Ένα απόβραδο, μετά τον εσπερινό, ο ηγούμενος ενός Μοναστηριού ρώτησε ένα μοναχό:
-Τί έκανες σήμερα;
-Όπως όλες τις άλλες μέρες, απάντησε ο μοναχός, ήμουν τόσο απασχολημένος ώστε αν δεν είχα τη βοήθεια της θείας Χάριτος δεν θα ήταν αρκετές οι δυνάμεις μου.
Κάθε μέρα είμαι υποχρεωμένος να κρατώ δύο γεράκια, να συγκρατώ δύο ζαρκάδια, ν’ αναγκάζω δύο κυνηγετικά γεράκια να κάνουν το θέλημα μου, να νικώ ένα φίδι, να δαμάζω μια αρκούδα και να περιποιούμαι έναν άρρωστο.
-Τι λες; αποκρίθηκε ο ηγούμενος με χαμόγελο. Τέτοιες δουλειές δεν γίνονται στο μοναστήρι μας!
-Και όμως αυτά έγιναν, επαναβεβαίωσε ο μοναχός.
Τα δύο γεράκια είναι τα μάτια μου, που πρέπει συνεχώς να τα προσέχω για να μην πέσουν σε κάτι απαγορευμένο!
Τα δύο ζαρκάδια είναι τα πόδια μου, που πρέπει να κανονίζω το βάδισμα τους αν δεν θέλω να με φέρουν στο δρόμο του κακού!
Τα δύο κυνηγετικά γεράκια είναι τα χέρια μου, που οφείλω να τα υποχρεώνω να εργάζονται και να κάνουν το καλό!
Το φίδι είναι η γλώσσα μου, που έχει ανάγκη χιλιάδες φορές την
ημέρα να χαλιναγωγείται για να μη μιλάει άκριτα και επιπόλαια!
Ύστερα η αρκούδα είναι η καρδιά μου, που πρέπει να της δαμάζω τον εγωισμό και την κενοδοξία!
Τέλος, ο άρρωστος είναι το σώμα μου, που έχω υποχρέωση συνεχώς να το προσέχω για να μην το κυριεύσει η αρρώστια της φιληδονίας!
Πόσο δίκιο έχει ο μοναχός αυτός. Με έργο θηριοδαμαστή μοιάζει η πάλη με τα πάθη και τις ορμές μας.
Εάν θέλουμε να φτιάξουμε δυνατό και καλό χαρακτήρα, δεν πρέπει να αμελούμε αυτόν τον αγώνα και να μην δικαιολογούμε τα ελαττώματα μας λέγοντας:
«Δεν γίνεται τίποτα, έτσι γεννήθηκα, αυτή είναι η φύση μου».
Πρέπει να εργαζόμαστε με όρεξη, για την τελειοποίηση της ψυχής μας, με βοηθό τον Χριστό, χωρίς να απογοητευόμαστε από τα πολλά πάθη που μπορεί να διαπιστώσουμε ότι έχουμε.
Στον ωραίο αυτό αγώνα της αρετής, όσο πιο πολλές νίκες κερδίσουμε, δαμάζοντας τα πάθη μας, τόσο πιο πολλά στεφάνια θα πάρουμε από τον αγαπημένο μας Ιησού.
-Όπως όλες τις άλλες μέρες, απάντησε ο μοναχός, ήμουν τόσο απασχολημένος ώστε αν δεν είχα τη βοήθεια της θείας Χάριτος δεν θα ήταν αρκετές οι δυνάμεις μου.
Κάθε μέρα είμαι υποχρεωμένος να κρατώ δύο γεράκια, να συγκρατώ δύο ζαρκάδια, ν’ αναγκάζω δύο κυνηγετικά γεράκια να κάνουν το θέλημα μου, να νικώ ένα φίδι, να δαμάζω μια αρκούδα και να περιποιούμαι έναν άρρωστο.
-Τι λες; αποκρίθηκε ο ηγούμενος με χαμόγελο. Τέτοιες δουλειές δεν γίνονται στο μοναστήρι μας!
-Και όμως αυτά έγιναν, επαναβεβαίωσε ο μοναχός.
Τα δύο γεράκια είναι τα μάτια μου, που πρέπει συνεχώς να τα προσέχω για να μην πέσουν σε κάτι απαγορευμένο!
Τα δύο ζαρκάδια είναι τα πόδια μου, που πρέπει να κανονίζω το βάδισμα τους αν δεν θέλω να με φέρουν στο δρόμο του κακού!
Τα δύο κυνηγετικά γεράκια είναι τα χέρια μου, που οφείλω να τα υποχρεώνω να εργάζονται και να κάνουν το καλό!
Το φίδι είναι η γλώσσα μου, που έχει ανάγκη χιλιάδες φορές την
ημέρα να χαλιναγωγείται για να μη μιλάει άκριτα και επιπόλαια!
Ύστερα η αρκούδα είναι η καρδιά μου, που πρέπει να της δαμάζω τον εγωισμό και την κενοδοξία!
Τέλος, ο άρρωστος είναι το σώμα μου, που έχω υποχρέωση συνεχώς να το προσέχω για να μην το κυριεύσει η αρρώστια της φιληδονίας!
Πόσο δίκιο έχει ο μοναχός αυτός. Με έργο θηριοδαμαστή μοιάζει η πάλη με τα πάθη και τις ορμές μας.
Εάν θέλουμε να φτιάξουμε δυνατό και καλό χαρακτήρα, δεν πρέπει να αμελούμε αυτόν τον αγώνα και να μην δικαιολογούμε τα ελαττώματα μας λέγοντας:
«Δεν γίνεται τίποτα, έτσι γεννήθηκα, αυτή είναι η φύση μου».
Πρέπει να εργαζόμαστε με όρεξη, για την τελειοποίηση της ψυχής μας, με βοηθό τον Χριστό, χωρίς να απογοητευόμαστε από τα πολλά πάθη που μπορεί να διαπιστώσουμε ότι έχουμε.
Στον ωραίο αυτό αγώνα της αρετής, όσο πιο πολλές νίκες κερδίσουμε, δαμάζοντας τα πάθη μας, τόσο πιο πολλά στεφάνια θα πάρουμε από τον αγαπημένο μας Ιησού.
