Eίναι δύσκολο πολλές φορές, να κατανοήσει κάποιος την μεταμορφωτική δύναμη που έχουν τα δάκρυα της μετανοίας. Ο καθαρός και κρυστάλλινος λόγος του Θεού μας λέει ότι: «χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» δηλαδή στήνεται ουράνιο πανηγύρι για κάποιον που μετανοιώνει και αλλάζει τρόπο ζωής και τρόπο συμπεριφοράς. Η παρακάτω ιστορία θα μας επιβεβαιώσει το αληθές του λόγου.
Κάποτε ο Θεός έδωσε εντολή σ΄ένα άγγελο του να κατέβει στη γη να βρει ότι πολυτιμότερο υπάρχει και να το μεταφέρει στον ουρανό. Ο άγγελος κατέβηκε και βρέθηκε σε μία απέραντη πεδιάδα κατάσπαρτη από ανθρώπινα σώματα. Ρώτησε και έμαθε ότι όλοι αυτοί έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους και έχυσαν το αίμα τους. Τί άραγε να υπάρχει πιο πολυτιμότερο από αυτό! Σκέφτηκε λοιπόν να μεταφέρει στον ουρανό μία σταγόνα τέτοιου δοξασμένου αίματος. Η απάντηση του Θεού ήταν η εξής: Πραγματικά είναι πολύτιμο το αίμα που χύθηκε για την υπεράσπιση της πατρίδας από αυτούς που έπεσαν στη μάχη, όχι όμως και το πολυτιμότερο. Ο άγγελος ξαναπροσπάθησε. Κατέβηκε και πάλι κάτω στη γη και βρέθηκε σε ένα φτωχόσπιτο όπου η πολυμελής οικογένεια ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη. Ένας καλός άνθρωπος άγνωστος γι΄αυτούς, φρόντιζε να τους προμηθεύει τρόφιμα και να τους βοηθά να ξεπερνούν την φτώχεια τους αφού όλοι μαζί οι γονείς και τα πέντε παιδιά δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Ο άγγελος βλέποντας αυτή την συγκινητική στιγμή σκέφτηκε να πάρει λίγη δόση ελεημοσύνης και να την ανεβάσει στο θρόνο του Θεού. Η απάντηση όμως ήταν και πάλι η ίδια. Πολύτιμο αγαθό είναι πράγματι η ελεημοσύνη και πρέπει όλοι μας να την κάνουμε, όχι όμως και το πολυτιμότερο. Ο άγγελος σκέφτηκε να κάνει μία ακόμη τελευταία προσπάθεια. Κατέβηκε πάλι στη γη και βρέθηκε σε ένα ερημικό μέρος. Εκεί άκουσε δυνατούς θρήνους και αναστεναγμούς. Κάποιος άνθρωπος αμαρτωλός-και ποιός αλήθεια δεν είναι- μετανόησε και εξομολογήθηκε τα αμαρτήματα του, ξεσπώντας σε λυγμούς. Η καρδιά του μαλάκωσε μόλις έλαβε την άφεση των αμαρτιών. Ο άγγελος πήρε αυτό τόσο καρδιακό δάκρυ της μετανοίας και το μετέφερε στο θρόνο του Θεού ο οποίος φανερά ευχαριστημένος είπε στον άγγελο του: Ένα δάκρυ μετανοίας που χύνει ένας αμαρτωλός άνθρωπος είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει στη γη!
Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσο πονάμε και πόσα δάκρυα χύνουμε από τη στιγμή που θα γεννηθούμε; Κλαίμε ενώ είμαστε ακόμη στη κοιλιά της μητέρας μας, κλαίμε σε κάθε μας αρρώστια, σε κάθε μας πόνο, σε κάθε ιδιαίτερη προσωπική μας στιγμή. Κλαίμε για τους άλλους που χάσαμε. Κλαίμε πολλές φορές και από χαρά για κάτι καλό που μας συμβαίνει. Μόνο όμως τα δάκρυα που μας φέρνουν συντριβή καρδιάς, είναι αυτά που είναι ευάρεστα στον Θεό.
Λένε οι Πατέρες ό,τι εάν δεν υπήρχαν σε αυτό τον πρόσκαιρο κόσμο τα δάκρυα της μετανοίας, ο παράδεισος θα έμενε άδειος από πλήθη αγίων και σωσμένων ανθρώπων, ενώ ο άδης θα γέμιζε από αναρίθμητες ψυχές κολασμένων. Τα δάκρυα της μετανοίας δίνονται από τον Θεό ως χάρισμα σε κάθε άνθρωπο που ταπεινώνεται και καλλιεργεί τη συντριβή στη καρδιά του. Με αυτά μπορεί να σωθεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος πιο εύκολα από ένα ενάρετο γιατί χωρίς κατάνυξη ο άνθρωπος μοιάζει με ένα ωραίο κήπο γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια χωρίς όμως νερό. Και όταν τα λουλούδια δεν ποτίζονται, ξεραίνονται. Όμοια και οι αρετές που δεν ποτίζονται με τα κατανυκτικά δάκρυα δεν καρποφορούν.
Ας προσπαθήσουμε στη ζωή μας ο καθένας όσο μπορεί να αποκτήσει αυτά τα δάκρυα. Η παρούσα ζωή δίνει ευκαιρίες όχι μόνο για γέλια αλλά και για κλάματα, έλεγε κάποιος σοφός. Μήπως τελικά είχε δίκιο;
Κάποτε ο Θεός έδωσε εντολή σ΄ένα άγγελο του να κατέβει στη γη να βρει ότι πολυτιμότερο υπάρχει και να το μεταφέρει στον ουρανό. Ο άγγελος κατέβηκε και βρέθηκε σε μία απέραντη πεδιάδα κατάσπαρτη από ανθρώπινα σώματα. Ρώτησε και έμαθε ότι όλοι αυτοί έπεσαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους και έχυσαν το αίμα τους. Τί άραγε να υπάρχει πιο πολυτιμότερο από αυτό! Σκέφτηκε λοιπόν να μεταφέρει στον ουρανό μία σταγόνα τέτοιου δοξασμένου αίματος. Η απάντηση του Θεού ήταν η εξής: Πραγματικά είναι πολύτιμο το αίμα που χύθηκε για την υπεράσπιση της πατρίδας από αυτούς που έπεσαν στη μάχη, όχι όμως και το πολυτιμότερο. Ο άγγελος ξαναπροσπάθησε. Κατέβηκε και πάλι κάτω στη γη και βρέθηκε σε ένα φτωχόσπιτο όπου η πολυμελής οικογένεια ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη. Ένας καλός άνθρωπος άγνωστος γι΄αυτούς, φρόντιζε να τους προμηθεύει τρόφιμα και να τους βοηθά να ξεπερνούν την φτώχεια τους αφού όλοι μαζί οι γονείς και τα πέντε παιδιά δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Ο άγγελος βλέποντας αυτή την συγκινητική στιγμή σκέφτηκε να πάρει λίγη δόση ελεημοσύνης και να την ανεβάσει στο θρόνο του Θεού. Η απάντηση όμως ήταν και πάλι η ίδια. Πολύτιμο αγαθό είναι πράγματι η ελεημοσύνη και πρέπει όλοι μας να την κάνουμε, όχι όμως και το πολυτιμότερο. Ο άγγελος σκέφτηκε να κάνει μία ακόμη τελευταία προσπάθεια. Κατέβηκε πάλι στη γη και βρέθηκε σε ένα ερημικό μέρος. Εκεί άκουσε δυνατούς θρήνους και αναστεναγμούς. Κάποιος άνθρωπος αμαρτωλός-και ποιός αλήθεια δεν είναι- μετανόησε και εξομολογήθηκε τα αμαρτήματα του, ξεσπώντας σε λυγμούς. Η καρδιά του μαλάκωσε μόλις έλαβε την άφεση των αμαρτιών. Ο άγγελος πήρε αυτό τόσο καρδιακό δάκρυ της μετανοίας και το μετέφερε στο θρόνο του Θεού ο οποίος φανερά ευχαριστημένος είπε στον άγγελο του: Ένα δάκρυ μετανοίας που χύνει ένας αμαρτωλός άνθρωπος είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει στη γη!
Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσο πονάμε και πόσα δάκρυα χύνουμε από τη στιγμή που θα γεννηθούμε; Κλαίμε ενώ είμαστε ακόμη στη κοιλιά της μητέρας μας, κλαίμε σε κάθε μας αρρώστια, σε κάθε μας πόνο, σε κάθε ιδιαίτερη προσωπική μας στιγμή. Κλαίμε για τους άλλους που χάσαμε. Κλαίμε πολλές φορές και από χαρά για κάτι καλό που μας συμβαίνει. Μόνο όμως τα δάκρυα που μας φέρνουν συντριβή καρδιάς, είναι αυτά που είναι ευάρεστα στον Θεό.
Λένε οι Πατέρες ό,τι εάν δεν υπήρχαν σε αυτό τον πρόσκαιρο κόσμο τα δάκρυα της μετανοίας, ο παράδεισος θα έμενε άδειος από πλήθη αγίων και σωσμένων ανθρώπων, ενώ ο άδης θα γέμιζε από αναρίθμητες ψυχές κολασμένων. Τα δάκρυα της μετανοίας δίνονται από τον Θεό ως χάρισμα σε κάθε άνθρωπο που ταπεινώνεται και καλλιεργεί τη συντριβή στη καρδιά του. Με αυτά μπορεί να σωθεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος πιο εύκολα από ένα ενάρετο γιατί χωρίς κατάνυξη ο άνθρωπος μοιάζει με ένα ωραίο κήπο γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια χωρίς όμως νερό. Και όταν τα λουλούδια δεν ποτίζονται, ξεραίνονται. Όμοια και οι αρετές που δεν ποτίζονται με τα κατανυκτικά δάκρυα δεν καρποφορούν.
Ας προσπαθήσουμε στη ζωή μας ο καθένας όσο μπορεί να αποκτήσει αυτά τα δάκρυα. Η παρούσα ζωή δίνει ευκαιρίες όχι μόνο για γέλια αλλά και για κλάματα, έλεγε κάποιος σοφός. Μήπως τελικά είχε δίκιο;
