«Δεν σας φυλάω, παιδιά μου, επειδή είμαι μόνο Μάνα του Θεού, αλλά επειδή είμαι και Μάνα δικιά σας. Σας λατρεύω και σας αγαπώ, όπως αγαπώ τον Γιό μου! Σας πονώ και σας σκεπάζω, όπως πόνεσα και σκέπαζα πάντα τον Γιό μου!Με την ίδια αγάπη αγαπώ κι εσάς, όπως αγαπώ κι Εκείνον, γιατί εσείς είσαστε τα δικά Του τα παιδιά. Είστε τα δικά Του κρινολούλουδα. Εάν εσείς πάθετε κάτι, αν σας συμβεί κάτι θλιβερό, ο ίδιος μου ο Γιός στεναχωριέται και κοντά στον Γιό μου στεναχωριέμαι κι εγώ. Κάθε πόνος δικός σας, κάθε θλίψη δικιά σας είναι και πόνος και θλίψη του Γιού μου. Και κάθε θλίψη και πόνος του Γιού μου είναι και δικιά μου θλίψη, γιατί είμαστε όλοι μία οικογένεια. Μια Αγία οικογένεια, ο Πατέρας μας στον ουρανό, ο μονογενής Του Υιός, εγώ και όλοι εσείς. Γι’ αυτό, όποτε έρχεστε στην αγκαλιά του Γιού μου, έρχεστε στην αγκαλιά του ουρανού. Όποτε φεύγετε από την αγκαλιά του Γιού μου, φεύγετε και από την αγκαλιά του ουρανού και τότε είναι που φοβάμαι. Τότε είναι που πονάω. Τότε είναι που θλίβομαι, γιατί δεν ξέρω πως θα σας βρει ο πονηρός. Πως θα σας βρουν οι δυνάμεις του σκότους, για να σας σκοτίσουν τον νου και να σας θλίψουν και στη ψυχή, μα και στο σώμα».
