Η συνάντηση με τον Θεό!

Γράφει ο π.Νεκτάριος Πόκιας

Ένα μικρό παιδί της τετάρτης τάξης του δημοτικού σχολείου, μου έκανε πριν λίγες ημέρες διάφορες ερωτήσεις γύρω από την Εκκλησία, την Παναγία, τον Χριστό, την Αγία Τριάδα, τους Αγίους. Είχε και άλλες απορίες και ομολογώ ότι χάρηκα αυτή την συζήτηση αν και σε πολλά θέματα αισθάνθηκα αδύναμος να απαντήσω στον αυθορμητισμό και στην ειλικρίνεια ενός τόσο μικρού παιδιού που ήταν ιδιαίτερα αφοπλιστικά. Ευτυχώς που ξέφυγα στην ερώτηση του, πώς θα συναντήσει τον Θεό, με μία ιστορία παρμένη από το Γεροντικό πολύ διδακτική την οποία παραθέτω:
Κάποιος ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντήσει τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει μαζί Του την συνάντηση. Θα έλθεις αύριο πάνω στο όρος, του είπε ένας άγγελος! Ο ερημίτης σηκώθηκε την

επόμενη ημέρα πρωί πρωί κοίταξε ψηλά το όρος που ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα και ξεκίνησε χαρούμενος με σκοπό να εκπληρώσει την επιθυμία του να φθάσει στην κορυφή του βουνού για να συναντήσει τον Θεό. Κάποια στιγμή καθώς περπάταγε στο μονοπάτι συνάντησε ένα άνθρωπο ο οποίος είχε πέσει μέσα στα αγκάθια και ζήτησε να τον βοηθήσει. Λυπάμαι του απάντησε ο ερημίτης βιάζομαι, δεν έχω χρόνο γιατί σήμερα θα συναντήσω στην κορυφή του βουνού τον Θεό. Έτσι συνέχισε τον δρόμο του. Λίγο πιο πέρα συναντά μία γυναίκα η οποία έκλαιγε δίπλα από το άρρωστο παιδί της και ζητούσε και αυτή απεγνωσμένα βοήθεια. Η απάντηση όμως του ερημίτη και εδώ ήταν η ίδια. Λυπάμαι για το παιδί σου που είναι άρρωστο αλλά βιάζομαι να φθάσω στην κορυφή του βουνού να συναντήσω τον Θεό. Ίσως κάποια άλλη στιγμή που θα έχω χρόνο να σε βοηθήσω. Ο ερημίτης καθώς περπατούσε και κόντευε να φθάσει στην κορυφή βρήκε και άλλο εμπόδιο. Εκεί που το μονοπάτι γινόταν πιο δύσκολο είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο που είχε σταματήσει να ξαποστάσει. Κρατούσε ένα ασκί και μόλις είδε τον ερημίτη του το έδωσε λέγοντας του: Σε παρακαλώ φαίνεσαι καλός άνθρωπος, βοήθησε με γιατί δεν αντέχω, θα λιποθυμήσω. Πήγαινε εδώ πιο κάτω στη πηγή και γέμισε μου το ασκί με νερό. Ο ερημίτης και σ΄αυτή την περίπτωση αρνήθηκε να βοηθήσει. Ο πόθος του να φθάσει να συναντήσει στην κορυφή του βουνού τον Θεό, τον έκανε να μην δώσει σημασία και σ΄αυτόν τον άνθρωπο.
Επιτέλους έφθασε στην κορυφή γεμάτος χαρά και ικανοποίηση. Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε στην πόρτα της καλύβας που επρόκειτο να συναντήσει τον Θεό κρεμασμένο ένα μήνυμα που του έλεγε: Συγχώρεσε με γιατί δεν είμαι εδώ όπως σου υποσχέθηκα. Απλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που εσύ δεν βοήθησες στο διάβα σου!
Όταν τελείωσα την διήγηση ο μικρός βούρκωσε. Φάνηκε ότι έμεινε ευχαριστημένος από την διήγηση αυτή και μου είπε καθώς έφευγε. Άρα τον Θεό μπορώ να τον συναντήσω και στο πρόσωπο του αδελφού μου που είναι με ειδικές ανάγκες ανάπηρος στο καροτσάκι; Βεβαίως του είπα με απόλυτη ετοιμότητα και είδα το πρόσωπο του να λάμπει από χαρά! Αυτό δεν λέει και ο Χριστός στο Ευαγγέλιο και πιο συγκεκριμένα στο στίχο 40 του 25ου κεφαλαίου του Ευαγγελιστή Ματθαίου; «Εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» !
Άρα ο κάθε ανήμπορος, ο κάθε άρρωστος, ο κάθε εμπερίστατος αδελφός μας είναι ο ίδιος ο Θεός! Μήπως πρέπει κάποια πράγματα να τα αναθεωρήσουμε στη ζωή μας και να μάθουμε να μην απορρίπτουμε;