Αυτές τις ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής που ακούμε κάθε βράδυ στα Απόδειπνα την ευχή του Αγίου Εφραίμ που λέει: «δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μή κατακρίνειν τον αδελφόν μου» σκέφθηκα μία ιστορία από το Γεροντικό την οποία θα ήθελα να την καταθέσω σε όλους εσάς περισσότερο για να γίνει αιτία προβληματισμού για όλους μας. Σίγουρα μας αρέσει να κρίνουμε κάθε άνθρωπο και μάλιστα να τον συγκρίνουμε πολλές φορές με τον εαυτό μας, για να δείξουμε την υπεροχή και την ανωτερότητα μας.
Βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που χρησιμοποιούμε δύο φακούς για να βλέπουμε την κοινωνική πραγματικότητα. Ο ένας είναι σμικρυντικός για τα δικά μας λάθη και για τις δικές μας αστοχίες και ο άλλος είναι μεγεθυντικός για τις αμαρτίες των άλλων. Ίσως δεν έχουμε πολυκαταλάβει ότι το αποκλειστικό προνόμιο της κρίσης, ανήκει μόνο στον Θεό και δεν μπορούμε εμείς να το κλέπτουμε.
Κάποτε λοιπόν είχε πάει στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους κάποιος κοσμικός, ο οποίος ήθελε να γίνει μοναχός. Οι Πατέρες της Σκήτης δεν ήθελαν να τον δεχθούν γιατί ήταν ράθυμος και
αμελής και πάντα δημιουργούσε φασαρίες και σκάνδαλα. Επειδή όμως εκείνος αναπαυόταν στη σκήτη και δεν ήθελε να φύγει, τους παρακάλεσε να τον αφήσουν εκεί ως λαïκό με την προυπόθεση να τους βοηθά όποτε μπορεί, στις δουλειές της Μονής. Έτσι πέρασε την ζωή του ο άνθρωπος αυτός με ραθυμία μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Πλησίασε η ώρα του θανάτου του και έπεσε στο κρεβάτι ψυχορραγώντας. Οι Πατέρες βέβαια του συμπαραστέκονταν αυτές τις τελευταίες του ώρες και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του. Κάποια στιγμή ήλθε σε έκσταση και όταν συνήλθε τους είπε τα εξής θαυμαστά: Πατέρες μου εγώ όταν ήλθα στη σκήτη σας παρακάλεσα να με δεχθείτε εδώ για να μείνω, γιατί βρήκα ησυχία και ανάπαυση στη ψυχή μου. Ήμουν πάντα αμελής και ράθυμος, αλλά προσπάθησα από τότε που ήλθα εδώ σ΄αυτόν τον ιερό χώρο να τηρήσω μία εντολή του Θεού. Να μην κρίνω ποτέ κανέναν! Είδα λοιπόν τον Αρχάγγελο Μιχαήλ με ένα χαρτί στα χέρια του να έχει γραμμένες όλες τις αμαρτίες που έκανα και να μου λέει: Βλέπεις όλα αυτά τα αμαρτήματα που έκανες; Ετοιμάσου για την κόλαση. Τότε εγώ του είπα. Για κοίταξε ανάμεσα στα πολλά μου αμαρτήματα υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως; Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει: Όχι δεν υπάρχει, δεν το βρίσκω αυτό το αμάρτημα. Οπότε του λέω εγώ ότι δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με τον λόγο του Θεού που λέει: «Μή κρίνετε ίνα μή κριθείτε». Τότε ο Αρχάγγελος έσκισε το χαρτί με όλα τα αμαρτήματα μου. Έτσι Πατέρες μου είμαι νηφάλιος τώρα στο τέλος της ζωής μου γιατί θα πάω στον Παράδεισο. Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για μοναχός στη σκήτη, εγώ σας παρακάλεσα να μείνω εδώ και να κάνω κάποιες δουλειές. Μία Κυριακή που πήγα στο Καθολικό να παρακολουθήσω την Θεία Λειτουργία άκουσα τα λόγια του Χριστού που έλεγαν: «Μή κρίνετε ίνα μή κριθείτε… » και τότε είπα στον εαυτό μου: Ταλαίπωρε έχεις κάνει όλες τις αμαρτίες, προσπάθησε τουλάχιστον να εφαρμόσεις αυτόν τον λόγο. Αυτός ο λόγος με έσωσε δίχως άλλο κόπο! Μόλις είπε αυτά τα λόγια ο άνθρωπος αυτός, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.Κάποτε λοιπόν είχε πάει στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους κάποιος κοσμικός, ο οποίος ήθελε να γίνει μοναχός. Οι Πατέρες της Σκήτης δεν ήθελαν να τον δεχθούν γιατί ήταν ράθυμος και
Αυτή η διδακτική ιστορία ας γίνει αφορμή να επανεξετάσουμε τα πράγματα για να προσπαθήσουμε να αποφεύγουμε την κατάκριση που μόνο ζημιά κάνει στην ψυχή μας. Ας ασχοληθούμε μόνο με την διόρθωση του εαυτού μας που ένα είναι το σίγουρο. Θέλει ακόμη πολλή δουλειά και εσωτερική διεργασία.
