Τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά - αργά... Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί ακόμη και η συζήτησή τους….
Το πρώτο έλεγε:
«Εγώ είμαι η Ειρήνη». Όμως οι άνθρωποι δεν με θέλουν και δεν με χρειάζονται…
…κι έτσι αφέθηκε σιγά - σιγά ως το τέλος να σβήσει …
Το δεύτερο είπε:
«Εγώ είμαι η Πίστη». Δυστυχώς, πουθενά δεν χρειάζομαι. Δεν έχει νόημα πια, να παραμένω αναμμένο.”
…και λέγοντας αυτά, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε….
Γεμάτο λύπη, το τρίτο κερί, με τη σειρά του, είπε:
«Εγώ είμαι η Αγάπη». Δεν έχω δύναμη να συνεχίσω να φωτίζω. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πιά την παρουσία μου. Το μίσος τους, έχει απλωθεί και μεταξύ τους…
..και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει…
Ξαφνικά... ένα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
«ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!»
…και ξέσπασε σε δάκρυα…
Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια :
“ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΜΕΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ… Γιατί εγώ είμαι Η ΕΛΠΙΔΑ»
… Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…
ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...
...και καθένας από εμάς ας θυμάται, να ανάβει ξανά τά κεριά της ζωής…Τά κεριά της Ελπίδας, τής Πίστης, τής Ειρήνης και τής Αγάπης…
