Είχα πάει κάποτε σε κάποιο μαγαζάκι για μια δουλειά και συνάντησα εκεί ένα παιδί το οποίο το γνώριζα. Εν τω μεταξύ τακτικά το είχα στο νου μου αυτό το παιδί και πολλές φορές στη θεία Λειτουργία ένιωθα την αγάπη και τη λατρεία του Θεού πάνω σε αυτό το παιδάκι και σκέφτηκα να του το πω. Μα πως θα του έλεγα, ότι ο Θεός τον αγαπάει πολύ; Ντρεπόμουνα λίγο, γιατί δεν το ήξερα τόσο καλά αυτό το παιδάκι.
Έτυχε λοιπόν εκείνη την ημέρα να βρεθούμε σε αυτό το μαγαζάκι και ήταν μάλιστα και μοναχό του. Τότε γύρισα και του είπα:
-Παιδί μου, θέλω να σου πω κάτι. Θέλω να ξέρεις ότι πολύ σε αγαπάει ο Θεός! Πάρα πολύ σε αγαπάει ο Θεός! Και συγκεκριμένα νιώθω μέσα μου, ότι σαν άγγελό Του σε κρατάει στην αγκαλιά Του!
Συγκινήθηκε το παιδάκι και έβαλε τα κλάμματα. Σε κάποια στιγμή μου λέει:
-Πόσο ανάγκη είχα αυτό να το ακούσω, γιατί νόμιζα ότι δεν μ’ αγαπάει. Νόμιζα ότι δεν με θέλει, επειδή έκανα κάποια λάθη. Κι όμως εγώ Τον αναζητώ συνέχεια.
Επειδή είμαστε άνθρωποι αδύναμοι και κάνουμε χίλια δυο λάθη, νομίζουμε ότι ο Θεός δεν μας θέλει άλλο. Αυτό είναι λάθος.
Αφού ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες εκεί, στο τέλος γυρνάει και μου λέει:
-Πέρασες πέντε λεπτά από εδώ, αλλά γέμισες την καρδιά μου για μήνες τώρα, γιατί μου αρκεί μονάχα να ξέρω, ότι ο ουράνιος Πατέρας μου με αγαπάει. Μου αρκεί μόνο αυτό. Αυτό μου δίνει κουράγιο, να αντέξω στη ζωή και να πολεμήσω.
Μου έδωσε να καταλάβω το παιδί αυτό, πόσο η καρδιά του ευφράνθηκε από δυο κουβέντες που είπαμε. Ούτε πέντε λεπτά δεν κράτησε αυτή η συνομιλία. Δείτε όμως το αποτέλεσμα. Πόσο τελικά χαίρεται ο άνθρωπος, όταν ξέρει ότι ο Θεός τον αγαπάει!
