Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει για ένα πλούσιο και ένα φτωχό, για έναν άνθρωπο που είχε στη ζωή του ότι ήθελε, αλλά και για έναν άλλο άνθρωπο που στη ζωή του δεν είχε ούτε καν τα στοιχειώδη.
Όμως μετά τον θάνατο τους ανοίγονται καινούργιοι δρόμοι μπροστά τους. Ο ένας, ο πλούσιος, πηγαίνει κάπου που υπάρχει μόνο οδύνη και ο άλλος, ο φτωχός Λάζαρος, πηγαίνει στην αγκαλιά του Αβραάμ, εκεί που υπάρχει μονάχα χαρά.
Είναι τέτοιος ο πόνος και τέτοια η οδύνη που υποφέρει ο πλούσιος από τη φωτιά της κόλασης, που παρακαλεί τον Αβραάμ: «Σε παρακαλώ, σπλαχνίσου με και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει το δάκτυλο του μέσα στο νερό για να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά». Προσέξατε τι είπε; Να έλθει να βάλει στα χείλη του το βουτηγμένο στο νερό δάκτυλο του και όχι να του φέρει ένα ποτηράκι νερό! Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: «Παιδί μου, στη ζωή εσύ είχες ότι ήθελες, τα απόλαυσες όλα τόσο πολύ μα δεν είχες την ευσπλαχνική στοιχειώδη διάθεση να δώσεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρό ξεροκόμματο, όχι από αυτά που εσύ έτρωγες, αλλά από αυτά που πετούσες. Η ασπλαχνία σου λοιπόν τώρα σε έχει φέρει σ’ αυτόν τον πόνο». Δείτε τι έκανε η ασπλαχνία! Ο Λάζαρος υπέφερε πολλά στη ζωή του, όμως επειδή ο Θεός δεν είναι άδικος τώρα χαίρεται και απολαμβάνει τις χαρές του ουράνιου Βασιλείου.
Πολλές φορές οι άνθρωποι κατηγορούμε το Θεό και λέμε: «Μα γιατί αυτός να έχει τόσα πολλά και ο άλλος να μην έχει;» Μην ξεχνάς, παιδί μου, ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Μόνο η ζωή του σώματος τελειώνει εδώ, με τον θάνατο. Η ζωή της ψυχής όμως συνεχίζεται και μετά τον θάνατο. Είδατε εδώ ο δίκαιος Θεός τι έκανε; Στον άσπλαχνο πλούσιο, έδωσε αυτό που του άξιζε, να ζήσει τώρα τον πόνο της ψυχής, γιατί και στη ζωή που ζούσε απλά το σώμα του ευφραινόταν. Η καρδιά του ήταν άδεια, άσπλαχνη και σκληρή. Και τώρα σε αυτόν που υπέφερε πάρα πολύ, ο Θεός σαν δίκαιος, του χαρίζει την ευτυχία της ψυχής. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Δεν υπάρχει χειρότερη συκοφαντία από το να λες άδικο τον ευσπλαχνικό Θεό σου. Και εκεί βρίσκεται το μυστήριο, η ψυχή του ενός υποφέρει για την ασπλαχνία και η ψυχή του άλλου βραβεύεται και χαίρεται για την υπομονή.
Ένα παλιό τραγουδάκι που μαθαίναμε στο κατηχητικό σχολείο έλεγε το εξής: «Τον άσπλαχνο, Θεέ μου, με τους αθέους να καταδικάσεις». Μου έκανε φοβερή εντύπωση, τότε, τώρα, αλλά ακόμα πιο πολύ από τώρα και στο εξής. Ξέρετε γιατί; Γιατί τελικά ακόμα και τώρα, εμείς που διαβάζουμε το Ευαγγέλιο και μελετούμε τον Λόγο του Θεού, δεν έχουμε καταλάβει ότι το μυστήριο της ΣΩΤΗΡΙΑΣ είναι μυστήριο ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ! Το μυστήριο της ΕΥΤΥΧΙΑΣ είναι μυστήριο ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ! Το μυστήριο της ΓΑΛΗΝΗΣ είναι μυστήριο ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ! Για να έχεις γαλήνη, για να έχεις ειρήνη, για να έχεις ευτυχία, πρέπει κάποιος να σου τα δώσει. Αυτός που θα σου τα δώσει είναι μια καρδιά άπειρα ευσπλαχνική, η οποία βρίσκεται ψηλά στον ουρανό και παντού. Είναι η καρδιά του Θεού Πατέρα. Αυτός είναι που δίνει από ευσπλαχνία αυτή την γαλήνη και την χαρά. Αλλά σε ποιους τι δίνει και ποιος την παίρνει;
Θα ήθελε ένας Πατέρας να μοιράσει την περιουσία Tου σε όλα Του τα παιδιά για να χαίρεται κι Εκείνος. Είναι τόσο πλούσια η περιουσία Του, είναι τόσο πλούσιος ο Άρχοντας αυτός, που θέλει όλα Του τα παιδιά να τα βλέπει ευτυχισμένα. Ποιοι όμως αποδέχονται αυτήν την ευτυχία; Ποιοι αποδέχονται αυτόν τον πλούτο; Υπάρχουν άλλοι που ανοίγουν τις καρδιές τους και αφήνουν αυτή την ευσπλαχνική καρδιά του Θεού Πατέρα να γίνει ένα με την δική τους και τότε ζει μέσα τους ο Θεός. Και υπάρχουν άλλοι που δεν αφήνουν και δεν ανοίγουν καθόλου ούτε την πόρτα του σπιτιού τους για να καλωσορίσουν τον Βασιλιά και Δημιουργό τους. Αυτών η καρδιά, πως θα γίνει ένα με του Θεού αφού δεν Του ανοίγουν την πόρτα ούτε καν για να Τον χαιρετήσουν, να Τον καλωσορίσουν και με απλότητα να καθίσουν δίπλα Του.
Τα τρία σημαντικά πράγματα που καθορίζουν
την πορεία ενός ανθρώπου
Εδώ βρίσκεται τώρα το μεγάλο μυστήριο. Πως είναι δυνατόν άλλοι άνθρωποι να δέχονται το Θεό και άλλοι να μην Τον δέχονται; Τελικά ποιος καθορίζει την πορεία του ανθρώπου;
Αδελφοί μου, τρία πράγματα έχουμε, τόσο σημαντικά και τόσο αξιόλογα, τα οποία καθορίζουνε την ύπαρξη μας:
1ον Η ψυχή
Το ένα είναι η ΨΥΧΗ μας. Ξέρετε από πού την πήραμε; Την αγοράσαμε από πουθενά; Όχι, ο ίδιος ο Θεός μας την χάρισε. Μέσα από την καρδιά Του την έβγαλε και την έβαλε στη μήτρα της μάνας μας, γιατί είναι ότι πιο πολύτιμο υπάρχει. Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι η τέλεια εικόνα Του. Αυτήν την ψυχή, σαν στοργικός Πατέρας, την διεκδικεί πάντα. Την αφήνει να ζήσει με ένα σκοπό: Να δοκιμαστεί εδώ σε αυτή τη γη και αν το θελήσει, να πετύχει μετά την είσοδο της στο ουράνιο Βασίλειο.
Αυτό ήταν και το νόημα του Παραδείσου. Γιατί νομίζετε έβαλε τον Αδάμ και την Εύα μέσα στον Παράδεισο; Για να ζήσουν χαρούμενα και ευτυχισμένα. Ήταν το ουράνιο Βασίλειο ο Παράδεισος; Τι λέτε; Πολλοί συγχέουν το ουράνιο Βασίλειο με τον Παράδεισο. Λάθος είναι. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Το ουράνιο Βασίλειο είναι ο τόπος εκείνος που η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, σκεπάζει τα πάντα, καλύπτει τα πάντα με τη χαρά, με την γαλήνη, με την ευτυχία, με την απόλυτη παρουσία του Θεού πάνω σε αυτούς που είναι πολίτες αυτού του Βασιλείου.
Στο ουράνιο Βασίλειο δεν έχει καμιά δύναμη και καμιά εξουσία ο σατανάς, γιατί είναι το Βασίλειο του Θεού.
Δείτε τώρα τον Παράδεισο, τον Κήπο της Εδέμ, ένας πανέμορφος και ωραίος τόπος ευτυχίας για τον άνθρωπο. Όμως δεν μοιάζει με το ουράνιο Βασίλειο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το ουράνιο Βασίλειο είναι το τέλος αυτό, που θα κέρδιζε ο Αδάμ, αν έκανε σωστή ζωή μέσα στον Παράδεισο.
Ο Παράδεισος είναι ο τόπος εκείνος ΤΗΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ, που έπρεπε ο άνθρωπος εκεί να δοκιμαστεί, για να αποφασίσει ποιόν θέλει, ποιόν αγαπάει, ποιόν εμπιστεύεται.
Γι’ αυτό και επέτρεψε ο Θεός στον Παράδεισο να υπάρχει ακόμα και ο δαίμονας. Μήπως είναι ψέματα αυτά; Μέσα στο φίδι δεν μπήκε ο δαίμονας, ο Εωσφόρος; Ναι. Επομένως, αυτός ο τόπος ήταν τόπος δοκιμασίας. Στο ουράνιο Βασίλειο δεν χωράει δαίμονας! Στο ουράνιο Βασίλειο δεν υπάρχει Εωσφόρος! Δεν υπάρχει κακό πνεύμα! Μόνο στον Παράδεισο επετράπη η είσοδος στον Εωσφόρο, για να δοκιμάσει τον άνθρωπο και από μόνος του ο άνθρωπος να φτιάξει τον Παράδεισο του.
Τον Παράδεισο όμως αυτόν θα έπρεπε να τον φτιάξει μέσα στην δυσύνθετη του ύπαρξη, στην ύλη και στο πνεύμα, σ’ αυτό που ήταν σαν σώμα και σ’ αυτό που ήταν σαν ψυχή. Βλέπεις λοιπόν ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ότι πιο πολύτιμο, την ψυχή του.
2ον Το σώμα
Αλλά του έδωσε ο Θεός και κάτι εξίσου πολύτιμο που εάν εκείνος το πρόσεχε θα ήταν αθάνατο. Ποιο είναι αυτό; Το ΣΩΜΑ του.
Πως απολαμβάνει ο άνθρωπος την ευτυχία; Μόνο με την ψυχή; Όχι. Την απολαμβάνει και με το σώμα. Δες πόσες πράξεις και πόσες κινήσεις γίνονται από το σώμα που δίνουν χαρά και ευτυχία. Μπορεί η ψυχή να αγαπά, το σώμα είναι όμως που αγκαλιάζει. Μπορεί η ψυχή να λατρεύει, το σώμα όμως είναι που χαρίζει στοργή και τρυφερότητα. Μπορεί η ψυχή να έχει μέσα της το μέγεθος της ευτυχίας, όμως μέσα σ’ ένα φιλί, σε μια αγκαλιά, σε μια ζεστασιά ο άνθρωπος ξεκουράζεται. Μήπως είναι ψέματα αυτά; Τι αποζητάτε εσείς για να νιώσετε χαρά και ευτυχία; Δεν αποζητάτε το χάδι, το φιλί, τη στοργή και την τρυφερότητα του συντρόφου σας ή του παιδιού σας; Όλα αυτά μέσα από το σώμα δεν βγαίνουν, το οποίο το ελέγχει η ψυχή; Η ψυχή είναι εκείνη που δίνει εντολή στο σώμα.
Ποιο είναι λοιπόν το δεύτερο μεγάλο δώρο για την ευτυχία του ανθρώπου, εκτός από την ψυχή; Το σώμα!
Το σώμα δόθηκε στον άνθρωπο σαν ένα τόσο μεγάλο δώρο, που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Και αυτό το δώρο του Θεού, το σώμα, επέτρεψε ο Θεός εμείς να το αντιλαμβανόμαστε εδώ στη γη με μια ευσπλαχνική πράξη του Θεού. Ξέρετε ποια είναι αυτή η ευσπλαχνική πράξη του Θεού; Ο Θεός έχει σώμα; Δεν έχει σώμα. Πως εμείς μεταλαμβάνουμε το Θεό μας; Πως παίρνουμε το Θεό μέσα μας; Δεν Τον παίρνουμε με την θεία Κοινωνία, με το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού; Ναι. Γίνεται λοιπόν ο Υιός του Θεού άνθρωπος, για να μας χαρίσει το πολύτιμο Σώμα και Αίμα Του. Και όμως δεν τρώμε απλώς σώμα, δεν πίνουμε απλώς αίμα. Πίνουμε το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού, την θεοθείσα Σάρκα του Υιού του Θεού!
Δίνει λοιπόν ο Θεός στον άνθρωπο δύο πολύτιμα δώρα, την ψυχή και το σώμα και θα ήταν αθάνατα αν ο άνθρωπος στη δοκιμασία πετύχαινε. Απέτυχε όμως. Τι του είπε ο Θεός; Για να στα χαρίσω όλα αυτά, την απόλυτη χαρά και την απόλυτη ευτυχία στην αιωνιότητα, γιατί τώρα τα έχεις παιδί Μου, θέλω να Μου χαρίσεις μονάχα ένα πράγμα, την καρδιά σου.
3ον Η καρδιά
Ποιο είναι λοιπόν το τρίτο δώρο που χαρίζεται στον άνθρωπο; ΗΚΑΡΔΙΑ του! Είναι τρομακτικά πολύτιμο δώρο, γιατί είναι το μόνο δώρο που του χαρίζεται ανεπιστρεπτή, να το διοικήσει μόνο ο άνθρωπος! Να το εξουσιάζει με τη θέληση του μόνο ο άνθρωπος!
Η ψυχή επιστρέφει πίσω, σαν πνεύμα, το σώμα επιστρέφει πίσω, εκεί που ανήκει στο χώμα, η καρδιά όμως από μόνη της θα πάει εκεί που η ίδια θέλει.
Ο Θεός διεκδικεί την ψυχή. Ξέρετε όμως πως την διεκδικεί; Μέσα από την καρδιά. Σαν να λέει απλά: «Δος Μου την καρδιά σου και κάνε Με βασιλιά σου». Κατ’ ουσίαν αυτό έχει γίνει. Του ζήτησε ο Θεός του ανθρώπου ένα πράγμα μονάχα: «Υιέ μου δως μοι σην καρδίαν» (Παροιμ. κγ´ 26). Σαν να του λέει απλά:
«Γιέ Μου, δος Μου την καρδιά σου. Θέλω με την καρδιά σου να Με αγαπήσεις! Θέλω με την καρδιά σου να Με λατρέψεις! Θέλω με την καρδιά σου απόλυτα να Με εμπιστευθείς! Θέλω με την καρδιά σου να Με φωνάξεις Πατέρα Μου, γιατί Εγώ ήδη με την καρδιά Μου σε φωνάζω Γιέ Μου, κόρη Μου και μωρό Μου! Εγώ το μόνο που θέλω από σένα είναι να Μου αφήσεις την καρδιά σου, να είμαι ο Βασιλιάς σου, να είμαι ο Έρωτας σου».
Τι ωραία λέξη! Κι όμως την πήρε ο σατανάς και την έκανε κουρέλι και την ξευτέλισε. Ποια νομίζετε ότι είναι η πιο ωραία λέξη του λεξιλογίου του ανθρώπου; ΕΡΩΤΑΣ! Αλλά τι έρωτας; Σαν αυτόν που εννοούν οι αμαρτωλοί και οι άθλιοι άνθρωποι; Σαν αυτόν που εννοούν οι δαίμονες; Τον έρωτα τον σαρκικό; Τον έρωτα τον κοσμικό; Τον έρωτα που μόνο πονηριά έχει; Τον έρωτα που ξεσηκώνει τα πάθη και βάζει φωτιά στη ψυχή; Τον έρωτα που προσπαθεί με αυτόν ο σατανάς να γκρεμοτσακίσει τους ανθρώπους με την πονηριά και την αθλιότητα της ασέλγειας; Όχι. Όταν ο δαίμονας εννοεί έρωτα, εννοεί αυτό το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος.
Όμως όταν ο Χριστιανός εννοεί έρωτα, εννοεί την απόλυτη ΚΤΗΤΙΚΗ σχέση ανάμεσα στον ουράνιο Πατέρα του και σ’ εκείνον.
Γι’ αυτό και όταν ακούγεται η λέξη έρωτας, οι μεν χαμηλοί άνθρωποι που το μυαλό τους είναι στην πονηριά ηδονίζονται, οι άλλοι, οι δήθεν πνευματικοί, πονηρεύονται και αντιδρούν και οι θεϊκοί άνθρωποι ενθουσιάζονται, γιατί τους θυμίζει αυτή η λέξη ότι πιο ιερό χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο. Είναι αυτό που χαρίζει η μάνα στο μωρό της. Η μάνα στο μωρό της χαρίζει μια αγάπη, που δεν είναι κοινή αγάπη, δεν είναι όμοια αγάπη με όλες τις άλλες αγάπες του κόσμου. Είναι μια αγάπη απόλυτα κτητική. Τι λέει η μάνα; Το μωρό μου! Τι λέει το παιδί; Η μαμά μου! Αυτό το «μου», η μαμά μου, το μωρό μου, ξέρετε τι δηλώνει; Κτητική λατρεία, κτητική αγάπη!
Κτητική αγάπη τι σημαίνει; Αγάπη μέχρι θυσίας! Να θυσιάζεσαι γι’ αυτό που αγαπάς! Το απέδειξε ο Ιησούς γιατί Αυτός μας φώναζε: «Είστε τα σπλάχνα Μου! Είστε τα μωρά Μου! Και γι’ αυτό θυσιάστηκα». Αυτό σημαίνει αγάπη! Αυτό σημαίνει θεϊκός έρωτας.
Ο Θεός καλεί τον καθένα μας με θεϊκό έρωτα να Τον λατρέψουμε και να γίνουμε ένα μ’ Εκείνον. Θέλει να αγαπάμε τα πάντα, αλλά όχι αυτά και μόνο. Να χρησιμοποιήσουμε την αγάπη για όλα σαν σκαλοπάτι για να φτάσουμε στην καρδιά Του. Όχι όμως να χρησιμοποιήσουμε τα κτίσματα σαν απόλυτο στόχο λατρείας και έρωτα πάρα τον Κτίσαντα.«Ουκ ελάτρευσαν την κτίσην οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα», ψάλλουμε συνέχεια στις καταβασίες.
Τι ζητάει λοιπόν ο Θεός από τον καθένα μας; Την καρδιά μας. Είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε και αυτό είναι δικό μας.
Να ξέρετε η ψυχή δεν είναι δική μας, ούτε και το σώμα μας. Το σώμα θα επιστρέψει πίσω στο χώμα. Το ίδιο και η ψυχή, θα επιστρέψει πίσω. Αλλά που πίσω; Αυτό θα εξαρτηθεί από το πού δώσαμε την καρδιά μας. Αν δώσαμε την καρδιά μας στο Σωτήρα, τότε η ψυχή μας θα επιστρέψει από εκεί που βγήκε, στην καρδιά του Θεού Πατέρα. Αν όμως δώσαμε την καρδιά μας στον Εωσφόρο, τότε διεκδικεί απόλυτα την ψυχή μας και ο Εωσφόρος, για να την πάρει μέσα στην δική του σκληρή σατανική αγκαλιά.
Εσείς τι θα αποφασίσετε; Σε ποιανού αγκαλιά θα δώσετε την ψυχή σας; Αλλά για να αποφασίσετε για την ψυχή σας, πρέπει πρώτα να αποφασίσετε που θα δώσετε την καρδιά σας. Που θα δώσετε τελικά την καρδιά σας;
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ο πολύτιμος ναός της ψυχής.
Εσύ που θα δώσεις την καρδιά σου;
Σήμερα θέλω να σας πω για την καρδιά του ανθρώπου, τον πιο πολύτιμο ναό της ψυχής! Είναι πράγματι η καρδιά του ανθρώπου ο ναός της ψυχής. Είναι ο ναός εκείνος που έρχεται με λατρεία σαν ερωτευμένος Νυμφίος ο Χριστός, για να συναντήσει την νύμφη Του ψυχή. Γιατί ονομάζουμε τον Κύριο μας Νυμφίο;
Η λέξη νυμφίος και η λέξη νύμφη σε παραπέμπουν στον έρωτα. Αλλά ποιόν έρωτα; Τον θεϊκό έρωτα, αυτόν που είχε δώσει πρωταρχικά ο Θεός μέσα στον Παράδεισο. Όταν Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατά την δημιουργία, θυμάστε όταν άνοιξε τα μάτια του ποιόν πρώτο αντίκρισε; Ποιόν πρώτο είδε; Την μοναδική του λατρεία! Τον μοναδικό του έρωτα! Την μοναδική του αγάπη! Την μοναδική του ευτυχία! Ήταν η στιγμή εκείνη που ο Πατέρας σαν Δημιουργός, ο Υιός σαν Ευσπλαχνία και το Άγιο Πνεύμα σαν Χαρά, έμπαιναν μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Σαν Τριάδα ο Θεός, ενωνόταν με την τριαδικότητα του ανθρώπου.
Ο Θεός μέσα στα τροπάρια μας ονομάζετε Νους, Λόγος και Πνεύμα. Νους ο Πατήρ, Λόγος ο Υιός, Πνεύμα το Άγιο Πνεύμα. «Νους μεν ο αγέννητος Πατήρ, πλάσας πριν τον άνθρωπο κατά την σην εικόνα διαμόρφωσας. Νουν αυτό και λόγο και πνεύμα δους ως φιλάνθρωπος». Και ο άνθρωπος λοιπόν έχει αυτή την τριαδικότητα. Του έδωσε και νου και λόγο και πνεύμα. Αλλά το πνεύμα όμως θα εξαρτάτο από το νου και το λόγο. Αν ο νους του έμενε στο νου του Θεού Πατέρα, αν ο λόγος του θα γινόταν ένα με τον Λόγο του Υιού του Θεού, τότε ο άνθρωπος θα είχε και το Πνεύμα το Άγιο, τη χαρά δηλαδή που θα αισθανόταν ενωμένος με το Άγιο Πνεύμα.
Ξέρετε ο σατανάς τι θέλει να κάνει; Θέλει να κερδίσει την καρδιά του ανθρώπου! Να κάνει την τριάδα του ανθρώπου, να γίνει ένα μ’ εκείνον, ένα με τον Εωσφόρο. Γι’ αυτό πάντα διεκδικεί ο σατανάς τον νου του ανθρώπου, θέλει να τον σκέφτεσαι. Δηλαδή, τι να κάνεις; Ότι κάνεις το μυαλό σου να είναι στο κακό και στα έργα του σατανά. Ο νους είναι η πρώτη πύλη.
Η δεύτερη πύλη είναι οι λογικές ενέργειες του ανθρώπου, οι οποίες αντί να ενώνονται με τον Λόγο του Θεού, να συμπορεύονται με τις ενέργειες του Υιού του Θεού και να ζει εν Χριστώ, καταφέρνει ο Εωσφόρος να κάνει τον άνθρωπο να ζει έτσι όπως θέλει ο διάβολος. Ποια λογική υπάρχει σε έναν άνθρωπο, που αντί της αγάπης του Θεού έχει μίσος, αντί της ευσπλαχνίας του Θεού έχει ασπλαχνία, αντί της καλοσύνης έχει αγένεια, αντί των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος ζει πραγματικά σαν δαίμονας; Καταλάβατε;
Όλα όμως αυτά που γίνονται; Που επεξεργάζονται; Που δουλεύονται; Που αποφασίζει ο άνθρωπος γι’ αυτήν την ανοικοδόμηση της ψυχής του; Δεν γίνονται μέσα στην καρδιά του; Ναι, μέσα στην καρδιά γίνονται όλα.
Γι’ αυτό ζητάει ο σατανάς την καρδιά του ανθρώπου να την κάνει τελείως δική του, όπως την ζητάει και ο Θεός στην απόλυτή της αγάπη σαν Παντοκράτορας, Δημιουργός και Κτίστης αυτής της ψυχής.
Εσύ που θα δώσεις λοιπόν την καρδιά σου;
«Θέλεις, παιδί Μου, να μπεις στην καρδιά Μου; Γίνε μωρό!
Θέλεις να είσαι στην αγκαλιά Μου; Γίνε παιδί!
Θέλεις να είσαι απλά στο περιβόλι Μου; Ζήσε σαν μεγάλος!»
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σημαντικό πράγμα είναι κανείς να φροντίζει για την καρδιά του; Τι σχέδιο κάνουμε όταν θέλουμε να ζωγραφίσουμε τον έρωτα; Καρδιά. Ξέρετε γιατί; Γιατί εκεί φυτρώνει, εκεί σπέρνεται, εκεί μεγαλώνει, εκεί γίνεται ένα. Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τον έρωτα δυο ανθρώπων λέμε: «Οι καρδιές τους είναι ενωμένες, είναι ένα», γιατί ο έρωτας είναι το σύμβολο της καρδιάς και η καρδιά είναι το σύμβολο του έρωτα, γιατί ο ίδιος ο Θεός είναι ο έρωτας. Αυτόν τον έρωτα είναι που θέλει να κλέψει ο Εωσφόρος και θέλει να τον κάνει δικό του. Και ο άνθρωπος σε αυτή τη γη μια αγωνία έχει, την καρδιά του να την έχει μόνο για το Βασιλιά του.
Όπως η καρδιά της μάνας είναι μόνο για το μωρό της, όπως η καρδιά του μωρού είναι μόνο για τη μαμά του, το ίδιο ζητάει και ο Θεός. Το μωρό δεν θέλει τίποτα άλλο, μόνο τη μαμά του ζητάει. Και η μαμά, τι αναζητάει; Μπορεί να έχει πολλά μεγάλα παιδιά, όμως το μόνο που αναζητάει πάντα με πολύ αγωνία είναι το μωρό της. Δυστυχώς δεν θέλουν οι άνθρωποι να είναι μωρά σε αυτή τη γη. Δεν θέλουν να είναι τα μωρά του Θεού, αλλά τα μεγάλα παλικάρια, οι μεγάλες κοπέλες, οι μεγάλοι άνθρωποι. Γι’ αυτό μας ρωτάει ο Θεός:
«Θέλεις, παιδί Μου, να μπεις στην καρδιά μου; Γίνε ΜΩΡΟ!
Θέλεις να είσαι στην αγκαλιά Μου; Γίνε ΠΑΙΔΙ!
Θέλεις να είσαι απλά στο περιβόλι Μου; Ζήσε σαν ΜΕΓΑΛΟΣ!»
Ο μεγάλος έχει μόνο την δική του σκέψη. Ότι και να του πεις, μόνο με την δική του σκέψη θα πορευθεί. Γι’ αυτό και δύσκολα αντιλαμβάνεται τον νόμο και το λόγο του Θεού. Όταν λέει κάτι ο Θεός, το περνάει μέσα από το λογισμό του και ότι του πει ο λογισμός του θα κάνει, γιατί είναι μεγάλος. Είναι σαν να σου λέει: «Καλά, πες μου το εσύ και εγώ θα αποφασίσω». Κανείς δεν σκέφτεται εκείνη τη στιγμή να εφαρμόσει το λόγο του Θεού. «Πες μου το και εγώ θα το κρίνω», έτσι σκέφτεται, γιατί έχει πλέον δική του κρίση, είναι μεγάλος.
Είναι αυτό που έκανε ο Αδάμ και η Εύα. Σαν μεγάλοι έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό. Ξέρετε γιατί; Ενώ τους είπε ο Θεός τι έπρεπε να κάνουν, αυτοί έκαναν το δικό τους και πλήγωσαν τη ψυχή τους. Άφησαν την καρδιά τους χωρίς την υποταγή στο Βασιλιά τους, γιατί δεν υπήρχε εμπιστοσύνη.
Αυτή είναι η τάξη των μεγάλων. Όσοι θέλουν να είναι μεγάλοι, ας ζουν έτσι σε αυτή τη ζωή, ας κάνουν ότι τους αρέσει. Όμως ενώ θα ακούν το λόγο του Θεού, θα πηγαίνουν στις εκκλησιές, θα ανάβουν κεράκια, θα κάνουν μετάνοιες, θα λένε προσευχές, θα κάνουν τα κομποσκοινάκια τους, δεν θα έχουν ΓΑΛΗΝΗ. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν υποτάχθηκαν σαν παιδιά στο λόγο του Θεού, στην καρδιά του Θεού. Θυμάστε τι είπε ο Χριστός; «Όποιος θέλει να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να γίνει μικρό παιδί» (Ματθ. 18, 3).
Ποια είναι η διαφορά όμως τώρα ενός μωρού από ένα μικρό παιδί; Το μικρό παιδί είναι γεγονός ότι ακούει τη μαμά του, αλλά πολλές φορές στα κρυφά κάνει και το θέλημα του και το κρύβει. Πόσες φορές η μαμά λέει: «Ποιός το έκανε αυτό;» Ρωτάει το μικρό παιδί και εκείνο κρύβεται: «Δεν το έκανα εγώ μαμά. Το αδελφάκι μου το έκανε». Θα μου πεις, αυτό το παιδί δεν αγαπάει τη μαμά του; Την λατρεύει. Η μαμά δεν αγαπάει το παιδί της; Το λατρεύει. Η αγάπη όμως αυτή του παιδιού στη μαμά, δεν είναι ικανή να συντονίσει την όλη του ύπαρξη στο θέλημα της μαμάς του. Κάνει και το θέλημα της, αλλά κάνει και το θέλημα του.
Σας αρέσει αυτή η σχέση, να κάνουμε και το θέλημα μας και το θέλημα του Θεού Πατέρα μας; Σκεφτείτε το. Ξέρω γιατί δυσκολεύεστε να απαντήσετε, γιατί πολλές φορές το ζείτε στην πραγματικότητα με τη ζωή σας.
Ξέρετε ποια είναι η τρίτη περίπτωση;
Η ιερότερη, η γλυκύτερη, η ποιο μεγάλη ηδονή, η πιο μεγάλη ευτυχία, η σπλαχνικότερη σχέση που υπάρχει στη γη. Η μάνα και το μωρό της. Το μωρό ποιον κοιτάει μονάχα; Τη μαμά του. Τι κάνει μονάχα; Ότι λέει η μαμά του. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, γιατί όλη του η καρδιά είναι δοσμένη στη μαμά του.
Είναι αυτό που ικανοποιεί πάρα πολύ την καρδιά του Θεού Πατέρα. Πείτε μου, ο γονιός ποιόν προστατεύει πιο πολύ; Το μεγάλο του παλικάρι που είναι τώρα πολύ μεγάλο και κάνει ότι θέλει; Το δεύτερο, που είναι μικρότερο παιδί, αλλά κάνει και το δικό του και του γονιού του το θέλημα; Ή το μωρό; Ποιο από όλα προστατεύει απόλυτα; Το μωρό!
Αυτό ακριβώς λέει και ο Θεός Πατέρας σ’ εμάς:
«Όσοι από σας θα θελήσουν να γίνουν μωρά μέσα στην αγκαλιά Μου, μωρά μέσα στην καρδιά Μου, Εγώ θα τα κρατώ σφιχτά, θα τα κρατώ τρυφερά, θα τα κρατώ στοργικά, θα τα κρατώ με τέτοια λατρεία και με τέτοια αγάπη, που δεν θα αφήσω κανείς να τα πειράξει, γιατί θα είναι τα μωρά Μου».
Τα μωρά πολλές φορές δεν έχουν λέξεις να πούνε. Αλήθεια, λένε τα μωρά λόγια; Ακούσατε ποτέ τα μωρά να σας πουν γλυκά λόγια; Και όμως ποια βγάζουν πιο πολύ λατρεία απέναντι σας; Τα μεγάλα παιδιά, τα μικρά παιδάκια ή τα μωρά; Τα μωρά! Είναι αγάπη χωρίς λόγια! Είναι έρωτας χωρίς λόγια! Αυτήν την αγάπη, αυτόν τον θεϊκό έρωτα ζητάει και ο Θεός από τον καθένα από μας. Να Τον αγαπάμε σαν μωρά, χωρίς λόγια, μέσα όμως από την καρδιά μας.
Προς τι όφελος όλες αυτές οι προσευχές που κάνουμε, που δεν έχουν πίστη, που δεν έχουν υπακοή, που δεν έχουν αυτόν τον έρωτα της καρδιάς; Προς τι όφελος όλες αυτές οι προσευχές που κάνουμε, που πολλές φορές παροργίζουμε κιόλας το Θεό με τις ασεβείς σκέψεις που μπαίνουν μέσα στο μυαλό μας; Πόσες φορές εσείς ομολογήσατε: «Πάτερ μου, δεν αντέχω. Προσεύχομαι και σκέφτομαι πονηρά!» Ξέρετε όμως γιατί σας συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν προσεύχεστε σαν μωρά. Τα μωρά δεν προσεύχονται με λόγια! Τα μωρά εκφράζουν την αγάπη τους με την ζεστασιά τους! Όλη τους η ζωή είναι μια προσευχή!
Θυμάμαι μια φορά που μου έλεγε ένα παιδί: «Αχ πάτερ, είδα στον ύπνο μου κάποιον να μου λέει: «Ο Θεός παιδί μου, δεν θέλει να προσεύχεσαι. Να Του μιλάς θέλει!» Δείτε τι διαφορά!O Θεός θέλει να Του μιλάμε γλυκά, απλά, όπως μιλάει το μωρό στη μαμά του για να ακούμε τη φωνή Του. Πείτε μου σε αυτήν την ομιλία, ποια μάνα ακούει το μωρό της να μιλάει και ο νους της είναι αλλού; Καμιά μάνα, γιατί μόνο τότε η μάνα κοιτάει κατάματα το μωρό της στα μάτια και το μωρό την κοιτάει μόνο στα μάτια.
Μια φορά είχα πάει κάπου και είδα μια γυναίκα που θήλαζε το παιδί της. Όταν αυτό είχε πλέον τελειώσει τον θηλασμό του, την κοιτούσε στα μάτια. Εκείνη το χάιδευε στο λαιμό και εκείνο την κοιτούσε στα μάτια με τέτοια γλυκύτητα και γελούσε συνέχεια. Τότε είπα, αυτό είναι που θέλει ο Θεός. Να κοιτάς στα μάτια το Θεό σου σαν μωρό! Να Τον λατρεύεις σαν μωρό με απόλυτη εμπιστοσύνη, με απόλυτη υπακοή! Αυτό σημαίνει έρωτας καρδιάς!
Όταν σας ρωτήσει κάποιος αν αγαπάτε το Θεό, ρωτήστε την καρδιά σας αν είναι ερωτευμένη με το Θεό. Και αν του πείτε μια απάντηση, σκεφτείτε αν είναι αληθινή, γιατί εύκολα θα πείτε: «Μα αγαπώ το Θεό». Αν όμως σας ρωτήσει ο άλλος: «Τον εμπιστεύεσαι απόλυτα; Κάνεις απόλυτα το θέλημα Του;», τότε θα δεις πως θα έχεις πολύ μεγάλη δυσκολία να απαντήσεις, γιατί ούτε Τον εμπιστεύεσαι απόλυτα, ούτε και Τον υπακούς απόλυτα. Με τη ζωή σας θα δείξετε που ανήκει η καρδιά σας.
«Παιδί Μου, ο πιο ωραίος τόπος που Εγώ αναπαύομαι
είναι η καρδιά σου. Θα Μου την δώσεις;»
Αδελφοί μου, υπάρχει ένας χώρος, ένας θρόνος, που γλυκαίνεται να μένει εκεί ο Θεός. Τον ζηλεύει όμως φοβερά ο σατανάς. Ξέρει πως αν κερδίσει αυτόν τον θρόνο, κέρδισε την ψυχή. Αυτός ο θρόνος λέγεται ΚΑΡΔΙΑ. Λοιπόν αυτή σας την καρδιά, αφήστε την να ερωτευθεί τον Βασιλιά Θεό της! Αφήστε την να Τον κάνει απόλυτα δικό της Βασιλιά, Πατέρα, Φίλο και Αδελφό! Και εσείς μείνετε εκεί σαν μωρά με απόλυτη εμπιστοσύνη. Αυτό είναι να ζεις αγγελική ζωή. Να εμπιστεύεσαι τον Βασιλιά σου!
Κάποτε πήγα στα Ιεροσόλυμα και έμεινα μια βδομάδα σχεδόν εκεί. Έμενα κοντά στον Πανάγιο Τάφο. Λειτουργούσαμε κάθε μέρα εκεί, πότε στον Πανάγιο Τάφο και πότε μπροστά στον Εσταυρωμένο, στον Γολγοθά. Πήγα λοιπόν εκεί στον Γολγοθά, κοίταξα τον τόπο, έβαλα τα χέρια μου πάνω στο βράχο και ένιωσα τη χαρά της παρουσίας Εκείνου. Πήγα μετά και στον Πανάγιο Τάφο που λειτουργήσαμε, τον αγκάλιασα και είπα από μέσα μου: «Πόσο ευτυχισμένος είμαι που με αξίωσες Θεέ μου να βρεθώ στα Άγια χώματα, που Εσύ έδειξες το μεγαλείο της ευσπλαχνίας Σου». Πέρασε η πρώτη μέρα και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη.
Όμως μια μέρα πριν φύγουμε από τα Ιεροσόλυμα, είχα μια άλλη αίσθηση. Λες και Εκείνος που πληγώθηκε εκεί για τη σωτηρία όλων μας, που τάφηκε εκεί για να μας αναστήσει, έλεγε κάτι άλλο παράξενο και καινούργιο, που δεν το είχα αντιληφθεί ποτέ: «Γιέ Μου, ο ωραιότερος τόπος του Γολγοθά και ο Πανάγιος Τάφος που δέχθηκε το Σώμα Μου, δεν είναι μονάχα αυτά τα δυο μέρη που εσύ άγγιξες, αλλά είναι αυτά που εσύ λειτουργείς κάθε φορά μπροστά στην Αγία Τράπεζα που συμβολίζει τον τάφο Μου, που Με πιάνεις στα χέρια σου, που Μου λες γλυκά λόγια, που Με νιώθεις μέσα σου σαν πληγωμένο Βασιλιά σου, που Με παίρνεις μέσα σου σαν Μωρό που θυσιάζομαι. Αυτός είναι για μένα ο πιο όμορφος και ο πιο ιερός χώρος». Και Τον ρωτώ: «Ποιος δηλαδή Θεέ μου;» «Η ΚΑΡΔΙΑ σου, γιέ Μου. Δεν το έχεις καταλάβει; Θέλω να πεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα Μου τα παιδιά, σε όλη Μου την κοινωνία, αυτοί που θέλουν να κοινωνούν με Μένα, ότι ο ωραιότερος τόπος που Εγώ αναπαύομαι, που ξεκουράζομαι, που γαληνεύω και σαν Θεός πραγματικά γίνομαι Παιδί στην αγκαλιά του καθενός όπως έγινα στην αγκαλιά της Μητέρας Μου Μαριάμ, είναι η καρδιά σας! Θα Μου την δώσεις γιέ Μου;»
Τότε δεν τα πολύ καταλάβαινα, τώρα όμως τα καταλαβαίνω και όχι απλώς τα καταλαβαίνω, αλλά τα διδάσκω και τα μεταφέρω και προτείνω και σεις να τα καταλάβετε, να τα κατανοήσετε και να τα μεταφέρετε. Ότι δηλαδή, ο ωραιότερος τόπος που ο Θεός αναπαύεται, είναι ένας γλυκός ιερός τόπος που βρίσκεται πάνω μας και αυτός ο τόπος λέγεται καρδιά.
Θα ήθελα να ζωγραφίσετε σε αυτή την καρδιά το σημάδι του έρωτα, αλλά θα βάλετε και ένα βέλος εκεί, όπως βάζουν και οι ερωτευμένοι. Μόνο που εκείνοι το βάζουν για άλλο λόγο. Ένας άντρας ερωτεύθηκε μια κοπέλα και έφτιαξε μια καρδιά και της πέρασε ένα βέλος. Εμείς θα φτιάξουμε το ίδιο σημάδι του έρωτα, το σημάδι της καρδιάς και θα βάλουμε ξανά και εμείς το ίδιο σχέδιο, ένα βέλος. Μόνο που αυτό το βέλος θα είναι αυτό που έτρωσε η δική Του αγάπη και ευσπλαχνία την δική μας την καρδιά. Θα είναι εκείνο το βέλος που θα το βλέπει στην καρδιά μας και θα χαίρεται. Θα είναι το σημάδι εκείνο, που ο καθένας μας μπορεί να λέει: «Εγώ Σου ανήκω και Εσύ είσαι ο δικός μου». Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να λες: Θεέ μου και όχι απλά Θεέ; Βασιλιά μου και όχι απλά Βασιλιά; Γλυκέ μου, αγαπημένε μου, δικέ μου Θεέ;
Μεγάλο πράγμα να νιώθετε αυτό το κτητικό «μου». Από εκεί αρχίζει ο έρωτας. Και από την ώρα που αρχίζει ο έρωτας, αρχίζει η ανάβαση στο μεγάλο μυστήριο του ουράνιου Βασιλείου. Εκείνη την ώρα που λέει ο άνθρωπος: «Σε αγαπώ Βασιλιά μου», είναι σαν να βάζει τη σκάλα και αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά. Αυτός ο άνθρωπος, πιστέψτε με, ποτέ δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτα άλλο σε αυτή τη γη. Και αν αγαπήσει, θα είναι επιφανειακά, θα είναι έξω από την καρδιά του, αφού η καρδιά του θα είναι αλλού δοσμένη.
Αυτό σας ζητάει σήμερα να κάνετε όλοι σας, σαν οικογένεια και ο καθένας σας χωριστά σαν παιδί. Είναι ωραίο να γονατίζετε σαν οικογένεια, ο πατέρας, η μάνα και τα παιδιά και να λέτε ένα «Πάτερ ημών» σ’ Εκείνον που μας δίδαξε ότι είναι ο δικός μας Βασιλιάς. Είναι ωραίο να μάθετε στα παιδιά σας να γονατίζουν και να λένε από μικρά παιδιά: «Χριστέ μου, Βασιλιά μου, Εσύ είσαι ο Θεός της καρδιάς μου».
Εάν αυτό το ξεκινήσετε, προχωρήστε ακόμα πιο βαθιά, μόνος του ο καθένας. Σαν ψυχή αφιερώστε Του όλη σας την καρδιά και τότε Αυτός θα πάρει την καρδιά σας, θα την αγκαλιάσει, θα την φιλήσει και η ψυχή σας θα πετάξει σαν περιστέρι μέσα στο ουράνιο Του Βασίλειο, εκεί που θέλει να βρίσκονται όλα Του τα σπλάχνα.
Εσείς θα αποφασίσετε που θα δώσετε την καρδιά σας. Την διεκδικούν δύο: Ο ουράνιος Βασιλιάς Πατέρας μας και ο καταχθόνιος εχθρός μας, ο Εωσφόρος. Με τη ζωή σας δείξτε που ανήκει η καρδιά σας.
Επίλογος
Εύχομαι σε όλους σας, η καρδιά σας να είναι η Αγία Τράπεζα της Χάριτος, που θα κατεβαίνει ο ερωτοχτυπημένος Βασιλιάς μας, γιατί πραγματικά είναι ερωτοχτυπημένος με τα σπλάχνα Του. Μας λατρεύει, θέλω να το καταλάβετε! Ας λένε ότι θέλουν όλοι εκείνοι που κοροϊδεύουν την μητρική αγάπη του Θεού, που κοροϊδεύουν αυτή την λατρεία και αυτόν τον θεϊκό ερώτα που έχει ο Θεός για μας. Αυτό που θα ήθελα να τους πω είναι ότι μόνο ο σατανάς τον κοροϊδεύει και αυτοί απλά τον ακολουθούν. Εμείς θα μείνουμε πιστοί σε αυτή την αλήθεια, ότι ο Βασιλιάς μας είναι ερωτοχτυπημένος με μας. Μόνο ένας ερωτοχτυπημένος Βασιλιάς μπορεί να κάνει αυτήν την μεγάλη θυσία, να έλθει στη γη, να υποφέρει, να σταυρωθεί, για να γίνει ένα με μας. Το καταλάβατε; Γι’ αυτό και σεις κάντε την καρδιά σας ερωτοχτυπημένη. Ζωγραφίστε την με το σημάδι του έρωτα μέσα και βάλτε αυτό το βέλος που θα Του λέει: «Θεέ μου, μόνο Εσύ θα είσαι ο έρωτας Μου και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν!
