Το μολυβάκι του Θεού (Θείο κήρυγμα του π. Ελπιδίου στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Κελλάκι Λεμεσού

(Θείο κήρυγμα του π. Ελπιδίου στην Εκκλησία

του Αγίου Γεωργίου στο Κελλάκι Λεμεσού,

όπου συλλειτούργησαν με τον σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό)

Γέροντας Αιμιλιανός: «Είναι χαρά μου που φιλοξενούμε τον π. Ελπίδιο στην Κύπρο μας. Με καλοσύνη πολύ ήλθε να μας κάνει μία θεία Λειτουργία και ένα κήρυγμα. Θα τον παρακαλέσω πάρα πολύ να αυτοσυστηθεί. Είναι καλύτερα νομίζω έτσι, διότι εγώ δεν θα μπορέσω να τον  συστήσω όπως πρέπει».

π. Ελπίδιος: «Πώς να αυτοσυστηθεί κάποιος σ’ έναν Πατέρα που έχει τόσα πολλά παιδιά; Όλοι εσείς και εγώ ανήκουμε σ’ έναν καταπληκτικό Πατέρα, που η αγάπη Του και η μητρική Του λατρεία είναι τόσο μεγάλη, που ξεπερνάει την λατρεία που έχει κάθε μάνα στο μωρό της. Όλοι ξέρουμε πόσο αγαπάει μια μάνα το μωρό της. Ξέρουμε πόσο το λατρεύει, ώστε γι’ αυτό κάνει τα πάντα. Έτσι δεν είναι γυναίκες; Τι κάνει κάθε μάνα για το μωρό της; Τα πάντα. Και το μωρό νιώθει αυτήν την αγάπη, νιώθει αυτήν την στοργή. Το μωρό όταν κοιτάει την μάνα του στα μάτια, είναι όλη του η ζωή. Έτσι ακριβώς είναι.

Είμαστε τα μωρά του Θεού

κι Εκείνος είναι ο Πατέρας και η Μάνα μας!

Κι εγώ λοιπόν είμαι ένα από τα μωρά του Θεού που ανήκω σ’ Εκείνον, που ξέρω ότι αυτός είναι και η Μάνα μου και ο Πατέρας μου, τα πάντα. Τίποτα άλλο στη ζωή δεν μπορεί να χαροποιήσει έναν άνθρωπο, παρά το γεγονός ότι έχει κάποιον που νιώθει ότι τον αγαπάει πολύ και τον λατρεύει.

Μπορεί κανείς από εσάς να αντέξει χωρίς αγάπη; Μπορείς κανείς από εσάς να αντέξει χωρίς να νιώθει ότι κάποιος τον αγαπάει πολύ, τον αγκαλιάζει, τον έχει πολύ μέσα στην καρδιά του και είναι έτοιμος να του συγχωρέσει όλα του τα λάθη και να νιώσει αυτήν την στοργή;

Αυτό νιώθω σαν μωρό μέσα στην δικιά Του αγκαλιά και αυτό θέλω να πω και σε σας. Όσοι το έχετε ξεχάσει, θέλω να σας το υπενθυμίσω:

Είσαστε τα μωρά του Θεού! Είσαστε τα αγαπημένα παιδιά του Θεού!Εκείνος είναι ο Πατέρας μας!

Μα δεν είναι μόνο Πατέρας μας. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι εσείς οι πατεράδες αγαπάτε τα παιδιά σας λιγότερο από τις μητέρες τους; Αυτό δεν θα ήταν ψέμα; Δεν θα ήταν ένα λάθος να πούμε ότι μονάχα η μαμά αγαπάει τόσο πολύ το παιδί και ο πατέρας λιγότερο; Γιατί μέσα στην πατρική σας καρδιά, έχετε και μητρικά αισθήματα. Δηλαδή κάθε πατέρας είναι και μάνα στο παιδί του, όπως κάθε μάνα είναι και πατέρας στο παιδί της. Βλέπεις ο πατέρας δίνει ασφάλεια και η μάνα στοργή και τρυφερότητα.

Όλα αυτά τα έχει ο δικός μας Θεός, που είναι και Μάνα και Πατέρας, γιατί μας δίνει και τρυφερότητα και στοργή και συγγνώμη και έλεος και ευσπλαχνία!

Κάθε φορά που κάνουμε ένα λάθος λέει ότι λέτε κι εσείς στα παιδιά σας: «Μη μικρό μου, μην το κάνεις αυτό το λάθος. Μη αγαπημένο μου παιδάκι, μην το κάνεις αυτό, γιατί δεν είναι φρόνιμο και μου πικραίνεις την καρδιά». Ακριβώς το ίδιο πράγμα λέει κάθε φορά σε όλους μας και ο Θεός Πατέρας, όταν κάνουμε τα λάθη μας.

Γι’ αυτό, αυτόν τον Πατέρα, αυτήν την Μάνα, πως να την συστήσω; Να Τον συστήσω σαν τον Παντοκράτορα Θεό; Μα είναι αλήθεια. Να πω ότι ο Θεός είναι ο Θεός της καρδιάς μου; Μα είναι αλήθεια. Να πω ότι είναι η χαρά μου; Μα είναι αλήθεια. Εξάλλου το ίδιο δεν λέτε κι εσείς στα παιδιά σας; «Μωρό μου! Χαρά μου! Βασιλιά μου! Φως μου! Ζωή μου! Είσαι τα πάντα για μένα»! Ακριβώς αυτά μπορώ να πω για να συστήσω τον δικό μου Πατέρα.

Και Εκείνος με την σειρά Του αυτό θα πει για μένα: «Αυτός είναι ο γιός Μου που Μ’ αγαπάει. Αυτός είναι ο γιός Μου που Με λατρεύει. Αυτός είναι ο γιός Μου, που πριν κάνει κάτι Με ρωτάει: “Πατέρα μου, να το κάνω αυτό;”»

Πολλές φορές αυτός ο γιός, δηλαδή εγώ, κάνω μερικά πράγματα, που είναι λαθάκια και με βλέπει και μου λέει: «Τώρα, γιέ Μου, γιατί το έκανες αυτό;» Τότε με όλη την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έχει ένας γιός στον Πατέρα του, Του λέω: «Πατέρα 

μου, συγχώρεσέ με». Κι Εκείνος ξέρετε τι κάνει; Δεν με συγχωρεί απλά, αλλά όπως κάθε μάνα, με βάζει μέσα στην αγκαλιά Του, με σφίγγει τόσο στοργικά, που εκεί ξεχνάω τα πάντα, όπως έχει ξεχάσει κι Εκείνος τα λάθη μου και αρκούμαστε τώρα να λέμε πόσο Τον αγαπώ και πόσο με αγαπά.

Αυτό θέλει ο Θεός να μάθετε όλοι σας, ότι είμαστε τα μωρά του Θεού!

Προσέχετε, όχι τα παιδιά του Θεού απλά, αλλά τα μωρά του Θεού! Γιατί κάθε παιδί όταν μεγαλώσει λιγάκι, κάνει λίγο το θέλημά του και λίγο το θέλημα της μαμάς του και του μπαμπά του. Πολλές φορές τα παιδιά κάνουν και τα θελήματά τους. Έτσι δεν είναι; Θέλει ο Θεός να μην είμαστε τα παιδιά που θα κάνουν τα θελήματά τους, αλλά να είμαστε τα μωρά που θα Τον κοιτάνε στα μάτια και θα κάνουν το θέλημα Του.

Η παραβολή του ασώτου

Αυτό έγινε και σήμερα με τον άσωτο γιό. Σήμερα η Εκκλησία μας μνημονεύει μια περίπτωση ενός παιδιού, που ήταν τόσο γλυκό, τόσο καλοσυνάτο, τόσο ευγενικό. Μα δεν είναι δύσκολο ο σατανάς πολλές φορές να σου βάλει στα μυαλά κακές σκέψεις, να σου βάλλει τέτοιους λογισμούς, που να σε αναστατώσει, να σε ανακατώσει και να τα χάσεις.

Αυτό το παλικάρι, ξέρετε τι είπε; «Δεν πάω κι εγώ έξω να χορτάσω και να γλεντήσω τη ζωή μου;» Ο πατέρας του συλλογίζεται από μέσα του: «Γιε μου, ποια ζωή να γλεντήσεις; Αφού έχω τόσα χρήματα, έχω τόσα πλούτη, ότι θέλεις εγώ σου το δίνω γιέ μου. Πες μου, τι μου ζήτησες και δεν σου το έδωσα;» Το παιδί σκεπτόταν από μέσα του: «Όχι, εγώ θέλω να πάω και να γευτώ και την άλλη τη ζωή. Όχι την καλή ζωή, αλλά και την άλλη. Να γευτώ γυναίκες! Να γευτώ μεθύσι! Να γευτώ το χαρτοπαίγνιο! Να γευτώ όλα εκείνα, που εσύ Πατέρα μου δεν με άφησες». «Μα, παιδί Μου, εγώ δεν σε άφησα, γιατί δεν ήθελα να σε δω δυστυχισμένο», του απάντησε ο πατέρας του. «Όχι, πατέρα μου, εγώ θέλω να τα γευτώ αυτά», του απάντησε αντιδραστικά ο γιός του.

Βλέπεις ο πατέρας έχει μια τέτοια ευαισθησία, που λέει στο παιδί του: «Παιδί μου, το να Με αγαπάς με το ζόρι, δεν αξίζει». Εξάλλου ποιος απ’ όλους μας θέλει κάποιος να τον αγαπάει με το ζόρι; Καλύτερα να σ’ αγαπά με την καρδιά του, έστω και αν είναι λίγο, παρά να δείχνει ότι σ’ αγαπάει πολύ και να είναι ψεύτικο.

Έτσι λοιπόν ο πατέρας λέει στο παιδί: «Εγώ θα σου δώσω ότι θέλεις, μα να ξέρεις η καρδιά μου σπαράζει, γιατί είσαι το σπλάχνο μου! Δεν είσαι απλά το παιδί μου, είσαι το σπλάχνο μου! Είσαι η καρδιά Μου! Εγώ πόνεσα για σένα και πονάω για οτιδήποτε σου συμβαίνει! Και τώρα πονάω δυο φορές, μια γιατί θα φύγεις από κοντά μου και μια γιατί βλέπουν τα μάτια μου το κακό που σε περιμένει». Το παιδάκι όμως επέμενε, όπως όλα τα παιδιά, όπως όλοι μας, είμαστε ανένδοτοι και επιμένουμε με πείσμα σ’ αυτό που μπήκε στο μυαλό μας. 

Κι έτσι λοιπόν το παιδάκι αυτό αφού πήρε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, αυτό που του ανήκε, έφυγε μακριά. Χόρτασε τη ζωή του πραγματικά. Έκανε ότι ήθελε, γεύτηκε το μεθύσι, γεύτηκε τις άσωτες γυναίκες, γεύτηκε τα καμπαρέ της εποχής εκείνης, γεύτηκε το χαρτοπαίγνιο, γεύτηκε κάθε μορφή ασωτίας με την οποία νόμιζε ότι θα χαιρόταν υπερβολικά.

Βλέπεις ότι αυτό το παιδάκι δεν κατάλαβε κάτι, όταν μας έπλαθε ο Θεός, δεν μας έδωσε μόνο σώμα, μας έδωσε και ψυχή. Και για να είμαστε ευτυχισμένοι δεν αρκεί μονάχα να δώσουμε ότι θέλει το σώμα για να χαρεί, όπως το φαγητό, το χάδι, την βόλτα, την ξεκούραση, την όμορφη θέα, με λίγα λόγια όλα αυτά που ζητάει το σώμα. Εκείνο που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο είναι η ψυχή.

Ξέρετε όμως η ψυχή αυτή από πού βγήκε;  Όταν ο Θεός επέτρεπε να γεννηθεί ένα παιδί από την μήτρα μιας γυναίκας, έβγαζε τη ψυχή μέσα από την καρδιά Του, για να μας πει ότι: «Μου ανήκετε! Είσαστε η καρδιά Μου! Είσαστε τα σπλάχνα Μου!» και την φύτευε στην μήτρα της μαμάς μας. Η μαμά μας, μας γεννούσε με πολύ αγάπη και λατρεία, αλλά ξέρετε τι της έλεγε ο Θεός;

«Θέλω κόρη Μου πολυαγαπημένη να ξέρεις, ότι το παιδί αυτό που σου χάρισα δεν είναι δικό σου. Είναι δικό Μου! Εγώ φύτεψα την ψυχή του μέσα στην μήτρα σου. Γι’ αυτό και θέλω να του λες όταν θα μεγαλώσει, ότι Εγώ είμαι ο πραγματικός του Πατέρας! Εγώ είμαι η πραγματική του Μάνα! Κι εσύ θα είσαι η θεϊκή Μου παραμάνα. 

Οι παραμάνες δεν πρέπει να κάνουν ότι θέλουν, αλλά ότι θέλει η Μάνα. Γι’ αυτό θέλω να ακούτε τα λόγια Μου, να ακούτε το θέλημα Μου, να ακούτε τον Νόμο Μου. Να Με ρωτάτε και να λέτε: “Πως πρέπει Πατέρα μου να μεγαλώσω το παιδί αυτό;” Κι έτσι θα Με ακούτε και θα τα εφαρμόζετε για να είσαστε ευτυχισμένοι».

Πολλές φορές όμως οι μάνες δεν τα καταλαβαίνουν αυτά και οικειοποιούνται τα παιδιά.  Αυτό το λάθος που γίνεται, να νομίζουν ότι είναι τελείως δικό τους το παιδί με αποτέλεσμα να κάνουν ότι θέλουν και ανεξέλεγκτα να κλέβουν αυτό το παιδί και να το παίρνουν μακριά από την ίδια του την Μάνα και τον Πατέρα που είναι ο ίδιος ο Θεός, είναι μεγάλο. Δεν τους μιλούν για τον ουράνιο Πατέρα τους! Τι φοβερό πράγμα! Δεν είναι αλήθεια μεγάλο λάθος να μην λες στο παιδί σου, ποιος είναι ο πραγματικός του Πατέρας και Μάνα με αποτέλεσμα τα πιο πολλά παιδιά να φεύγουν μακριά από τον Θεό; Όχι γιατί φταίνε τα παιδιά, αλλά γιατί οι γονείς δεν τα δίδαξαν σωστά.

Αυτό το παιδάκι πήγε μακριά, χόρτασε τα πάντα, αλλά σε κάποια στιγμή τα χρήματα τελείωσαν. Και όταν τελειώνουν τα χρήματα ή δουλειά πρέπει να βρεις ή κάτι πρέπει να κάνεις για να ζήσεις. Υπήρχε τέτοιος λιμός, τέτοια πείνα σ’ εκείνο το μέρος, που δεν είχε να φάει τίποτα. Έψαχνε δουλειά από δω και από κει, αλλά δεν έβρισκε πουθενά. «Τι θα κάνω τώρα; Πως θα ζήσω», συλλογίστηκε. Βρήκε έναν παλιό του φίλο, από αυτούς που πήγαιναν μαζί στα νυχτερινά κέντρα, αλλά εκείνος ήταν πιο έξυπνος και με διάκριση έφευγε μακριά. Του είπε λοιπόν:

«Βοήθησέ με, δος μου κάτι να φάω». «Βρε φίλε, το μυαλό σου δεν το είχες στη θέση του και τα έχασες όλα. Αν σε πάρω μαζί μου θα φας και τα δικά μου τα χρήματα», του απάντησε. «Μα σε ικετεύω, κάνε κάτι, θα πεθάνω από την πείνα!» τον παρακάλεσε ο άσωτος. «Έχω ένα μέρος που έχω πολλά γουρούνια και τα πουλάω. Θέλεις να πας να τα τρέφεις;» τον ρώτησε ο φίλος του. Με κάποιο παράπονο και απογοήτευση του απάντησε ο άσωτος: «Μα τώρα μέσα στα γουρούνια, μέσα στις λάσπες θα με ρίξεις;» «Ποιες λάσπες φοβάσαι; Αφού μέσα στις λάσπες της αμαρτίας ήσουν τόσα χρόνια και τώρα φοβάσαι τις λάσπες των γουρουνιών; Αν θέλεις αυτή είναι η δουλειά, πήγαινε και εγώ θα σου δίνω ένα ξεροκόμματο για να τρως», του είπε ο φίλος του. Τι να κάνει το παλικάρι, πήγε εκεί μέσα στα γουρούνια για να έχει κάτι να φάει. Έλα όμως που το ξεροκόμματο ήταν λίγο και δεν του έφτανε για να φάει και να χορτάσει την κοιλιά του. Ξέρετε τι έκανε; Έτρωγε από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια!

Τι κάνει η πείνα! Φαίνεται ότι η δοκιμασία της πείνας επαναφέρει τον άνθρωπο σε μετάνοια. Γι’ αυτό είπε: «Τι ανόητος που είμαι. Είχα τον πατέρα μου που με λάτρευε, που με έκλεινε στην αγκαλιά του, ότι ήθελα το είχα. Δεν πάω πίσω να του πω “Πατέρα μου, συγχώρεσέ με” και να μου δώσει ξανά πίσω την θέση μου, όχι αυτήν που είχα βέβαια, αλλά μια θέση δούλου μέσα στο σπίτι;» Έτσι πράγματι έκανε.

Το μεγαλείο όμως δεν είναι ότι μετάνιωσε. Το μεγαλείο για μένα είναι, που βρισκόταν ο πατέρας του και τον περίμενε. Το σπίτι τους ήταν ψηλά πάνω σε ένα όμορφο βουνό και από κάτω φαινόντουσαν οι κάμποι που ήταν δική τους περιουσία με τα ζώα τους, με τα άλογα τους, με τα πρόβατα τους, με τα γίδια τους. Ο πατέρας από την ημέρα που έφυγε το παιδί του δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ποιος από σας τους πατεράδες μπορεί να γαληνέψει, όταν ξέρει ότι το παιδί του είναι μακριά και ζει σε ασωτία και δεν ξέρει τι θα πάθει; Μπορεί να σταθεί αυτός ο πατέρας, που κάθε μέρα τον καίει η αγωνία; Πράγματι αυτός ο πατέρας βρισκότανε εκεί ψηλά στο βουνό και αγνάντευε τον δρόμο με την ελπίδα πως μια μέρα θα φανεί το παιδί του. Αυτή είναι η αγάπη του πατέρα! Αν αυτό δεν λέγεται αγάπη, αν αυτό δεν λέγεται τρυφερότητα, αν αυτό δεν λέγεται στοργή, τότε τι λέγεται αγάπη;

Αυτός ο πατέρας δεν αγαπούσε το παιδί του, ήταν ερωτευμένος με το παιδί του! Όχι σε έναν έρωτα σαρκικό που έχουν τα αντρόγυνα, που το μόνο που τους καίει είναι να κάνουν μία πράξη για εκτόνωση και τίποτα άλλο. 

Υπάρχει ένας άλλος έρωτας, πολύ πιο δυνατός από τον σαρκικό έρωτα. Είναι αυτός ο έρωτας που έχει η μάνα στο μωρό της. Είναι αυτός ο έρωτας που έχει ο πατέρας στο μωρό του. Είναι ο πιο αγνός έρωτας! Ο πιο θυσιαστικός έρωτας! Είναι ο θεϊκός έρωτας! Είναι αυτός που τον έκλεψαν οι άνθρωποι, που είναι εικόνες Του από τον ίδιο το Θεό, που είναι η άπειρη ευσπλαχνία, η άπειρη αγάπη, η άπειρη στοργή!  

Τι σημαίνει έρωτας; Κτητική αγάπη, κάτι που μου ανήκεις και σε προσέχω.

Αυτός ο πατέρας στεκόταν εκεί ψηλά και περίμενε. Μια μέρα λοιπόν κοίταξε να δει προς τον δρόμο και σαν να είδε κάτι. Δεν ήξερε τι να κάνει. Μια αγωνία γέμισε τα σωθικά του. Έβλεπε ένα παλικάρι με ένα δισάκι στον ώμο να έρχεται προς τα πάνω. Χτυπούσε η καρδιά του δυνατά. «Λες να είναι ο γιός μου αυτός;» αναρωτήθηκε. Αγνάντευε με τα γέρικα του τα ματάκια σιγά-σιγά να δει, αν ήταν αλήθεια αυτό που τα μάτια του έβλεπαν. Δεν πέρασε πολύς χρόνος και από μια στροφή του δρόμου βλέπει τον γιό του τον χαμένο, τον γιό του τον άσωτο.

Μα όσο άσωτος και να ήταν, ήταν το σπλάχνο του! Ήταν ο γιός του! Ήταν η αγάπη του! Ήταν η χαρά του! Ήταν ο πρίγκιπας του! Ήταν ο βασιλιάς του! Ήταν το φως του! Ήταν η ζωή του! Έτσι φωνάζει μια πατρική καρδιά το παιδί του!

 Έτσι φωνάζει κάθε μέρα η πατρική καρδιά του Θεού: «Είσαστε τα παιδιά Μου! Είστε οι πρίγκιπες Μου! Είσαστε οι βασιλοπούλες Μου, λέει στις κοπέλες, είσαστε η χαρά Μου! Είσαστε τα λουλούδια Μου! Εγώ χωρίς εσάς δεν κάνω!

Γι’ αυτήν την αγάπη θυσίασα τον ίδιο Μου τον Γιό, για να σας δείξω πόσο σας αγαπώ, πόσο σας λατρεύω. Είμαι θεϊκά ερωτευμένος με τα παιδιά Μου, γιατί είμαι η Μάνα και ο Πατέρας τους. Τίποτα άλλο δεν ζητάω από σένα γιέ Μου, τίποτα δεν ζητώ από σένα κόρη Μου, μόνο να Με αγαπάς και να Μου λες: “Μπαμπά μου, Σ’ αγαπώ”». Δεν υπάρχει ωραιότερη προσευχή από το να σηκώνει ένα παιδί, ένα κορίτσι ή ένα αγόρι τα μάτια του στον ουρανό και να Μου λέει:

“Θεέ της καρδιάς μου, Πατέρα μου γλυκέ, Σε πιστεύω, Σε λατρεύω και Σ’ αγαπώ”. Δεν υπάρχει πιο ωραία προσευχή! Και όταν Μου τα πείτε αυτά, Εγώ τότε σας πλημμυρίζω με την αγάπη Μου, με το έλεος Μου, με την ευσπλαχνία Μου». 

Ήλθε λοιπόν κοντά το παιδάκι αυτό. Τα μάτια του πατέρα έτρεχαν δάκρυα και συνέχεια τα σκούπιζε. Το παιδί φαινόταν πολύ ρακένδυτο, συντετριμμένο, αλλά με μία νοσταλγία να κρυφτεί στην πατρική αγκαλιά, που τόσο καιρό την είχε προσβάλει. Έφτασε λοιπόν  κοντά και σκεφτόταν τι να κάνει. Να χωθεί στην αγκαλιά του πατέρα του; Μα την πρόσβαλε και την μόλυνε με τα λάθη του. Δεν μπόρεσε και λύγισαν τα γόνατα του, έπεσε μπροστά στα πόδια του πατέρα του και είπε: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ με, δεν θέλω να είμαι ο γιός σου, αλλά να είμαι ένας υπηρέτης σου».

Ο πατέρας μέσα στα κλάματα του τον πήρε, τον σήκωσε και τον έβαλε μέσα στην αγκαλιά του. Δεν σκέφτηκε την μόλυνση του παιδιού του, όλη αυτήν την βρωμερή δυσωδία που είχε μέσα από τα γουρούνια που έβοσκε και του λέει: «Γιέ μου, τι είναι αυτά που λες; Εσύ είσαι το καμάρι μου! Εσύ είσαι η χαρά μου γιε Μου! Δεν έχεις καταλάβει, δεν έχεις νιώσει πόσο εγώ σε λατρεύω, πόσο εγώ σ’ αγαπάω; Η ζωή μου, γιε μου, χωρίς εσένα δεν έχει νόημα! Η ζωή μου, γιε μου, χωρίς εσένα δεν έχει αξία! Και τώρα παίρνει ξανά αξία, παίρνει ξανά νόημα, παίρνει ξανά χαρά. Γιέ μου …».

Τι να πει ένας πατέρας στο παιδί του, αφού από μόνο του το χτυποκάρδι τα έλεγε όλα. Χτυπούσαν δυο καρδιές μαζί, μια του γιού από μετάνοια και μια του πατέρα από ευσπλαχνία. Αυτές οι καρδιές ήταν ενωμένες και χτυπούσαν τόσο δυνατά, τόσο βαθιά, που όλοι οι άγγελοι στον ουρανό θαύμαζαν το μεγαλείο της αγάπης και της ευσπλαχνίας, αλλά και της μετανοίας!

Ξέρετε μετά τι έγινε; Του έβαλε καινούργια ρούχα, του έβαλε δαχτυλίδι, καινούργια παπούτσια, έσφαξε τον μόσχο τον σιτευτό και τον πήρε στο σπίτι να χαρούν όλοι.

Είμαι κι εγώ ένας μικρός άσωτος σαν εκείνον,

γιατί πέρασαν τόσα χρόνια και δεν γνώριζα

την άπειρη πατρική καρδιά του Θεού Πατέρα.

Μου ζήτησε ο π. Αιμιλιανός να αυτοσυστηθώ. Αλήθεια, είμαι ένας μικρός άσωτος σαν εκείνον, γιατί τόσα χρόνια πέρασαν και δεν γνώρισα την άπειρη πατρική καρδιά του Θεού Πατέρα. Επειδή ήμουν παπάς, τι σημαίνει, ότι Τον ήξερα; Το παιδί σου επειδή είναι μεγάλο, σημαίνει ότι μπορεί να ξέρει πόσο το αγαπάει η πατρική καρδιά και πόσο το λατρεύει η μητρική ψυχή;

Πολλές φορές συμβαίνουν απρόοπτα γεγονότα, που επεμβαίνουν στη ζωή μας πολύ συνταρακτικά και μας αποκαλύπτουν το μεγαλείο της αγάπης του Πατέρα και της Μάνας. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ που κατέφυγα στην αναζήτηση της αγάπης και της ευσπλαχνίας, όχι μόνο να πάρω αλλά και να δώσω. 

Μαζί με μερικά παιδιά, με μερικούς φίλους μου πήγαμε στην Αφρική, στην αρχή στην Κένυα και μετά στην Ουγκάντα. Εκεί κάναμε πολλά ορφανοτροφεία, πολλά σχολεία, πολλές εκκλησιές, πολλά συσσίτια. Η αιτία ήταν αυτό που μας είπαν δυο ιθαγενείς ιερείς: «Πάτερ, βοηθείστε μας να κάνουμε ορφανοτροφεία, γιατί εδώ τα ορφανά παιδιά, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τα παίρνουν οι μάγοι, τα σκοτώνουν και τα θυσιάζουν»! Γι’ αυτό το πρώτο μας χωριό το κάναμε απέναντι από ένα βουνό των μάγων. Ήταν το πρώτο μας χωριό με εκκλησίες, με ορφανοτροφεία, με σχολεία και άλλα.

Έζησα καλές στιγμές, ποτέ όμως δεν έλειψαν οι πόλεμοι, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, μια από τους ανθρώπους και μια από τους δαίμονες, που ορατά πολεμούσαν. Πολλές φορές απελπιστήκαμε και θέλαμε να σταματήσουμε αυτό το έργο. Όμως επενέβαινε ο Θεός εκεί και αποκαλυπτόταν σε ιθαγενείς ανθρώπους και έλεγε: «Να πας να πεις στον π. Ελπίδιο να μην φύγει, γιατί εμείς τον σκεπάζουμε και τον ασφαλίζουμε».

Κι έτσι λοιπόν με την δικιά Του την βοήθεια συνεχίζαμε εμείς το έργο. Αλλά με τις δικές Του αποκαλύψεις με τις οποίες κάθε λίγο και λιγάκι μας τροφοδοτούσε μέσα στην καρδιά, αντέχαμε και νιώθαμε πόσο κοντά μας είναι ο ουρανός! Πως εμείς και ο ουρανός είμαστε ένα! Όπως εμείς είμαστε κοντά και μιλάμε, έτσι μιλάμε με όλη μας την ουράνια οικογένεια.

Ξέρετε ποια είναι η ουράνια μας οικογένεια;

Αυτό θα ήθελα να σας πω σήμερα, να το μάθετε, να το γνωρίσετε και να το αρχίσετε. Όπως εδώ στη γη μια οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, από την μητέρα, από τα παιδιά και ο άνθρωπος ζει την ζεστασιά μέσα στην οικογένεια του, σας διαβεβαιώ ότι έτσι θέλει και ο ουράνιος Πατέρας μας, να φτιάξουμε την ουράνια μας οικογένεια. Δηλαδή, να βάλουμε μέσα στη ζωή μας σαν Πατέρα και Μάνα στοργική, τον ίδιο το Θεό Πατέρα, που είναι ένα με τον Γιό Του τον μονογενή και το Άγιο Του Πνεύμα. Αλλά θέλει μετά να μην ξεχάσουμε ότι τον Γιό Του, σαν Θεό Τον έστειλε και πήρε ανθρώπινη φύση, ανθρώπινη σάρκα. Έγινε άνθρωπος και σαν άνθρωπος ζήτησε ότι θέλει ένα παιδί.

Τι θέλει ένα παιδί; Την αγκαλιά της μαμάς του! Να νιώθει την πατρική στοργή του μπαμπά του! Να νιώθει ότι οι γονείς του το προσέχουν, να νιώθει την ασφάλεια! Τι ωραίες λέξεις που ακούμε εμείς οι μεγάλοι: «Μαμά! Μπαμπά!» Αυτό δεν σας ευφραίνει; Πείτε μου, όσα και αν κάνετε για το παιδί σας, την ώρα που έρχεται εκείνο και σας λέει: «Μαμά μου! Μπαμπά μου!» τι κάνει η καρδιά σας; Είναι έτοιμη να δώσει τα πάντα. Μόνο αυτή η λέξη φτάνει για να σας κάνει ευτυχισμένους. Μόνο ένα φιλί του παιδιού φτάνει, για να σας κάνει τρισευτυχισμένους. Ψέματα είναι;

Ένα φιλί του παιδιού τι αξία έχει! Ένα χάδι ενός παιδιού και μια λέξη γλυκιά «Μαμά μου! Μπαμπά μου!», πόσο αξία έχει! Και συ, τι του λες; «Γιέ μου!». Το λες «γιέ μου!» και μέσα η καρδιά σου σπαρταράει, γιατί ο γιός σου είναι ο άγγελος σου! Λες «κόρη μου, κοριτσάκι μου» και η καρδιά σου εκεί τρέμει, γιατί είναι το μαργαριτάρι σου, είναι το τριανταφυλλάκι σου!

Ακριβώς έτσι μας λέει και ο Θεός: «Μην νομίζετε ότι εσείς έχετε μεγαλύτερη αγάπη από Μένα για εσάς. Εσείς είσαστε τα τριαντάφυλλα Μου! Εσείς είσαστε τα μαργαριτάρια Μου! Εσείς είστε τα μωρά Μου! Θέλω να μάθετε και ποτέ να μην ξεχάσετε ότι Εγώ είμαι ο στοργικός Πατέρας σας! Εγώ είμαι ο ουράνιος Πατέρας σας 

και σας δίνω πολύτιμους βοηθούς στο έργο σας εδώ στη γη, γιατί η γη είναι γεμάτη πόνο, γεμάτη θλίψη και προβλήματα, γεμάτη αγωνία και στεναχώριες. Για να μην σας αφήσω παιδιά Μου μόνους, σας δίνω δυο πολύ μεγάλους πολύτιμους βοηθούς. Σας δίνω τους αγγέλους μου, να είναι κοντά σας αόρατα, να σας βοηθούν, να σας μιλάνε στο αυτί. Μακάρι παιδιά Μου, να έχετε τα αυτιά σας ανοιχτά και να ακούτε τα λόγια των αγγέλων Μου. Αλλά σας δίνω και τους Αγίους Μου, όλα εκείνα τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που Με αγάπησαν τρελά.

Ξέρετε γιατί μαρτύρησαν παιδιά Μου όλοι αυτοί οι μάρτυρες; Τι νομίζετε ότι είχαν στην καρδιά τους; Του είπα ότι είχαν αγάπη. Λάθος, παιδί Μου, δεν είχαν αγάπη. Είχαν έρωτα στην καρδιά τους! Μια απλή αγάπη δεν αρκεί για να θυσιαστεί κάποιος. Χρειάζεται έρωτας μέσα στην καρδιά του! Μόνο η μάνα που είναι ερωτευμένη με την πιο αγιασμένη μορφή του θεϊκού έρωτα, μόνο αυτή η μάνα μπορεί να κάνει αυτές τις θυσίες. Και αυτά τα παιδιά Με αγάπησαν τόσο πολύ και αγάπησαν και τον Γιό Μου σαν άνθρωπο, όπως Τον αγαπούσε η Μαμά Του, η Παναγία». Πως νομίζετε ότι φώναζε η Παναγία τον Γιό της, όταν Τον γέννησε; Όπως φωνάζετε κι εσείς το παιδί σας: «Μωρό μου! Αγάπη μου! Λαχτάρα μου! Πρίγκιπα μου! Καρδιά μου». Αυτό ήταν για την Παναγία μας ο Γιός της. Και Εκείνος, πως την έλεγε; «Η μαμά μου!» Έτσι την λάτρευε!

Η μεγαλύτερη χαρά του Θεού Πατέρα!

Ακριβώς αυτό θέλει να πει σε όλους μας ο Θεός: 

Λαχταράει όλες εσείς οι μάνες, να βάλετε στην καρδιά σας το μικρό Του Βρέφος, τον Ιησού της Βηθλεέμ, και να γίνετε στοργικές και τρυφερές μητέρες Του! Είναι η μεγαλύτερη χαρά του Θεού Πατέρα, να νιώθει ότι αγαπάτε τον Ιησού, όχι μόνο σαν Θεό, που Τον φωνάζετε συνέχεια «Κύριε, ελέησον», αλλά και σαν άνθρωπο να Τον κλείνετε στην αγκαλιά σας με πολύ μητρική αγάπη, όπως η Παναγία και να Τον φωνάζετε «Μωρό μου».

Πως Τον φώναζε εκείνη; «Μωρό μου και Θεέ μου. Γιέ μου και Θεέ μου». Θυμάστε η Παναγία πριν φύγει προς τον ουρανό τι είπε; «Και Συ Υιέ και Θεέ Μου παράλαβε μου το πνεύμα». Πως Τον είπε; «Υιέ και Θεέ Μου».  Έτσι θέλει κι εμείς να Τον φωνάζουμε. Για μια μάνα όσο μεγάλος και αν είναι ο γιός της, είναι το μωρό της! Γι’ αυτό και η Παναγία μας έτσι Τον ένιωθε.

Θέλει λοιπόν όλες εσείς οι μάνες, όχι μόνο να Τον λατρέψετε σαν Θεό τον Ιησού στην θεϊκή Του υπόσταση, αλλά να Τον λατρέψετε και σαν άνθρωπο στην ανθρώπινη Του φύση. Στην ανθρώπινη Του φύση να γίνει ο αγαπημένος σας, να γίνει ο έρωτας σας, να γίνει το γλυκό Βρέφος της Βηθλεέμ, που θα ζει μέσα στην καρδιά σας. Όταν θα το βλέπετε μικρό, θα το φωνάζετε: «Μωρό μου» και όταν Τον βλέπετε μεγάλο, θα Τον φωνάζετε: «Δοξασμένε Βασιλιά μου». Εμείς αξιωνόμαστε στην ανθρώπινη Του φύση να παίρνουμε το Σώμα και το Αίμα Του. Στην ανθρώπινη Του φύση υπέφερε τόσα πολλά μαρτύρια. Δεν τα υπέφερε σαν Θεός, σαν άνθρωπος τα υπέφερε.

Στην θεϊκή Του φύση ξέρετε τι μας λέει; «Όταν εσείς αγοράκια Μου και κοριτσάκια Μου είσαστε πληγωμένα, είσαστε στεναχωρημένα, είσαστε πικραμένα και είσαστε γονατισμένα από τα λάθη, Εγώ γίνομαι Θεός και σας βάζω μέσα στην αγκαλιά Μου για να ακούσω την δικιά σας ικεσία: “Πατέρα, βοήθησε με. Θεέ μου, Ιησού μου, βοήθησε με”. Όμως όταν σας βλέπω χαρούμενους, όταν σας βλέπω γελαστούς, όταν σας βλέπω να είσαστε ευτυχισμένοι, τότε γίνομαι μικρό παιδί της Βηθλεέμ, για να χωθώ μέσα στην καρδιά σας και να ακούσω τις πιο γλυκές λέξεις, που μπορεί να ακούσει ένα παιδί: “Μωρό μου! Γιέ μου! Βασιλιά Μου! Πρίγκιπα μου”!

Αυτή είναι η σχέση μας με το Θεό στην θεανθρώπινη Του υπόσταση, σ’ αυτήν που είναι και άνθρωπος και Θεός. Θυμάστε τον Γέροντα Ιωσήφ; Εσείς οι πατεράδες να μοιάζετε με τον Γέροντα Ιωσήφ, που ενώ ήξερε ότι ο Ιησούς δεν ήταν Γιός του, γιατί με το Άγιο Πνεύμα έγινε η σύλληψη Του, Τον λάτρευε σαν Γιό Του. Εσείς οι πατεράδες, να μοιάζετε με τον Γέροντα Ιωσήφ.

«Είμαι ένα μολυβάκι του Θεού, που γράφει συνέχεια δυο λέξεις: “Ιησού μου Σ’ αγαπώ!”»

Αν με αφήσατε να μιλώ, πολύ φοβάμαι ότι τα λόγια του θεϊκού έρωτα δεν έχουν σταματημό. Μην νομίζετε ότι οι ερωτευμένοι σταματούν σ’ ένα απλό τηλεφώνημα με κάποιον που αγαπάνε. Εξάλλου το ξέρετε εσείς όταν είναι ερωτευμένα τα κοριτσάκια και τα αγοράκια στέκονται σ’ ένα κινητό και μιλάνε πολύ ώρα. Μα τι λένε; Τίποτα δεν λένε. Το μόνο που λένε είναι το πόσο είναι ερωτευμένος ο ένας με τον άλλο. Αλήθεια σας λέω, ότι τα λόγια του θεϊκού έρωτα δεν σταματούν ποτέ. Όμως για σας τώρα αρχίζουν. Και θέλω να αρχίσουν τώρα για να μην σταματήσουν ποτέ έως την αιωνιότητα.

Θέλει ο Θεός να νιώθετε ότι σας λατρεύει! Να νιώθετε ότι είστε τα μωρά Του! Ότι είσαστε τα μαργαριτάρια Του! Ότι είσαστε τα τριαντάφυλλα Του! Και μην φοβάστε για τα λάθη σας! Μην φοβάστε για τα πάθη σας! Ο Πατέρας εκείνος ξέρει τι θα κάνει για να βοηθήσει το παιδί Του.

Θέλω λοιπόν τώρα να τελειώσω την σύσταση μου. Έτσι δεν μου είπατε π. Αιμιλιανέ, να αυτοσυστηθώ; Βρήκα τώρα τι πρέπει να πω και νομίζω ότι είναι το πιο τέλειο. Είμαι ένα μικρό μολυβάκι που γράφει συνέχεια δυο λέξεις: «Ιησού μου Σ’ αγαπώ!» Είμαι ένα μολυβάκι που θέλει να πείσει τον καθένας από εσάς να γίνει επίσης ένα μολυβάκι, για να γράφετε μια γλυκιά λέξη στον ουρανό, μια φράση στον ουρανό που να λέει: «Ιησού μου Σ’ αγαπώ!». Η ερώτηση μου είναι, εσείς το θέλετε;

Εγώ συστήθηκα. Είμαι το μολυβάκι, που γράφει μονάχα μια λέξη: «Ιησού μου Σ’ αγαπώ». Εσείς θέλετε να είστε τα μολυβάκια του Θεού, που με τη ζωή σας, με τα λόγια σας, με τις πράξεις σας, με όλη σας την ύπαρξη θα βροντοφωνάζετε παντού με την γραφίδα του θεϊκού έρωτα στην καρδιά σας αυτήν την ίδια φράση: «Ιησού μου Σ’ αγαπώ»; Το θέλετε; Ναι ή όχι;  Εάν το θέλετε τότε πείτε στο Θεό: 

«Θεέ μου, από σήμερα θέλω να είμαι το δικό Σου μολυβάκι, που η καρδιά μου θα χτυπά γλυκά μόνο για Σένα και μια λέξη θα βγαίνει από μέσα μου σαν θυμίαμα γλυκό, και θα Σου λέει μόνο “Ιησού μου Σ’ αγαπώ”».

Εγώ τελείωσα και αυτοσυστήθηκα. Πείτε την αυτήν την λέξη κι εσείς για να μου αυτοσυστηθείτε. Πείτε μου, τι θα Του λέτε; «Ιησού μου Σ’ αγαπώ». Έτσι σιγανά θα το λέτε; Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Έτσι δεν λέτε κι εσείς; Λοιπόν, αφού δεν κρύβονται, γιατί τότε το λέτε σιγά; Για να το κρύψετε; Πείτε το δυνατά: «Ιησού μου Σ’ αγαπώ»!

Ο Θεός να σας ευλογεί όλους! Αμήν.

Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου Κυριακή του Ασώτου 2014