Όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, ακούμε για το ακανθώδες θέμα που τον τελευταίο καιρό απασχολεί όλο και περισσότερο τον κόσμο και είναι η οικονομική κρίση. Βλέπεις μία μελαγχολία στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάς και μία κατήφεια που μπορείς να την δικαιολογήσεις μόνο ως ένα σημείο. Το πρόβλημα διογκώνεται επειδή κάναμε σύνθετη την καθημερινή ζωή μας και χάσαμε την έννοια της απλότητας και της αυτάρκειας.
Μία μανία καταναλωτική μας παρασέρνει όλους. Για παράδειγμα μόλις βγει το νέο μοντέλο του κινητού τηλεφώνου αμέσως τρέχουμε να το αγοράσουμε. Στη δουλειά μας πρέπει να πάρουμε και το ipad για να μην μας θεωρήσουν αναχρονιστικούς. Πού να βρεις χρόνο να γράψεις γράμμα σε κάποιον όπως γινόταν παλαιότερα! Τα αλλάξαμε όλα και τα αντικαταστήσαμε με τα ηλεκτρονικά μηνύματα. Παλαιότερα τα γράμματα που γράφαμε με το χέρι μας είχαν μεγάλη αξία και όπως μας έλεγε ο δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο, ο γραφικός χαρακτήρας δήλωνε πτυχές της προσωπικότητας μας. Αυτές τις ημέρες που εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου πόσα γράμματα από το μέτωπο δεν παρότρυναν και δεν κράτησαν ζωντανές τις μνήμες! Όλα αυτά και τόσα άλλα με μία σύγχρονη μηχανή που λέγεται παγκοσμιοποίηση έχουν πολτοποιηθεί και σαν οδοστρωτήρας παρασέρνουν όλους μας.
Δεν διακρίνουμε σημεία βελτίωσης, ίσως γιατί η κοινωνία μας κουρασμένη και εθισμένη με άλλες προτεραιότητες αγνοεί ότι όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Απλά συμφέρει κάποιους να έχουν μία αποχαυνωμένη κοινωνία η οποία μοιρολατρικά θα αποδέχεται όλη τη μιζέρια και την κακοδαιμονία της και δεν θα αντιδρά.
Όλα ξεκινούν από την δική μας προσωπική στάση συμπεριφοράς. Είναι αξιοσημείωτη και διδακτική μία ιστορία με κάποιο χριστιανό ο οποίος κατοικούσε σε ένα μικρό χωριουδάκι με εκατό ψυχές και όλο παραπονιόταν. Η ζωή των χωρικών δεν του άρεσε και δεν τον ικανοποιούσε. Σημείωνε κάθε στραβό που έβλεπε και έκανε αυστηρή κριτική στη ζωή των άλλων. Δεν άργησε όλα αυτά τα παράπονα να τα πει και στον πνευματικό του.
Η απάντηση που έλαβε τον προβλημάτισε γιατί ήταν αποστάλαγμα της διαχρονικής σοφίας του Γέροντα: Παιδί μου -του είπε με απλότητα ο πνευματικός- έχεις κάθε δίκιο να παραπονιέσαι για τα χάλια του τόπου σου και για όλα τα οποία συμβαίνουν και σε στενοχωρούν. Μαγικές λύσεις όμως δεν υπάρχουν. Αν ποθείς πραγματικά και λαχταράς την διόρθωση του χωριού σου μπορείς να προσπαθήσεις να διορθώσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου. Με αυτό τον τρόπο θα έχεις διορθώσει το χωριό σου κατά ένα εκατοστό!
Η παραπάνω εικόνα είναι καθημερινή στη ζωή μας. Πόσοι και πόσοι μεμψιμοιρούν για την κατάντια της κοινωνίας μας χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια για να καλυτερεύσουν την εικόνα αυτή; Δεν προσπαθούν να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς αλληλεγγύης που συσφίγγουν τις διαπροσωπικές σχέσεις και δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια ενωτικής δύναμης. Αλήθεια πώς μπορούμε να περιμένουμε αποτελέσματα χωρίς αγωνιστική διάθεση και προσπάθεια;
Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι διορθώνοντας τον εαυτό μας διορθώνουμε ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας. Μόνο έτσι και πάντα με την βοήθεια του Θεού μπορούμε να ελπίζουμε και να αισιοδοξούμε για κάτι καλύτερο, βάζοντας τέρμα στην ριζική αδιαφορία και στον ολοένα αυξανόμενο ατομικισμό. Πολύ εύστοχα μία παροιμία λέει ότι αντί να καταριέσαι για το σκοτάδι άναψε ένα κερί… Σίγουρα θα αλλάξεις την ατμόσφαιρα!
Τελικά δεν βλέπω ποιά δύναμη μπορεί να μας βοηθήσει σε κοινωνικό επίπεδο και να μας πάει παρακάτω, εκτός από την δύναμη της καρδιάς μας. Μπορούμε όλοι μας να επιχειρήσουμε ένα πνευματικό άλμα στο εμείς και να φρενάρουμε το εγώ που κατατρώει το μεδούλι της κοινωνίας μας! Θα το προσπαθήσουμε;
