Ὁ Χριστός παρακάθεται στὸ δεῖπνο τῆς Βηθανίας, ὅπου ἀνάμεσα στοὺς συνδαιτημόνες εὑρίσκεται καὶ ὁ ἄρτι ἀναστημένος Λάζαρος, ὁ ἀγαπημένος φίλος τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Λάζαρο, στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὶς ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου, τὴ Μάρθα καὶ τὴ Μαρία. Ἡ Μάρθα εἶχε ἀναλάβει τὴ διακονία τῆς τράπεζας, ἐνῶ ἡ Μαρία εἶχε ἀγοράσει πολυτιμότατο πανάκριβο μῦρο, μὲ τὸ ὁποῖο, θέλοντας νὰ δείξει τὸ σεβασμὸ καὶ τὴ λατρεία της πρὸς τὸν Κύριο τῆς δόξης, ἄλειψε τὰ πόδια Του καὶ κατόπιν τὰ σκούπισε μὲ τὰ μαλλιά της. Πολὺς κόσμος, ἐπίσης, ἦταν παρών, διότι εἶχε ἀκουστεῖ τὸ θαῦμα τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου καὶ ἀπὸ περιέργεια ἤθελαν νὰ δοῦν τὸ Λάζαρο ἀπὸ κοντά. Μάλιστα οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐκπροσωπώντας ὅλο τὸ ἀρρωστημένο, σάπιο ἠθικοθρησκευτικὸ κατεστημένο τῶν Ἑβραίων, μὲ τὸ ὁποῖο οὐδέποτε ταυτίστηκε ὁ Κύριος, «ἐβουλεύσαντο», ἀποφάσισαν δηλαδή, νὰ θανατώσουν τὸ Λάζαρο, γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν προφανῶς τὰ πειστήρια τοῦ θαύματος τῆς ἀνάστασης!
Αὐτὸ, ἀδελφοί μου, δείχνει τὴ διεστραμμένη τους προαίρεση, διότι ἂν ἦταν εὐθεία ἡ διάθεση τῆς καρδιᾶς τους, θὰ εἶχαν δοξάσει τὸ Θεό, βλέποντας στὸ πρόσωπο τοῦ Λαζάρου νὰ ἔχει νικηθεῖ ὁ θάνατος. Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι πονηρός, βλέπει τὸ «ἄσπρο μαῦρο καὶ τὸ μαῦρο ἄσπρο», ἀρκεῖ νὰ μὴν ξεφύγει ἀπὸ τὴν πονηρία του, θαρρεῖς καὶ μέσα στὴν πονηριά βρίσκει κάποιο εἶδος διεστραμμένης εὐχαρίστησης, τὴν ὁποία καὶ δὲν θέλει νὰ ἀποχωριστεῖ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ ἄνθρωπος δὲν πλάστηκε νὰ εἶναι πονηρός,πάλι στὸ βάθος δὲν εἶναι ἀληθινὰ εὐχαριστημένος. Τὸ ἴδιο πρωτύτερα εἶχε ἐπαναληφθεῖ καὶ στὸ θαῦμα τῆς ἴασης τῶν δέκα λεπρῶν, ὅπου δέκα εἶχαν δεχτεῖ τὴν ἴαση, ἕνας μόνον ὅμως εὐχαρίστησε τὸν Κύριο. Οἱ ἄλλοι σὰ νὰ μὴν εἶδαν τὸ θαῦμα τῆς γιατρειᾶς καὶ μάλιστα τοῦ σώματός τους. Παρέμειναν ἀδιάφοροι ἀπέναντι στὸ Χριστό.
Ἐντύπωση, ἐπίσης, μᾶς προξενεῖ ἡ ἀντίδραση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, ὁ ὁποῖος κρύβοντας φθόνο γιὰ τὸ Χριστό καὶ φιλοχρηματία μαζὶ μέσα στὴν καρδιά του, ἀνησύχησε τάχατες γιὰ τοὺς φτωχούς, γιὰ τὴ σπατάλη ποὺ γινόταν (κοστολόγησε κιόλας τὴ δαπάνη). Ὁ Ἰούδας ἔκανε δηλαδὴ τὸ φθόνο καὶ τὴ φιλαργυρία νομότυπα καλύμματα τῆς «δικαιολογημένης» ἀντίδρασής του. Ὅμως, ὁ Χριστὸς τὸν διορθώνει λέγοντάς του ὅτι, πρόωρα τὸ σῶμα Του ἡ Μαρία τὸ ἑτοίμασε γιὰ τὴν ὁλόσωμη ταφή Του ποὺ θὰ γινόταν ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες, ὕστερα ἀπὸ τὴν (προδοσία καὶ) τὴ σταύρωσή Του. «Ἀλλὰ καὶ οἱ φτωχοὶ πάντοτε θὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας, ἐγὼ ὅμως αὐτοπροσώπως ὄχι». Ἑπομένως καλὰ ἔπραξε ἡ Μαρία, καὶ γι’ αὐτό μέχρι σήμερα ὅλες οἱ γενεὲς τῶν Χριστιανῶν μὲ κατάνυξη τὴ μνημονεύουν.
Τὴν ἄλλη μέρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται ἐν μέσῳ ζητωκραυγῶν στὴν πόλη τῶν Ἰεροσολύμων. Ὁ ὄχλος, ποὺ λίγο ἀργότερα θὰ μεταστραφεῖ καὶ θὰ κραυγάζει τὴν καταδίκη Του, δείχνει πρὸς τὸ παρὸν ἐνθουσιασμένος. Ὁ Κύριος εἰσοδεύει στὴν Πόλη τὴ μεγάλη, καθισμένος πάνω σὲ ἕνα ὀνάριο. Τὸ ὀνάριο αὐτὸ δείχνει νὰ μὴν ἐπηρεάζεται καθόλου ἀπὸ τὶς κραυγὲς τοῦ πλήθους. Ὑπακούει πλήρως στὸ Χριστὸ ποὺ τὸ κατευθύνει. Γίνεται «τύπος», ὅπως λένε οἱ Πατέρες μας τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ. Ὁ νοῦς αὐτοῦ ποὺ ἀκράδαντα πιστεύει, ἔχει καταποθεῖ ἀπὸ τὸ Χριστό καὶ κατευθύνεται ἀπὸ Ἐκεῖνον. «Δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ ὁ Χριστὸς μέσα μου», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἄλλωστε καὶ οἱ Πατέρες μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τους δηλώνουν ὅτι «ἡμεῖς νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» καὶ «νοῦν Χριστοῦ τηροῦμεν».
Ἡ ἀδιαφορία πάλι τοῦ ὀναρίου ἀπέναντι στὴν ὀχλοβοὴ τοῦ φανατισμένου ὄχλου, μᾶς ἀνακαλεῖ στὴν καρδιὰ τὴν πλήρη ἀδιαφορία τοῦ εἰλικρινῶς πιστεύοντος ἀπέναντι στὰ πλαγιοκοπήματα τῶν λογισμῶν, ὁποθενδήποτε κι ἂν προέρχονται αὐτοί. «Νοῦς ὁρᾶ καὶ νοῦς ἀκούει», λέγουν οἱ Πατέρες. Στὴν περίπτωση ὅμως πολέμου λογισμῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς ἄλλο φανατισμένο πλήθος ζητοῦν νὰ καλύψουν τὴ φωνὴ τῆς προσευχῆς μας, θὰ πρέπει ὁ νοῦς ἀπέναντί τους νὰ γίνει «κουφὸς καὶ τυφλός», ὑποταγμένος πλήρως στὸν Κύριό Του, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ὀνάριο.
Ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὴν πόλη τῶν Ἰεροσολύμων συμβολίζει «ἀναγωγικῶς», ὅπως λέμε στὴ θεολογικὴ γλῶσσα, τὴ βασιλικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ μέσα στὶς καρδιές μας, ὅπου δὲν θὰ λέγαμε ὅτι ἀπαιτεῖ, ἀλλὰ μὲ εὐγένεια ποὺ φθάνει τὶς διαστάσεις μιᾶς θεϊκῆς ἐπαιτείας, σφοδρὰ ἀναμένει νὰ Τοῦ κάνουμε χῶρο, νὰ Τὸν δεξιωθοῦμε. Καὶ νὰ ἀπομακρύνουμε ὁτιδήποτε ἐμποδίζει μιὰ τέτοιου εἴδους ὑποδοχὴ καὶ δεξίωση.
Ἂς ὑποδεχτοῦμε, ἀδελφοί, τὸν Κύριο στὶς καρδιές μας, γιὰ νὰ τὶς ζωογονήσει καὶ νὰ τὶς ἀναστήσει, σείοντας ἐμεῖς θριαμβευτικὰ τὰ νοητὰ βαΐα (κλαδιὰ) τῶν φοινίκων, σὰν χαρούμενη ἀγγελία ὅτι, ὁ θάνατος ἔχει πλέον νικηθεῖ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἂς στρώσουμε τὰ ἱμάτια τῶν ὅποιων ἀρετῶν καὶ χαρισμάτων μας, ὥστε πάνω τους νὰ περάσει ὁ Χριστός, ἀναγνωρίζοντας ἔτσι ὅτι εἶναι δικές Του οἱ ἀρετές, δικά Του καὶ τὰ χαρίσματα.
Ἂς προετοιμάσουμε τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὸ δικό του καρδιακὸ χῶρο ὁ καθένας, ὅ, τι κι ἂν μᾶς στοιχίσει αὐτό. Ἂς Τοῦ προσφέρουμε ὅ, τι περιττὸ καὶ καυσούμενο. Ἂς Τοῦ προσφέρουμε τὶς ἁμαρτίες μας, προευτρεπίζοντας τὸ σπήλαιο τῆς καρδιᾶς μας μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση, μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ Αἵματός Του, γιὰ μᾶς μεταγγιστεῖ θεία ζωή καὶ νὰ νικήσουμε τὸ θάνατο διὰ τῆς πίστης μας στὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ τῶν ἀγαθῶν ἔργων ποὺ θὰ ἀποδεικνύουν αὐτὴ τὴν πίστη.
Οἱ περισσότεροι ἐκεῖνο τὸν καιρό, περίμεναν κάπως ἀλλιῶς τὸ Χριστό. Τὸν περίμεναν κυρίως σὰν κοσμικὸ ἄρχοντα, ποὺ θὰ ἀναδείκνυε τὸ Ἰσραὴλ πανίσχυρο κράτος μὲ ἀδιαμφισβήτητη ἐξουσία καὶ ἐπιρροὴ παγκοσμίως, κάτι στὸ ὁποῖο παραπέμπουν καὶ οἱ πλάνες τῶν σημερινῶν Ἰεχωβιτῶν. Γιὰ ἄλλους εἶναι ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ἴσως ὁ μεγαλύτερος παγκοσμίως, ποὺ ἀντιτάχθηκε στὴ βία καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀδικία. Γιὰ ἄλλους εἶναι ὁ Χριστὸς – Θεὸς ποὺ κάνει πολλὴ ὑπομονή, μέχρις ὅτου λάβει πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατακαύσει τοὺς ἀσεβεῖς. Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν ἀποτελοῦν παρὰ προβολὲς στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τῶν δικῶν τους νοσηρῶν προσωπικοτήτων.
Σεβαστοί μου Πατέρες καὶ ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
τὸ καίριο ἐρώτημα ποὺ ἀμείλικτα τίθεται στὸν καθένα εἶναι τὸ «τὶ εἶναι γι’ αὐτὸν ὁ Χριστὸς». Δὲν εἶναι τίποτε ἀπὸ τὰ προηγούμενα. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου καὶ γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεὸ κατὰ Χάρη. Πέθανε ἑκούσια πάνω στὸ Σταυρὸ, ἐτάφη καὶ ἀνέστη, γιὰ νὰ ἀναστήσει ὁλάκερη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ συνεχίζει νὰ τὴν ἀνασταίνει μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας Του, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας. Μακάρι ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὸν κόσμο διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του νὰ σηματοδοτήσει γιὰ ὅλους μας τὴν ἔναρξη μιᾶς νέας ζωῆς ἐν Χριστῷ παθόντι καὶ ἀναστάντι.
Μετ’ έγκαρδίων πατρικῶν εὐχῶν
Ὁ Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
-
