H αγωνία των τελευταίων ημερών για το τί θα γίνει στην πατρίδα μας έχει δημιουργήσει σε πολλούς ανθρώπους παρατεταμένη ανησυχία, φόβο και γενικά απαισιοδοξία. Ήλθαν και πάλι στην επιφάνεια φωνές «προφητικές» για τα διάφορα κακά που θα μας βρουν, για την πείνα που θα επικρατήσει και για τον πόλεμο που θα γίνει. Μάλιστα τέτοιες φωνές γίνονται πιο πειστικές γιατί υποτίθεται ό,τι μεταφέρουν λόγια γερόντων που έχουν προφητεύσει τα μελλούμενα. Είδα προχθές στο μαγαζί μία κυρία να μου λέει με έντονο και ανησυχητικό ύφος: Πάτερ έρχονται δύσκολες μέρες, γι΄αυτό ήλθα να πάρω μακράς διαρκείας τρόφιμα και γάλατα. Καλά, δεν κάνω; Όχι! της απάντησα ορθά κοφτά. Με
είδε λίγο απότομα αλλά εγώ συνέχισα απτόητος λέγοντας της ότι και βέβαια δεν κάνει καλά διότι απεμπολεί την χριστιανική της ιδιότητα και αυτό το σύνθημα που έλεγαν οι αγράμματες γιαγιάδες μας τα παλιά χρόνια: Έχει ο Θεός!
Σκέφθηκα λοιπόν με αφορμή αυτό το περιστατικό να γράψω και πάλι κάποιες σκόρπιες σκέψεις, μήπως από την αγωνία αυτών των ημερών οδηγηθούμε στην αγρυπνία δηλαδή στην προσευχή, γιατί μόνο αυτή μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο μας.
Καταρχήν η αισιοδοξία είναι το όπλο που έχει στη φαρέτρα του ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός ο οποίος βλέπει την κοινωνική πραγματικότητα με άλλη οπτική γωνία, αντιμετωπίζοντας την με θάρρος και ελπίδα. Όσο δύσκολες και αν είναι οι καταστάσεις, δεν απογοητεύεται, δεν μεμψιμοιρεί αλλά με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αγωνιστική διάθεση, παλεύει για το καλύτερο. Ο φόβος, η απαισιοδοξία, η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής δηλώνουν μία προσωπικότητα που δεν εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού. Ο άνθρωπος όμως χρειάζεται την βαθειά πίστη και την εμπιστοσύνη στο μοναδικό γεγονός, της μη εγκατάλειψης του από τον Θεό.
Γενικά παρατηρούμε σε εποχές κρίσεων να καλλιεργείται μία έντονη φημολογία που γίνεται προφητολογία για διάφορα μελλοντικά που θα συμβούν. Έρχεται το τέλος του κόσμου λένε πολλοί, λίγες μέρες μας απομένουν, κοιτάξτε την κατάρρευση των τραπεζών, την αποστασία που παρατηρείται, και άλλα τέτοια που μόνο σύγχυση, εσωτερική αναστάτωση και ακαταστασία προκαλούν σε όσους εύκολα παρασύρονται. Διερωτάσαι τότε και λες. Όλα αυτά προέρχονται από ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής μας ή είναι μόνο απλή περιέργεια; Γιατί π.χ. μας προτρέπουν να μαζέψουμε τρόφιμα; Τί θα πετύχουμε μ΄αυτή την πράξη; Λιγότερη αγωνία ή περισσότερο άγχος;
Εάν είμαστε γνήσιοι χριστιανοί πιστεύουμε ή όχι στην πρόνοια του Θεού; Και αν υποθέσουμε ότι μαζεύουμε τρόφιμα, συνάδει με την χριστιανική μας ιδιότητα εμείς να έχουμε, να είμαστε χορτασμένοι, ενώ άλλοι γύρω μας να λιμοκτονούν; Θα το ήθελε ο Θεός αυτό από εμάς; Πόσο ατομιστές και εγωιστές μπορούμε να φανούμε αλήθεια εάν δούμε επιπόλαια και ρηχά τα πράγματα;
Ο Χριστός που πιστεύουμε δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι ο προσωπικός Θεός της πίστεως και της σωτηρίας μας. Δεν είναι τρομοκράτης, ούτε μελλοντολόγος με την έννοια που ορισμένοι θέλουν να τον δουν. Γιατί άραγε τόση αγωνία για το μέλλον; Μήπως μόνο από περιέργεια κινούμαστε για να το μάθουμε; Εάν δεν έχουμε ίχνη μέσα μας αναζήτησης για να βελτιωθούμε πνευματικά, είναι αδικαιολόγητος και ο φόβος μας και η εμμονή μας σ΄αυτά. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα της αλήθειας. Ότι είναι πλήρωμα δεν έχει ανάγκη από συμπλήρωμα. Ο Χριστός είναι ενέργεια. Ότι έχει ενέργεια δεν μπαίνει σε περιέργεια. Γι΄αυτό πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας σε τέτοιες σειρήνες που ενσπείρουν πανικό και δημιουργούν ανησυχία και φόβο.
Επειδή ο Θεός γνωρίζει την απιστία μας, ή την κλονισμένη πίστη μας η οποία έχει ως αποτέλεσμα να στρέφεται ολόκληρη η ύπαρξη μας στα υλικά αγαθά και μόνο σ΄αυτά, στο Ευαγγέλιο προσπαθεί με μια εικόνα να μας μιλήσει για την θεία πρόνοια Του λέγοντας: Μήν έχετε άγχος τί θα φάτε, τί θα πιείτε, ούτε τί θα ντυθείτε. Κοιτάξτε τα πετεινά του ουρανού που δεν σπέρνουν , ούτε θερίζουν, ούτε συγκεντρώνουν στις αποθήκες. Και όμως ο ουράνιος πατέρας σας τα τρέφει.
Άρα το συμπέρασμα είναι ό,τι έχουμε ένα Θεό που δεν έφτιαξε τον κόσμο, τον έβαλε σε ένα αυτοματισμό και τον άφησε, αλλά που πάντα είναι παρών στη ζωή μας, αρκεί να του δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη. Μήπως τελικά η σκέψη αυτών που θέλουμε, δεν μας αφήνει να χαρούμε αλλά και να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε, κλέβοντας την ηρεμία και τη χαρά μας και δημιουργώντας άγχος και αγωνία;
Ας αντιτάξουμε το θάρρος και την αγρυπνία δηλαδή την ελπίδα και την προσευχή που είναι τα πιο κατάλληλα πνευματικά μας όπλα σ΄αυτή την περίοδο. Και τότε ένα είναι το βέβαιο και σίγουρο. Ακόμη και να επιτρέψει ο Θεός δύσκολες καταστάσεις για να περάσουμε δεν θα μας αφήσει αβοήθητους και μόνους!
Καταρχήν η αισιοδοξία είναι το όπλο που έχει στη φαρέτρα του ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός ο οποίος βλέπει την κοινωνική πραγματικότητα με άλλη οπτική γωνία, αντιμετωπίζοντας την με θάρρος και ελπίδα. Όσο δύσκολες και αν είναι οι καταστάσεις, δεν απογοητεύεται, δεν μεμψιμοιρεί αλλά με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με αγωνιστική διάθεση, παλεύει για το καλύτερο. Ο φόβος, η απαισιοδοξία, η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής δηλώνουν μία προσωπικότητα που δεν εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού. Ο άνθρωπος όμως χρειάζεται την βαθειά πίστη και την εμπιστοσύνη στο μοναδικό γεγονός, της μη εγκατάλειψης του από τον Θεό.
Γενικά παρατηρούμε σε εποχές κρίσεων να καλλιεργείται μία έντονη φημολογία που γίνεται προφητολογία για διάφορα μελλοντικά που θα συμβούν. Έρχεται το τέλος του κόσμου λένε πολλοί, λίγες μέρες μας απομένουν, κοιτάξτε την κατάρρευση των τραπεζών, την αποστασία που παρατηρείται, και άλλα τέτοια που μόνο σύγχυση, εσωτερική αναστάτωση και ακαταστασία προκαλούν σε όσους εύκολα παρασύρονται. Διερωτάσαι τότε και λες. Όλα αυτά προέρχονται από ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής μας ή είναι μόνο απλή περιέργεια; Γιατί π.χ. μας προτρέπουν να μαζέψουμε τρόφιμα; Τί θα πετύχουμε μ΄αυτή την πράξη; Λιγότερη αγωνία ή περισσότερο άγχος;
Εάν είμαστε γνήσιοι χριστιανοί πιστεύουμε ή όχι στην πρόνοια του Θεού; Και αν υποθέσουμε ότι μαζεύουμε τρόφιμα, συνάδει με την χριστιανική μας ιδιότητα εμείς να έχουμε, να είμαστε χορτασμένοι, ενώ άλλοι γύρω μας να λιμοκτονούν; Θα το ήθελε ο Θεός αυτό από εμάς; Πόσο ατομιστές και εγωιστές μπορούμε να φανούμε αλήθεια εάν δούμε επιπόλαια και ρηχά τα πράγματα;
Ο Χριστός που πιστεύουμε δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι ο προσωπικός Θεός της πίστεως και της σωτηρίας μας. Δεν είναι τρομοκράτης, ούτε μελλοντολόγος με την έννοια που ορισμένοι θέλουν να τον δουν. Γιατί άραγε τόση αγωνία για το μέλλον; Μήπως μόνο από περιέργεια κινούμαστε για να το μάθουμε; Εάν δεν έχουμε ίχνη μέσα μας αναζήτησης για να βελτιωθούμε πνευματικά, είναι αδικαιολόγητος και ο φόβος μας και η εμμονή μας σ΄αυτά. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα της αλήθειας. Ότι είναι πλήρωμα δεν έχει ανάγκη από συμπλήρωμα. Ο Χριστός είναι ενέργεια. Ότι έχει ενέργεια δεν μπαίνει σε περιέργεια. Γι΄αυτό πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας σε τέτοιες σειρήνες που ενσπείρουν πανικό και δημιουργούν ανησυχία και φόβο.
Επειδή ο Θεός γνωρίζει την απιστία μας, ή την κλονισμένη πίστη μας η οποία έχει ως αποτέλεσμα να στρέφεται ολόκληρη η ύπαρξη μας στα υλικά αγαθά και μόνο σ΄αυτά, στο Ευαγγέλιο προσπαθεί με μια εικόνα να μας μιλήσει για την θεία πρόνοια Του λέγοντας: Μήν έχετε άγχος τί θα φάτε, τί θα πιείτε, ούτε τί θα ντυθείτε. Κοιτάξτε τα πετεινά του ουρανού που δεν σπέρνουν , ούτε θερίζουν, ούτε συγκεντρώνουν στις αποθήκες. Και όμως ο ουράνιος πατέρας σας τα τρέφει.
Άρα το συμπέρασμα είναι ό,τι έχουμε ένα Θεό που δεν έφτιαξε τον κόσμο, τον έβαλε σε ένα αυτοματισμό και τον άφησε, αλλά που πάντα είναι παρών στη ζωή μας, αρκεί να του δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη. Μήπως τελικά η σκέψη αυτών που θέλουμε, δεν μας αφήνει να χαρούμε αλλά και να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε, κλέβοντας την ηρεμία και τη χαρά μας και δημιουργώντας άγχος και αγωνία;
Ας αντιτάξουμε το θάρρος και την αγρυπνία δηλαδή την ελπίδα και την προσευχή που είναι τα πιο κατάλληλα πνευματικά μας όπλα σ΄αυτή την περίοδο. Και τότε ένα είναι το βέβαιο και σίγουρο. Ακόμη και να επιτρέψει ο Θεός δύσκολες καταστάσεις για να περάσουμε δεν θα μας αφήσει αβοήθητους και μόνους!
