Για να μπορέσεις να καταλάβεις ότι τα σπλάχνα του Θεού γέννησαν εμάς, τα σπλάχνα Του, αυτό θα το αναγνωρίσεις μόνο με το Άγιο Πνεύμα.
Και το Άγιο Πνεύμα είναι η μυστική δύναμη αυτή, που κάνει δύο ανθρώπους να ενώνονται τόσο δυνατά, τόσο αχώριστα, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι ο θεϊκός έρωτας.
-Πως μπορούν δυο άνθρωποι, ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι, να ενωθούνε μέσα στον γάμο και να βλέπεις να κάνει ο ένας θυσίες υπερβολικές για τον άλλο, προκειμένου να είναι κοντά του και κάνει χίλια δυο για να δείξει τον έρωτά του;
-Τι είναι αυτό, που καθοδηγεί τα βήματα της αγάπης τους;
-Δεν είναι ο έρωτας;
-Τι είναι εκείνο, που καθοδηγεί τα βήματα του Θεού, για να μας δείξει ότι είναι Μάνα και Πατέρας, ότι είναι η Ευσπλαχνία;
-Δεν είναι ο θεϊκός Του έρωτας;
-Τι είναι εκείνο, που μπορεί να σε επαναφέρει πίσω στην αγκαλιά Του, εάν δεν είναι η αγάπη, που Εκείνος θα σε εμπνεύσει κι εσύ θα την μεγαλώσεις;
-Δεν είναι ο θεϊκός Του έρωτας;
Με θεϊκό έρωτα έστειλε ο Θεός Πατέρας τον Γιό Του στη γη, να σταυρωθεί για εμάς.
Με θεϊκό έρωτα ο άνθρωπος αναζητάει νοσταλγικά τον Θεό και μπαίνει βαθιά μέσα στη δική Του μητρική καρδιά.
-Γι’ αυτό, όποιος έχει την αγάπη, όποιος έχει τον έρωτα αυτόν, τι ζει μέσα στην καρδιά του;
-Δεν ζει την Βασιλεία; Δεν ζει το Βασίλειο;
Εξάλλου, αυτές είναι οι φράσεις, που χρησιμοποιούνται ανάμεσα στη μάνα και στο παιδί.
-Πως φωνάζει η μάνα το παιδί;
-Βασιλιά μου! Βασιλόπουλό μου!
Ένας βασιλιάς υπάρχει, μόνο όταν υπάρχει βασίλειο και αναγνωρίζει το παιδί το βασίλειο της απέραντης στοργικής αγάπης των γονιών του.
Αφού υπάρχει βασιλόπουλο, υπάρχει και Βασιλιάς.
-Και ποιος είναι ο Βασιλιάς;
-Είναι ο Θεός Πατέρας! Είναι ο Θεός Μάνα! Γιατί μόνο στο βασίλειο εκείνο, που το παιδί αναγνωρίζει την άπειρη τρυφερότητα, την άπειρη στοργή και ασφάλεια, εκεί το παιδί θα μείνει. Γι’ αυτό, είναι Βασιλιάς ο Θεός και ζητάει να Τον κάνουμε Βασιλιά της καρδιάς μας, για να μην χαθούμε, όπως τον Άσωτο που έφυγε, όπως το παιδί, που απομακρύνθηκε από το σπίτι του, όπως τον καθένα, που φεύγει μακριά από τη χαρά και μπλέκει μέσα σε άτοπες ηδονές, μέσα στις πλεκτάνες και στα πονηρά τεχνάσματα του σατανά.
-Γι’ αυτή την Βασιλεία του Θεού, θα μπορούσε να μην μιλήσει ο μονογενής Υιός του Θεού;
Γι’ αυτή μίλησε. Και πάντα σαν Παιδί, σαν Γιός του Θεού Πατέρα, αν και ήταν Θεός τέλειος και τέλειος άνθρωπος, ποτέ δεν έπαψε να γονατίζει και να ικετεύει τον Θεό Πατέρα Του:
«Πατέρα Μου, συγχώρεσέ τους και δώσε τους το Άγιο Σου Πνεύμα».
Ποια ήταν η ικεσία η καθημερινή του μονογενή Υιού του Θεού;
-Ποια ήτανε η προσευχή Του, όταν σήκωνε τα χέρια Του ψηλά στον Πατέρα Του;
«Πατέρα Μου, το Άγιό Σου Πνεύμα δώσε ξανά στο παιδί Σου».
Αυτό το Άγιο Πνεύμα, που είχε μέσα στον παράδεισο και με την απιστία του και με την έλλειψη της αφοσίωσης και της υπακοής του, το έχασε. Γιατί ο Θεός θέλησε μόνοι μας να αποφασίσουμε, αν Τον θέλουμε στην καρδιά μας ή αν αναζητήσουμε μια άλλη αγκαλιά.
Γι’ αυτό και την ώρα εκείνη, που ο Θεός Πατέρας φυσούσε μέσα στο σώμα αυτό του Αδάμ το Άγιό Του Πνεύμα, γινόταν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα. Έπαιρνε ζωή, μια ζωή πλέον αιώνια, γιατί η ψυχή δεν μπορεί να πεθάνει. Ψυχή ζώσα, ψυχή ζωντανή. Καμάρωνε ο Θεός, όταν είδε μπροστά Του το πλάσμα Του, την εικόνα Του, την λαχτάρα Του, το σπλάχνο Του, το παιδί Του.
Εμπιστοσύνη, αφοσίωση και υπακοή χρειάζονται για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος
