Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες στο διαδίκτυο ένα εξαιρετικό και υπέροχο άρθρο του δασκάλου Δημητρίου Νατσιού προβληματίστηκα πολύ από την σημερινή χαοτική κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία μας και εν γένει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν είμαι ο ειδήμων να γράψω τί πρέπει να γίνει στον ευαίσθητο τομέα της παιδείας μας που ολοένα καθίσταται πιο ευάλωτος από ποικιλώνυμους εχθρούς εσωτερικούς και εξωτερικούς, μπορώ όμως να έχω άποψη και να κρούσω και εγώ όπως και πολλοί άλλοι σκεφτόμενοι άνθρωποι, τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση στα εκπαιδευτικά μας δρώμενα. Τα καημένα τα παιδιά όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης μπουκτίζουν από στείρες γνώσεις που τελικά τα βλάπτουν και τα καθιστούν άβουλα νούμερα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της χαύνωσης και της ραστώνης που ζούμε.
Τί κάνει λοιπόν αυτός ο δάσκαλος πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της σύγχρονης χαώδους εκπαιδευτικής εποχής; Ακούστε την μαρτυρία του: «Προσωπικά και χωρίς καμία καύχηση διδάσκω εδώ και χρόνια μία ώρα την εβδομάδα αρχαία κατά παράβαση του αναλυτικού προγράμματος και των άνωθεν εντολών. Τί κάνω; Δίνω στα παιδιά σε φωτοτυπία ένα αρχαίο κείμενο. Κυρίως τους διδακτικότατους μύθους του Αισώπου, ή μία ευαγγελική περικοπή. Πρώτα το αντιγράφουν για να εξοικειωθούν με την αρτιμελή μορφή της γλώσσας, το λεγόμενο πολυτονικό. Στη συνέχεια το διαβάζουν για να «σπάσει» και η γλώσσα τους, να συνηθίσουν την προφορά των λέξεων. Κατόπιν υπογραμμίζουν λέξεις που αναγνωρίζουν για
να κατανοήσουν την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνικού λόγου. Μετά έρχεται το ωραιότερο. Η πάντερπνη ετυμολογία. Παιχνίδισμα με τις λέξεις. Ύστερα «ομοθυμαδόν» όλοι μαζί την μετάφραση στον πίνακα και αντιγραφή από τα παιδιά, στο «τετράδιο Αρχαίων». Εδώ περνούν και τα ηθικά διδάγματα, γιατί παιδεία σημαίνει πρωτίστως καλλιέργεια χαρακτήρα και μόρφωση εδραία. Η καλή παιδεία, μόνη αυτή κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους, μαθαίνει στον πολίτη να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη, όπως λέει και ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του. Αυτά όλα τα ξεχάσαμε και ακούμε μόνο τις εκκωφαντικές τσιρίδες και τις αερόπλαστες κενολογίες περί «Νέου σχολείου» και «πρώτα ο μαθητής» ότι οι νέες τεχνολογίες και οι υπολογιστές θα σώσουν τους μαθητές και την εκπαίδευση και όλα αυτά από ανθρώπους που δεν ξέρουν «που παν τα τέσσερα» όπως λέει θυμόσοφα και ο λαός. Την ώρα αυτή των αρχαίων τα παιδιά παρακολουθούν σχεδόν με ευλάβεια. «Άκρα του τάφου σιωπή». Γιατί; Δείτε ένα παράδειγμα. Όταν τους ζητάς να γράψουν π.χ. την λέξη «υγρός» πρέπει να σκεφθούν δύο κανόνες. Ότι η λέξη εφόσον αρχίζει με ύψιλον δασύνεται και η βραχύχρονη συλλαβή –γρος παίρνει οξεία. Ο νους τους δηλαδή δεν «αλητεύει» εδώ και εκεί αλλά αναζητά και υπακούει σε κανόνες. Έτσι από την πειθαρχία του νοός φθάνουμε στην πειθαρχία του σώματος. Και το σημαντικότερο τους εξηγείς το παγκοσμίως μονάκριβο προνόμιο τους, να διαβάζουν την γλώσσα του Ομήρου, του Πλάτωνα του Ευαγγελίου και να καταλαβαίνουν τις περισσότερες λέξεις. Έτσι καμαρώνουν τα παιδιά πράγμα που τόσο το έχουμε ανάγκη σήμερα, γιατί ομιλούμε… ( τί ωραία λέξη! εκ του ομίλου) γλώσσα νικήτρα του θανάτου και θανατώνουμε τα παιδιά μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες»!Σε όλα τα παραπάνω του φωτισμένου αυτού δασκάλου, τί έχουμε να πούμε; Απλά θαυμάζουμε και ευχαριστούμε τον Θεό που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκπαιδευτικοί με ψυχή, οι οποίοι προτάσσουν το όφελος της θωράκισης του παιδιού με τα ζώπυρα της φυλής μας και παραθεωρούν τις στείρες γνώσεις. Έτσι πρωτίστως δικαιολογούν ετυμολογικά και την λέξη «παιδαγωγός» γιατί απλά φτιάχνουν ήθος και αγωγή.
Εύγε κ. Δημήτριε Νατσιέ. Εύχομαι να υπάρξουν κι άλλοι μιμητές!
