Ένας βασιλιάς ήταν γνωστός για την σκληρότητα του απέναντι στους υπηκόους του. Έτρεφε δε την σκληροκαρδία του με καυχησιολογίες για τους προγόνους του και για τα πολεμικά τους κατορθώματα.Κάποια μέρα, διέσχιζε με την ακολουθία του μια πεδιάδα. Εκεί χρόνια πριν, είχε χάσει τον πατέρα του σε μια μάχη. Ξαφνικά συνάντησε έναν ασκητή, πού σκάλιζε ένα σωρό με οστά.
- Γέροντα, τί κάνεις εκεί; ρώτησε ο βασιλιάς.
- Δόξα στη Μεγαλειότητα σου! είπε ο ασκητής. Έμαθα, ότι θα περνούσατε από εδώ, και ήλθα να μαζέψω τα οστά του μακαρίτη του πατέρα σας, για να σας τα παραδώσω. Ωστόσο, όσο κι αν προσπαθώ, δεν
μπορώ να τα ξεχωρίσω. Φαίνεται, ότι δεν διαφέρουν από τα οστά των στρατιωτών του, τα οστά των χωρικών, των φτωχών και των δούλων!
Ο σοφός γέροντας προσπαθούσε να θυμίσει στον ματαιόδοξο και σκληρόκαρδο βασιλιά, ότι μπροστά στον θάνατο, ούτε ο βασιλιάς διαφέρει από τον στρατιώτη, ούτε ο πλούσιος από τον φτωχό, ούτε ο
πρωτευουσιάνος από τον χωριάτη. Μπροστά στον θάνατο, ούτε τα γαλόνια μετράνε! Ούτε ψευτοπαλληκαριές χωράνε!
Μόνο μια παλληκαριά μετράει μπροστά στον θάνατο:
Η παλληκαριά της γνήσιας αγάπης προς τον Θεό και της ευσπλαχνίας προς τον συνάνθρωπο!
Μόνον όποιος έχει δουλέψει σκληρά για να καλλιεργήσει αυτές τις δυο αγάπες, μπορεί να πορεύεται προς τον θάνατο με το κεφάλι ψηλά…
