Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει θεός και
ζητούν αποδείξεις για την ύπαρξη του. Υπάρχουν και κάποιοι
άλλοι που με συλλογιστικές αποδείξεις προσπαθούν να περι-
γράψουν και να αποδείξουν την ύπαρξη του. Η μεγαλύτερη
απόδειξη είναι η παρουσία των απεσταλμένων του σε εμάς
με τρόπο που δεν χωρεί αμφισβήτηση, που όσοι είναι τυχε-
ροί ήρθαν σε άμεση επαφή και ένιωσαν την παρουσία του
και τη χάρη του στην προσωπική τους ζωή και χαράχτηκαν
πανω τους ανεξίτηλα τα αποτυπώματα του.
Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού ήρθε σε μένα με τη μορ-
φή ανθρώπων, ίσως Αγγέλων, με τρόπο εμπειρικό και αδια-
φιλονίκητο τέτοιο, ώστε να μαρτυρώ θριαμβευτικά, όχι θεω-
ρητικά και συλλογιστικά, αλλά μαρτυρώντας γεγονότα που
συνέβησαν σε μένα τον ίδιο.
δουλειές, έτσι έφυγα και ξενιτεύτηκα, πήγα στα καράβια.
Κάθε που πιάναμε Ελληνικό λιμάνι, ή κάθε που ξεμπαρκάρι-
ζα επισκεπτόμουν έναν κουμπάρο μου που σπούδαζε στον
Πειραιά. Ήταν το σπίτι που νοίκιαζε στα Πετράλωνα σε μια
πάροδο δίπλα από μια εκκλησία και απέναντι από ένα γρα-
φείο κηδειών. Το μπαλκόνι του υπνοδωματίου χωριζόταν
από τους πεθαμένους μόνο λίγα μέτρα, τόσο όσο το πλάτος
που είχε το στενό δρομάκι. Ήταν ένα γραφείο πολυάσχολο
και μέρα νύχτα βλέπαμε τους ψυχρούς ανθρώπους χωρίς να
νοιάζονται που ήσαν θέαμα στους άλλους ανθρώπους να
ασχολούνται με το φτιασίδωμα των πεθαμένων, τους έφτια-
χναν και τους στόλιζαν για το στερνό τους ταξίδι. Είδα πολ-
λά, είδα νιούς και γέρους, είδα συγγενείς πλούσιους και
φτωχούς να κάνουν κηδείες ταπεινές ή λαμπερές. Είδα στο
θάνατο να υπάρχουν διακρίσεις. Ένιωσα να είναι άδικο, ήξε-
ρα ότι οι άνθρωποι στο θάνατο είναι ιδιοι, έτσι μας έλεγαν
στα σχολεία και έλεγα,
-μα δεν υπάρχει Θεός να δει τις παραξενιές των ανθρώπων;
Είδα και άλλα πολλά στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, είδα
πολλές κακές συμπεριφορές ανθρώπων. Ήμουν νέος και εί-
δα πολλά άδικα να συμβαίνουν, η αντίδραση μου ήταν να
καταλήξω να μην πιστεύω ότι υπάρχει θεός, πίστεψα ότι Πα-122
ράδεισος και Κόλαση ήταν πανω στη γη. Έτσι για όλα αυτά
κατεληξα ενας άσωτος, προσπαθούσα εις βάρος άλλων να
κερδίζω χρήματα, και ήμουν πολύ καλός σε αυτό. Δεν πή-
γαινα στις εκκλησιές. Από μέσα μου έλεγα σ αυτές πάνε οι
αργόσχολοι και οι συγγενείς των πεθαμένων όταν υπάρχουν
μνημόσυνα. Πήγαινα μόνο κάποτε για το θεαθήναι όταν ή-
ταν μεγάλες γιορτές, αφού έτσι θέλουν τα έθιμα και η κοι-
νωνία μας.
Περνούσε ο καιρός, οι επιχειρήσεις μου πήγαιναν καλά και η
ζωή μου καλύτερα. Ήμουν ένα επιτυχημένος έμπορος, είχα
πολλά χρήματα, αλλά μάζευα και άλλα, πολλές φορές εις
βάρος των άλλων ανθρώπων.
Μια μέρα πέθανε ένας στενός μου συγγενής στη Λεμεσό, το
πολυτελές αυτοκίνητο μου ήταν στο μηχανικό, έτσι δανεί-
στηκα ένα άλλο και από την Πάφο ξεκίνησα να πάω στην
κηδεία. Ήταν το αυτοκίνητο λίγο στενάχωρο και χαμηλής
ιπποδύναμης, είπα από μέσα μου, τυχερός εγώ που είχα
πολλά χρήματα και είχα σπουδαίο αμάξι. Στο δρόμο έξω από
την Επισκοπή συνάντησα ένα ατύχημα με αυτοκίνητα, έτσι
λοξοδρόμησα και πήρα το δρόμο του Τραχωνίου σκεφτόμε-
νος ότι αν τα αυτοκίνητα ήταν Ευρωπαϊκής κατασκευής, σί-
γουρα δεν θα υπήρχαν σκοτωμένοι, αλλά ίσως οι άνθρωποι
δεν ήσαν πλούσιοι σαν εμένα, έτσι αγόρασαν Γιαπωνέζικα
φτηνά αυτοκίνητα. Και ήμουν ευχαριστημένος γιατί είχα
πολλά χρήματα και είχα σπουδαίο αυτοκίνητο που αντέχει
στα τρακαρίσματα.
Σαν έφτασα λίγο πριν τη πόλη, σε ένα γεφύρι συνάντησα
δυο ανθρώπους που έκαναν ωτοστόπ. Σταμάτησα και τους
πήρα μαζί μου. Ήσαν ντυμένοι με απλά ρούχα, και είχαν
μορφές συμπαθητικές και ευγενικές. Στο μπροστινό κάθισμα
του συνοδηγού υπήρχαν διάφορα πραγματα, έτσι κάθισαν
στο πίσω κάθισμα και οι δύο. Γυρίζει ο ένας και αποκαλώ-
ντας με με το όνομα μου, με ρώτησε πως είναι στην Πάφο.
Σκέφτηκα μήπως γνωριζόμασταν και δεν τον θυμόμουν.
Μου λέει ο άλλος, -μην στενοχωριέσαι, ο ξάδερφος σου πή-
γε σε έναν άλλο κοσμο καλύτερο. Υπολόγισα μήπως κατά-
λαβαν από το στενάχωρο πρόσωπο μου ότι πήγαινα σε κη-
δεία. Συνεχίζει ο άλλος να μου, λέει -δεν κατάφεραν να ζή-
σουν, πέθαναν και οι δυο στο δυστύχημα. Σκέφτηκα μήπως 123
το πληροφορήθηκαν τηλεφωνικώς. Ενώ συνέχιζαν να μου
μιλούν, εγώ διερωτόμουν μήπως υπηρχε κάτι παράλογο και
τα ήξεραν όλα, αφου δεν θυμόμουν να τους γνωρίζω. Στη
συνέχεια μου λέει ο ένας να μην ανησυχώ για το αυτοκίνητο
μου, διότι η ζημιά που είχε ήταν μικρη. Σκέφτηκα δεν έπρε-
πε να γνωρίζουν για το χαλασμένο αυτοκίνητο μου, και α-
πορημένος τους κοίταξα μέσα από τον καθρέπτη του οδηγού
για να τους ρωτήσω ποιοι είναι και πως τα ξέρουν. Και τι
βλέπω, δύο φωτοστέφανα υπήρχαν πάνω από τα κεφάλια
τους που με θάμπωναν. Σαστισμένος ακούω τον άλλο να
μου λέει, εσύ νομίζεις πως δεν πιστεύεις στο Θεό, όμως κατά
βάθος μέσα σου, έχεις πίστη σε αυτόν. Κατάλαβα ότι δεν εί-
χα να κάνω με συνηθισμένους ανθρώπους… Συνέχισαν μι-
λώντας μου για την ζωή μου ολόκληρη, για τον άσωτο μου
βίο, και για άλλα πολλά. Τους άκουγα συγκινημένος, σίγου-
ρος ότι ήσαν Άγγελοι του ουρανού, απεσταλμένοι του Θεού,
που με προειδοποιούσε. Σε κάποιο σημείο μου είπαν να στα-
ματήσω για να κατεβούν. Σταμάτησα και κατέβηκα βιαστικά
να τους ανοίξω τις πόρτες, άνοιξα την πρώτη πόρτα και έ-
σκυψα μέσα…
Τα καθίσματα, ήσαν άδεια!
πηγή chlorakasefimerida.com
