Η εβδομάδα που πέρασε μετά την μεγάλη εορτή του Πάσχα, στην Εκκλησία μας ονομάζεται Εβδομάδα της Διακαινησίμου και θεωρείται ως μία ενιαία πασχάλιος ημέρα. Όλη η ατμόσφαιρα δονείται από τον νικητήριο παιάνα της Εκκλησίας μας τον γνωστό σε όλους μας ύμνο: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…».
Υπάρχει η όμορφη και ευλαβική συνήθεια αυτή την εβδομάδα, ο Ιερέας και πολλοί χριστιανοί να πηγαίνουν στα εξωκλήσια για να τα λειτουργήσουν και μετά όλοι μαζί κάτω από τους ίσκιους των δένδρων να κάθονται απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης αλλά και των γευστικών μεζέδων, δημιουργώντας έτσι μία ξεχωριστή ευχάριστη πασχαλινή ατμόσφαιρα. Σε πολλά χωριά άνθρωποι κάθε ηλικίας παίρνουν στους ώμους τους την Εικόνα της Παναγίας και την μεταφέρουν στα εξωκλήσια, με ύμνους και δεήσεις.
Αυτές τις ημέρες εδώ στην Ιερά μας Μητρόπολη και ιδιαίτερα στα χωριά της Νότιας Ρόδου, τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Μεγαλόχαρη Παναγία την Σκιαδενή η οποία σύμφωνα με
την πανάρχαια παράδοση περνά από πολλά χωριά και σπίτια ευλογώντας τους τόπους αλλά και τους χριστιανούς.Υπάρχει η όμορφη και ευλαβική συνήθεια αυτή την εβδομάδα, ο Ιερέας και πολλοί χριστιανοί να πηγαίνουν στα εξωκλήσια για να τα λειτουργήσουν και μετά όλοι μαζί κάτω από τους ίσκιους των δένδρων να κάθονται απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης αλλά και των γευστικών μεζέδων, δημιουργώντας έτσι μία ξεχωριστή ευχάριστη πασχαλινή ατμόσφαιρα. Σε πολλά χωριά άνθρωποι κάθε ηλικίας παίρνουν στους ώμους τους την Εικόνα της Παναγίας και την μεταφέρουν στα εξωκλήσια, με ύμνους και δεήσεις.
Αυτές τις ημέρες εδώ στην Ιερά μας Μητρόπολη και ιδιαίτερα στα χωριά της Νότιας Ρόδου, τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Μεγαλόχαρη Παναγία την Σκιαδενή η οποία σύμφωνα με
Πέμπτη της Διακαινησίμου βρέθηκα και εγώ στο όμορφο και παραδοσιακό χωριό του Βατίου σε μία κατάμεστη πλατεία από παιδιά μεσήλικες και γηραιότερους όπου μετά την Θεία Λειτουργία και την Δέηση πάρα πολλοί άνθρωποι ερχόμενοι από το Ασκληπειό την μετέφεραν στον τόπο τους με τα πόδια διανύοντας μία απόσταση περίπου 13 χιλιομέτρων. Μπόρεσα να διακρίνω και να καμαρώσω την βαθειά πίστη ιδιαίτερα νέων παιδιών που πάντα κάθε χρόνο τηρώντας το ξεχωριστό αυτό έθιμο αφήνουν όλες τις ασχολίες τους και είναι συνεπείς στη συνάντηση και στην πεζοπορία αυτή. Μπόρεσα να διακρίνω και να καμαρώσω την συγκίνηση κάποιων γυναικών που για 30 και πλέον χρόνια ανελλιπώς μεταφέρουν της εικόνα της Παναγίας κάθε Λαμπρή Πέμπτη. Μπόρεσα να δω τα δάκρυα ενός ξενιτεμένου από την Αυστραλία που δεν ξεχνά ποτέ τα έθιμα του τόπου του. Μπόρεσα να ακούσω τις προσευχές κάποιων που την ώρα του ασπασμού τους παρακαλούσαν την θαυματουργή Παναγία την Σκιαδενή να έχει καλά όλο τον κόσμο και να επέμβει προστατευτικά, για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες τις ατομικές και τις κοινωνικές. Μπόρεσα ακόμη να ακούσω την κραυγή αγωνίας μίας μητέρας που κρατώντας την Εικόνα της Παναγίας της εκμυστηρευόταν την ανησυχία της γιατί σήμερα τα παιδιά μας τόσο εύκολα βάζουν τέρμα στη ζωή τους με τις αυτοκτονίες και χάνουν το αληθινό νόημα της ζωής τους. Τέλος μπόρεσα να δω την προσμονή κάποιων που περίμεναν με ευλάβεια να μπει η Παναγία στα σπίτια τους και να τα ευλογήσει.
Νοερά ευχαρίστησα τον Θεό γιατί τέτοιες εικόνες τονώνουν ακόμη περισσότερο την πίστη όλων μας. Ζήτησα ταπεινά ένα συγγνώμη από την Παναγία γιατί πολλές φορές και εγώ πέφτοντας στην παγίδα των μεγαλύτερων, λέω ότι τα νέα παιδιά έχουν παρεκκλίνει και έχουν ξεφύγει. Το αποτέλεσμα όμως με διάψευσε γιατί ο Θεός κατεργάζεται ποικιλοτρόπως την σωτηρία μας, οπότε καλό θα είναι όλοι να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας.
Όταν το βράδυ έκανα την Ακολουθία, μου ήλθε στο νου ο υπέροχος ύμνος αυτών των ημερών από την ενάτη ώρα: «Συ δε Αγνή τέρπου Θεοτόκε, εν τη εγέρσει του τόκου Σου». Σκέφθηκα πόσο χαρούμενη είναι η Παναγία μας όταν μας βλέπει όλους ενωμένους και χαρούμενους να την υμνούμε και να την δοξάζουμε, να την θυμιάζουμε και να τις ψάλλουμε αυτούς τους υπέροχους αναστάσιμους ύμνους.
Τελικά η ζωντάνια της πίστης μας, των εθίμων και των παραδόσεων μας δεν ξεριζώνονται τόσο εύκολα, όσο και αν προσπαθούν -ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό- κάποιοι!