Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτών των ημερών μετά τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις πυροδότησε νέα δεδομένα σε ομάδες ανθρώπων, με στόχο την δημιουργία εντυπωσιασμού. Άρχισαν πολλοί να μιλούν για τον πολιτικό όρκο ενώ στο τραπέζι έπεσαν θέματα όπως του διαχωρισμού των σχέσεων εκκλησίας- πολιτείας, της κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών και της υπαγωγής του σε μάθημα θρησκειολογίας, της απαλοιφής των θρησκευτικών συμβόλων από τα δημόσια κτίρια, της κατάργησης της πρωινής προσευχής από τα σχολεία και άλλων πολλών παρεμφερών πραγμάτων που οδηγούν σε μία άνευ προηγουμένου ισοπέδωση των πάντων, στο όνομα μάλιστα της ισονομίας και της δημοκρατίας!
Δεν συνηθίζω να φανατίζομαι. Άλλωστε η Εκκλησία μας ως αποκεκαλυμμένη αλήθεια σέβεται και υποστηρίζει την ελευθερία του κάθε ανθρώπου. Νομίζω όμως ότι έχω και εγώ το δικαίωμα να παραθέσω κάποιους προβληματισμούς μου γύρω από τα παραπάνω, επιδιώκοντας όχι στο γνωμικό που
λέει: «ου με πείσεις καν με πείσεις» αλλά στη γιγάντωση ακόμη περισσότερο της πίστεως σε όσους έχουν αγνά ελατήρια και αγαθή προδιάθεση. Άλλωστε οποιαδήποτε άρνηση σε θέματα πίστεως δεν αντέχει στην κριτική, έχει έωλα επιχειρήματα και αργά ή γρήγορα καταπέφτει.Σκέπτομαι λοιπόν και προβληματίζομαι καθώς άκουγα το βράδυ της Πέμπτης από την Τηλεόραση ένα ρεπορτάζ το οποίο εκθείαζε τις απόψεις αθέων. Κάποιες από αυτές παραθέτω, αφήνοντας στη δική σας κρίση τον σχολιασμό: « Όλοι γεννιόμαστε άθεοι και μετά κάποιος μας λέει ψέματα… Το να πιστεύεις στο Θεό είναι σαν να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη… Πιστεύω στις δικές μου δυνάμεις απαλλαγμένες από τις ενοχές του Θεού…Η θρησκεία υποτιμά τον ρόλο της γυναίκας… Η βάπτιση είναι ατόπημα… Ο Θεός είναι τιμωρός… Κάνε το καλό χωρίς τον Θεό…»
Σ΄όλα τα παραπάνω δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε κάτι. Άλλωστε η άρνηση από τέτοιου είδους ανθρώπους σε οτιδήποτε έκανε και κάνει η Εκκλησία μας, δηλώνει τα στερητικά σύνδρομα με τα οποία εμφορούνται. Όλοι σήμερα μιλούν για το κατρακύλισμα της κοινωνίας μας. Φτώχεια ,ανέχεια, ναρκωτικά, κίνδυνοι καθημερινοί οδηγούν αυτή την κοινωνία σε απόγνωση και πολλούς ανθρώπους ακόμη και στην αυτοκτονία. Σκεφθήκαμε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα εάν δεν ορθώνονταν προστατευτικά αξίες και ιδανικά τα οποία προβάλλει η Εκκλησία μας διαχρονικά; Δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά ξέρω Ιερείς και Πνευματικούς που έδωσαν ελπίδα και έσωσαν ανθρώπους που οδηγούνταν στην απελπισία και στον τερματισμό της ζωής τους. Όλα αυτά τα θεωρούμε αμελητέα και θέλουμε να βγάλουμε από τη μέση εκκλησία, ιερείς, θρησκευτικά σύμβολα και άλλα; Πόσοι αγώνες δεν δόθηκαν και δεν δίνονται καθημερινά, από το τιμημένο ράσο; Πόσοι ακόμη και σήμερα δεν καταφεύγουν για βοήθεια στις ενορίες, στα φιλόπτωχα ταμεία και στα συσσίτια των εκκλησιών; Όλα θα τα γκρεμίσουμε βαπτίζοντας αυτή την ισοπέδωση των πάντων, ως εξέλιξη; Για να κάνουμε το χατίρι ποιών; Αυτών που δεν έχουν ίχνος ιστορικής μνήμης και απεμπολούν τα κατορθώματα αυτού του ποτισμένου με αίμα αγίων και ηρώων, τόπου; Και εάν υποθέσουμε ότι συμβαίνουν όλα αυτά που διακηρύσσουν οι θιασώτες της αθεΐας, σκεφτήκαμε άραγε πού οδηγούμαστε; Σε ποιό μέλλον θα εμπιστευτούμε τα παιδιά μας; Σε μία κοινωνία νωθρή, νωχελική, ωχαδελφισμού, χωρίς ερείσματα και βάσεις, για να μην υπάρχουν δήθεν θρησκευτικές διακρίσεις ;
Έχει βέβαια κάθε άνθρωπος το δικαίωμα να πρεσβεύει ό,τι θέλει. Έχουμε όμως και εμείς το αναφαίρετο δικαίωμα να υψώσουμε φωνή ικεσίας και παρακλήσεως, γιατί εάν και πάλι οι κερκόπορτες μείνουν ανοικτές από δική μας υπαιτιότητα, ας μην αναζητούμε μετά σωτήρες. Θα είναι πολύ αργά!
Πριν λίγες μέρες με επισκέφθηκε στο μοναστήρι του Θάρρι ένας νέος ηλικίας 35 ετών, ο οποίος από την ηλικία των 25 επηρεάσθηκε από κάποια προσηλυτιστική ομάδα και δήλωνε άθεος. Μου είπε ότι δεν πίστευε πουθενά. Ένα συμβάν όμως στη ζωή του και ένα θαύμα που βίωσε ο ίδιος, τον έκανε να αναθεωρήσει όλες τις προηγούμενες σκέψεις του, να βρει Πνευματικό να εξομολογηθεί και τώρα με την βοήθεια του Θεού, να είναι στον ορθό και αληθινό δρόμο. Εκείνο που κράτησα και το αφιερώνω σε κάθε δηλωμένο άθεο είναι αυτό που μου είπε με πόνο ψυχής: Πάτερ μου ακόμη και τότε που με πάθος υποστήριζα την αθεΐα μου και δεν με ενδιέφερε τίποτε από πλευράς εκκλησίας -ούτε ήθελα βέβαια να ακούω για παπάδες και μοναστήρια- ένοιωθα ένα μεγάλο κενό που το έπνιγα μέσα μου και ο εγωισμός μου δεν με άφηνε να το εξωτερικεύσω! Να ομολογία ανθρώπου που πέρασε από αυτή την φάση και είδε ζωντανή την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Τελικά ισχύει αυτό που λέει η Αγία Γραφή: Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού• ουκ έστι Θεός!
Ας απαντήσουμε κάποτε με ειλικρίνεια στο ερώτημα: Ο Θεός είναι απών στη ζωή μας και έρχεται; ή είναι παρών και κρύβεται; Ανάλογα με την απάντηση που θα δώσουμε, θα έχουμε λύσει ή όχι τα υπαρξιακά μας προβλήματα!
