Πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι έχουμε συνειδητοποιήσει πως δεν είμαστε μόνοι μας. Εκτός από τον υλικό κόσμο που μας περιβάλλει, υπάρχει και ο πνευματικός, ο κόσμος που μας παρακολουθεί ενώ ταυτόχρονα μας περιμένει, όταν φύγουμε από την προσωρινή αυτή ζωή. Ο κόσμος εκείνος που έχει για Αρχηγό του τον Αρχηγό των πάντων, τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, τον Ιησού Χριστό, τον Μοναδικό Αληθινό Θεό όπως αποδεικνύεται καθημερινά εδώ και 2.000 χρόνια.
Ένα απειροελάχιστο μέρος τέτοιων αποδείξεων παρατείθεται παρακάτω, αφού κατά Θεία Παραχώρηση θα έχετε την ευκαιρία να δείτε σε βίντεο το Άγιο Φως, με τη μορφή πύρινης μπάλας, να περνάει πάνω από τα κεφάλια των πιστών χωρίς να καίει! Επίσης θα δείτε σε φωτογραφία τον Θεό (το Άγιο Πνεύμα), την Παναγία, τους Αγγέλους του Θεού, ενώ θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε βίντεο και να αναγνώσετε διηγήσεις, που παρουσιάζουν Θαυμαστές Παρεμβάσεις του Θεού και των Αγίων Του στην καθημερινή μας ζωή.
Στο τέλος, ένας σύγχρονος Άγιος της Πίστεώς μας, διαβεβαιώνει με έμμεσο τρόπο, πως όλα αυτά τα Θαυμάσια που Παραχωρεί ο Θεός εδώ στη γη για να Τον πιστέψουμε δεν είναι τίποτα.
Υπάρχουν ανώτερα!
1) Το Άγιο Φως
Όλοι μας φυσικά γνωρίζουμε το Μεγάλο Θαύμα του Αγίου Φωτός, το Οποίο πραγματοποιείται κάθε χρόνο το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ.
Το Μοναδικό αυτό Θαύμα, το Οποίο παρατηρείται από τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες, δεν ήταν φυσικά δυνατό να παραμείνει ανέγγιχτο από τους Ορκισμένους Εχθρούς του Χριστού, οι οποίοι πολεμούν καθημερινά και με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο την Ορθοδοξία και τις Παραδόσεις αυτού του τόπου.
Όμως «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» λέει ο λαός μας. Κατά Θεία Παραχώρηση θα μπορέσετε να αντιληφθείτε το πόσο ψεύτες και κακοήθεις είναι ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι πολέμιοι του Αγίου Φωτός, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας.
Πριν από μερικούς μήνες (μέσα στο 2010) έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω βίντεο, το οποίο προήλθε από ένα αφιέρωμα της ΕΤ3 στην Τελετή της αφής του Αγίου Φωτός και το οποίο παρουσιάζει ολοκάθαρα (και σε αργή κίνηση προς το τέλος του) το Άγιο Φως σε μορφή πύρινης μπάλας, να περνάει πάνω από τα κεφάλια των προσκυνητών χωρίς να καίει!
Για όσους δεν έχουν επισκεφθεί Πάσχα τους Αγίους Τόπους, αλλά και γενικότερα για όλους τους υπόλοιπους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό για την κατανόηση του Μεγέθους του συγκεκριμένου Θαύματος:
Όπως θα δείτε και θα ακούσετε και στο βίντεο, το Άγιο Φως εισέρχεται Θαυματουργικά στον Πανάγιο Τάφο, ανάβοντας κεριά πιστών, πριν ο Πατριάρχης βγει από το Ιερό Κουβούκλιο με τα κεριά αναμμένα στα χέρια του και φυσικά προτού προλάβει να το μεταδώσει εκείνος στους πιστούς!
Όσο ο Πατριάρχης προσεύχεται ακόμα μέσα στο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, έξω και στον υπόλοιπο Ιερό Ναό, εκεί που είναι συγκεντρωμένο το πλήθος των πιστών, το Άγιο Φως γίνεται αρχικά αντιληπτό με στιγμιαίες Λάμψεις που ακτινοβολούν στο πάνω μέρος του Ναού. Στη συνέχεια οι Λάμψεις αυτές πολλαπλασιάζονται και το Άγιο Φως αρχίζει να «αναπαύεται» και να φωτίζει τα κεριά και τις καρδιές αρκετών πιστών.
Παρακολουθήστε αρκετά από τα προαναφερόμενα στο παρακάτω βίντεο, με την ευχή κάποια στιγμή της ζωής σας να σας Αξιώσει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, να γίνετε και εσείς αυτόπτες μάρτυρες του Ουράνιου Αγίου Φωτός Του.
2) Γέροντας Παΐσιος
Πολλοί από εσάς θα έχουν ακούσει την ιστορία του Γέροντα Παϊσίου στο Άγιον Όρος. Όταν κάποιος τον επισκεπτόταν στο σπιτάκι του δίπλα από τις Καρυές, το έβρισκε πάντα ανοικτό να τον περιμένει, έβλεπε το φαγητό στη φωτιά και καταλάβαινε ότι θα είχε πάει κάπου κοντά και δεν θα αργούσε να επιστρέψει. Καθόντουσαν και τον περίμεναν για πολύ ώρα μέχρι που ανησυχούσαν και ψάχνανε γύρω για να τον βρούνε. Και μόλις ξαναγυρνάγανε στο σπιτάκι τον βλέπανε να κάθεται σε μία καρέκλα και να χαμογελά. Κάποιος καθόταν εκεί μία ώρα περίπου, σ' ένα μικρό δωματιάκι, δίχως να προσέξει τον Πατέρα Παΐσιο ο οποίος καθόταν ακριβώς απέναντί του, αλλά για εντελώς ανεξήγητο λόγο του ήταν αόρατος. "Ποιος ξέρει ποιον περίμενες να δεις, κι εμένα τον ταπεινό δεν με πρόσεξες..." έλεγε ο Γέροντας.
Πηγή: http://www.allforums.gr/alito/modules.php?name=News&file=article&sid=358
3) Ο Γέροντας και ο νεαρός Μοναχός
Ένας νεαρός Μοναχός πήγε να ζήσει στο καλυβάκι ενός Γέροντα όπου θα έκανε "υποταγή". Προσπαθώντας να μάθει από τον Γέροντα, ο οποίος ήταν πάρα πολύ σοφός και πολύ ταπεινός, πέρασε αρκετό καιρό δίπλα του. Κάποια μέρα ο Γέροντας εξαφανίστηκε. Άδικα τον έψαχνε ο μαθητής και άδικα τον περίμενε να εμφανιστεί. Ο Γέροντας είχε χαθεί ανεξήγητα από την μια στιγμή στην άλλη, δίχως να πάρει τίποτα μαζί του, δίχως να αφήσει πίσω του κανένα απολύτως ίχνος. Ο μαθητής ανησυχούσε μήπως είχε πάθει κάτι, π.χ. μήπως είχε πέσει από κάποιο γκρεμό ή είχε πνιγεί στη θάλασσα. Πολλοί Μοναχοί τον έψαξαν αλλά δεν τον βρήκαν ούτε ζωντανό, ούτε νεκρό. Ο μαθητής έμενε μόνος στο καλυβάκι όλον αυτόν τον καιρό. Πέρασαν δύο χρόνια, και μια μέρα ο Γέροντας εμφανίστηκε και πάλι στον μαθητή του, στην αυλή του μικρού του σπιτιού. "Γέροντα ζεις;...." τον ρώτησε έκπληκτος ο μαθητής του. Ο Γέροντας απάντησε τα εξής: "Δύο χρόνια τώρα ζούμε στο ίδιο κελί μαζί, και εσύ νομίζεις πως είσαι μόνος σου"!
Πηγή: http://www.allforums.gr/alito/modules.php?name=News&file=article&sid=358
4) Το Άγιο Πνεύμα
 Πηγή: http://users.otenet.gr/~styliant/HolySpirit.htm
5) Το Ιερό Χέρι
Εξαιρετική θέση ανάμεσα στα Άγια Λείψανα που βρίσκονται στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, κατέχει το αριστερό χέρι της Αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής. Αυτό το χέρι της Αγίας είναι άφθαρτο, με το δέρμα και τους τένοντες και έχει ευωδία ουράνια. Ακόμη, όσοι το ασπάζονται
με ευλάβεια και πίστη διαπιστώνουν ότι είναι θερμό. Στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, από τα πολλά θαύματα που κάνει μέχρι σήμερα η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους αδελφούς σαν δεύτερη Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής.
Πηγή: Χαρ. Βασιλόπουλου, Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, έκδοσις «Ορθόδοξος Τύπος», Αθήνα 1999, σσ. 42-45
6) Θαύμα με κατάσβεση φωτιάς
Το 1945, ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στα δάση της Ιεράς Μονής των Ιβήρων. Ο άνεμος έπνεε δυνατός και η φωτιά μέσα σε λίγες ώρες έφθασε στην κορυφογραμμή που συνορεύουν τα Μοναστήρια Ιβήρων, Φιλοθέου και Ξηροποτάμου με το δικό μας δάσος (της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας). Όλοι πιστεύανε ότι τα δάση θα καταστραφούν. Οι αδελφοί του Μοναστηριού μας, ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και τρέξανε στον τόπο της πυρκαγιάς. Τότε οι αδελφοί ιερομόναχοι Νεόφυτος και Παντελεήμων, κινούμενοι από τη μεγάλη ευλάβεια που είχαν στο Λείψανο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, το πήρανε μαζί τους. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει στην πυρκαγιά, γιατί ήταν φόβος να περικυκλωθεί από τη μανιασμένη φωτιά. Παρ' όλα αυτά, ω των Θαυμάτων Σου Χριστέ Βασιλεύ! Μόλις πλησιάσανε οι αδελφοί με τα Άγια Λείψανα μπροστά από τη φωτιά, αμέσως η φωτιά έκοψε το δρόμο και μέχρις ότου οι ιερείς τελειώσουν τον Αγιασμό και τον Παρακλητικό Κανόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η πυρκαγιά είχε τελείως σβήσει, σε μεγάλη έκπληξη των πατέρων που είχαν συγκεντρωθεί εκεί.
Πηγή: Χαρ. Βασιλόπουλου, Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, έκδοσις «Ορθόδοξος Τύπος», Αθήνα 1999, σσ. 42-45
7) Τα οστά που ευωδίαζαν
Κάποιος πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος.
Έφτασε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης (και εν τέλει τριήμερης) περιήγησής του. Μάλιστα, κορόϊδευε την παρέα του, διότι όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί.
Στην είσοδο της Μονής, τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00 είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16.00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της Μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του.
Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα Ιερά Λείψανα Αγίων, που φυλάσσονται στη Μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάϊ, αφού και στις άλλες Μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν, ούτε θερμότητα, ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο Όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δεν μύρισε από τα Ιερά Λείψανα τη Θεία ευωδιά που βγάζουνε»;
Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα Μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα Ιερά Λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπό του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις.
Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή, τα Ιερά Λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η Θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη Μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτιά τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά.
Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ιερά Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου. Ο γνωστός μου άλλαξε για δεύτερη φορά γνώμη και ήθελε να παραμείνει στο Άγιο Όρος και να ολοκληρώσει το προσκύνημά του εκεί (δεν το αποκαλούσε πλέον περιήγηση ή εκδρομή). Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, η γυναίκα του πήρε τα ρούχα του να τα πλύνει. Τότε διαπίστωσε ότι τα ρούχα του μύριζαν ακόμη αυτή τη γλυκύτατη Θεία ευωδιά.
Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, στις 5 Σεπτεμβρίου 1997. Ο γνωστός αυτός είναι θείος μου, ξάδερφος της μητέρας μου και την εμπειρία του την ανέφερε σήμερα στο σαρακοστιανό τραπέζι. Η μεταστροφή στη θρησκεία εκείνου και της γυναίκας του υπήρξε ραγδαία. Ο παππούλης πατήρ Νεκτάριος τότε είχε λίγες μέρες ζωής, σύμφωνα με τους γιατρούς. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκε ο θείος μου το Άγιο Όρος, πριν λίγους μήνες, τον βρήκε κρυωμένο στο κρεβάτι του. Ο πατήρ Νεκτάριος έμαθε και ζει με τον καρκίνο που τον έχει χτυπήσει σε όλο του το σώμα. Είναι οδοντίατρος και διατηρεί το ιατρείο του στο Άγιο Όρος, προσφέροντας τις υπηρεσίες του όσο του το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας του.
Την ιστορία αυτή, ακριβώς όμοια ως και την τελευταία λεπτομέρεια, την είχα διαβάσει και στο Internet, από κάποιον άλλον αυτόπτη μάρτυρα. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, όταν την άκουσα σήμερα από πρόσωπο συγγενικό, για αυτό σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.
Πηγή: http://www.pigizois.gr/orthod_latria/thama_sto_agio.htm
8) Η Φωτογραφία που δείχνει την Παναγία λυπημένη
1903 – Ιερά Μονή Παντελεήμονος - Άγιον Όρος. Η πιο πάνω φωτογραφία είναι του 1903. Δόθηκε το 1997 από το αρχείο του Μοναστηριού, εδώ στο Άγιον Όρος, στη Δημοσιότητα. Βγήκε σαν αναμνηστική φωτογραφία ενός παλιού εθίμου : Να δίνεται από το Ρώσικο μοναστήρι στους φτωχούς κελλιώτες Μοναχούς, ελεημοσύνη. Από την επόμενη χρονιά όμως αποφασίσθηκε να μην ξαναδοθεί ελεημοσύνη, διότι τα αποθέματα του Μοναστηριού είχαν ελαττωθεί. Σε αυτό, ίσως, συνετέλεσε η άσχημη κατάσταση στη Ρωσία, η οποία μείωσε τις δωρεές Ρώσων στο Μοναστήρι.
Ο Μοναχός Γαβριήλ επρόκειτο να φωτογραφήσει για τελευταία φορά, σε ανάμνηση, το γεγονός αυτό της ελεημοσύνης. Τότε όμως παρατήρησε μόνο αυτός, να κινείται κατά τρόπο θαυμαστό ανάμεσα στους πατέρες μία γυναίκα. Φωτογράφησε λοιπόν τη σκηνή και τη γυναίκα που μόνο αυτός έβλεπε, η οποία αποτυπώθηκε και πάνω στο φωτογραφικό χαρτί μέσα σε μία λάμψη (στα αριστερά της φωτογραφίας).
Οι πατέρες συμπέραναν ότι ήταν η Παναγία λυπημένη και ανακάλεσαν την απόφασή τους να σταματήσουν την ελεημοσύνη.
Πηγή: http://www.imdleo.gr/diaf/2007/07-PANAGIA_agPANTELEHMONOS.pdf
9) Παναγία η Πορταΐτισσα
Τον 9ο αιώνα, όταν βασιλιάς ήταν ο Θεόφιλος ο εικονομάχος, είχε ξεσπάσει μεγάλος διωγμός κατά των Ιερών Εικόνων και κατά των Χριστιανών που τις προσκυνούσαν. Τον καιρό εκείνο ζούσε στα μέρη της Νικαίας μια ευσεβής χήρα η οποία είχε ένα μονάκριβο γιο. Η γυναίκα φύλαγε και τιμούσε μια εικόνα της Παναγίας σε ιδιωτικό Παρεκκλήσι.
Οι στρατιώτες του βασιλιά, σε έλεγχο που έκαναν ανακάλυψαν την Ιερή Εικόνα και προτίμησαν να μην εκτελέσουν αμέσως το διάταγμα περί Εικόνων, αλλά να εκβιάσουν την πλούσια κάτοχό της, δίνοντάς της διορία να συγκεντρώσει χρήματα. Στο διάστημα αυτό η χήρα και ο γιος της έκαναν δέηση στην Παναγία και την παρακάλεσαν να διαφυλάξει την Εικόνα της. Έπειτα μετέφεραν την Εικόνα στη θάλασσα και την έβαλαν στα κύματα, για να μην βεβηλωθεί από τους εικονομάχους.
Έκπληκτοι είδαν την εικόνα να προχωρεί όρθια πάνω στα κύματα, προς τα δυτικά, ενώ ο γιος της χήρας ακολουθώντας τη συμβουλή της φεύγει κι αυτός προς τα δυτικά, πηγαίνει στο Άγιο Όρος και στη Μονή Ιβήρων γίνεται Μοναχός.
Μετά το θάνατό του, ένα βράδυ του έτους 1004, είδαν οι Μοναχοί της Μονής πάνω στη θάλασσα ένα πύρινο στύλο που έφτανε ως τον ουρανό. Το όραμα διαρκεί μέρες και τότε οι Μοναχοί βλέπουν στο τέλος του στύλου, μια Εικόνα να πλέει όρθια στα κύματα. Κάνουν δέηση στην Θεοτόκο να τους δώσει την Εικόνα και Εκείνη εμφανίζεται στον αναχωρητή Γαβριήλ. Του λέει να περπατήσει στα κύματα, να πάρει την Εικόνα και να την δώσει στον Ηγούμενο και στους Μοναχούς της Μονής, όπως και έγινε.
Οι Μοναχοί μερόνυχτα ευχαριστούσαν την Παναγία για την μεγάλη τιμή που τους έκανε. Τοποθέτησαν την Εικόνα στο Ναό όμως κατ'επανάληψη η Εικόνα εξαφανιζόταν από αυτόν και βρισκόταν τοποθετημένη εσωτερικά πάνω από την πύλη της Μονής. Η Παναγία πληροφόρησε σε όραμα τον Όσιο Γέροντα Γαβριήλ, ότι αυτή είναι η θέση που διάλεξε μόνη της για να φυλάγει Αυτή τους Μοναχούς και όχι να φυλάγεται απ' αυτούς. Οι Μοναχοί έκλεισαν την πύλη της Μονής, έκτισαν καινούρια, μεγαλοπρεπή, και κοντά στην παλαιά πύλη της Μονής έκτισαν Παρεκκλήσιο, όπου μετέφεραν τη Θαυματουργή Εικόνα της «Πορταΐτισσας». Μέχρι σήμερα η παρουσία της στη Μονή και στο Άγιο Όρος θεωρείται εγγύηση για την προστασία του Αγιορείτικου Μοναχισμού από την Θεοτόκο.
Πηγή: http://dim-pylon.dod.sch.gr/pages/c_9.html
10) Οι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες
Επειδή το Άγιο Όρος αποτελούσε το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή, οι Λατίνοι ήθελαν να το καταστρέψουν και να ιδρύσει ο Πάπας την εξουσία του. Μπήκαν λοιπόν το 1280, για το σκοπό αυτό στο Άγιο Όρος. Μερικοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως αρνήθηκαν την εξουσία του Πάπα.
Τελευταία έμεινε η Ιερά Μονή Ζωγράφου. Εκεί ασκήτευσε ένας Μοναχός, που μια μέρα ενώ διάβαζε τους Χαιρετισμούς μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας, ακούει μια φωνή να του λέει: "Χαίρε κι εσύ, Γέρων του Θεού". Ο Γέροντας τρόμαξε. Η φωνή συνέχισε: "Μη φοβάσαι, μόνο πήγαινε πες στον Ηγούμενο και στους άλλους Μοναχούς, ότι οι εχθροί μας πλησιάζουν. Όποιος είναι ασθενής στο φρόνημα να πάει να κρυφτεί. Όποιος επιθυμεί μαρτυρικό στεφάνι να μείνει στο Μοναστήρι".
Καθώς πήγαινε είδε στην πόρτα την Εικόνα της Παναγίας, την ασπάστηκε, την πήρε μαζί του και πήγε στον Ηγούμενο στον οποίο είπε ό,τι είχε συμβεί. Κάποιοι κρύφτηκαν, ενώ 26 Μοναχοί μαζί με τον Ηγούμενο περίμεναν τον εχθρό και τα μαρτυρικά στεφάνια.
Πηγή: http://dim-pylon.dod.sch.gr/pages/c_9.html
11) Η πυρακτωμένη Εικόνα
Στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος, ένας Μονάχος κρατά την Εικόνα των Νεομαρτύρων της Βασιλικής οικογένειας, του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας Νικολάου. Η πυράκτωση και η προβολή που βλέπουμε στην Εικόνα δεν προκλήθηκαν από τη λάμψη της φωτογραφικής μηχανής.
Πηγή: http://athos.alexsoft.gr/gallery/displayimage.php?pos=-2047
12) Άγγελοι στο Άγιον Όρος
Η ιστορία έχει ως εξής: Οι άνθρωποι της φωτογραφίας είχαν πάει στο Άγιον Όρος. Σκέφτηκαν να περιπλανηθούν λίγο στα μέρη του Όρους και κάποια στιγμή κατάλαβαν πως χάθηκαν. Όμως δεν ανησύχησαν. Στο δρόμο τους βρήκαν κάποιο Μοναχό (κανονικό, μη νομίζετε διάφορα), οπότε του ζήτησαν να τους βγάλει μια φωτογραφία. Και ιδού το αποτέλεσμα…
Πηγή: http://athos.alexsoft.gr/gallery/displayimage.php?album=134&pos=0
13) Παναγία η Γερόντισσα
H Εικόνα της Παναγίας της Γερόντισσας (που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους), είναι θαυματουργή. Tο πρώτο θαύμα που αποδίδεται σε αυτήν αναφέρεται στα χρόνια της βασιλείας του Aλεξίου A' του Kομνηνού.
Όταν κτιζόταν το αρχικό Μονύδριο, 500 περίπου μέτρα μακριά από τα σημερινά κτίρια της Mονής, και ενώ οι εργάτες έκτιζαν, η Εικόνα μαζί με τα εργαλεία των οικοδόμων εξαφανίζονταν μυστηριωδώς και όταν τα αναζητούσαν το πρωί τα ανακάλυπταν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Mονή. Έτσι κατάλαβαν ότι θέλημα της Παναγίας ήταν να κτιστεί το Μοναστήρι σε αυτό το σημείο, που η ίδια είχε επιλέξει, και όπου τελικά οικοδομήθηκε ο αρχικός πυρήνας τής Mονής.
Tην εποχή που έγινε το θαύμα, ένας πολύ ενάρετος και μεγάλος σε ηλικία Ηγούμενος μετρούσε τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του. Kατά Θεία Αποκάλυψη γνώρισε το τέλος του και θέλησε να κοινωνήσει των Aχράντων Mυστηρίων. Γι' αυτό το λόγο παρακάλεσε τον Ιερομόναχο εφημέριο που Ιερουργούσε τη συγκεκριμένη ημέρα να συντομεύσει τη Θεία Λειτουργία, ώστε να προλάβει να κοινωνήσει.
O Ιερομόναχος όμως δεν υπάκουσε και συνέχισε να λειτουργεί με αργό ρυθμό. Ξαφνικά ακούστηκε από την Εικόνα η φωνή της Παναγίας, η οποία πρόσταζε τον Ιερομόναχο να τελειώσει γρήγορα την Θεία Λειτουργία, ώστε να προλάβει να κοινωνήσει ο Ηγούμενος. Έτσι και έγινε. Mόλις ο Γέροντας κοινώνησε, εκοιμήθη, και εξαιτίας αυτού του περιστατικού η Εικόνα απέκτησε την προσωνυμία Γερόντισσα. Kατόπιν η Εικόνα μεταφέρθηκε έξω από το Iερό Bήμα και τοποθετήθηκε στην αριστερή κολόνα του κυρίως Nαού, όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται, ώστε να μπορούν να προσκυνούν οι επισκέπτες της Mονής.
Πηγή: http://athos.alexsoft.gr/index.php?option=com_smf&Itemid=171&action=profile;u= 1;sa=showPosts;start=90
14) Το άτεκνο ζευγάρι
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το αγαπημένο μας ζευγάρι αποφάσισε να παντρευτεί.... Όμως, όσο κι αν προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Μάλιστα σε μία από τις προσπάθειες, η κοπέλα κόντεψε να πεθάνει μετά από μια δύσκολη αποβολή που είχε.... Και οι γιατροί συνέστησαν να μην ξαναπροσπαθήσουν, και γιατί ήταν αδύνατον να κάνουν παιδιά, αλλά και γιατί κινδύνευε σοβαρά η υγεία της γυναίκας...
Ζητούσε επίμονα από τον άντρα της να πάει στο Άγιον Όρος, και να παρακαλέσει τον Ηγούμενο (ήταν ο Γέροντας Ιωσήφ τότε, αν θυμάμαι καλά), να τους δώσει την Τίμια Ζώνη της Παναγίας, που βοηθάει τα άτεκνα ζευγάρια.
Ανέβηκε στο Όρος ο φίλος μου, προσπαθώντας να συναντήσει τον Ηγούμενο, όμως αυτός δεν μπορούσε να τον δεχτεί. Το τρίτο βράδυ με πολύ κακοκαιρία, προσπαθούσε η κοπέλα να επικοινωνήσει με τον άντρα της, αλλά λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών δεν μπορούσε να έχει επικοινωνία με το Όρος. Προσπαθούσε συνεχώς, κλαίγοντας πάνω από το τηλέφωνο. Την ίδια στιγμή, ειδοποίησαν τον φίλο μου ότι ο Ηγούμενος μπορούσε να τον δεχτεί εκείνη την στιγμή. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ.
Μόλις μπήκε στον χώρο που τον περίμενε ο Ηγούμενος, ένιωσε κάτι να διαπερνάει το σώμα του. Ένιωσε ότι ο άνθρωπος που είχε απέναντί του "τον άδειαζε". Και όντως έτσι ήτανε γιατί αμέσως ο Ηγούμενος άρχισε να τον μαλώνει για την ΜΗ πνευματική ζωή του φίλου μου:
-Γιατί δεν πηγαίνεις στην Εκκλησία; -Γιατί δεν εξομολογείσαι και δεν μεταλαμβάνεις;
Άφωνος ο φίλος μου..... -Τώρα που θα βγεις από εδώ, πήγαινε αμέσως και πάρε τηλέφωνο την σύζυγό σου, που κλαίει γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου !!!!! Και πες της ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι θα αποκτήσετε παιδάκια (υπ' όψιν ότι ο φίλος μου δεν είχε προλάβει να του πει τίποτε για το πρόβλημα το οποίο τον έφερε στο Όρος).
Και η ευλογία ήταν μεγάλη.... Αυτήν την στιγμή το ζευγάρι έχει 4 πανέμορφα και υγιέστατα παιδάκια.....
Πηγή: http://athos.edo.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=18
15) Εμφάνιση της Παναγίας σε Ανθυπασπιστή στο Μέτωπο του Ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 (στο βίντεο μιλάει ο ίδιος)
Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/
16) Παναγία η Εσφαγμένη
Η επωνυμία αυτή δόθηκε στην Αγία αυτή Εικόνα, για την εξής αιτία. Κάποτε ένας Ιεροδιάκονος Εκκλησιάρχης (διακονούσε τον Ναό, νεοκόρος, επιμελητής) της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, πήγαινε να γευματίσει στην κοινή τράπεζα πάντοτε καθυστερημένα, εξαιτίας δήθεν του διακονήματός του στο Ναό.
Κάποια μέρα αργοπόρησε ως συνήθως και ζήτησε από τον τραπεζάρη φαγητό. Εκείνος αγανακτισμένος αρνήθηκε να του δώσει, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί ο καθένας να τρώει ό,τι ώρα θέλει. Ο Εκκλησιάρχης με έντονους λογισμούς ενάντια στον τραπεζάρη και με αγανάκτηση, επέστρεψε στον Ναό. Με όλη την ταραχή και την ζάλη του πνεύματός του, πλησίασε προς την Εικόνα της Θεομήτορος και στεκόμενος ενώπιόν της, άρχισε να της λέει: «Έως πότε θα σε υπηρετώ Θεοτόκε, θα κοπιάζω, και για όλα αυτά ούτε ένα κομμάτι ψωμί να μην μου δίνεται, για να δυναμώσω το κουρασμένο σώμα μου»;
Με αυτά τα λόγια βγάζει το μαχαίρι, με το οποίο πριν καθάριζε τα μανουάλια, το καρφώνει με δύναμη στο μάγουλο (παρειά) της Εικόνας της Παναγίας και την πλήγωσε. Αμέσως άρχισε να τρέχει αίμα από την πληγή και το πρόσωπο της Παναγίας χλώμιασε. Ο Εκκλησιάρχης γέμισε από τρόμο, τυφλώθηκε και έπεσε κάτω κι έγινε σαν τρελός από τον έλεγχο της συνείδησής του, μένοντας στην κατάσταση αυτή τρία χρόνια.
Μετά από τρία χρόνια εμφανίστηκε η Παναγία στον Ηγούμενο και του είπε ότι με τις προσευχές του, συγχωρεί τον παραβάτη Μοναχό και του χαρίζει την υγεία του. Ο Μοναχός θεραπεύθηκε και από τότε έκλαιγε πικρά για την παραφροσύνη του και ονόμαζε τον εαυτό του φονιά. Καθόταν σε στασίδι απέναντι από την Εσφαγμένη Εικόνα και με ειλικρινή μετάνοια, κατηγορώντας και επιπλήττοντας τον εαυτό του, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του.
Λίγο πριν τον θάνατό του, του εμφανίστηκε η Παναγία και του ανήγγειλε ότι τον συγχωρεί, αλλά το βλάσφημο χέρι του θα δοκίμαζε παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον. Μετά από τρία χρόνια, στην ανακομιδή των οστών του, όλα του τα οστά ήταν καθαρά δείχνοντας το Θείο Έλεος, το χέρι του όμως παρέμενε άλιωτο και κατάμαυρο. Φυλάσσεται μέχρι σήμερα, για να θυμίζει την αγαθότητα και την αγάπη της Παναγίας, που είναι έτοιμη να μας συγχωρεί για τα λάθη μας.
Η Εικόνα ονομάστηκε Εσφαγμένη και βρίσκεται στο Παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου της Μονής, και φέρει τα σημεία της πληγής και του ρεύσαντος αίματος. Πριν λίγα χρόνια, ένας ξένος Ιερέας, ασπαζόμενος την Αγία αυτή Εικόνα, άγγιξε την πληγή της Θεοτόκου, και τότε το καταξηραμένο αίμα έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα τον αιφνίδιο θάνατό του, μόλις βγήκε από τον Ναό.
Πηγή: http://dim-pylon.dod.sch.gr/pages/c_9.html 17) Η Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας
Το καλύτερο Κειμήλιο για τη Μονή Φιλοθέου, για το οποίο αυτή ιδιαίτερα σεμνύνεται, είναι η αξιόλογη και Θαυματουργική Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, που βρίσκεται στο αριστερό προσκυνητάρι του Καθολικού. Η «Γλυκοφιλούσα» διασώθηκε από την εικονομαχία και μεταφέρθηκε στο Όρος ως εξής:
Υπήρχε μια γυναίκα ευσεβής και ενάρετη, η Βικτωρία, που προσκυνούσε κρυφά τις Αγίες Εικόνες, παρά την απαγόρευση του βασιλιά Θεόφιλου του Εικονομάχου. Στο σπίτι της φύλαγε την Εικόνα της Γλυκοφιλούσας και κάποια μέρα που οι εικονομάχοι έκαναν έρευνα για να βρουν κρυμμένες Εικόνες, η Βικτωρία, πιεζόμενη και από τον εικονομάχο άνδρα της, πήρε την Εικόνα και κατέβηκε στη θάλασσα. Αφού την καταφίλησε με πόνο και δάκρυα, παρακάλεσε την Παναγία να διαφυλάξει την Εικόνα, την οποία έβαλε στη θάλασσα, ελπίζοντας μετά από την μανία της εικονομαχίας να την ξαναπάρει.
Η Αγία Εικόνα όμως, στάθηκε όρθια και άρχισε να πλέει Θαυματουργικά πάνω στα νερά. Διέπλευσε το πέλαγος του Μαρμαρά, τον Ελλήσποντο και το Αιγαίο και σταμάτησε στο Άγιο Όρος, στο λιμάνι της Μονής Φιλοθέου. Αποκαλύφθηκε στον Ηγούμενο της Μονής να κατέβει και να υποδεχθεί την Εικόνα. Ηγούμενος και Μοναχοί κατεβαίνουν στο λιμάνι και αντικρίζουν την Εικόνα να ακτινοβολεί Θείο Φως.
Μόλις ο Ηγούμενος βγήκε από τη θάλασσα με την Αγία Εικόνα, ανέβλυσε στο τόπο όπου πρώτα στάθηκε η Εικόνα, Αγίασμα ιαματικό για κάθε νόσο. Με ψαλμούς και ύμνους, με φώτα και θυμιάματα, ανέβασαν την Εικόνα στο Ιερό Μοναστήρι και την τοποθέτησαν εκεί που ως σήμερα βρίσκεται. Από τότε και κάθε χρόνο, την Δευτέρα της Διακαινησίμου, ως ανάμνηση του Θαύματος, τελείται εκεί στο Αγίασμα, λιτανεία και Αγιασμός.
Η Εικόνα είναι μια από τις 73 που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς κι έχει τέτοια Χάρη, που όποιος την κοιτά κατάματα, φόβος και τρόμος τον κυριεύει. Τα Θαύματά της είναι πολλά. Είναι αμφιπρόσωπη, με τη Σταύρωση του Χριστού στο πίσω μέρος.
Πηγή: http://dim-pylon.dod.sch.gr/pages/c_9.html
18) Ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης και η Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων
Ηγούμενος από την περιοχή της Μακεδονίας, επισκέφθηκε τον Γέροντα Εφραίμ με δυο θεολόγους και ένα φοιτητή. Ένας από τους θεολόγους ζήτησε να τους εξηγήσει την Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων. Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς του, αποξενώθηκε από τους συνομιλητές του και προσευχόταν. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος όλος Ευωδιά. Αυτοί αλληλοκοιτάζονταν και έκλαιγαν. Μετά από λίγα λεπτά ο Γέροντας τους είπε: Επειδή δεν μπορούσα να σας εξηγήσω με λόγια, ζήτησα να σας το δείξει ο Ίδιος ο Θεός.
Πηγή: http://www.zoiforos.gr/logoizois/logia_athoniton_pateron_ba.htm
19) Ο Άγιος Νεκτάριος εξαφάνιζε την Αίγινα στην Κατοχή
Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου. Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ’αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! η Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο. (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) 20) Το Θαύμα στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδιαΚάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα. Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος. Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν. «Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν! Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: «Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…» ». (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) Σημείωση: Ο Άγιος Νεκτάριος έχει Κοιμηθεί από το 1920, δύο δεκαετίες δηλαδή και περισσότερο πριν συμβούν όλα τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω! 21) Η μετά θάνατον Εμφάνιση του Αγίου Νεκταρίου στον χωροφύλακα
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν.
Μετά όμως ξαναγύρισε εις την Αίγιναν, εις την παραλίαν της Αιγίνης, συνήντησε τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Εις την συνέχειαν ο χωροφύλαξ επήγε εις το καφενείον και ευρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε:
"Εντύπωση μεγάλη μου κάνει πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος (της Μονής του Αγίου) ζει ακόμη". "Ποιος Ηγούμενος;" τον ρωτούν. "Ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος". "Μα ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος, έχει πεθάνει τρία χρόνια τώρα". "Πώς είπατε, έχει πεθάνει τρία χρόνια; Μα εγώ τώρα τον συνάντησα στο δρόμο και τα είπαμε!". Ιερά συγκινήσις κατέλαβε πάντας, ως και τον χωροφύλακα όταν διαπίστωσε ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε για να τον συνετίσει και τρέμοντας επήγε εις το Μοναστήρι και προσεκύνησε μετανοημένος, τον Χριστόν και τον Άγιον Νεκτάριον. Πηγή: http://forum.athos.gr/index.php/topic,2153.0.html 22) Το Θαύμα της βροχής Άλλη μια φορά, όταν ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό (τοποθεσία της Αίγινας) και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο Άγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά. (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) 23) Ο δαιμονισμένος Σπύρος της Αίγινας
Λίγα χρόνια μετά την Κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου, στα 1939, φέρανε στο Μοναστήρι του στην Αίγινα ένα δαιμονισμένο. Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε το Εκκλησάκι πάνω από τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός. Το πεύκο μόνο ήταν κοντά. Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τον διαβάζανε πάνω στον τάφο. Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά. Τους συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φοβηθήκαμε όλοι: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες». Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον Άγιο. Σε λίγο, ο άνθρωπος έπεσε σα νεκρός. Αυτό ήταν. Θεραπεύτηκε! Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»! (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) 25) Δαιμονισμός Βαθύ Λευκάδας. Ένα από τα πολλά Θαύματα είναι και το επόμενο, όπως το αναγράφει η εφημερίδα «Πελοπόννησος» στις 16/10/1949: «Είχε προσβληθεί από πονηρό πνεύμα ο μαθητής της Ζ΄ τάξεως του Γυμνασίου Λευκάδος Γ. Ν. Κ., κάτοικος του χωρίου Βαθύ του Μεγανησίου Λευκάδος. Μία από τις τελευταίες μέρες του περασμένου Σεπτεμβρίου και την ώρα που διαβάζονταν από τον εφημέριο της Ιεράς Μονής, ιερέα Σπυρίδωνα Λιναρδάτο, οι κατά των πονηρών πνευμάτων ευχές, ο μαθητής ταράσσονταν δεινώς ενώ ταυτόχρονα έβγαζε φοβερές κραυγές λέγοντας : «Γεράσιμε, με έκαψες. Πού θα με ρίξεις; Τι θα με κάνει ο Κύριός σου; Πού θα μας βάλει; Εγώ είμαι η λεγεώνα που με διέταξε ο Κύριος να μπω στους χοίρους». Κατά την ώρα εκείνη ο εφημέριος εξόρκιζε συνεχώς τον μαθητή, τοποθετώντας πάνω στο στήθος του τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο ο Άγιος Γεράσιμος έφερε μαζί του και χρησιμοποιούσε όταν ζούσε. Ο ατυχής νέος δάγκωνε συνεχώς τον Τίμιο Σταυρό φωνάζοντας: «Ο Σταυρός είναι το όπλο το αήττητο, το δίκοπο μαχαίρι». Επιμένων ο ιερέας για να απαλλαγεί ο νέος από τη φοβερή δαιμονική κρίση, άκουγε τις φωνές του ότι θα φύγει την επόμενη μέρα. Πράγματι έφυγε κατά τη Θεία Λειτουργία της επόμενης, αφού προηγουμένως ο πάσχων έπεσε αναίσθητος, κατόπιν μεγάλης ταραχής και φρικτών κραυγών προ της Ιεράς Λάρνακας του Αγίου: «Γεράσιμε, Γεράσιμε, με έσκασες, με τσάκισες, ανοίξτε το παράθυρο να φύγω». Και έτσι ο νέος απαλλάχθηκε από τον δαίμονα. Ο νέος πλέον χαίρει άκρας υγείας, και έχει γίνει άξιος ιερέας ο οποίος έχει αποκτήσει την αγάπη και την εκτίμηση του ποιμνίου του». Πηγή: Εφημερίδα «Πελοπόννησος», 16/10/1949 26) Το δαιμονισμένο παιδάκιΟ Σπυρίδων Ρασσιάς, παιδάκι 11 ετών ενοχλήθηκε από τους δαίμονες. Οι γονείς του τον έφεραν στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά. Το παιδάκι αυτό μιλούσε ξένες γλώσσες, έβριζε τον Άγιο με λόγια που δεν μπορούσε να γνωρίζει ένα μικρό παιδί. Τον έβριζε, τον έφτυνε και πολλά άλλα. Μια μέρα του Οκτωβρίου πήγε και στάθηκε μπροστά στον Άγιο σε στάση προσοχής όση ώρα ψαλλόταν η παράκληση. Στο τέλος είπε «Φεύγω Καψάλη» και έπεσε κάτω αναίσθητος. Μετά από τρεις μέρες ξύπνησε στον ξενώνα της Μονής απελευθερωμένος από τον δαίμονα. Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564 27) Οι τρεις δαιμονισμένοι Την 20η Οκτωβρίου 1901, στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά, μεταξύ των πολλών δαιμονισμένων ήταν 2 δεκαεξάχρονες κοπέλες, η Αγγελική Λοράντου από τα Φαρακλάτα και η Τιτίκα Παγουλάτου από το Βαλεριάνο, καθώς και ο Ποιμένας της Μονής Βαλσαμάτων. Η κατάσταση των τριών αυτών περιπτώσεων ήταν απερίγραπτη. Φώναζαν και βλαστημούσαν τα χειρότερα στη διάρκεια της Ακολουθίας. Οι μεν Αγγελική Λοράντου και Τιτίκα Παγουλάτου, ελευθερώθηκαν από το δαίμονα κοντά στο μεγάλο κυπαρίσσι κατά τη λιτανεία του Λειψάνου το πρωί, ο δε Ποιμένας το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564 28) Μόνο αυτός έβλεπε τον καλόγεροΚατελειός Κεφαλονιάς. Ένας νέος από το Μεσολόγγι 22 ετών, ήταν πολύ άρρωστος και χειροτέρευε η υγεία του παρότι πήγαινε σε πολλούς γιατρούς. Ο πατέρας του δεν ήταν πιστός και μάλωνε με την μητέρα του, που ήθελε να φέρει τον νέο στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά. Ο ίδιος ήθελε να κλείσει το παιδί σε ψυχιατρείο. Αυτή επέμενε και τον έφεραν στο Μοναστήρι. Με δάκρυα, νηστεία και προσευχή πέρασαν 40 μέρες, χωρίς καμία βελτίωση. Δεμένος όπως ήταν τον πήρε η μάνα του να φύγουν με καΐκι από τον Κατελειό. Μόλις έφτασαν στον τόπο αναχώρησης ο δεμένος νέος λέει στη μητέρα του: «Μάνα λύσε με, είμαι καλά. Να ο καλόγηρος που το λέει. Δεν τον βλέπεις;». Το Θαύμα είχε γίνει. Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564 29) Ο βλάσφημος Ο αείμνηστος πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, Ηγούμενος τότε, για 50 περίπου χρόνια στο ιστορικό Μοναστήρι της Λογγοβάρδας στην Πάρο, στο βιβλίο του "Πόλεμος κατά τής βλασφημίας", σημειώνει κάποια συνταρακτικά περιστατικά τα οποία νομίζουμε ότι αξίζουν για μία ευρύτερη δημοσιότητα. Γράφει σχετικά: Κατά το έτος 1924, εις την αρχή τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθήμενος εις το κελί μου και μελετών, άκουσα γοερές κραυγές. Σκύβοντας από το παράθυρό μου, είδα στο προαύλιο τής Μονής ένα νέο φορτωμένο επάνω σ’ ένα γαϊδουράκι. Τον βάσταζαν δύο άνθρωποι, οι οποίοι αφού τον κατέβασαν από το υποζύγιο, κρατώντας τον από τα χέρια τον οδήγησαν προς τον Ιερόν Ναόν τής Μονής. Κατέβηκα κι εγώ στην Εκκλησία, για να πληροφορηθώ τι συμβαίνει. Είδα το παιδί αυτό, πεσμένο στην πόρτα τού Ναού, εντελώς παραμορφωμένο στο πρόσωπο. Όλο του το σώμα, χέρια πόδια, στόμα, μύτη, είχαν στρεβλωθεί, σε μία αλλόκοτη, τερατώδη, και δαιμονική έκφραση. Είδα ότι ήταν και τυφλός... Αυτοί που τον συνόδευαν μπήκαν μέσα και προσκύνησαν τις Εικόνες. Ήταν, όπως έμαθα, ο πατέρας του και ένας εξάδελφός του.Ξαφνικά βλέπω τον νεαρό, νά σέρνεται σαν φίδι μέσα στην Εκκλησία, και αφού έφθασε στην μέση γονατιστός, στάθηκε μπροστά στις Άγιες Εικόνες και άρχισε να βλαστημάει τον Χριστό... Τον πλησίασα αγανακτισμένος για την ασέβειά του και χαστουκίζοντάς τον δυνατά, τού είπα, "Ασεβέστατε! Και μέσα στην Εκκλησία τολμάς νά βλαστημάς τον Θεό;" Μαζεύτηκε, και είπε, "Κύριε ελέησον!". Ρώτησα τον πατέρα του πώς το έπαθε, και μου είπε, ότι ο Γιώργος από μικρό παιδί βλαστημούσε... "Χθες το πρωί, μου είπε, τού φύγανε τα πρόβατα και μπήκαν σε ένα χωράφι σπαρμένο. Πήγε νά τα μαζέψει βλαστημώντας τουλάχιστον 10-15 φορές την Παναγία. Ενώ πλησίαζε στο χωράφι βλασφημώντας συνέχεια, έπεσε κάτω, τυφλώθηκε, και μεταμορφώθηκε η όψη του σε αυτή την τερατώδη κατάσταση. Τον φέραμε στη Μονή, νά τού κάνετε αγιασμό, παρακλήσεις, και ότι άλλο χρειάζεται...". Τού κάναμε πράγματι όλα αυτά, τού διαβάσαμε και εξορκισμούς, αλλά αυτός ο βέβηλος δεν σταμάτησε να βλαστημάει. Μετά από λίγες μέρες με φώναξε ο υπηρέτης τής Μονής που βοηθούσε τον νεαρό και τον τάιζε και μου είπε, - Έλα να ιδής τον πάσχοντα. Τού κόπηκε η γλώσσα και δεν μπορεί ούτε νερό νά πιει... ". Πήγα, και έφριξα με ό,τι είδα. Η γλώσσα του, αυτή που συνεχώς βλαστημούσε, ήταν κομμένη και ξεριζωμένη, σφηνωμένη εντελώς στον λάρυγγα. Την άλλη μέρα, διηγείται ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, έφυγα για να πάω στην Νάξο. Όταν γύρισα, ρώτησα σχετικά τούς πατέρες και μου είπαν. "Πέθανε εδώ και δύο μέρες. Ο πατέρας του είχε πάει στο χωριό για να φέρει καθαρά ρούχα για την ταφή, και ο υπηρέτης είχε πάει σπίτι του. Την νύκτα τού θανάτου του, ακούγαμε στο Μοναστήρι χορούς, φασαρίες, και τραγούδια: «ΕΙΣΑΙ ''ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ'' ΤΩΡΑ...». Ξυπνήσαμε όλοι, νομίζοντας ότι τραγουδούσαν και χόρευαν οι υπηρέτες τής Μονής. Ο πατήρ Σάββας μάλιστα, πήρε το ραβδί του για να πάει να τούς διώξει. Ανοίγοντας το παράθυρο, τρεις η ώρα τη νύκτα, άκουσε φωνές στο σκοτάδι που έλεγαν δυνατά, " Γιώργο! Γιώργο! Έλα δω, πού πας να φύγεις! Είσαι δικός μας τώρα...". Αφού παύσανε αυτοί, ακούστηκαν άλλες φωνές απέναντι από το μέρος των τραγουδιών... "Βρε, ελάτε εδώ, μη φοβάστε, τον πήραμε εμείς τον Γιώργο!" Ο πατήρ Σάββας έντρομος τότε, από τις φωνές των δαιμόνων που τραβούσαν μαζί τους την ψυχή τού βλάσφημου, άρχισε να προσεύχεται στον Χριστό και την Παναγία ζητώντας βοήθεια. Πράγματι σταμάτησαν οι φωνές και οι δαίμονες έγιναν άφαντοι. Όταν μετά από λίγο κατέβηκε και πήγε στο δωμάτιο τού παιδιού, το βρήκε πεθαμένο και ριγμένο με δύναμη, έξω από το σπίτι. Φόβος και τρόμος μάς κατέλαβε όλους, γράφει ο πατήρ Φιλόθεος. Πηγή: http://64.233.179.104/search?q=cache:2jJ8y_Pzg_AJ:athos.alexsoft.gr/ index.php%3Foption%3Dcom_smf%26Itemid%3D171%26action%3Dprofile%3Bu% 3D6%3Bsa%3DshowPosts+%CE%A3%CE%A0%CE%97%CE%9B%CE%99%CE% 91+%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A5%CE%93%CE%97&hl=el&gl=gr&ct=clnk&cd=28 30) Πώς ξεχώριζε ο Γέροντας Παΐσιος τους δαιμονισμένους«Αυτό και ένας απλός γιατρός ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι Ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνονται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο Αγιασμό αν τους δώσεις ή με Άγιο Λείψανο αν τους σταυρώσεις, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν Σταυρό και τους πλησιάσεις, ανησυχούν, ταράζονται. Κάποτε σε μια Αγρυπνία στο Άγιον Όρος, μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον Σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο. Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο Αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δείτε, να έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχει δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το οποίο κρατώ το Άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχει δαιμόνιο, αλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο οποίο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο Αγίου Λειψάνου, αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν· απομακρύνονται. Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά πρώτα γλυκά, για να διψάσει πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει. Τι έχει μέσα;». «Τίποτε», του λέω. «Τι με κάνεις; με καίει», φώναζε. «Δεν καίει εσένα· κάποιον άλλον καίει», του λέω. Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τιναζόταν τα χέρια του, τα πόδια του… Έπαθε δαιμονική κρίση. Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι». Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/apokryfismos/mavres_dynameis.htm 31) Εξορκισμός ΕΧΩ ΔΕΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΟΠΟΥ ΖΩ, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΟΡΦΗ ΓΟΥΡΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ "ΒΓΑΖΕΙ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΣΤΗ ΦΟΡΑ" ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΩΝ. ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΕΛΕΓΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΤΥΧΑ ΣΕ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΠΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΘΕΜΑ "ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ" ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. Πηγή: http://news.pathfinder.gr/periscopio/3707.html 32) Ο καλόγερος έδιωχνε τα αεροπλάνα Το 1943 ξέσπασε στην Κεφαλονιά Ιταλογερμανικός πόλεμος. Τα γερμανικά αεροπλάνα, βομβάρδιζαν ιταλικούς στόχους. Στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου κοντά, οι Ιταλοί είχαν τις αποθήκες τροφίμων και πολεμοφοδίων. Έτσι τα γερμανικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το Μοναστήρι για να καταστρέψουν τις αποθήκες και το Μοναστήρι μαζί. Όλες οι Μοναχές και οι πιστοί γονάτισαν μπροστά στον Άγιο και παρακαλούσαν να τους βοηθήσει. Στιγμή με στιγμή περίμεναν τον θάνατο. Αλλά ενώ τα αεροπλάνα πετούσαν πολύ ώρα πάνω από το Μοναστήρι, βομβαρδισμός δεν έγινε έως ότου έφυγαν. Ύστερα από μερικές μέρες αφού νικήθηκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί πήραν την Κεφαλονιά, ήρθε στο Μοναστήρι ένας αξιωματικός αεροπόρος Γερμανός και περιεργαζόταν τη Μονή. Πήγε στο Ηγουμενείο μαζί με διερμηνέα και είπε: «Είχα εντολή να βομβαρδίσω τις αποθήκες των Ιταλών και τη Μονή, μέσα στην οποία ίσως κρύβονταν Ιταλοί. Αλλά όταν έφτασα στη Μονή δεν μπορούσα να επισημάνω το στόχο γιατί ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο σκέπαζε την περιοχή και ένας Καλόγηρος μας έδιωχνε. Αυτό έγινε πολλές φορές ώσπου γυρίσαμε άπρακτοι στη βάση μας». Ο Γερμανός ήρθε στο Ναό, είδε το Άγιο Σκήνωμα και αναγνώρισε τον Καλόγηρο. Όσο καιρό έμεινε στην Κεφαλονιά πήγαινε συνεχώς και προσευχόταν στην Αγία Λάρνακα. Ο Άγιος έσωσε το Μοναστήρι του από βέβαιο αφανισμό. Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564 33) Ο Άγιος Σπυρίδωνας και το φάντασμα
34) Η δύναμη του αφορισμού Μια ιστορία ειπώθηκε στον Sir Paul Ricaut, Βρετανό Πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του 17ου αιώνα, από ένα Μοναχό που τον έλεγαν Σωφρόνιο, ο οποίος είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας στη Μήλο της δύναμης της Εκκλησίας, όπως έλεγε. Οι κάτοικοι του νησιού για πολύ καιρό είχαν ενοχλήσεις από ένα νυχτερινό φάντασμα, το οποίο όπως έλεγαν έβγαινε από τον τάφο ενός ανθρώπου που είχε πεθάνει αφορισμένος. Ο τάφος ανοίχτηκε και το σώμα βρέθηκε άλιωτο ενώ οι φλέβες ήταν γεμάτες με αίμα. Οι Μοναχοί του νησιού συσκέφτηκαν και αποφάσισαν ότι η σωστή πορεία δράσης ήταν να κόψουν το σώμα και να το βράσουν σε κρασί. Οι συγγενείς του ανθρώπου όμως αντέδρασαν, πέτυχαν να έχουν μια καθυστέρηση της όλης διαδικασίας και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη να θερμοπαρακαλέσουν τον Πατριάρχη να άρει τον αφορισμό. Στο μεταξύ το σώμα είχε τοποθετηθεί στην Εκκλησία και προσευχές προσφέρονταν για την ανάπαυση της ψυχής του. Μια μέρα ο ίδιος ο Σωφρόνιος διεύθυνε τις τελετές, όταν ένας ξαφνικός ήχος ακούστηκε μέσα από το φέρετρο. Το άνοιξαν και είδαν ότι το σώμα είχε λιώσει. Η ώρα του συμβάντος καταγράφηκε και όταν η αντιπροσωπεία των συγγενών γύρισε από τη Κωνσταντινούπολη, ανακαλύφθηκε ότι το συμβάν είχε συμβεί την ίδια ώρα που ο Πατριάρχης είχε άρει τον αφορισμό. Πηγή: Haunted Greece, John L. Tomkinson, Εκδόσεις: Anagnosis 2004, σελ. 118 35) Μιλούσε με νεκρό καλόγερο επί μία ώρα!
36) Τα βλέφαρά του τρεμόπαιζανΠαραλία Θερμής, Λέσβος. "Στις 10 Απριλίου 1961, Λαμπροδευτέρα του Πάσχα, όταν έγινε η λιτανεία, (καταθέτει η κ. Χρυσομάλλη Μπάκα, κάτοικος Θερμής), δίσταζα να πιστέψω ότι τα ευρεθέντα Λείψανα (των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης) ανήκαν σε Αγίους... Όμως την άλλη μέρα, 11 Απριλίου, στις 10 και μισή το βράδυ, αφού άφησα ένα βιβλίο πού διάβαζα, βγήκα να κλείσω την εξώπορτα για να πάω να κοιμηθώ. Προχωρώντας να πάρω κάτι από μία μικρή αποθήκη που είχαμε στην αυλή και κοιτώντας κάτω για να μη σκοντάψω, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου έναν παπά, κατ’ αρχάς από την μέση και κάτω. Σήκωσα έκπληκτη το κεφάλι μου, στεκόταν τώρα ολόκληρος μπροστά μου, φράζοντάς μου τον δρόμο. Αν και ήταν σκοτεινά, εκείνος ο ιερέας έβγαζε ένας φως που μπορούσες να τον διακρίνεις ολοκάθαρα, σαν να ήταν μέρα. Ήταν ψηλός, ωραίος, ως 40 χρονών, με πρόσωπο στρογγυλό, μάγουλα ροδοκόκκινα, φρύδια καμαρωτά, μάτια μεγάλα και ζωηρά. Στο κεφάλι του έφερε φωτοστέφανο, όπως τον βλέπουμε και στις Εικόνες του. Με κοίταζε μέσα στα μάτια, με βλέμμα ήμερο και γλυκό. Έμεινα καρφωμένη στην πόρτα της αποθήκης, και τον έβλεπα σαν χαμένη. Σε μία στιγμή έκανα τον σταυρό μου και είπα σιγανά: - Ο Άγιος Ραφαήλ! Μήπως ήλθε να με τιμωρήσει επειδή αμφέβαλλα; Όμως οι Άγιοι, ποτέ δεν κάνουν κακό... Εξακολουθούσα να τον κοιτάζω τρομοκρατημένη. Θυμάμαι τα βλέφαρά του πώς τ ρ ε μ ο π α ι ζ α ν καθώς χαμογελούσε. Τραβήχτηκε στην άκρη με πλάγια βήματα για να περάσω, και χ ά θ η κ ε περνώντας μ έ σ α από τον τοίχο του σπιτιού μου. Όμως, δεν θα ξεχάσω ποτέ, συμπληρώνει η κ. Χρυσομάλλη, την τελευταία στιγμή που χανόταν, το γλυκό, χαμογελαστό του βλέμμα. Τρέμοντας από συγκίνηση μπήκα γρήγορα στο σπίτι κάνοντας τον σταυρό μου και δοξολογώντας τον Θεό που με αξίωσε να ιδώ ξύπνια τον Άγιο, διώχνοντας έτσι κάθε αμφιβολία από μέσα μου". Αυτά αναφέρει η κ. Χρυσομάλλη, που αξιώθηκε να δει τον Άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο, κι ας είχαν περάσει 500 περίπου χρόνια από τον θάνατό του. Γιατί οι Άγιοι και οι δίκαιοι, οι άνθρωποι του Θεού, ζουν εις τούς αιώνες. Πηγή: http://users.forthnet.gr/pat/glg/Pages/rafail.htm 37) Το κλάμα των μωρώνΠισκοκέφαλο, Νομού Λασιθίου. Η μητέρα μου κατάγεται από τη Σητεία Κρήτης. Έξω από το χωριό μας, στο Πισκοκέφαλο (το χωριό του Βιτσέντζου Κορνάρου), υπάρχει μια Εκκλησία και δίπλα ένα νεκροταφείο. Η περιοχή λέγεται Σκλαβεδιάκο. Ένα απόγευμα κατά τις 6 η ώρα είχε πάει ένας πρώτος ξάδερφος της μάνας μου με ένα ντόπιο αγρότη να μαζέψουν ντομάτες. Ο θείος μου ο Μανώλης είναι άτομο ορθολογικό και δεν καταλαβαίνει ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Ξαφνικά ενώ μάζευαν ντομάτες ακούστηκε κλάμα μωρών. Ήταν σαν να κλαίγανε πολλά μωρά!! Ο θείος μου ταράχτηκε λίγο και πίστεψε πως ήταν τίποτα γάτες. Το κλάμα συνεχιζόταν και ρώτησε τον αγρότη τι είναι αυτά. Ο αγρότης που είχε συνηθίσει να πηγαίνει εκεί, του είπε πολύ απλά πως ήταν το κλάμα μωρών που είχαν θάφτει εκεί στο νεκροταφείο αβάφτιστα. Του είπε να μη δώσει σημασία και πως ακούγονται πολλές φορές. Ο θείος μου δεν τον πίστεψε και άρχισε να πηγαίνει κοντά στο νεκροταφείο όπου ακούγονταν τα κλάματα. Όσο πιο πολύ πλησίαζε στο νεκροταφείο, τόσο πιο δυνατά ήταν και τα κλάματα. Και τη στιγμή που έφτασε στο νεκροταφείο και είδε τους πρώτους τάφους τα κλάματα αυτόματα σταμάτησαν και άρχισαν να ακούγονται από πίσω του!!! Γύρισε και άρχισε γρήγορα να τρέχει στο αμάξι! Ο αγρότης του φώναζε να μη φοβάται αλλά τα κλάματα συνεχιζόντουσαν και ήταν και πιο δυνατά! Μπήκε με τον αγρότη στο αμάξι και έβαλαν μπροστά. Τα κλάματα ήταν πολύ δυνατά σαν να ήταν πολλά μωρά γύρω από το αμάξι! Όσο έτρεχε τα μωρά ακουγόντουσαν δίπλα του για 200 ακόμα μέτρα! Μετά από λίγο σταματούσαν σταδιακά ώσπου σταμάτησαν εντελώς. Όταν ήρθε στο χωριό ήταν κατακίτρινος από το φόβο. Εγώ μετά με κάτι φίλους ρώτησα στο χωριό και η πλάκα είναι πως μου είπαν πως τα μωρά ακούγονται πολύ συχνά και πως είναι μωρά που τα έθαψαν χωρίς να τα βαφτίσουν. Γεμάτη η Ελλάδα από τέτοιες ιστορίες παιδία. Πηγή: www.esoterica.gr forum : Παράξενες Ιστορίες
38) Ο φύλακας Άγγελος
Μια φίλη μου περπατούσε στην όχθη της λίμνης των Ιωαννίνων και ήταν λυπημένη γιατί εκείνη την εποχή είχε πολλά και δυνατά προβλήματα. Εκεί που περπατούσε εμφανίζεται ένας νεαρός, ξανθός με λευκά ρούχα, και της μίλησε.
Της είπε να μην στενοχωριέται γιατί όλα θα πάνε καλά και ότι αυτός είναι ο φύλακας Άγγελός της. Η φίλη μου νόμιζε ότι της κάνει καμάκι γι’ αυτό δεν του μίλαγε, απλά αυτός βάδιζε δίπλα της και αυτή άκουγε.
Πηγή: www.esoterica.gr forum : Αόρατο, ανεξήγητο και παρεμβλητικό
39) Τα Θαύματα στην Ιερισσό Χαλκιδικής και οι Εντολές της Παναγίας
Από τις σημειώσεις που έχω, βρήκα και το εξής αξιοπαράδεκτο γεγονός: Ο μακαριστός Γέρων Γαβριήλ, ο Ηγούμενος της Μόνης Διονυσίου, εκτός από τη θαυμαστή ιστορία για τον πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονο Στέφανο, μου είπε και μια άλλη, που συνέβη τους καλοκαιρινούς μήνες, πάλι το 1958 στην Ιερισσό.
Είναι μια κωμόπολη λίγο πριν το Άγιο Όρος, οι περισσότεροι πιστεύω ότι την γνωρίζετε αυτή την κωμόπολη. Ο Hγούμενος, βέβαια, ήταν πολύ λιτός στη διήγησή του. Έτσι είναι, τα μεγάλα πράγματα είναι λιτά!
Μια κοπελίτσα, ονόματι Γιαννούλα, 17 ετών περίπου, είχε κάποιες οράσεις της Παναγίας και για λόγους ανεξερεύνητους για την ανθρώπινη γνώση και ιατρική, μετά απ’ αυτό το γεγονός είχε βουβαθεί τελείως. Δεν μπορούσε να μιλήσει καθόλου. Ούτε συλλαβή δεν μπορούσε να αρθρώσει. Ο Ιερεύς στην κωμόπολη της Ιερισσού εκείνη τη χρόνια ήταν ο παπα-Αζαρίας. Αυτός της συνέστησε, την Κυριακή που ήρχετο μετά το γεγονός αυτό, να Κοινωνήσει.
Έγινε η Θεία Λειτουργία και έφθασε η στιγμή της Θείας Κοινωνίας. Πλησίασε η Γιαννούλα και άνοιξε το στόμα της. Ο παπα-Αζαρίας σήκωσε την Αγία Λαβίδα με ένα μεγαλούτσικο τεμάχιο του Σώματος του Κυρίου και τη στιγμή εκείνη φεύγει από το Σώμα μια φοβερή Λάμψη. Άστραψαν και λαμπροφόρεσαν όλα γύρω από τον Ιερέα και άκουσε κατάπληκτος απ’ την κοπέλα να λέει το όνομά της.
Την Κοινώνησε, αλλά μετά έμεινε ακίνητος. Ο παρακείμενος συλλειτουργός του Ιερέως, συμπτωματικά Λειτουργούσαν δύο, το όνομα του οποίου δεν έγραψα στις σημειώσεις μου, τον βοήθησε να μπει μέσα και συνέχισε εκείνος τη Θεία Λειτουργία.
Από τον φόβο, την έκπληξη και το δέος μπορώ να πω, για όσα συνέβησαν, το χέρι του παπα-Αζαρία κοκάλωσε. Με πολλή βία αλλά και με πολλή προσοχή, άνοιξαν τα δάκτυλα του Ιερέως και άφησε το Άγιο Ποτήριο μετά το "Δι’ ευχών" και μετά το μοίρασμα του Αγίου Αντιδώρου. Πιστεύω, πως κατά Θεία Οικονομία, κόλλησε το χέρι του Ιερέως για να μη χυθεί η Θεία Κοινωνία από την τρομάρα και την έκπληξή του.
Το αξιοθαύμαστο αυτό γεγονός της Θείας Ελάμψεως και ακτινοβολίας το είδε και ο συνεφημέριός του, γι’ αυτό αμέσως και χωρίς χρονοτριβή, τον βοήθησε. Αλλά και το εκκλησίασμα, ακούγοντας τη Γιαννούλα να λέει τ’όνομά της, άρχιζε να φωνάζει: "Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον...".
Το συζητούσα τις προάλλες με ένα γέροντα Μοναχό και μου είπε ότι το είδε γραμμένο το ίδιο αυτό γεγονός που σας ανέφερα και μάλιστα, ότι στις εμφανίσεις της Θεοτόκου προς τη Γιαννούλα, της εδόθησαν τρεις εντολές, τις οποίες έπρεπε να πει στους συγχωριανούς της.
Πρώτον: Να νηστεύουν Τετάρτες και Παρασκευές και Σαρακοστές.
Δεύτερον: Να διορθώσουν την ζωή τους αποφεύγοντας τις ανηθικότητες, τη γύμνια και τις επακόλουθες σαρκικές πτώσεις.
Τρίτον: Να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν, για να μην τιμωρηθούν σκληρά, όπως το 1932.
Οι χωρικοί τρομοκρατήθηκαν, γιατί όντως το 1932 έγινε μεγάλος σεισμός από τον οποίο καταστράφηκε ολόκληρο το χωριό και καταπλακώθηκαν τότε 200 περίπου άνθρωποι, τους οποίους ανέσυραν από τα ερείπια νεκρούς.
Πράγματι, λοιπόν, άλλαξε η ζωή όλων των χωρικών της Ιερισσού, αλλά μόνον για λίγους μήνες. Ύστερα... γρήγορα τα ξέχασαν όλα! Άραγε, πόση μεγάλη θα πρέπει να είναι η τιμωρία όλων μας, όταν την Ορθόδοξη Ελλάδα μας, δυστυχώς στις ημέρες μας την καταντήσαμε χειρότερη από τα Σόδομα και τα Γόμορρα;
Πηγή: http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html
40) Θαυμαστά γεγονότα στη Νέα Μονή Χίου
Όταν το Μοναστήρι μετατράπηκε σε γυναικείο, οι Μοναχές έζησαν ορισμένα Θαυμαστά γεγονότα: Το 1959, τα μεσάνυχτα της 4ης Απριλίου, χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Χτυπούσαν μόνες τους, ενώ συγχρόνως έβγαινε από την Εκκλησία μία εκτυφλωτική λάμψη.
Αρκετές φορές κινούνται μόνα τους τα καντήλια μπροστά στη Θαυματουργή Εικόνα, και συχνά, ενώ οι Μοναχές ψάλλουν στο αναλόγιο, ακούγονται βήματα στο Ιερό, δυνατοί θόρυβοι και γλυκύτατες ψαλμωδίες.
Πηγή: http://www.pigizois.gr/I.M.paraklytoy/emf_panagias/Pan_niamonitisa.htm
41) Ο χρυσοχόος
Νέα Μονή Χίου. Κάποτε οι Μοναχοί ανέθεσαν σ' ένα Χιώτη χρυσοχόο να επενδύσει με χρυσό ένα μέρος της Ιερής Εικόνας, για να την προφυλάξουν από τη φθορά. Ο εκκλησιάρχης την τοποθέτησε στον κυρίως Ναό, και ο τεχνίτης άρχισε την εργασία του με ευλάβεια.
Ξαφνικά ακούει μία γλυκεία φωνή να του λέει ψιθυριστά: «Ελαφρά χτύπα, ελαφρά να 'χεις την ευχή μου, γιατί η Εικόνα είναι παλαιά»! Σηκώνει τα μάτια ο χρυσοχόος και βλέπει μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με ολόχρυση φορεσιά. Δεν πρόλαβε να τη ρωτήσει ποια ήταν, γιατί μπήκε αμέσως στο Ιερό Βήμα από τη νότια πύλη. Τρέχει να την προφθάσει, αλλά Εκείνη είχε εξαφανιστεί.
Πηγή: http://www.pigizois.gr/I.M.paraklytoy/emf_panagias/Pan_niamonitisa.htm
42) Το Θαύμα της Παναγίας στον Άγγλο πλοίαρχο
Τήνος. Κάποια από τις μέρες του 1823, που το ταμείο της Εκκλησίας ήταν άδειο και όλοι ήταν περίλυποι, γιατί τα έργα στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Τήνου είχαν σταματήσει, κατέφθασε στο λιμάνι της Τήνου ένα Αγγλικό πλοίο που έφερε τον υποπρόξενο της Αγγλίας Ερρίκο Φλικ.
Όταν το πλοίο αγκυροβόλησε ξαφνικά άρχισε τρομερή θαλασσοταραχή. Κύματα πελώρια ξεσπούσαν πάνω στα βράχια και απειλούσαν κάθε πλεούμενο. Το αγγλικό πλοίο κινδύνευε να συντριβεί στους βράχους καθώς οι άγκυρες έσπασαν. Ο Άγγλος πλοίαρχος βλέποντας την βεβαία καταστροφή, στρέφει το βλέμμα του στον Ναό επικαλούμενος την Θεία Βοήθεια της Παναγίας, κάνοντας τάμα να δώσει εκατό δίστηλα.
Έκπληκτοι οι περαστικοί της παραλίας είδαν ένα φοβερό Θαύμα. Ενώ πελώρια κύματα κτυπούσαν με λύσσα την ακτή, γύρω από το αγγλικό πλοίο επικρατούσε γαλήνη, σαν ένα αόρατο χέρι να κρατούσε τα άγρια κύματα.
Πηγή: http://www.tinos.gr/altersite/gre/chur_icon_miracles.htm
43) Θαύματα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου
Φούρνοι, Μοναστήρι Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
1ον. Στα ερείπια του παλαιού Ναού και κάτω από την Αγία Τράπεζα, βρέθηκε πήλινη στάμνα που την χρησιμοποιούσαν στην μεταφορά νερού ή όπως λένε κάποιοι άλλοι, ο Ιερέας τη χρησιμοποίησε για τη Θεία Κοινωνία.
Ένας εργάτης που τη βρήκε θεώρησε καλό να τη σπάσει και τη κτύπησε με τη βαριά του. Μάταια όμως, αν και κατασκευασμένη από πυλό αυτή άντεξε και αντέχει στα δυνατά χτυπήματα του εργάτη. Τότε αυτός, με δάκρυα, την παίρνει και τη δίνει στον μάστορα που επέβλεπε τις εργασίες, ο οποίος την τοποθέτησε στο καμπαναριό του Ναού, όπου υπάρχει ακόμα και σήμερα αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου.
2ον. Υπήρχε προβληματισμός για την κατασκευή της σκάλας, μιας κι ένας τεράστιος βράχος εμπόδιζε τα καΐκια να πλευρίζουν και η μόνη λύση ήταν να ρίξουν δυναμίτη. Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνώντας, βλέπουν ότι ο βράχος είχε διαλυθεί χωρίς κανένα θόρυβο. Άρχισαν τότε να φωνάζουν: Θαύμα! Θαύμα!
Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα, η επέμβαση του Αγίου να διαλύσει τον βράχο τους είχε βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Πηγή: http://dide.sam.sch.gr/periv_ekp/SAMOS_P_E/fournoi/Fournoi_pic.htm
44) Σημείο στο Λείψανο του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου
"Εάν κανείς επισκεφθεί τον Ναό του Αγίου εις την Ζάκυνθο και προσέλθει να προσκυνήσει το σεπτό Λείψανό του, θα παρατηρήσει ότι είναι μεν ενδεδυμένο Αρχιερατική Στολή, όμως, επί της κεφαλής αντί της Δεσποτικής Μίτρας φέρει απλούν καλυμμαύχιο μετά επανωκαλυμμαύχου. Πολλές δε φορές επεχείρησαν οι Πατέρες της Μονής του να αφαιρέσουν το επανωκαλύμμαυχο και να τοποθετήσουν μίτρα, ο Άγιος όμως, δεν συγκατετέθη ποτέ και το επανωκαλύμμαυχο δεν έβγαινε από το κεφάλι του.
Μία μάλιστα φορά κατά την οποίαν επίεσαν πολύ οι Πατέρες τα πράγματα και μετά δυνάμεως πολλής και βίας επιχειρούσαν να αφαιρέσουν το επανωκαλύμμαυχο για να τοποθετήσουν μίτρα, ο Άγιος επέτρεψε και εσχίσθη λίγο το δέρμα της κεφαλής του εις το μέτωπο και αμέσως έτρεξε αίμα ζεστό, οπότε και οι Πατέρες βλέποντας το Θαύμα αυτό φοβήθηκαν και ζητώντας τη συγνώμη του Αγίου, τον άφησαν εις την ησυχία του, να φέρει επανωκαλύμμαυχο, απόδειξη του ότι ο Άγιος προέκρινε την Μοναχική του ιδιότητα, μια που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του το Μοναχικό του φρόνημα, ήταν αυτό που επεβάλλετο εις την κάθε απόφασή του, την κάθε του κίνηση, την κάθε του φράση".
Πηγή: http://www.agiooros.net
45) Το Εικόνισμα
Ο θείος του κ. Λάσκαρη, Ευστάθιος Γλυμενόπουλος, πρόεδρος των μικτών δικαστηρίων της Αιγύπτου, βρέθηκε στην Αθήνα με την μητέρα του, μαμή του κ. Λάσκαρη και συζητά μαζί της. Και εκείνη δείχνοντας το Εικόνισμα του Αγίου Ευσταθίου στον τοίχο του είπε : «Να ξέρεις ό,τι καλό έχεις στη ζωή σου το έχεις από τον Άγιο Ευστάθιο… Αυτός σε προστατεύει».
Εκείνος τότε αστειευόμενος κινήθηκε για να κτυπήσει το Εικόνισμα λέγοντας : «Απ’ αυτόν τον τενεκέ έχω εγώ τίποτα;». Παραδόξως όμως πριν πλησιάσει ο χέρι του, το Εικόνισμα έπεσε κάτω και έσπασε.
Έτσι λοιπόν μετά από χρόνια, όταν ο Γλυμενόπουλος ήταν ετοιμοθάνατος, έφερε πάλι στο δωμάτιό του την ξανακολλημένη Εικόνα και ο κ. Λάσκαρης του θύμησε τη σκηνή. Εκείνος όμως, είτε δεν θυμόταν, είτε δεν θέλησε να το επιβεβαιώσει, αρνήθηκε κατηγορηματικά το γεγονός και μάλιστα με απότομο τρόπο. Την ίδια στιγμή λοιπόν το Εικόνισμα ξαναέπεσε πάλι κάτω χωρίς να το αγγίξει κανείς.
Πηγή: (Ψυχικαί έρευναι, Τεύχος 1, Τόμος 12ος, Ιανουάριος 1936, σελ.11)
46) Η κλεισμένη Εκκλησία
Γραβιά, Νομού Φωκίδας. Στη Λιάκουρα είναι μία Εκκλησία κλεισμένη. Όποιος περάσει κοντά από αυτή ακούει από μέσα φωνές. Τα ρέματα που κατεβαίνουν από το βουνό, ποτέ δεν χύνονται πάνω της, αλλά στρίβουν από την άλλη μεριά όταν κοντοζυγώνουν στην Εκκλησία για να μην την πειράξουν.
Πηγή: Νικόλαος Πολίτης, Παραδόσεις, Παράδοση Νο 213, Εκδόσεις ΕΡΓΑΝΗ
47) Διάσωση παιδιού από τον Γέροντα Παΐσιο
Ο πατήρ Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει:
«Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξει. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο.
Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα. Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην Εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;».
Αυτό απάντησε «όχι». Με οδήγησε στην φωτογραφία του πατρός Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».
Πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/paisios372.htm
48) Το Θαύμα του Αγίου Μηνά το 1826 στο Ηράκλειο
Το Θαύμα του Αγίου Μηνά το Πάσχα του 1826 σφράγισε τη σχέση του Αγίου με το τουρκοκρατούμενο Ηράκλειο. Ο πολιούχος του Μεγάλου Κάστρου είναι πλέον στην παράδοση του τόπου ο υπερφυσικός προστάτης, που επεμβαίνει θαυματουργικά και σώζει την πόλη και τον λαό της σε κρίσιμες ώρες.
Η κύρια πηγή για το Θαύμα είναι η αφήγηση του Στέφανου Νικολαΐδη (1817-1907). Ο Στέφανος Νικολαΐδης ήταν παιδί δέκα περίπου ετών και διατήρησε στη μνήμη του ζωηρή την εντύπωση της πίστης, για τη θαυματουργική σωτηρία της πόλης από την απειλή γενικής σφαγής, κατά τη νύχτα της Κυριακής του Πάσχα του 1826.
Την πίστη του αυτή εξέφρασε αργότερα με τη σύνθεση ιδιαίτερης ακολουθίας, που ψάλλεται ακόμα «εις ανάμνησιν» του Θαύματος εκείνου, την Τρίτη της Διακαινησίμου στον παλαιό (μικρό) Ναό του Αγίου Μηνά. Επίσης χαρακτηριστικό είναι το απολυτίκιον του Θαύματος που ψάλλεται εκείνην την ημέρα προς ανάμνηση του γεγονότος. Την ημέρα εκείνη τελείται και το Ιερό Μνημόσυνο των θυμάτων της μεγάλης σφαγής του 1821.
Ας δούμε τώρα πώς συνέβη το καταπληκτικό αυτό Θαύμα: «Οι Τούρκοι τότε, επειδή ακούγανε τις επιτυχίες των επαναστατημένων Ελλήνων από παντού, ξεσπούσανε εκεί εναντίον των Ελλήνων και προβαίνανε σε σφαγές και λεηλασίες. Η ζωή των Ραγιάδων κρεμότανε στο καπρίτσιο ή στα κακούργα ένστικτα του κάθε Τούρκου. Την ημέρα του Πάσχα στις 18 Απριλίου 1826 νομίσανε, πως ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία να τους χτυπήσουν. Θα τους εύρισκαν όλους μαζεμένους να παρακολουθούν την Ακολουθία της Αναστάσεως μέσα στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά.
Ο Ναός του Αγίου Μηνά ήτανε τότε μικρότερος από τον σημερινό. Είχε κτιστεί κατά τον 18ο αιώνα. Σώζεται μάλιστα μέχρι σήμερα (μικρός Άγιος Μηνάς). Σ' αυτόν τον Ναό επιχείρησαν και άλλοτε σφαγή οι Τούρκοι : Στις 24 Ιουνίου του 1821. Τότε έσφαξαν έξι επισκόπους και πολλούς άλλους κληρικούς και λαϊκούς. Και τώρα επιχείρησαν να σφάξουν όλους μαζεμένους τους Χριστιανούς. Ουδείς θα τους ξέφευγε, διότι τα φανατισμένα στίφη των Τούρκων, με σπαθιά και μαχαίρια και με κάθε είδους φονικών όπλων, είχαν περικυκλώσει το Ναό. Άλλες γραμμές είχαν σχηματισθεί σε όλες τις παρόδους και τις κατευθύνσεις. Για να παραπλανήσουν δήθεν την προσοχή της ντόπιας διοίκησης, βάλανε φωτιές σε διάφορες απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης. Το σχέδιο είχε καταστρωθεί και στη παραμικρή του λεπτομέρεια.
Την ώρα που διάβαζε το Ιερό Ευαγγέλιο ο Μητροπολίτης Καλλίνικος, ξαφνικά ακούστηκε η κλαγγή των όπλων. Τα μανιασμένα στίφη των βαζιβιζούκων πλησίασαν τις πόρτες. Ήταν έτοιμα ν΄αρχίσουν τη σφαγή των Χριστιανών, που ήσαν ανύποπτοι και απροετοίμαστοι. Κρίσιμη ώρα!
Μα ξαφνικά βλέπουν ένα αστραφτερό φως, γιομάτο από αίγλη, που πλημμύρισε την Εκκλησία, από την μια άκρη ως την άλλη. Ένας δε ασπρομάλλης γέρος αξιωματικός με σεβάσμια μορφή φάνηκε καβάλα στο άσπρο περήφανο άτι του, κραδαίνοντας το ξεγυμνωμένο σπαθί του. 'Ηταν αγριεμένος και έμοιαζε καταπληκτικά με τον αρχηγό των εκεί Τούρκων, τον Αγιάν Αγά. Το άλογό του είχε χρυσοποίκιλτα χάμουρα και σέλλα στολισμένη με πολύτιμα πετράδια. Ήταν αγριεμένος και η ματιά του, όταν έπεφτε στους Χριστιανούς, ήταν γλυκιά και Θεϊκή, όταν όμως ερρίχνετο στους βαρβάρους, που είχανε ζωσμένη την Εκκλησία, άλλαζε και πετούσε αστραπές, που προμηνούσαν όλεθρο σ’ αυτούς οι οποίοι δε σεβάστηκαν την Άγια μέρα και τον Ιερό Ναό του.
Οι Τούρκοι τότε, που ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν την αλύπητη σφαγή, κατατρομαγμένοι και πανικόβλητοι το έβαλαν στα πόδια και διελύθηκαν. Πήγανε τότε και διαμαρτυρήθηκαν στο Διοικητή τους, διότι τους έστειλε τον Αγιάν Αγά και τους διέλυσε, ώστε να μη φέρουν σε πέρας το έργο τους. Αλλά ο διοικητής τους είπε, ότι δεν γνώριζε τίποτε και ότι δεν έστειλε κανένα. Ο δε Αγιάν Αγάς κοιμόταν εκείνο το βράδυ μακαρίως ήσυχος στο σπίτι του.
Τότε κατάλαβαν οι Τούρκοι, ότι ήταν ο Άγιος Μηνάς, που φάνηκε να σώσει τους Χριστιανούς. Και πράγματι τους έσωσε. Δεν έπαθε κανείς τίποτε, εκτός από μια γυναίκα, η οποία επάνω στη σύγχυση έπεσε και πέθανε. 'Ολο μάλιστα το Εκκλησίασμα φοβήθηκε και έφυγε. 'Έμεινε μόνος του ο Μητροπολίτης Καλλίνικος και συνέχισε την Θεία Λειτουργία.
Ο Μητροπολίτης για να επισημοποιήσει περισσότερο το Θαύμα και να εξευτελίσει τους Τούρκους, επισκέφθηκε την άλλη μέρα τον Τούρκο Διοικητή, για να τον ευχαριστήσει δήθεν, διότι έστειλε τον αξιωματικό Αγιάν Αγά και τους έσωσε από τον συρφετόν εκείνο. Ο Διοικητής όμως του είπε, ότι δεν έστειλε κανένα Αγιάν Αγά».
Και έτσι οι ίδιοι οι Τούρκοι διέσωσαν το Θαύμα. Μερικοί δε μάλιστα από δαύτους κάθε χρόνο, από ευλάβεια και σεβασμό στον Άγιον, πήγαιναν διάφορα δώρα στην Εκκλησία του Αγίου Μηνά. Έπειτα από αυτή τη θαυμαστή διάσωσή τους, όλοι οι Επίσκοποι της Κρήτης ομόφωνα, αποφάσισαν να γιορτάζεται το Θαύμα αυτό μεγαλοπρεπώς κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου.
Τότε εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα και ένα κομμάτι από τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Μηνά που φυλλάσεται εκεί από το 1700 μ. Χ. Την ημέρα αυτή ο Ναός μοιράζει στους πολυπληθείς προσκυνητές από ένα κόκκινο αυγό και ένα κερί. Τώρα μοιράζουν μόνο το κερί. Το ανάβουν οι πιστοί την ώρα, που λέγεται το μεγαλυνάριον του Αγίου και όταν διαβάζεται το Ευαγγέλιο, προς ένδειξη ευγνωμοσύνης, διότι την ώρα αυτή τους έσωσε ο Άγιος.
Πηγή: http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/thauma1826.htm
49) Οι Άγιοι κατά των Τούρκων
Μέγαρα. Όταν κατά το έτος 1828, καταδιωγμένοι οι Μεγαρίτες από την επιδρομή των Τούρκων, οχυρώθηκαν στον λεγόμενο «τοίχο» που σώζεται μέχρι σήμερα, έπεσε μεγάλη επιδημική αρρώστια και είχαν αρρωστήσει περισσότερα από εκατόν ογδόντα άτομα. Όταν όμως γινόταν για τον καθένα Αγιασμός με την παρουσία των Αγίων Λειψάνων, ερχόταν Θαυμαστή θεραπεία.
Σημαντικό είναι και το εξής γεγονός πού συνέβαινε την ίδια εποχή. Οι αποκλεισμένοι Μεγαρίτες στον «τοίχο», που μάχοντο κατά των Τούρκων, είχαν μόνο σαράντα δύο μαχητές. Την ώρα όμως του πολέμου γινόντουσαν σαράντα οκτώ, γιατί μεταξύ τους βρίσκονταν και έξι ακόμα πολεμιστές άγνωστοι, οι οποίοι ενίσχυαν τους συμπολεμιστές τους, λέγοντάς τους να έχουν θάρρος και βεβαιώνοντάς τους ότι δεν πρόκειται να νικηθούν.
Και πράγματι, ποτέ δεν νικήθηκαν οι Μεγαρίτες από τους χιλιάδες Οθωμανούς Τούρκους. Μετά το τέλος κάθε μάχης οι μαχητές ήσαν πάλι σαράντα δύο, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιοι ήσαν και από πού είχαν έρθει οι άλλοι έξι συμπολεμιστές τους.
Αυτό το παράξενο Θαύμα γινόταν σ’ όλες τις μάχες που έκαναν οι Μεγαρίτες με τους Τούρκους. Η απορία τους λύθηκε όταν μετά την τελευταία μάχη, οι εχθροί υποχώρησαν νικημένοι και οι Άγιοι Μάρτυρες φανέρωσαν τη δύναμή τους, μετατραπέντες από πεζούς σε εφίππους στρατιώτες, φανερώνοντας ταυτόχρονα στους συμπολεμιστές τους τον τόπο στον όποιο βρίσκονταν και στον όποιο μπορούσαν να ζητούν τη βοήθειά τους.
Ο τόπος αυτός βρίσκεται στα Μέγαρα, τόπος στον οποίο βρέθηκαν τα Άγια Λείψανά τους. Πρόκειται για τους Αγίους έξι Μάρτυρες Σεραφείμ, Δωρόθεο, Ιάκωβο, Δημήτριο, Βασίλειο και Σαράντη.
Πηγή: http://www.pigizois.gr/agioi/6agioi_megara/6martires.htm
50) Θαύμα με χειροβομβίδες
Ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου, εν έτει 1941, στο χωριό Φωτακάδο Χανίων, στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, και μεσούσης της μάχης της Κρήτης, Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έριξαν χειροβομβίδες μέσα στον Ιερό Ναό όπου ήταν συγκεντρωμένα τα γυναικόπαιδα του χωριού.
Με Θαύμα των Αγίων καμία χειροβομβίδα δεν εξεράγει, οι άντρες του χωριού αντιλήφθησαν τους αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι και υποχώρησαν αμέσως χωρίς να πάθει τίποτα η Εκκλησία και τα γυναικόπαιδα.
Πηγή: http://www.athos.edo.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=3797
51) Το όνειρο του Γερμανού διοικητή
Τα Φιλιατρά βρίσκονται στην Πελοπόννησο στο Νομό Μεσσηνίας. Τα Φιλιατρά απ’ τα παλιά χρόνια είχαν πολύ μεγάλη ακμή. Η πόλη μας έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Η πόλη των Φιλιατρών υπάρχει χάρη στο Θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους.
Το Θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους έγινε το 1943. Οι Γερμανοί που είχαν κατακτήσει όλη την Ελλάδα και αρκετός στρατός υπήρχε στα Φιλιατρά, αποφάσισαν να κάψουν την πόλη και να σκοτώσουν τους κατοίκους με διαταγή που πήραν από το στρατηγείο στην Τρίπολη. Το βράδυ οι κάτοικοι προσεύχονταν στον προστάτη της πόλης, τον Άγιο Χαράλαμπο, να αποτρέψει την καταστροφή της άλλης μέρας.
Και ο Άγιος έκανε το Θαύμα του. Την άλλη μέρα οι Γερμανοί αντί να καταστρέψουν την πόλη, με έκπληξη είδαν τον Γερμανό διοικητή να επισκέπτεται τις Εκκλησίες της πόλης, με συνοδεία δύο διερμηνείς και δυο Ιερείς. Τότε έμαθαν πως αποτράπηκε η καταστροφή.
Το βράδυ ο Γερμανός ήταν προετοιμασμένος για την καταστροφή της άλλης μέρας. Όταν ξάπλωσε να κοιμηθεί είδε στον ύπνο του ένα γέρο, που του ζητούσε να αφήσει ήσυχα τα Φιλιατρά, αλλιώς δεν θα μπορούσε να γυρίσει στην πατρίδα του ζωντανός.
Ο Γερμανός ξύπνησε ταραγμένος και τηλεφώνησε στον στρατηγό στην Τρίπολη. Ο στρατηγός είχε κι αυτός δει το ίδιο όνειρο και έτσι αποφάσισαν να αφήσουν ήσυχα τα Φιλιατρά.
Ο Γερμανός την άλλη μέρα επισκέφτηκε τις Εκκλησίες και έψαχνε τη μορφή του γέρου που είδε στον ύπνο του. Όταν έφτασε στον Άγιο Χαράλαμπο, είδε την Εικόνα του γέρου, ρώτησε ποιος είναι και του είπαν ο Άγιος Χαράλαμπος ο Θαυματουργός.
Ο Γερμανός προσκύνησε την Εικόνα και έφυγε. Ο Άγιος Χαράλαμπος είχε κάνει το Θαύμα του και γλίτωσε την πόλη. Οι κάτοικοι τιμούν τον προστάτη τους με περιφορά της Εικόνας, με τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων προσκυνητών από ολόκληρη τη χώρα και από το εξωτερικό.
Αθανάσιος Λάγαρης - Τάξη Στ΄, 3ο Δ. Σ. Φιλιατρών Μεσσηνίας
Πηγή:http://athos.alexsoft.gr/index.php?option=com_smf&Itemid=171&action=profile;u=11;sa=showPosts;start=15
52) Η εξαφάνιση της Αγιογραφίας
ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ, ΜΙΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΤΟ 1974) ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ.
ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΙΔΑΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΑΤΙΑ;; ΠΩΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, ΟΤΑΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ Ο ΤΟΙΧΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ;;;;;;;;;;;
Πηγή: www.esoterica.gr forum : ΑΓΙΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ!!!
53) Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας: "Υπάρχουν ανώτερα..."
Άλλοτε, μπαίνοντας εις το κελί του, παραμονές που θα έφευγε απ' την Αίγινα δια την Αθήνα, νοσοκομείο κ.λ.π., τον βρήκα καθιστό εις την κλίνην του και ετοιμαζόταν ν' αναπαυθεί. Φορούσε μια φανέλα και από πάνω το ράσο του. Όταν το τράβηξε για να πέσει, είδα το χέρι του κάτασπρο σαν το χιόνι, νεανικό και μια άρρητη ευωδία ένοιωσα να είναι διάχυτη εις το κελί του.
Το χέρι του, τόσο λευκό ήταν, που δεν έμοιαζε να είναι σάρκα. Έτρεμα, κατάλαβε και μου λέει, την ώρα που πήγα να το ασπασθώ και ενώ είχε κλειστά τα μάτια:
-Δεν είναι τίποτα, καλογραία, δεν είναι τίποτα αυτά που βλέπεις.... Υπάρχουν ανώτερα!
Πηγή: http://img.pathfinder.gr/clubs/files/70192/2.html |
