Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου προσπαθώ να θυμηθώ μια ανέμελη μου μέρα… Και δεν μπορώ ποτέ. Έτσι είναι αυτά… Τελικά νιώθω τυχερή μιας και κατάφερα να ζήσω 2 ζωές…
Μια χωρίς καρκίνο και μια μαζί του… Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2011 με έναν πόνο που είχα στην πλάτη μου… Μετά από μια σειρά από εξετάσεις η διάγνωση ήταν μη μικροκυτταρικός καρκίνος στον πνεύμονα τρίτου σταδίου…
Και κάπου εκεί νομίζω ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά…
Προ καρκίνου φοβόμουν τα πάντα, ακόμα και την ανάσα μου νομίζω, δεν μιλούσα δεν αντιδρούσα…
Δεν είχα όνειρα, δεν πίστευα σε εμένα…
Μα πάνω από όλα δεν αγαπούσα εμένα…
Μετά καρκίνου έγινα αυτό που πάντα ήθελα να γίνω… Δεν φοβόμουν, ονειρευόμουν, διεκδικούσα, αντιδρούσα, ΖΟΥΣΑ….
Φαίνεται τόσο αντιφατικό μα τόσο αληθινό…Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τυχερό τον εαυτό μου που ο Θεός επέλεξε εμένα για κάτι τέτοιο...
Που μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω σαν άνθρωπος και να καταφέρω έστω κι έτσι να εκτιμήσω το δώρο του. Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι πιστεύω να έχω βοηθήσει όλους εσάς που ήσασταν μαζί μου αλλά και όσους δεν ήσασταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…
Για να αλλάξει μια ζωή δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια στιγμούλα… Μια τόσα δα μικρή στιγμή στην έννοια του χρόνου για να σου δείξει πως η ζωή μας φιλέ μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μονάδα, μια εικόνα, μια λέξη…
Κι είναι αλήθεια έτσι… Τρέμω ακούγοντας βήματα στο διάδρομο νομίζοντας πάντα πως είναι για εμένα. Φοβάμαι τα πάντα, εκεί μέσα, τους πάντες εκτός από έναν…
Κι όπως έτσι εύκολα αλλάζουν όλα έτσι κι εγώ...
Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από 22 μέρες για να πείσω τον εαυτό μου πως η ζωή είναι μικρή και σπουδαία και πως στο χέρι μας είναι τα κερδίσουμε όλα.
Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια μου ήρθε η σημαντική στιγμή της ανακοίνωσης, για εκείνους. Εγώ ήξερα !!!
Ονομάζομαι Μαρία και σήμερα που σας γράφω την ιστορία μου διανύω το εικοστό έκτο έτος της ζωής μου… Είμαι καρκινοπαθής εδώ και δυο χρόνια με αρχικό σημείο εμφάνισης της νόσου στον πνεύμονα και δεύτερο σημείο εμφάνισης σε έναν σπόνδυλο μου.
Κατάλαβα πως απέναντι μου έχω έναν κύριο που τα βάζει με όλους αλλά που δεν γνωρίζει ότι δεν τον φοβούνται όλοι, ΚΑΡΚΙΝΟΣ το όνομα του.
Αβεβαιότητα… Αβεβαιότητα για το τι θα έρθει, τι θα γίνει, ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν τελικά…. Μέσα στη ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούμε πως δεν θα φύγουν ποτέ, πως θα είναι πάντα εκεί αλλά η κύρια ζωή έχει άλλη άποψη…
Καθένας μόνος του πορεύεται, μόνος του κερδίζει και μόνος του καταλήγει. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα σου κρατήσει το χέρι, που θα σε πάρει μια αγκαλιά, που θα σου πει μια καλή κουβέντα…
Κάπου εκεί στον Δεκέμβριο χαλαρώνω για ένα μήνα και μετά ξεκίνω τη συντήρηση μου, και επειδή έχω βαλθεί να τρελάνω τους γιατρούς μου και τη μοίρα μου, εν μέσω συντήρησης έχω μείωση!!! Πρωτοφανές για εκείνους, αισιοδοξία για εμένα… Μωρέ, λες;; Αρχίζω να σκέφτομαι, και καλά κάνω, μιας και όλα τελικά είναι στο χέρι μας.
Αυτό που θα σκεφτούμε μέχρι να το πιστέψουμε αυτό θα γίνει. ‘Ολα εμείς τα κάνουμε, εμείς τα φέρνουμε και εμείς τα στέλνουμε από εκεί που ήρθαν...
Ένας χρόνος συντήρησης… Έφερε το χωρισμό μου και ξαφνικά μένω μονή παρέα με τον καρκίνο… Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν τρόμος, πως θα το αντιμετωπίσω μονή μου όλο αυτό, σκεφτόμουν και πως το ένα και πως το άλλο.
Και για μια ακόμα φορά κάνω την έκπληξη… Δεν με νοιάζει που είμαι μονή μου !!! Άλλωστε όλο αυτό στην ουσία μονή μου το ζω… Εγώ πονάω !!! Εγώ στενοχωριέμαι !!! Εγώ αγωνίζομαι!!! Και η νίκη τελικά είναι δική μου και μόνο δική μου !!!
Έτσι λοιπόν, νιώθω περήφανη που δεν φοβάμαι πια να είμαι μονή μου και μου αρέσει που όλο αυτό καταφέρνω και το κάνω χωρίς κανέναν εκεί... Σαφώς με τους δικούς μου διπλά μου αλλά χωρίς εκείνον… Καλέ μου Άγγελε σε ευχαριστώ που έφυγες και με έμαθες να είμαι μονή μου, να μην φοβάμαι τη μοναξιά και να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ εμένα ας είσαι καλά…
Έτσι λοιπόν στη συνέχιση του αγώνα μου βρέθηκαν στον δρόμο μου οι φίλοι μου… Οι νέοι φίλοι μου, που είναι πάντα εδώ διπλά μου και με κάνουν να νιώθω τόσο όμορφα και να μην σκέφτομαι όσους φοβηθήκαν τη ζωή κι έφυγαν… Στο λίγο διάστημα που τους ξέρω έχω περάσει τις πιο όμορφες στιγμές μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι της ζωής μου. Έχω στο μυαλό μου τόσο καλές μνήμες, τόσες πολλές φωνές και γέλια που ξαφνικά σκέφτοντας τα σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου…
Με κουβέντες που έχω κάνει με πρώην καρκινοπαθής πάντα υπάρχει ο φόβος της επιστροφής. Από την άλλη πλευρά βεβαία αυτό ίσως είναι και καλό γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη γιατρειά από την πρόληψη….
Το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι να κάνει εξετάσεις όσο πιο συχνά μπορεί. Έτσι ότι κι αν του τύχει θα έχει το χρόνο με το μέρος του. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν στο βωμό του καρκίνου για εκείνο το φοβάμαι να πάω στο γιατρό κι αν, κι αν, κι αν…
Και ίσως όλοι εκείνοι σήμερα να ήταν εδώ να έκλειναν τα μάτια να έπαιρναν ανάσα και να ονειρεύονταν….
Δεν υπάρχει σπουδαιότερο δώρο για τον άνθρωπο από το να μπορεί απλά να κάθεται σε ένα μπαλκόνι κάτω από τον ήλιο, να κλείνει τα μάτια και να ονειρεύεται για τη ζωή που θέλει να ζήσει κι ακόμα καλύτερα, όταν καταφέρνει εκείνα τα όνειρα να τα κάνει πραγματικότητα.
Πριν πολλά πολλά χρόνια η λέξη καρκίνος ήταν γνωστή σε εμένα μόνο σαν ζώδιο μιας και στο ζωδιακό κύκλο ανήκω σ αυτή την κατηγορία…. Καρκίνος λοιπόν το ζώδιο μου! Εγώ καρκινο;;; Κι όμως τελικά αυτό που φοβάσαι αυτό σου έρχετα. Στη δική μου ζωή τουλάχιστον ότι φοβήθηκα, αυτό με επισκέφτηκε. Έτσι σταμάτησα να φοβάμαι και τον καρκίνο και τον θάνατο.
Αυτό που φοβάμαι πια, είναι μονο ο εαυτος μου! Γιατί αν ποτέ σταματήσω να μάχομαι και να διεκδικώ το μερίδιο μου στη ζωή θα είναι γιατί εγώ θα έχω πεί «τελος». Έτσι είναι και ο καρκίνος, όσο μάχεσαι δεν μπορεί να σηκωθεί, μόλις σε πετύχει σε αδυναμία αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
Στην ανακοίνωση της θεραπείας μου θυμάμαι έκλαιγα, για τα μαλλιά που θα έχανα ή για τη ζωή που ίσως ξεγλιστρούσε από τα χεριά μου; Μάλλον και για τα δύο το ένα θα μου στερούσε την θηλυκότητα μου και το άλλο την ύπαρξη μου…
Ναι η αλήθεια είναι πως ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που ακούγοντας την το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο θάνατος. Λάθος, μέγα λάθος!!! Ο καρκίνος παίρνει ότι του δίνεις εσύ να πάρει. Ότι του χαρίζεις εσύ…
Έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει, αλλά και χωρίς να τον ρωτήσεις εσύ μπορεί να τον διώξεις από το κορμί σου, κι όλα αυτά τα λέω εγώ που για εμένα είναι ακόμα εδώ. Αν δεν αγαπήσεις τον εχθρό σου δεν θα καταφέρεις ποτέ να τον διώξεις πρέπει να βρεις την αδυναμία του και να του πείς άντε στο καλό. Κι αυτό έχω σκοπό να κάνω.
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι βγήκαν νικητές από αυτό που όλοι ονομάζουν ως ¨επάρατη νοόσο¨ ;;; Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανηήτη και αυτό γιατί δεν στάθηκαν εκεί που τους είπαν οι άλλοι αλλά θέλησαν να πάνε στην επόμενη γωνία και να κλείσουν ραντεβού με τα νέα δεδομένα της ζωής τους.
Ναι καρκίνε μου, είναι αλήθεια μπορείς να νικηθείς…
Κι είναι αλήθεια με λίγη καλή θέληση, πίστη και δύναμη μπορεί να ιαθεί. Άλλωστε τα 28.000.000 επιζώντες του καρκίνου σε όλον τον κόσμο μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ψυχολογία… Όσο δεν σε πατεί εκεί, δεν μπορεί να πατήσει πουθενά αλλού. Μόλις σε δει να λυγίζεις παίρνει τα πάνω του κι αρχίζει να κάνει βόλτες. Ε όχι! Καλέ μου καρκίνε, το εισιτήριο που ψάχνεις από εμένα δεν πρόκειται να το βρεις ποτέ. Μιας και αποφάσισα το χαμόγελο μου να μην το διώξω ποτέ… Κι όταν λέω ποτέ εννοώ ποτέ!
Στην δική μου αναζήτηση για ψυχολογική υποστήριξη, γιατί εντελώς μόνη μου δεν νομίζω να είχα καταφέρει πολλά, ή καλύτερα δεν θα είχα συντηρήσει μέσα μου όλο αυτό το νέο τρόπο ζωής που επέλεξα εγώ και όχι εκείνο για να ζήσω, με βοήθησαν δυο πράγματα.
Το ένα έχει να κάνει αμιγώς με την έρευνα που έκανα μόνη μου στο διαδίκτυο, και συγκεκριμένα στη Μ.Κ.Ο. « ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ», που στέκεται δίπλα σε ανθρώπους που εμπλέκονται με τον καρκίνο, και μετά στην επιλογή μου να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.
Το καλύτερο δώρο που εχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου είναι ακριβώς αυτό!
Υπήρξα πολύ αρνητική όταν πρωτονόσησα με το κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης αφου ένα ακόμα στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι ότι θέλω να φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα.
Έτσι πέρασα ένα χρόνο χωρίς ψυχοθεραπεία με αποτέλεσμα όλα όσα είχα στο μυαλό μου να τα αποθηκεύω στην ψυχή μου. Εννοείτε πως όλο αυτό γύρισε τελικά πάνω μου με την μορφή των κρίσεων πανικού και της αγοραφοβίας.
Πρέπει σε κάθε δυσκολία μας, λοιπόν να ψάχνουμε να βρούμε τη θετική της πλευρά γιατί πάντα υπάρχει. Αν εγώ δεν νοσούσα, ποτέ δεν θα εκτιμούσα το δώρο του. Δεν θα ονειρευόμουν, δεν θα μπορούσα να μείνω μονή μου, μα πάνω από όλα δεν θα μάθαινα να αγαπάω πραγματικά τον εαυτό μου… Έτσι λοιπόν κι εσύ που διαβάζεις τώρα, κάθε φορά που θα πέφτεις θα θυμάσαι πως η μονή επιλογή που έχεις είναι να σηκωθείς και να επιλέξεις το τι θα κάνεις…
Σαφώς και έχω πέσει ψυχολογικά, έχω θυμώσει, έχω τσαντιστεί με όλο αυτό αλλά προτιμώ μέσα στο χρόνο να είναι λίγες και μοναδικές οι στιγμές που να μου θυμίζουν απλά πως ο ρόλος μου δεν είναι να κάθομαι να μιζεριάζω και να κλαίω αλλά να μάχομαι μέχρι τέλους.
Χαμόγελο και μονό χαμόγελο θέλει ο καρκίνος για να φοβηθεί για να τρομάξει και να καταλάβει πως στο δικό σου κορμί απέτυχε το στόχο. Όταν οι γιατροί μου ανακοίνωσαν τον όγκο στον πνεύμονα μου και βλέποντας τι δική μου αντίδραση μου είπαν «το 50% της θεραπείας σου το έχεις κάνει ήδη… Καλή ψυχολογία και καλή ιατρική παρακολούθηση και όλα θα πάνε καλά .
Κρατώντας ένα ποτήρι κρασί σας εύχομαι. να ζήσετε με τόσο πάθος που θα πονέσει η κάρδια σας από την ένταση…. Ζήστε, χαρείτε, αγαπήστε, πείτε το γιατί ποτέ δεν ξέρει κάνεις ποτέ θα έρθει το τέλος. Μην κρατάτε τίποτα για αύριο, δεν ήρθε ακόμα, και μην σκέφτεστε το χθες γιατί δεν είναι πια εδώ….
Σταμάτησα πια να θυμώνω με τους άλλους γιατι απλά κατάλαβα ότι δεν είμαστε όλοι για όλα… Σταμάτησα να απαιτώ πράγματα για εμένα και έμαθα να τα διεκδικώ… Σταμάτησα να κραταω τα συναισθήματα μου για εμένα και ξεκίνησα να τα μοιράζομαι… Σταματησα να φοβαμαι και αρχισα να ζω…
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι: ¨Αν ο κύριος καρκίνος δεν ερχόταν ποτέ στη ζωή μου, θα εφτανα ποτε σε αυτό το σημειο; Θα αλλαζα; Θα ονειρευομουν με παθος;¨
Και η απαντηση είναι όχι!!!
Γιατί αν δεν αισθανθείς το φόβο ακριβώς δίπλα σου, αν δεν νιώσεις το θάνατο να σε κοιτάει στα μάτια συνεχίζεις να βλέπεις τα πράγματα επιφανειακά.
Ο καρκίνος είναι ακόμα εκεί αλλά ελέγχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η κλινική μου εικόνα παραμένει άριστη και εγώ συνεχίζω, η μάλλον αρχίζω να ζω πραγματικά…
Όχι δεν πιστεύω ότι είμαι κάποια ούτε θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο. Απλά εγώ ψάχνοντας και διαβάζοντας πήρα θάρρος πολλές φόρες, όταν ένιωθα ότι ίσως να μην αντέχω άλλο.
Έτσι λοιπόν το δώρο που έδωσαν σε εμένα κάποιοι θέλω να το κάνω κι εγώ. Άλλωστε ο λόγος που ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου περά από το να μάθω να αγαπάω εμένα πιστεύω πως ήταν για να βοηθήσω κι άλλους….. Καλώς ήρθες λοιπόν…
Έπαψα να φοβάμαι το θάνατο κι αυτό γιατί 2 χρόνια τώρα πια ΖΩ και ζω πραγματικά ουσιαστικά!!! Ρουφώ τη ζωή μέχρι το μεδούλι και είμαι τόσο γεμάτη, και όλα αυτά μονή μου…. Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση στον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι παλεύει για τη ζωή του, είναι μόνος του, και παρόλαυτα είναι ευτυχισμένος;;
Δεν νομίζω! Για αυτό Θεέ μου, σε ευχαριστώ για όσα δύσκολα κι αν έφερες στο δρόμο μου, και για όσα ακόμα θες εσύ να φέρεις. Εγώ είμαι εδώ για να αντέχω! Γιατί ξέρω πως όλη αυτή τη δύναμη μου τη δίνεις εσύ… Ευχαριστώ για όλα!!! Κι όταν λέω όλα. εννοώ όλα…
Ονομάζομαι Μαρία, 26 ετών, επιζούσα από καρκίνο του πνεύμονα & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!
Μια χωρίς καρκίνο και μια μαζί του… Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2011 με έναν πόνο που είχα στην πλάτη μου… Μετά από μια σειρά από εξετάσεις η διάγνωση ήταν μη μικροκυτταρικός καρκίνος στον πνεύμονα τρίτου σταδίου…
Και κάπου εκεί νομίζω ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά…
Προ καρκίνου φοβόμουν τα πάντα, ακόμα και την ανάσα μου νομίζω, δεν μιλούσα δεν αντιδρούσα…
Δεν είχα όνειρα, δεν πίστευα σε εμένα…
Μα πάνω από όλα δεν αγαπούσα εμένα…
Μετά καρκίνου έγινα αυτό που πάντα ήθελα να γίνω… Δεν φοβόμουν, ονειρευόμουν, διεκδικούσα, αντιδρούσα, ΖΟΥΣΑ….
Φαίνεται τόσο αντιφατικό μα τόσο αληθινό…Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τυχερό τον εαυτό μου που ο Θεός επέλεξε εμένα για κάτι τέτοιο...
Που μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω σαν άνθρωπος και να καταφέρω έστω κι έτσι να εκτιμήσω το δώρο του. Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι πιστεύω να έχω βοηθήσει όλους εσάς που ήσασταν μαζί μου αλλά και όσους δεν ήσασταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…
Για να αλλάξει μια ζωή δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μια στιγμούλα… Μια τόσα δα μικρή στιγμή στην έννοια του χρόνου για να σου δείξει πως η ζωή μας φιλέ μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μονάδα, μια εικόνα, μια λέξη…
Κι είναι αλήθεια έτσι… Τρέμω ακούγοντας βήματα στο διάδρομο νομίζοντας πάντα πως είναι για εμένα. Φοβάμαι τα πάντα, εκεί μέσα, τους πάντες εκτός από έναν…
Κι όπως έτσι εύκολα αλλάζουν όλα έτσι κι εγώ...
Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από 22 μέρες για να πείσω τον εαυτό μου πως η ζωή είναι μικρή και σπουδαία και πως στο χέρι μας είναι τα κερδίσουμε όλα.
Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια μου ήρθε η σημαντική στιγμή της ανακοίνωσης, για εκείνους. Εγώ ήξερα !!!
Ονομάζομαι Μαρία και σήμερα που σας γράφω την ιστορία μου διανύω το εικοστό έκτο έτος της ζωής μου… Είμαι καρκινοπαθής εδώ και δυο χρόνια με αρχικό σημείο εμφάνισης της νόσου στον πνεύμονα και δεύτερο σημείο εμφάνισης σε έναν σπόνδυλο μου.
Κατάλαβα πως απέναντι μου έχω έναν κύριο που τα βάζει με όλους αλλά που δεν γνωρίζει ότι δεν τον φοβούνται όλοι, ΚΑΡΚΙΝΟΣ το όνομα του.
Αβεβαιότητα… Αβεβαιότητα για το τι θα έρθει, τι θα γίνει, ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν τελικά…. Μέσα στη ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούμε πως δεν θα φύγουν ποτέ, πως θα είναι πάντα εκεί αλλά η κύρια ζωή έχει άλλη άποψη…
Καθένας μόνος του πορεύεται, μόνος του κερδίζει και μόνος του καταλήγει. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα σου κρατήσει το χέρι, που θα σε πάρει μια αγκαλιά, που θα σου πει μια καλή κουβέντα…
Κάπου εκεί στον Δεκέμβριο χαλαρώνω για ένα μήνα και μετά ξεκίνω τη συντήρηση μου, και επειδή έχω βαλθεί να τρελάνω τους γιατρούς μου και τη μοίρα μου, εν μέσω συντήρησης έχω μείωση!!! Πρωτοφανές για εκείνους, αισιοδοξία για εμένα… Μωρέ, λες;; Αρχίζω να σκέφτομαι, και καλά κάνω, μιας και όλα τελικά είναι στο χέρι μας.
Αυτό που θα σκεφτούμε μέχρι να το πιστέψουμε αυτό θα γίνει. ‘Ολα εμείς τα κάνουμε, εμείς τα φέρνουμε και εμείς τα στέλνουμε από εκεί που ήρθαν...
Ένας χρόνος συντήρησης… Έφερε το χωρισμό μου και ξαφνικά μένω μονή παρέα με τον καρκίνο… Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν τρόμος, πως θα το αντιμετωπίσω μονή μου όλο αυτό, σκεφτόμουν και πως το ένα και πως το άλλο.
Και για μια ακόμα φορά κάνω την έκπληξη… Δεν με νοιάζει που είμαι μονή μου !!! Άλλωστε όλο αυτό στην ουσία μονή μου το ζω… Εγώ πονάω !!! Εγώ στενοχωριέμαι !!! Εγώ αγωνίζομαι!!! Και η νίκη τελικά είναι δική μου και μόνο δική μου !!!
Έτσι λοιπόν, νιώθω περήφανη που δεν φοβάμαι πια να είμαι μονή μου και μου αρέσει που όλο αυτό καταφέρνω και το κάνω χωρίς κανέναν εκεί... Σαφώς με τους δικούς μου διπλά μου αλλά χωρίς εκείνον… Καλέ μου Άγγελε σε ευχαριστώ που έφυγες και με έμαθες να είμαι μονή μου, να μην φοβάμαι τη μοναξιά και να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ εμένα ας είσαι καλά…
Έτσι λοιπόν στη συνέχιση του αγώνα μου βρέθηκαν στον δρόμο μου οι φίλοι μου… Οι νέοι φίλοι μου, που είναι πάντα εδώ διπλά μου και με κάνουν να νιώθω τόσο όμορφα και να μην σκέφτομαι όσους φοβηθήκαν τη ζωή κι έφυγαν… Στο λίγο διάστημα που τους ξέρω έχω περάσει τις πιο όμορφες στιγμές μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι της ζωής μου. Έχω στο μυαλό μου τόσο καλές μνήμες, τόσες πολλές φωνές και γέλια που ξαφνικά σκέφτοντας τα σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου…
Με κουβέντες που έχω κάνει με πρώην καρκινοπαθής πάντα υπάρχει ο φόβος της επιστροφής. Από την άλλη πλευρά βεβαία αυτό ίσως είναι και καλό γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη γιατρειά από την πρόληψη….
Το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι να κάνει εξετάσεις όσο πιο συχνά μπορεί. Έτσι ότι κι αν του τύχει θα έχει το χρόνο με το μέρος του. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν στο βωμό του καρκίνου για εκείνο το φοβάμαι να πάω στο γιατρό κι αν, κι αν, κι αν…
Και ίσως όλοι εκείνοι σήμερα να ήταν εδώ να έκλειναν τα μάτια να έπαιρναν ανάσα και να ονειρεύονταν….
Δεν υπάρχει σπουδαιότερο δώρο για τον άνθρωπο από το να μπορεί απλά να κάθεται σε ένα μπαλκόνι κάτω από τον ήλιο, να κλείνει τα μάτια και να ονειρεύεται για τη ζωή που θέλει να ζήσει κι ακόμα καλύτερα, όταν καταφέρνει εκείνα τα όνειρα να τα κάνει πραγματικότητα.
Πριν πολλά πολλά χρόνια η λέξη καρκίνος ήταν γνωστή σε εμένα μόνο σαν ζώδιο μιας και στο ζωδιακό κύκλο ανήκω σ αυτή την κατηγορία…. Καρκίνος λοιπόν το ζώδιο μου! Εγώ καρκινο;;; Κι όμως τελικά αυτό που φοβάσαι αυτό σου έρχετα. Στη δική μου ζωή τουλάχιστον ότι φοβήθηκα, αυτό με επισκέφτηκε. Έτσι σταμάτησα να φοβάμαι και τον καρκίνο και τον θάνατο.
Αυτό που φοβάμαι πια, είναι μονο ο εαυτος μου! Γιατί αν ποτέ σταματήσω να μάχομαι και να διεκδικώ το μερίδιο μου στη ζωή θα είναι γιατί εγώ θα έχω πεί «τελος». Έτσι είναι και ο καρκίνος, όσο μάχεσαι δεν μπορεί να σηκωθεί, μόλις σε πετύχει σε αδυναμία αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
Στην ανακοίνωση της θεραπείας μου θυμάμαι έκλαιγα, για τα μαλλιά που θα έχανα ή για τη ζωή που ίσως ξεγλιστρούσε από τα χεριά μου; Μάλλον και για τα δύο το ένα θα μου στερούσε την θηλυκότητα μου και το άλλο την ύπαρξη μου…
Ναι η αλήθεια είναι πως ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που ακούγοντας την το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο θάνατος. Λάθος, μέγα λάθος!!! Ο καρκίνος παίρνει ότι του δίνεις εσύ να πάρει. Ότι του χαρίζεις εσύ…
Έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει, αλλά και χωρίς να τον ρωτήσεις εσύ μπορεί να τον διώξεις από το κορμί σου, κι όλα αυτά τα λέω εγώ που για εμένα είναι ακόμα εδώ. Αν δεν αγαπήσεις τον εχθρό σου δεν θα καταφέρεις ποτέ να τον διώξεις πρέπει να βρεις την αδυναμία του και να του πείς άντε στο καλό. Κι αυτό έχω σκοπό να κάνω.
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι βγήκαν νικητές από αυτό που όλοι ονομάζουν ως ¨επάρατη νοόσο¨ ;;; Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανηήτη και αυτό γιατί δεν στάθηκαν εκεί που τους είπαν οι άλλοι αλλά θέλησαν να πάνε στην επόμενη γωνία και να κλείσουν ραντεβού με τα νέα δεδομένα της ζωής τους.
Ναι καρκίνε μου, είναι αλήθεια μπορείς να νικηθείς…
Κι είναι αλήθεια με λίγη καλή θέληση, πίστη και δύναμη μπορεί να ιαθεί. Άλλωστε τα 28.000.000 επιζώντες του καρκίνου σε όλον τον κόσμο μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ψυχολογία… Όσο δεν σε πατεί εκεί, δεν μπορεί να πατήσει πουθενά αλλού. Μόλις σε δει να λυγίζεις παίρνει τα πάνω του κι αρχίζει να κάνει βόλτες. Ε όχι! Καλέ μου καρκίνε, το εισιτήριο που ψάχνεις από εμένα δεν πρόκειται να το βρεις ποτέ. Μιας και αποφάσισα το χαμόγελο μου να μην το διώξω ποτέ… Κι όταν λέω ποτέ εννοώ ποτέ!
Στην δική μου αναζήτηση για ψυχολογική υποστήριξη, γιατί εντελώς μόνη μου δεν νομίζω να είχα καταφέρει πολλά, ή καλύτερα δεν θα είχα συντηρήσει μέσα μου όλο αυτό το νέο τρόπο ζωής που επέλεξα εγώ και όχι εκείνο για να ζήσω, με βοήθησαν δυο πράγματα.
Το ένα έχει να κάνει αμιγώς με την έρευνα που έκανα μόνη μου στο διαδίκτυο, και συγκεκριμένα στη Μ.Κ.Ο. « ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ», που στέκεται δίπλα σε ανθρώπους που εμπλέκονται με τον καρκίνο, και μετά στην επιλογή μου να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.
Το καλύτερο δώρο που εχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου είναι ακριβώς αυτό!
Υπήρξα πολύ αρνητική όταν πρωτονόσησα με το κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης αφου ένα ακόμα στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι ότι θέλω να φτάνω τον εαυτό μου στα άκρα.
Έτσι πέρασα ένα χρόνο χωρίς ψυχοθεραπεία με αποτέλεσμα όλα όσα είχα στο μυαλό μου να τα αποθηκεύω στην ψυχή μου. Εννοείτε πως όλο αυτό γύρισε τελικά πάνω μου με την μορφή των κρίσεων πανικού και της αγοραφοβίας.
Πρέπει σε κάθε δυσκολία μας, λοιπόν να ψάχνουμε να βρούμε τη θετική της πλευρά γιατί πάντα υπάρχει. Αν εγώ δεν νοσούσα, ποτέ δεν θα εκτιμούσα το δώρο του. Δεν θα ονειρευόμουν, δεν θα μπορούσα να μείνω μονή μου, μα πάνω από όλα δεν θα μάθαινα να αγαπάω πραγματικά τον εαυτό μου… Έτσι λοιπόν κι εσύ που διαβάζεις τώρα, κάθε φορά που θα πέφτεις θα θυμάσαι πως η μονή επιλογή που έχεις είναι να σηκωθείς και να επιλέξεις το τι θα κάνεις…
Σαφώς και έχω πέσει ψυχολογικά, έχω θυμώσει, έχω τσαντιστεί με όλο αυτό αλλά προτιμώ μέσα στο χρόνο να είναι λίγες και μοναδικές οι στιγμές που να μου θυμίζουν απλά πως ο ρόλος μου δεν είναι να κάθομαι να μιζεριάζω και να κλαίω αλλά να μάχομαι μέχρι τέλους.
Χαμόγελο και μονό χαμόγελο θέλει ο καρκίνος για να φοβηθεί για να τρομάξει και να καταλάβει πως στο δικό σου κορμί απέτυχε το στόχο. Όταν οι γιατροί μου ανακοίνωσαν τον όγκο στον πνεύμονα μου και βλέποντας τι δική μου αντίδραση μου είπαν «το 50% της θεραπείας σου το έχεις κάνει ήδη… Καλή ψυχολογία και καλή ιατρική παρακολούθηση και όλα θα πάνε καλά .
Κρατώντας ένα ποτήρι κρασί σας εύχομαι. να ζήσετε με τόσο πάθος που θα πονέσει η κάρδια σας από την ένταση…. Ζήστε, χαρείτε, αγαπήστε, πείτε το γιατί ποτέ δεν ξέρει κάνεις ποτέ θα έρθει το τέλος. Μην κρατάτε τίποτα για αύριο, δεν ήρθε ακόμα, και μην σκέφτεστε το χθες γιατί δεν είναι πια εδώ….
Σταμάτησα πια να θυμώνω με τους άλλους γιατι απλά κατάλαβα ότι δεν είμαστε όλοι για όλα… Σταμάτησα να απαιτώ πράγματα για εμένα και έμαθα να τα διεκδικώ… Σταμάτησα να κραταω τα συναισθήματα μου για εμένα και ξεκίνησα να τα μοιράζομαι… Σταματησα να φοβαμαι και αρχισα να ζω…
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι: ¨Αν ο κύριος καρκίνος δεν ερχόταν ποτέ στη ζωή μου, θα εφτανα ποτε σε αυτό το σημειο; Θα αλλαζα; Θα ονειρευομουν με παθος;¨
Και η απαντηση είναι όχι!!!
Γιατί αν δεν αισθανθείς το φόβο ακριβώς δίπλα σου, αν δεν νιώσεις το θάνατο να σε κοιτάει στα μάτια συνεχίζεις να βλέπεις τα πράγματα επιφανειακά.
Ο καρκίνος είναι ακόμα εκεί αλλά ελέγχεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η κλινική μου εικόνα παραμένει άριστη και εγώ συνεχίζω, η μάλλον αρχίζω να ζω πραγματικά…
Όχι δεν πιστεύω ότι είμαι κάποια ούτε θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο. Απλά εγώ ψάχνοντας και διαβάζοντας πήρα θάρρος πολλές φόρες, όταν ένιωθα ότι ίσως να μην αντέχω άλλο.
Έτσι λοιπόν το δώρο που έδωσαν σε εμένα κάποιοι θέλω να το κάνω κι εγώ. Άλλωστε ο λόγος που ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου περά από το να μάθω να αγαπάω εμένα πιστεύω πως ήταν για να βοηθήσω κι άλλους….. Καλώς ήρθες λοιπόν…
Έπαψα να φοβάμαι το θάνατο κι αυτό γιατί 2 χρόνια τώρα πια ΖΩ και ζω πραγματικά ουσιαστικά!!! Ρουφώ τη ζωή μέχρι το μεδούλι και είμαι τόσο γεμάτη, και όλα αυτά μονή μου…. Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση στον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι παλεύει για τη ζωή του, είναι μόνος του, και παρόλαυτα είναι ευτυχισμένος;;
Δεν νομίζω! Για αυτό Θεέ μου, σε ευχαριστώ για όσα δύσκολα κι αν έφερες στο δρόμο μου, και για όσα ακόμα θες εσύ να φέρεις. Εγώ είμαι εδώ για να αντέχω! Γιατί ξέρω πως όλη αυτή τη δύναμη μου τη δίνεις εσύ… Ευχαριστώ για όλα!!! Κι όταν λέω όλα. εννοώ όλα…
Ονομάζομαι Μαρία, 26 ετών, επιζούσα από καρκίνο του πνεύμονα & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!
