Μηνύματα φωτός

-Ευτυχισμένος αυτός που γνωρίζει,τι είναι αγάπη προς τον Ιησού Χριστό και περιφρονεί τον εαυτόν του χάριν αυτής της αγάπης.
-Αγάπησε ψυχή ολόθερμα τον Ιησού Χριστό.Αυτόν να θεωρείς φίλο σου,Αυτόν,που έστω και αν όλοι σε εγκαταλείψουν,δεν θα σε αφήσει ποτέ,ούτε θα επιτρέψει να καταστραφείς.
-Αν σε κάθε σου ανάγκη επικαλείσαι τον Ιησού Χριστό,θα Τον έχεις πάντοτε κοντά σου.Αν ο Χριστός είναι μαζί σου,κανείς εχθρός δεν μπορεί να σε βλάψει.
-Να είσαι ταπεινός και ειρηνικός και ο Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί σου
-Να είσαι ευσεβής και πράος και ο Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί σου.
-Κάνε τον Ιησού Χριστό βασιλιά της καρδιάς σου και θα είσαι πάντα ευτυχισμένος.

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Τὸ τελευταῖο λαδάκι Παναγία μου τὸ βάζω στὸ καντήλι σου!

(Μία ἀληθινὴ ἱστορία)



Ἡ Παναγία βοηθοῦσε πάντα τὰ παιδιά της σὲ περιόδους πείνας. Ἔτσι καὶ σήμερα ἐμπιστευόμαστε στὴν χάρη τῆς μανούλας μας!


Ἦταν παραμονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942 καὶ ἤμασταν στὴ Δράμα, στὴν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα, ἡ ξένη κατοχὴ ἦταν Βουλγάρικη.

Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καὶ ἡ πείνα εἶχαν πάρει τρομακτικὲς διαστάσεις καὶ ὁ Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικροὺς καὶ μεγάλους καὶ ἰδιαιτέρως τὰ παιδιά.

Μεταξὺ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καὶ μία μακρινὴ θεία, χήρα μὲ πέντε παιδιά.

Τὸν ἄνδρα της τὸν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτητὲς πρὶν ἀπὸ ἔξι μῆνες στὶς σφαγὲς τῆς 29ης Σεπτεμβρίου τοῦ 1941. Ἀπὸ τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάκτυλο ἐλαιόλαδο καὶ μία "χούφτα" καλαμποκάλευρο.

Ἐκεῖνο λοιπὸν τὸ ἀπόγευμα, σκέφθηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καὶ κάτι λίγο γιὰ τροφὴ στὰ παιδιά: ἑκατὸ δράμια ἀλευράκι κι ἕνα δάκτυλο λαδάκι.

Ξαφνικὰ τὰ μάτια της ἔπεσαν πάνω στὸ σβησμένο κανδήλι, πού ἦταν κρεμασμένο μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι.

Καὶ τότε μπῆκε στὸ δίλημμα: Τὸ λαδάκι στὰ νηστικὰ παιδιά της, ἢ στὸ εἰκονοστάσι μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ;

Ἀποφασιστικὰ ὅμως ἔκαμε τὸν Σταυρό της καὶ εἶπε στὴν Παναγία: "Παναγία μου! Ἐγὼ θὰ Σοὺ ἀνάψω τὸ καντήλι, γιατί ἡ μέρα πού ξημερώνει εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ τὴν πίστη μας, ἀλλὰ καὶ Σὺ ὅμως ἀνάλαβε νὰ μού θρέψης τὰ παιδιά".

Πῆρε τὸ λιγοστὸ λαδάκι καὶ μ' αὐτὸ ἄναψε τὸ καντήλι τῆς Παναγίας. Τὸ ἱλαρό του φῶς φώτισε τὸ φτωχικὸ σπίτι καὶ ἡ καρδιὰ της γέμισε ἀπὸ γαλήνη. Αὐτὸ τοὺς συνόδευσε στὴ...



βραδινή τους προσευχὴ καὶ στὸν ὕπνο τους ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀξέχαστο βράδυ.

Τὴν ἄλλη μέρα, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ἡ θεία μου ἄνοιξε τὸ ντουλάπι, γιὰ νὰ πάρει τὸ λιγοστὸ ἀλεύρι, καὶ ἔμεινε ἄφωνη. Τί βλέπει; Τὸ "λαδερὸ" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, καὶ δύο σακοῦλες γεμάτες ἀλεύρι καὶ μακαρόνια!...

Σταυροκοπήθηκε ἡ γυναίκα πολλὲς φορές, δοξάζοντας καὶ εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ μεγάλο θαῦμα, ἀλλὰ δὲν εἶπε σὲ κανένα τίποτα.

Γιὰ δύο χρόνια οὔτε τὸ λάδι ἄδειαζε ἀπὸ τὸ μπουκάλι, οὔτε καὶ τὸ ἀλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρὰ τὴν καθημερινή τους χρήση γιὰ ἔξι στόματα, γιὰ ἀνταλλαγὴ μὲ ἄλλα τρόφιμα καὶ γιὰ κρυφὴ ἐλεημοσύνη.

Ἄλλα καὶ τὸ κανδήλι παρέμεινε ἀπὸ τότε μέρα - νύχτα ἀναμμένο, μαρτυρώντας μὲ τὸ ἄσβεστο φῶς του τὴ ζωντανὴ πίστη αὐτῆς τῆς εὐλογημένης γυναίκας.



Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐμπειρίες κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία» τοῦ πρωτ. Πατρὸς Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου