερφές του η Παναγιώτα, όλοι έκλαιγαν 
και παρακαλούσαν να γίνει καλά η Παναγιώτα. 
Ένα πρωινό πήραν το γαϊδούρι και πήγαν στο Κτήμα να φέ-
ρουν τον γιατρό τον Όμηρο ,τότε δεν είχε αυτοκίνητα. Τον 
εκάθησαν πάνω στο γαϊδούρι και τον έφεραν στο χωριό. Την 
εξέτασε καλά καλά και τους λέγει, 
-αν βγάλει την νύκτα ναι για όχι. 
Εν' τω μεταξύ ο γιατρός αντί να πληρωθεί για τον κόπο του, 
έβγαλε και δύο λίρες και τις έβαλε κάτω από το μαξιλάρι της 
Παναγιώτας. Μετά τον εκάθησαν πάλι πάνω στο γαϊδούρι και 
τον πήραν στο Κτήμα. Κατά τα δειλινά ο παππούς και η για-
γιά πήγαν στο αλώνι να ανεμίσουν το σιτάρι, δίπλα είχε 
δρόμο, και νάσου να περνά μία γύφτησα τσιγγάνα και τους 
λέγει,

ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ



Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει θεός και 

ζητούν αποδείξεις για την ύπαρξη του. Υπάρχουν και κάποιοι 

άλλοι που με συλλογιστικές αποδείξεις προσπαθούν να περι-

γράψουν και να αποδείξουν την ύπαρξη του. Η μεγαλύτερη 

απόδειξη είναι η παρουσία των απεσταλμένων του σε εμάς 

με τρόπο που δεν χωρεί αμφισβήτηση, που όσοι είναι τυχε-

ροί ήρθαν σε άμεση επαφή και ένιωσαν την παρουσία του 

και τη χάρη του στην προσωπική τους ζωή και χαράχτηκαν 

πανω τους ανεξίτηλα τα αποτυπώματα του. 

Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού ήρθε σε μένα με τη μορ-

φή ανθρώπων, ίσως Αγγέλων, με τρόπο εμπειρικό και αδια-

φιλονίκητο τέτοιο, ώστε να μαρτυρώ θριαμβευτικά, όχι θεω-

ρητικά και συλλογιστικά, αλλά μαρτυρώντας γεγονότα που 

συνέβησαν σε μένα τον ίδιο.

Ήταν χρόνια δύσκολα πριν τον πόλεμο του΄74, ήταν ανα-

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Εορτή του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή 18 Οκτωβρίου


Γιορτάζουμε σήμερα 18 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου και Ευαγγελιστού Λουκά, ας πουμε λίγα λόγια:
Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά την τέχνη της  ζωγραφικής. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία εικόνα υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου).
Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα όπου και από εκεί και έπειτα αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία και άλλες περιοχές.
Ο Άγιος Λουκάς μπορεί να μην υπήρξε ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, έδρασε, όμως, σαν Απόστολος, όπως και οι δώδεκα. Διότι έλαμψε σαν άριστος συνεργάτης της διακονίας του Αποστόλου Παύλου. Αυτό φαίνεται κατά την δεύτερη φυλάκιση του Απόστολου Παύλου στη Ρώμη, όταν ο ίδιος στη

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Τί σημαίνει το όνομα “ΜΑΡΙΑ”;

Το όνομα της Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας το τρέμουν οι δαίμονες, γιατί απ΄ αυτήν γεννήθηκε στη γη ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας!
Εξάλλου, το μήνυμα που βγαίνει από τα αρχικά και μόνο του ονόματος ΜΑΡΙΑ, μας διδάσκει την τιμή και την αγάπη που της οφείλουμε!

Μόνη      =    Μόνο
Αύτη       =    αυτή
Ρύσεται   =    θα μας σώσει
Ιού        =   από το δηλητήριο του σατανά
Άπαντας  =    όλους

Μας έσωσε φέρνοντας στη γη τον ίδιο τον Σωτήρα, τον Ιησού Χριστό και μας σώζει καθημερινά με τις αδιάκοπες πρεσβείες της στον Υιό της και Θεό μας!

Γι΄ αυτό και η προσευχή:
“ΧΑΙΡΕ ΘΕΟΤΟΚΕ ΜΑΡΙΑ”
που πολλοί ευσεβείς Χριστιανοί συνηθίζουν να απευθύνουν στην Παναγία Μητέρα του Κυρίου, χαροποιεί τον Ουρανό και γίνεται αιτία προστασίας από τα κακά που μας περιτριγυρίζουν!

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Εμφανίσεις της Παναγίας



 Οι εμφανίσεις της Παναγίας σε αγίους, αλλά και απλούς ανθρώπους, είναι αναρίθμητες. Εκτός από τις εμφανίσεις Της στο Άγιο Όρος, ας αναφερθούμε στο περίφημο όραμα της Αγίας Σκέπης, που είδε ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός [1] στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών: η Παναγία σκέπαζε από ψηλά το λαό, προστατεύοντάς τον, μ’ ένα συμβολικό τεράστιο ύφασμα. Από το όραμα αυτό, πολύ αργότερα, καθιερώθηκε η εορτή της Αγίας Σκέπης (1 Οκτωβρίου), ξεκινώντας από τη Ρωσία, ενώ στην Ελλάδα, όπως γράφουμε παραπάνω, μεταφέρθηκε στις 28 Οκτωβρίου προς τιμήν των εμφανίσεων της Παναγίας στο μέτωπο. 



Μια πολύ γνωστή εμφάνιση της Παναγίας επίσης είναι στο μεγάλο
θαυματουργό άγιο των ρωσικών δασών Σεραφείμ του Σάρωφ(†1833), ο οποίος είχε δει τη Θεοτόκο αρκετές φορές. Η Θεοτόκος εμφανίστηκε μέσα σε υπέρλαμπρο φως και ευωδία, συνοδευόμενη από δύο αγγέλους,
τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και 12 άγιες (παρθενομάρτυρες). Το όραμα είδε έκπληκτη και η μοναχή Ευπραξία, πνευματική θυγατέρα του αγίου, στην οποία η Παναγία είπε: «Μαρτύριο δεν είναι μόνο η θυσία του σώματος, αλλά κι ο πόνος που υποφέρει η ψυχή για την αγάπη του Κυρίου». Όταν τελείωσε το όραμα, που κράτησε 4 ώρες, ο άγιος είπε στην Ευπραξία πως ήταν η 12η φορά που έβλεπε τη Θεοτόκο. 





Οι εμφανίσεις και οι θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας σε όλες τις ορθόδοξες χριστιανικές χώρες είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες. Εικόνες που

Ἕνα θαῦμα στὸ μικροσκόπιο

Ἕνα πρωτοφανὲς θαῦμα τῆς Θεοτόκου ἀναστάτωσε τὸν θρησκευτικὸ κόσμο στὴ Γαλλία: Ὁ Μπασὰμ Ἀσσὰφ εἶναι ὑπηρέτης ἑνὸς ὀρθοδόξου σύρου στὸ Παρίσι, τοῦ Μιχαὴλ Μερέζ.
Στὶς 12 Αὐγούστου 1988 ὁ Μερὲζ ἀπουσίαζε καὶ τηλεφώνησε στὸν Ἀσσὰφ νὰ κάνει τὶς ἀπαραίτητες προετοιμασίες γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως. Ὁ πλούσιος ἐπιχειρηματίας ἔχει μέσα στὸ σπίτι του ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι. Μέσα σ᾿ αὐτὸ ὁ πιστὸς ὑπηρέτης ἔκαψε θυμίαμα, ἄναψε ἀκοίμητη κανδήλα καὶ πρόσφερε ἄνθη στὴ Θεοτόκο, τῆς ὁποίας ὑπάρχουν ἐκεῖ πολλὲς εἰκόνες.
Ὕστερα προσευχήθηκε στὴν Παναγία γιὰ τὴν οἰκογένειά του ποὺ μένει στὴ Συρία, καὶ γιὰ τὸν κύριό του ποὺ τὸν ἀγαπᾶ σὰν πατέρα.
Τὴν ὥρα ἐκείνη ἀκριβῶς ἐμφανίζεται στὸν ὑπηρέτη ἡ Θεοτόκος καὶ τοῦ λέει:
- Σὲ προστατεύω. Εἶμαι μαζί σου. Πάρε αὐτὸ τὸ δῶρο!
Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Ἀσσὰφ ἔνοιωσε νὰ γεμίζουν τὰ χέρια του μ᾿ ἕνα ὑγρό, ποὺ εἶχε τὴ σύσταση καὶ τὴν ὀσμὴ πολὺ καθαροῦ ἐλαιόλαδου.
Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ Μερὲζ στὸ Παρίσι, πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, ἀλλὰ προτίμησε νὰ τὸ κρατήσει μυστικό. Τὸ θαῦμα ὅμως ἐπαναλήφθηκε, καὶ τὸ θαυματουργὸ ἔλαιο ἔκανε

Ο μεγαλομάρτυρας των αθεϊστικών φυλακών της Ρουμανίας Άγιος Βαλέριος Γκαφένκου (†18.2.1952)

Στον μεγαλομάρτυρα των αθεϊστικών φυλακών της Ρουμανίας άγιο Βαλέριο Γκαφένκου (†18.2.1952) εμφανίστηκε η Παναγία, τον στήριξε στο μαρτύριό του και του είπε:
 «Εγώ είμαι η αγάπη σου! Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Αυτός αγίασε τώρα αυτό τον τόπο και τον ετοίμασε για όσα θα γίνουν στο μέλλον. Οι δυνάμεις του σκότους αυξάνουν και ακόμη θα φοβίζουν τον κόσμο, αλλά θα αφανιστούν. Ο Υιός μου περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πίστη. Σήμερα οι υιοί του σκότους είναι πιο ατρόμητοι από τους υιούς του φωτός. Έστω κι αν σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια πίστη στη γη, να ξέρετε ότι η απολύτρωση θα έλθει, αλλά με φωτιά και εμπρησμούς. Ο κόσμος πρέπει ακόμη να υποφέρει. Εδώ, όμως, υπάρχει πολλή πίστη και ήρθα να σας ενθαρρύνω. Κρατείτε την ομολογία σας. Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό!» (βλ. το συγκλονιστικό βιβλίο του Ιωάννη Ιανολίδε «Ρουμάνοι Ομολογητές και Μάρτυρες του 20ού αιώνα», εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 171).

ΠΟΙΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;


Ένας νέος πήγε σ' έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

-Πώς είναι ο Θεός;Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;
-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.
-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;
-Και βέβαια, το πιστεύω.
-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας. 

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα. Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Μικρό Απόδειπνο


Τελείται το βράδυ, μετά το δείπνο και πριν το νυκτερινό ύπνο.


Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.
Δόξα Σοι, ο Θεός ημών, δόξα Σοι.
Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών.
Το Τρισάγιον
Αγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός, Αγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρις).
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών, Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν, Αγιε επίσκεψαι και ίασαι τας ασθαινείας ημών, ένεκεν του ονόματός Σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η

ΤΙ ΝΙΚΑΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ...


Έλεγε η αμμάς Θεοδώρα, πως ήταν κάποιος αναχωρητής που είχε το χάρισμα να διώχνει τους δαίμονες από τους ανθρώπους. 

Αυτός λοιπόν τους ρωτούσε:

- Τι είναι αυτό που σας κάνει να φεύγετε; Η νηστεία;

- Μα εμείς ούτε τρώμε ούτε πίνουμε, του απαντούσαν. 

- Μήπως η αγρυπνία;

- Μα εμείς δεν κοιμόμαστε.

- Τότε μήπως η ερημητική ζωή;

- Εμείς στις ερημιές ζούμε πάντα.

- Τι λοιπόν είναι εκείνο που σας διώχνει;

- Μονάχα ένα μας νικάει: η ταπεινοφροσύνη.

Από: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Μονής Παρακλήτου 

O Πάτερ Παΐσιος εξηγεί “Γιατί ο Θεός παίρνει τους νέους”


pater paisios eksigei giati o theos pairnei neous-Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;- Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να δώση την ψυχή του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη καλύτερος, τον αφήνει να ζήση.Εάν δη όμως ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώση. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία.
Είναι δηλαδή σαν να τους λέη: 

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ήταν κάποτε παιδιά

Φθινοπωρινό πουλάκι τον έλεγε η μάνα του, η κυρά-Δωρούλα, τον Ιάκωβο. 

Έτσι αδύνατος κι ασθενικός που ήταν, έμοιαζε περισσότερο μ’ εκείνα τα φθινοπωρινά πουλάκια που, σαν τα βλέπεις, αναρωτιέσαι πώς θ’ αντέξουνε τα πρωτοβρόχια, πώς θα πετάξουν κόντρα στους
πρώτους παγωμένους αγέρηδες, πώς θα σκίσουν με τα φτερά τους εκείνους τους γκρίζους ουρανούς.

Και ήθελε η κυρά-Δωρούλα γερό και δυνατό τον μικρό Ιάκωβο για τα πρώτα του πεταρίσματα στη ζωή. Την ίδια όμως έγνοια είχε και για τις πνευματικές του πτήσεις. Πιο πολύ γι’ αυτά τα φτερουγίσματα ήθελε
ο Ιάκωβος να κάμει γερά φτερά.

Και τώρα, που τον έβλεπε να μεγαλώνει και δειλά ν’ ανοίγει τις φτερούγες του σαν νιόβγαλτο πουλάκι να πετάξει στους δρόμους της γης και τ’ ουρανού, χτύπαγε πιότερο με λαχτάρα η καρδιά της.

Το πρώτο της ζωής του το φτερούγισμα ο Ιάκωβος το έκανε στα εφτά του χρόνια. Κι έφτασε