οποία καλούμαστε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας.
Η Μεγάλη Εβδομάδα σε κάθε της μέρα, ξεδιπλώνει την πολυδιάστατη αγάπη του Χριστού προς τον καθένα μας. Έρχεται την Μεγάλη Δευτέρα ο Νυμφίος Χριστός με την αγάπη στον ύψιστο βαθμό αγκαλιάζοντας κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, την Μεγάλη Τρίτη με την ακοίμητη αγάπη στο πρόσωπο των φρονίμων παρθένων, την Μεγάλη Τετάρτη με την αγάπη που εκπέμπει στο πρόσωπο της αμαρτωλής γυναίκας ζητώντας την μετάνοια της, την Μεγάλη Πέμπτη με την έκχυση της θείας αγάπης προσφέροντας το ίδιο Του το αίμα «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον», την Μεγάλη Παρασκευή με την καρφωμένη αγάπη πάνω στο Σταυρό και το Μεγάλο Σάββατο με την αιφνίδια επιχείρηση της αγάπης που συντρίβει το κράτος του θανάτου.
Πάνω στο Σταυρό κορυφώνεται η Θεία αγάπη. Εδώ όμως είναι το παράδοξο. Η λύπη και ο πόνος γεννούν την χαρά. Συμβαίνει ότι και με τον σεισμό που διαλύει τα πάντα. Εδώ όμως ο σεισμός της θείας αγάπης έχει άλλη δυναμική. Διαλύει τα σκοτάδια του άδη. Σείστηκαν τα επίγεια με τον Σταυρικό θάνατο Του Χριστού. Σείστηκαν οι πέτρες του Γολγοθά, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι σείσθηκε η σκληρότερη καρδιά του συσταυρωτή ληστή ο οποίος με ένα «μνήσθητι» που είπε άνοιξε τον παράδεισο. Ο σεισμός του Σταυρού και μετά της Αναστάσεως γκρέμισε την φθαρτότητα και την παλαιότητα του κόσμου και έδωσε νέα ελπίδα με προοπτική ένα νέο ξεκίνημα για τον καθένα μας πάντα με την προυπόθεση της προσωπικής μας συνάναστασης.
Η ταφή του Χριστού πρέπει να σηματοδοτήσει και την αρχή για πολλές άλλες ταφές που καθημερινά πρέπει να πράξουμε. Τα ερωτήματα που προβάλλουν και αυτή την Μεγάλη εβδομάδα είναι αμείλικτα και ζητούν άμεση απάντηση: Πότε θα θάψουμε τον κακό μας εαυτό και τα αμαρτωλά μας πάθη; Πότε θα νεκρώσουμε καθετί που δεσμεύει την ελευθερία μας και μας κάνει υποχείρια του μισόκαλου;
Ας ανταποδώσουμε αυτή την μοναδική και ξεχωριστή αγάπη του Χριστού μας που εκκέχυται στον καθένα, με μετάνοια ειλικρινή και με διάθεση διορθώσεως. Η προσέλευση μας τούτες τις μέρες στην Εκκλησία δεν θα πρέπει να γίνεται μόνο και μόνο για να εκπληρωθεί ένα τυπικό καθήκον. Πρέπει τα Θεία πάθη να μην είναι ένα φολκλορικό αλλά ένα βιωματικό γεγονός. Τότε θα μπορούμε μαζί με τον υμνογράφο να ψάλλουμε ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι: «Δεύτε ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν…».
