Η τροφή είναι η βάση της ζωής. Εάν κάποιος δεν έχει να φάει, μπορεί να ζήσει; Όχι. Αν κάποιος δεν έχει να πιεί νερό, μπορεί να ζήσει. Όχι. Η βάση λοιπόν της ζωής είναι η τροφή. Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι και ψυχή και σώμα, τότε η τροφή που του δίνεται είναι διπλή, και πνευματική και σωματική. Η πνευματική τροφή είναι ο λόγος του Θεού και η θεία Κοινωνία. Η υλική τροφή είναι όλα αυτά που τρώμε. Η βάση όμως όλων είναι ο καρπός.
Σήμερα είπε ο Θεός μία πολλή ωραία παραβολή:
Κάποιος γεωργός βγήκε έξω στο χωράφι του για να σπείρει. Πήρε λοιπόν το σπόρο και άρχισε και έσπερνε. Στην αρχή έσπειρε πάνω στο δρόμο, πέρασαν όμως οι άνθρωποι από πάνω τσαλαπάτησαν τον σπόρο, τα πουλιά στην συνέχεια τον κατέφαγαν και δεν βλάστησε τίποτα. Μετά έριξε τον σπόρο εκεί που ήταν πολλές πέτρες, επειδή όμως δεν είχε πολύ χώμα και υγρασία, δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί. Μετά έριξε ο γεωργός τον σπόρο εκεί που υπήρχαν πολλά αγκάθια, αλλά αυτά έπνιξαν τον σπόρο και δεν τον άφησαν να μεγαλώσει. Στο τέλος έπεσε ο σπόρος σε πολύ καλό χώμα, που γρήγορα βλάστησε και έβγαλε πολύ καρπό.
Αφήστε να βλαστήσει βαθιά μέσα στον νου σας ο σπόρος του Θεού,
για να σκέφτεστε πάντα, ότι είσαστε τα παιδιά Του
κι Εκείνος είναι ο Πατέρας σας
Σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές έσπειρε ο Θεός τον λόγο Του, γιατί συμβολίζει ακριβώς τα ανάλογα της ψυχής.
Που δέχεται πρώτα ο άνθρωπος το Θεό; Στο μυαλό του, στον νου του. Μέσα στον νου του σχηματίζει τα πάντα. Μέσα στον νου του ο άνθρωπος αποφασίζει ποιον δρόμο θα διαλέξει. Ο λόγος του Θεού σπέρνεται, αλλά έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο το αυτεξούσιο μόνος του να αποφασίζει ποιον δρόμο να διαλέξει. Αν θέλει να έλθει στο Θεό και να μπει στην αγκαλιά Του, ή αν θέλει να μείνει στην αγκαλιά του Εωσφόρου.
Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι δεχόμενοι μέσα στο νου τους την ύπαρξη του Θεού, άλλοι πιστεύουν και αλλάζει η ζωή τους και άλλοι γίνονται άπιστοι και αλλάζει προς το χειρότερο η ζωή τους. Άλλοι με την πίστη ενώνονται με το Θεό τους και άλλοι με την απιστία τους χάνουν τον Βασιλιά τους.
Ξέρετε τι είναι η πίστη; Είναι ο συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας. Θα μπορούσε να σταθεί μια οικογένεια, αν δεν υπήρχε η πίστη ανάμεσα τους; Θα μπορούσε ο άντρας να αγαπάει την γυναίκα του, αν δεν πίστευε ότι εκείνη τον αγαπά; Δεν γίνεται, θα διαλύονταν. Θα μπορούσε ένα παιδί να σταθεί στο σπίτι, αν ένιωθε ότι ο πατέρας του και η μάνα του δεν το αγαπά; Όχι, Η πίστη λοιπόν ότι το λατρεύει η μαμά του είναι αυτό που το κάνει να μένει στο σπίτι.
Ένα παιδί ανοίγει την αγκαλιά του και χώνεται μέσα στην αγκαλιά της μαμάς του, γιατί πιστεύει και νιώθει μέσα στην ψυχούλα του, ακόμα και όταν δεν έχει την δυνατότητα να πει λόγια γιατί ακόμα είναι πολύ μικρό, ότι η καρδιά της μαμάς του είναι ο παράδεισος του! Είναι το βασίλειο του! Είναι το σπίτι του! Μπορεί για σας να είναι το σπίτι σας αυτό που χτίσατε, όμως για το παιδί το σπίτι του είναι η καρδιά της μαμάς του.
Αυτό το πράγμα τίθεται πλέον σαν πρώτο δίλλημα στον άνθρωπο, τι να διαλέξει και ποιον δρόμο να ακολουθήσει: Το σπίτι της καρδιάς του, που είναι το σπίτι του Θεού Πατέρα του, ή την αγκαλιά του Εωσφόρου; Αυτή είναι η πρώτη σπορά.
Πολλοί άνθρωποι μέσα στον νου τους μόλις ακούσουν για το Θεό, μόλις κατανοήσουν την ύπαρξη τους στην καρδιά του Θεού, θέλουν να Τον αγαπήσουν το Θεό, να Τον ερωτευτούν το Θεό, να γίνουν ένα. Είναι σαν το μωρό, που με τίποτα δεν φεύγει από την αγκαλιά της μάνας του. Χίλιες αγκαλιές να του δοθούνε, μπορεί να μπει μεν σ’ αυτές, γιατί θα παίξει στην αγκαλιά ενός παιδιού που θα το σηκώσει, θα νιώθει επίσης πολύ καλά μέσα σε μια άλλη αγκαλιά όπως είναι της γιαγιάς και του παππού, αλλά όμως μπορεί να επαναπαυτεί εκεί; Πουθενά δεν μπορεί το μωρό, γιατί αναζητά μόνο την αγκαλιά της μαμάς του.
Μακάριοι εκείνοι οι άνθρωποι που θα αναζητήσουν σαν μωρά την αγκαλιά του Θεού, την καρδιά του Θεού, την καρδιά της μοναδικής τους Μάνας!
Ποτέ μια μάνα δεν διώχνει το παιδί της, όσα λάθη και αν κάνει. Ποτέ μια μάνα δεν μπορεί να αποστασιοποιηθεί από την μητρότητα της παρά τα λάθη του παιδιού της, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που της χαρίστηκε από το Θεό, να είναι μάνα! Το παιδί το γνωρίζει αυτό και επαναπαύεται στην μάνα του. Ενώ όλοι μπορούν να το κυνηγήσουν, να το διώξουν, να το ξευτελίσουν και να το ατιμάσουν, η καρδιά της μάνας είναι σταθερή.
Αυτό ακριβώς θέλει ο Θεός να καταλάβετε όλοι σας, ότι όπως εσείς είσαστε γλυκές μάνες στα παιδιά σας, το ίδιο είναι κι Εκείνος για όλους εμάς, γιατί εμείς είμαστε τα δικά Του σπλάχνα. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα που πρέπει να πάρει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας.
Εσείς λοιπόν οι μάνες πρέπει να μεγαλώνετε τα παιδιά σας σαν παραμάνες του Θεού και όχι σαν μητέρες που θέλετε να σφετεριστείτε την μητρότητα του Θεού. Σαν παραμάνες θα διδάξετε ότι Αυτός είναι η πραγματική σας Μάνα! Αυτός που μας λατρεύει! Αυτός που για εμάς ετοίμασε τον παράδεισο Του! Δεν ετοίμασε ο Θεός την κόλαση για κανένα Του παιδί! Όμως επειδή είναι τέλειος Θεός και θέλει το τέλειο Του δημιούργημα μόνο του να αποφασίζει, σε αφήνει να διαλέξεις αν θέλεις να είσαι μέσα στο σπίτι, στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα σου, ή αν θέλεις να διαλέξεις τον δικό σου δρόμο.
Είναι πολύ όμορφο λοιπόν τον νου μας να τον αφήνουμε βαθιά πάντα να σκέφτεται ότι είμαστε παιδιά Του κι Εκείνος είναι ο Πατέρας μας.
Χριστιανισμός χωρίς θεία Κοινωνία δεν υπάρχει!
Γι’ αυτό και μας ζητάει έντονα, ακόμα και πριν μεταλάβουμε, να λέμε αυτή την προσευχή: «Καταξίωσε μας Κύριε, να Σε πούμε Πατέρα μας, που είσαι στους ουρανούς, στείλε το Άγιο Σου Πνεύμα να βασιλεύσει στην καρδιά μας, γιατί με το Άγιο Σου Πνεύμα εμείς θα γίνουμε άνθρωποι της αγάπης, της ειρήνης και της χαράς. Μόνο έτσι θα έχουμε ευτυχία. Δος μας το ψωμί, “τον άρτον ημών τον επιούσιον”, όχι μόνο τον υλικό αλλά και τον πνευματικό».
Οι χριστιανοί τα πρώτα χρόνια μεταλάβαιναν πέντε φορές την εβδομάδα, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς την θεία Κοινωνία! Σήμερα οι άνθρωποι επαναπαύονται να κοινωνούν τρεις φορές τον χρόνο και λένε ότι είναι αρκετό! Μα νομίζεις ότι ζεις πνευματικά; Δεν ζεις, είσαι πεθαμένος πλέον πνευματικά.
Δεν έχει σημασία ότι γνωρίζεις για το Θεό, για τον Χριστό. Σημασία έχει να μπαίνεις στην καρδιά Του και να Τον αφήνεις να μπαίνει στην καρδιά σου. Τι είδους οικογένεια είσαι με τον Πατέρα σου, όταν τρεις φορές τον χρόνο έρχεσαι να φας στο σπίτι; Φαντάσου μια μάνα που έχει ένα παιδί κι εκείνο έρχεται τρεις φορές τον χρόνο να φάνε σαν οικογένεια μαζί στο σπίτι. Οικογένεια είναι αυτή; Αγάπη είναι αυτή; Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Γι’ αυτό λέει ο Θεός: «Όπως εσείς έχετε αγωνία να τρώτε όλοι μαζί σαν οικογένεια, πατέρας, μάνα και παιδιά στο ίδιο σπίτι, να κοιμάστε στο ίδιο σπίτι, να μιλάτε μαζί στο ίδιο σπίτι, έτσι κι Εγώ θέλω να μπαίνω στην καρδιά σας, να μένω στην καρδιά σας, να επαναπαύομαι στην καρδιά σας, να τρώτε εσείς το πνευματικό φαγητό, τα Σώμα και το Αίμα του Γιού Μου, για να γίνεις ένα με τον Γιό Μου και με Μένα, κι Εγώ να γίνομαι ένα με εσάς μέσα από τον θεϊκό έρωτα που θα βγάζει η καρδιά σας για Μένα».
Αυτό είναι αγάπη! Αυτό είναι χριστιανισμός!Χριστιανισμός χωρίς θεία Κοινωνία δεν υπάρχει!Εκτός και αν φτιάξουμε έναν ψεύτικο χριστιανισμό. Δεν γίνεται να λες ότι ανήκεις στον Χριστό, ότι Τον αναζητάς και να μην μεταλαβαίνεις. Δεν γίνεται με τίποτα!
Γι’ αυτό και οι πνευματικοί πρέπει να είναι πολύ προσεχτικοί στην στέρηση της θείας Κοινωνίας. Θα πρέπει να μελετάνε πολύ ένα λάθος πριν αποφασίσουν να κρατήσουν ένα παιδί μακριά από την θεία Κοινωνία ή όχι. Τους επιτρέπετε να αφήνουν μακριά έναν άνθρωπο από την θεία Κοινωνία, όταν διαπιστώσουν στην καρδιά του ζήλεια, φθόνο και κατάκριση. Είναι αυτά τα τρία που είχε ο Εωσφόρος, όταν ζήλεψε τον Υιό του Θεού και θέλησε από ζήλεια να πάρει τον θρόνο Του, από φθόνο να Τον κυνηγάει και συνεχώς να Τον κατακρίνει. Γι’ αυτό και θα ονομαστεί Αντίχριστος αυτός που θα έλθει, για να εκπορθήσει δήθεν τον Υιό του Θεού από τον θρόνο Του.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ποια είναι η βάση της πνευματικής μας ζωής; Είναι η θεία Κοινωνία! Αν δεν υπάρχει θεία Κοινωνία, δεν υπάρχει πνευματική ζωή!
Γι’ αυτό προσέχετε τον νου σας! Μην αφήνετε τους δαίμονες να έλθουν σαν κοράκια από πάνω και να αρπάξουν αυτό το σιτάρι της χάριτος του Θεού και σας πείσουν ότι μπορείτε να ζείτε δήθεν με τον Χριστό, χωρίς τον Χριστό. Δεν γίνεται! Με τον Χριστό ζει εκείνος που Τον βάζει μέσα στην καρδιά του!
Αφήστε να βλαστήσει ο σπόρος του Θεού
μέσα στην καρδιά σας και να γίνει ευσπλαχνική
Δείτε τώρα ποια είναι η επόμενη σπορά. Αυτή έπεσε πάνω σε πέτρες, που είχαν πολύ λίγο χώμα, γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να μεγαλώσει. Φαντάσου να αποφασίσεις να ενωθείς με το Θεό και να μην καταλάβεις τον τρόπο πώς να ενωθείς. Μια καρδιά που είναι πέτρινη, που δεν έχει αγάπη, συμπόνια και ευσπλαχνία, πως είναι δυνατόν να λέγεται καρδιά του Θεού; Πως είναι δυνατόν να λέγεται ανθρώπινη καρδιά;
Ανθρώπινη καρδιά είναι εκείνη που έχει πλημμυρίσει μέσα της το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το πνεύμα της αγάπης, της ευσπλαχνίας και της συμπόνιας. Μέσα σ’ αυτήν την ευσπλαχνία ζητάει ο Θεός να σπείρει τον σπόρο. Πως όμως θα γίνει αυτό, αν η αγάπη σου για το Θεό είναι λίγη και πιο πολύ είναι η πέτρινη καρδιά σου, της απονιάς, της κρίσης και της ζήλειας; Τι νομίζετε ότι είναι η ζήλεια και ο φθόνος; Είναι τα συστατικά μιας πέτρινης καρδιάς! Όταν λοιπόν σπαρθεί εκεί ο λόγος, πως μπορεί να φυτρώσει; Πως μπορεί να μεγαλώσει; Πως μπορεί να αυξηθεί;
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει κανείς να προσέχει την καρδιά του να μην είναι πέτρινη. Και δεν θα είναι πέτρινη, όταν εσείς θελήσετε αυτήν την καρδιά να την πλημμυρίσετε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Με την θέληση σας έρχεται το Άγιο Πνεύμα. Εάν δεν θέλετε, δεν έρχεται. Εσένα περιμένει να του πεις: «Άγιο Πνεύμα, Θεέ της καρδιάς μου, στείλε μου τη χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος, γέμισε την καρδιά μου με τις χάρες της λατρείας Σου και της αγάπης Σου, της συμπόνιας Σου και της ευσπλαχνίας Σου».
Όταν του το ζητήσεις, σου το δίνει. Όταν δεν του το ζητήσεις, πως θα σου το δώσει; Πόσες φορές απλά λέμε: «Σε παρακαλώ, φέρε μου ένα ποτήρι νερό» και αμέσως σηκώνεται ο άλλος και φέρνει ένα ποτήρι νερό. Τόσο απλά έρχεται η χάρις του Θεού, φτάνει να το κάνεις με την καρδιά σου.
Γι’ αυτό προσέχετε την δεύτερη σπορά. Μην αφήσετε την καρδιά σας να γίνει πέτρινη, γιατί αν γίνει πέτρινη, δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσει αυτό το σιτάρι, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και αυτός ο καρπός, αν δεν μεγαλώσει, θα σας στερήσει πολλά αγαθά και ιδιαίτερα δεν θα σας δώσει ούτε την ειρήνη, ούτε τη χαρά, ούτε τη γαλήνη, που είναι δώρα αυτής της σποράς.
Γι’ αυτό, μακάριοι οι άνθρωποι εκείνοι, που αναζητούν το Θεό με πολύ νοσταλγία, που αγωνίζονται να κάνουν την καρδιά τους ευσπλαχνική, που δεν επιτρέπουν στη ψυχή τους να γίνει άπονη, που δεν θέλουν με τίποτα να ντύσουν την καρδιά τους με τα φοβερά ενδύματα της ζήλειας, του φθόνου, της κακίας και της κρίσης. Αυτή είναι η δεύτερη σπορά.
Προσέχετε πολύ τα λόγια, τις κρίσεις και τις συκοφαντίες, γιατί αυτά καταστρέφουν τον σπόρο της ειρήνης και της γαλήνης μέσα μας
Πάμε στην τρίτη σπορά τώρα. Πόσες φορές μέσα στο μυαλό μας αποδεχτήκαμε το Θεό, σαν τον Πλάστη και Δημιουργό μας. Πόσες φορές μέσα στην καρδιά μας αποφασίσαμε, να μεταλλάξουμε την καρδιά μας ώστε από πέτρινη να γίνει ευσπλαχνική. Όμως οι πολλές μέριμνες της ζωής μας και κυρίως οι απροσεξίες της γλώσσας, που σπέρνουν κρίσεις, λόγια και συκοφαντίες χάλασαν τον σπόρο.
Πόσες φορές νομίζετε δεν βρέθηκαν μεταξύ τους φιλενάδες ή φίλοι ή αδέλφια και κάθισαν στο ίδιο τραπέζι για να χαρούν την αδελφοσύνη τους, να μιλήσουν για τον πατέρα τους, για την μάνα τους, για το σπίτι τους και ξαφνικά για ασήμαντα πράγματα, είτε αυτά λέγονται κτήματα, είτε άλλα προσωπικά, ήλθαν σε σύγκρουση και άφησαν πλέον από την καρδιά τους να ξεχειλίσει στην θέση της αγάπης και της εμπιστοσύνης, που πρέπει να έχουν τα αδέλφια μεταξύ τους, πολλά λόγια; Πόσες φορές δεν διαλυθήκαν οικογένειες; Πόσες φορές δεν χώρισαν αδέλφια από τα σκληρά λόγια που είπαν με το στόμα τους; Μπορεί εσύ στον νου σου να σκέφτεσαι κάτι κακό, όχι γιατί το θέλεις, αλλά γιατί ο σατανάς σου βάζει άσχημες σκέψεις. Μπορεί στην καρδιά σου να βασανίζεσαι πάνω στην αγάπη και να προσπαθείς να μεταλλάξεις την καρδιά σου από πέτρινη σε μαλακή και αγωνίζεσαι γι’ αυτό, όμως αυτό κανείς δεν το ξέρει και κανέναν δεν επηρεάζεις.
Ποιος κάνει κακό, εάν μέσα στη τσέπη του κρατάει σπίρτα; Κάνει κακό σε κανένα; Όχι. Πότε θα κάνει κακό; Όταν θα βγάλει αυτά τα σπίρτα, θα τα ανάψει και θα τα ρίξει μέσα στο δάσος. Τότε θα κάψει το δάσος. Τα σπίρτα που είχε μέσα στη τσέπη του και δεν έκαναν κακό, τώρα έξω με το να τα ανάψει, άρπαξε φωτιά το δάσος!
Ποιος μπορεί να βλάψει τον άλλο, αν έχει ένα μπουκάλι με δηλητήριο στο σπίτι του; Κανένας. Αν όμως αυτό το δηλητήριο το βάλεις μετά στο φαγητό των άλλων, τότε τους θανατώνεις. Γι’ αυτό, αν έχετε μέσα σας προβλήματα, θλίψεις, στεναχώριες ή οτιδήποτε άλλες ασχήμιες, λάθη και αμαρτίες, όσο είναι μέσα σας δεν βλάπτουν κανέναν. Απλούστατα αγωνίζεστε περισσότερο όλα αυτά να τα καταργήσετε και ο Θεός σας βοηθάει σ’ αυτόν τον αγώνα. Αν όμως τα βγάλετε όλα αυτά μέσα από το στόμα σας, τότε ήδη έχετε βάλει φωτιά στο δάσος με τα σπίρτα της κατάκρισης σας. Ήδη έχετε δηλητηριάσει τους ανθρώπους με τις συκοφαντίες σας.
Γι’ αυτό λοιπόν, προσέχετε αυτά τα αγκάθια, που μπορούν εύκολα σαν ξερά που είναι, να αρπάξουν φωτιά και αυτά είναι το στόμα σας και η γλώσσας σας. Γι’ αυτό, πολλές φορές ο Θεός, μας το λέει και μας το επαναλαμβάνει: «Δεν θλίβομαι τόσο πολύ όταν εσείς κάνετε διάφορα λάθη, ακόμα και αυτά του σώματος, γιατί ξέρει ο σατανάς, ότι το σώμα είναι ορατό και εύκολα μπορεί να το πειράξει». Γι’ αυτό και αγωνίζεται εύκολα να ρίξει τους ανθρώπους σε σαρκικά λάθη και πράξεις. Όμως αμέσως μετά από μία τέτοια πράξη, όλοι σας καταλαβαίνετε ότι έχετε κάνει λάθη και βγαίνει από τη ψυχή σας μία αγωνία: «Θεέ μου, βοήθησέ με, έκανα λάθος». Αμέσως το λέτε και Εκείνος σας ακούει και σας συγχωράει, γιατί βλέπει τον αγώνα που κάνει το παιδί Του, ο γιός Του και η κόρη Του.
Όμως αυτά τα λάθη είναι αμελητέα μπροστά στα φοβερά και θανάσιμα αμαρτήματα της καρδιάς, που είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η κακία και η συκοφαντία, τα λόγια τα πικρά. Γι’ αυτό λέει μέσα στην Αγία Γραφή: «Εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση (Ματθ 12:37). Δηλαδή, από τα λόγια σου θα σε κρίνω και από τα λόγια σου θα σε σώσω. Κάπου αλλού λέει ο Απόστολος Ιάκωβος: «Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι θρήσκειος, ότι υπηρετεί το Θεό, ανάβει καντήλια, κάνει μετάνοιες και προσευχές, αλλά δεν προσέχει την γλώσσα του, τούτου μάταιος η θρησκεία». Γι’ αυτόν η θρησκεία του δεν έχει καμία αξία.
Η βάση λοιπόν της πνευματικής ζωής είναι το στόμα. Γι’ αυτό από το στόμα μπορεί να βγαίνει μέλι, μπορεί όμως να βγαίνει και δηλητήριο. Μπορεί να βγαίνει χαρά, μπορεί όμως να βγαίνει και δυστυχία. Μπορείς να σκορπίζεις ειρήνη, μπορείς όμως και να αφαιρείς την γαλήνη. Γι’ αυτό προσέχετε πολύ τα αγκάθια του στόματος. Με λίγα λόγια προσέχετε τον νου σας. Μέσα στο νου σας να είναι ο δρόμος αυτός ευθύς ενώπιον του Θεού. Η πίστη να είναι βαθιά μέσα στην καρδιά σας. Προσέχετε μετά η καρδιά σας να μην είναι πέτρινη, αλλά να είναι ευσπλαχνική. Προσέχετε μετά το στόμα.
Αυτά τα τρία κατ’ ουσία σήμερα μέσα από την παραβολή αναδεικνύει μυστικά το Ευαγγέλιο να προσέχουμε.
Η ταπείνωση, η συγγνώμη και η αγάπη στο Θεό,
κάνουν το χώμα της καρδιάς μας εύφορο
και μεγαλώνουν εκεί γρήγορα τα λουλούδια των αρετών
Όμως σχολιάζει και την καλή γη, το χώμα το καλό, το αφράτο. Ποιο είναι αλήθεια το χώμα το αφράτο που ότι βάλεις σαν σπορά εκείνο μεγαλώνει γοργά; Τι είναι εκείνο που το κάνει τόσο ωραίο, ώστε ότι και να βάλεις γρήγορα θα μεγαλώσει και θα απολαύσεις τους καρπούς; Προσέξατε τι κάνουμε για να έχουμε καλό χώμα; Θυμάστε τι βάζουμε πρώτα; Κοπριά. Μετά προσέχουμε να βάλουμε νεράκι. Σε τι χώρο προσέχουμε να βρίσκεται αυτή η κοπριά με το χώμα για να μεγαλώσει γρήγορα ο σπόρος; Στον ήλιο. Σε σκοτεινό μέρος δεν βγαίνει τίποτα, γιατί θέλει με τα τρία αυτά να δηλώσει ο Θεός τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να γίνουμε γη αγαθή, γη καλή και να γίνει εύφορο το έδαφος της ψυχής.
Τι είναι η κοπριά; Η ταπείνωσή μας. Αυτήν ζητάει ο Θεός. Αν δεν είσαι ταπεινός σαν την κοπριά, δεν πρόκειται να γίνεις εύφορο έδαφος για να νεμίσει το λουλούδι της πνευματικής σου ζωής.
Εάν πάλι δεν ρίξεις το νερό, δεν μεγαλώνει το λουλούδι. Ξέρετε τι είναι το νερό; Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που στα λάθη τους μετανιώνουν, δακρύζουν, υποφέρουν. Μπορεί κάποιες φορές να μην βγαίνουν δάκρυα από τα μάτια, αλλά η καρδιά πονά και λέει: «Θεέ μου, Σε ικετεύω, συγχώρεσέ με». Η ταπείνωση φέρνει την συγγνώμη και η συγγνώμη φέρνει το δάκρυ.
Προσέχετε όμως, δεν αρκεί να είσαι ταπεινός, δεν αρκεί να ρίχνεις νερό, πρέπει και το χώμα να βρίσκεται κάτω από τον ήλιο. Εάν δεν παραδοθείς με απόλυτη εμπιστοσύνη, με απόλυτη αφοσίωση, με απόλυτη υπακοή στον λόγο του Θεού,δεν πρόκειται ο ήλιος αυτός της λατρείας και της αγάπης, το φως της δικής Του ευσπλαχνίας να σε βοηθήσει να μεγαλώσουν γρήγορα αυτά τα φυτά των αρετών. Τα λουλούδια των αρετών μεγαλώνουν πάντα στην ταπείνωση, στην συγγνώμη και στον ήλιο, στην αγάπη του Θεού!
Οι τρεις εγωισμοί του ανθρώπου
Αυτά τα τρία περιέχουν εικονικά την μεγάλη φιλοσοφία του εγωισμού. Τι νομίζετε ότι είναι ο εγωισμός του ανθρώπου; Θα ήθελα άλλη φορά να μιλήσουμε εκτενέστερα για τον εγωισμό, αλλά σήμερα θα ήθελα να σας πω γενικά για τις τρεις μορφές του εγωισμού.
Η πρώτη μορφή του εγωισμού έχει σχέση με τον πρώτο δρόμο, με τον νου. Είναι ο εγωισμός εκείνος του ανθρώπου που λέει: «Ποιος Θεός; Δεν υπάρχει Θεός! Που τον βλέπεις εσύ το Θεό;». Δεν μπορεί να δει στα δημιουργήματα ποιος είναι καν ο Δημιουργός! Ο άνθρωπος αυτός είναι ανόητος. Δεν πιστεύει στο Θεό γιατί τον έχει διαγράψει. Είναι ο εγωισμός του που τον κάνει να νομίζει ότι μόνο αυτός είναι ο θεός.
Αυτή μήπως την φιλοσοφία δεν την βλέπουμε τακτικά να εξαγγέλλεται από δήθεν σοφούς (πλανεμένους) ανθρώπους; Πολύ συχνά ισχυρίζονται: «Εμείς είμαστε θεοί στον κόσμο αυτό! Εμείς κάνουμε ότι θέλουμε! Εμείς αποφασίζουμε για τη ζωή και τον θάνατο! Εμείς αποφασίζουμε πως θα καταστρέψουμε την δημιουργία και πως με πυρηνικά και άλλα πράγματα θα καταστρέψουμε την ανθρωπότητα. Εμείς είμαστε ο θεός!»
Αυτός είναι ο πρώτος εγωισμός, που ο άνθρωπος βάζει τον εαυτό του στη θέση του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος είναι τελείως έξω από την αγκαλιά του Θεού, ούτε καν την καρδιά Του δεν έχει αγγίξει, γιατί δεν την γνωρίζει. Αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος εγωισμός, ο φοβερός, ο σατανικός, ο εωσφορικός!
Ο δεύτερος μεγάλος εγωισμός έχει σχέση με τους ανθρώπους. Ο πρώτος είχε σχέση με το Θεό. Ξέρετε ποιος είναι ο δεύτερος εγωισμός; Το να είμαστε μαζί και συνέχεια να σε προσβάλω, να σε συκοφαντώ και να σου λέω: «Έλα, ποιος είσαι εσύ; Εμένα θ’ ακούς! Αυτό που σου λέω να κάνεις!» Αυτός ο εγωισμός, δεν είναι σατανικός και έχει διαλύσει σπίτια και οικογένειες; Μέσα σ’ αυτόν τον εγωισμό δεν έχουν μπει και άντρες και γυναίκες και τσακώνονται μεταξύ τους, ποιος έχει το δίκιο, ποιος λέει την αλήθεια και κάνουν το σπίτι τους «σπίτι ταραχών», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει κανείς γαλήνη εκεί μέσα; Αυτός δεν είναι ο δεύτερος εγωισμός;
Γι’ αυτό η ταπείνωση είναι μεγάλη υπόθεση. Το να μάθεις να υποχωρείς, το να μάθεις να αγαπάς, το να μάθεις να συμπονάς, το να μάθεις να κατανοείς, το να μάθεις να υπομένεις, είναι τα αντίδοτα σ’ αυτόν τον δεύτερο εγωισμό.
Ξέρετε ποιος είναι ο τρίτος εγωισμός; Ο εαυτός μας. Ο πρώτος σας είπα είναι προς το Θεό, ο δεύτερος στους ανθρώπους και ο τρίτος στον εαυτό μας. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα πει πολλά λόγια σε πολλούς, απλούστατα αποστρέφεται πολλούς. Δεν θέλει να έχει σχέση με τους ανθρώπους, γιατί κατά την γνώμη του δεν αξίζουν και πολύ. Προσπαθεί να επιλέγει δήθεν τους καλύτερους, αλλά και από αυτούς που θα επιλέξει δεν έχει ταπεινή γνώμη.
Ο Φαρισαίος είπε: «Εγώ δεν είμαι σαν και αυτόν». Ο Φαρισαίος δεν είχε τον πρώτο εγωισμό, πίστευε στο Θεό. Αλλά ο δεύτερος εγωισμός και ο τρίτος βρισκόταν στα μαύρα τους τα χάλια. Στον τρίτο αυτό εγωισμό ο άνθρωπος έχει οίηση, νομίζει ότι αυτός είναι και κανείς άλλος. Πως θα δώσει συμπόνια, όταν όλοι οι άλλοι φταίνε και πρέπει να υποστούν όλα αυτά;
Σ’ αυτόν τον τρίτο εγωισμό πολλοί άνθρωποι φτάνουν στα όρια της απελπισίας και ζητούν την αυτοκτονία. Με πήρε ένα παιδί τηλέφωνο πριν δύο-τρεις μέρες στο γραφείο της ιεραποστολής και μου είπε: «Πάτερ, θέλω να σου μιλήσω». Οι πρώτες κουβέντες που μου είπε ήταν: «Θέλω να αυτοκτονήσω». «Γιατί, παιδί μου;» τον ρώτησα. «Είμαι κλεισμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο και θέλω να αυτοκτονήσω. Δεν θέλω κανέναν και τίποτα»! Κι εγώ του απάντησα: «Μέσα σ’ ένα κλεισμένο δωμάτιο χωρίς ήλιο, χωρίς φως, χωρίς αέρα, αναπνέεις κανονικά; Έχεις δει την ομορφιά του ήλιου; Άφησες τον ήλιο αυτόν να ζεστάνει το κορμί σου; Άφησες τον αέρα αυτόν να μπει μέσα στα πνευμόνια σου; Να πιείς καθαρό νερό από την πηγή, να περπατήσεις και να πεις ένα “γεια σου” στους ανθρώπους;» «Δεν θέλω να λέω “γεια σου” στους ανθρώπους, γιατί όλοι τους είναι κακοί και ελεεινοί», μου απάντησε. Προσέξατε τι είπε; «Όλοι τους είναι κακοί και ελεεινοί!» Μόνο αυτός είναι ο καλός! Μου ξαναείπε: «Θέλω να αυτοκτονήσω». Κι εγώ του απάντησα: «Δεν χρειάζεσαι να αυτοκτονήσεις, γιατί ήδη έχεις πεθάνει πνευματικά».
Θέλω να ξέρετε, ότι δεν ζει αυτός που κατακρίνει τους φίλους τους, που κατακρίνει τον κόσμο, που δεν μπορεί να απολαύσει την δημιουργία, που δεν μπορεί να πει «δόξα σοι ο Θεός»! «Και τι πρέπει να κάνω;» με ρώτησε το παλικάρι. «Να βγεις έξω από το σπίτι. Να κλείσεις το σπίτι σου και να θεωρήσεις εχθρό σου αυτήν την κλεισούρα. Να βγεις έξω να σε δει ο ήλιος! Να χαρείς τον ήλιο! Να χαρείς τη φύση και να πεις “καλημέρα” στους ανθρώπους». «Μα κανείς δεν μου μιλάει». «Αφού εσύ δεν τους μιλάς, πως θα σου μιλήσουν οι άλλοι; Αφού δεν λες ποτέ “καλημέρα”, πως θα σου πει ο άλλος “καλημέρα”;»
Καταλάβατε που φτάνει ο τρίτος εγωισμός; Να κάνει τον άνθρωπο τόσο εγωιστή και τόσο σκοτεινό, που να μην καταλαβαίνει ότι οι άλλοι δεν του μιλούν γιατί ο ίδιος φταίει, γιατί ο ίδιος δεν δίνει χαρά, γιατί ο ίδιος δεν λέει “καλημέρα”. Βγες έξω και πες χαμογελαστά “καλημέρα” και θα δεις πως και οι πιο ανάποδοι θα σου πουν “καλημέρα”. Στο χαμόγελο όλοι θέλουν να απαντούν με χαμόγελο. Στην σκληρότητα όμως όλοι γίνονται σκληροί.
Γι’ αυτό, αυτούς τους τρεις άσχημους δρόμους ποτέ μην τους ακολουθήσετε. Μην αφήσετε αυτούς τους τρεις εγωισμούς να πατήσουν πόδι στη ψυχή σας.
Διαλέξτε τον τέταρτο δρόμο, την τέταρτη περιφέρεια, το χώμα το καλό, το ταπεινό, το γεμάτο συγγνώμη, το γεμάτο αγάπη προς το Θεό και θα δείτε ότι η ζωή σας θα αλλάξει. Εκείνων που η ζωή θα είναι γεμάτη από αγάπη προς το Θεό και στον συνάνθρωπο, έρχεται ο Θεός από πάνω και τον πλημμυρίζει με το Άγιο Του Πνεύμα.
Διηγόταν ο Ιωάννης, ο Ρώσος, για την πνευματική του μητέρα, την Αικατερίνα τα εξής: Ήταν μία πλούσια γυναίκα πριγκηπικής οικογένειας, η οποία είχε έναν αδελφό, τον Αλέξιο, τον οποίο ήθελε ο τσάρος να τον κάνει πατριάρχη, αλλά αυτός έφυγε στο Άγιο Όρος. Προτίμησε να είναι υπηρέτης του Θεού, πρίγκιπας του Θεού, παρά πατριάρχης του τσάρου. Εκεί οι τσάροι έκαναν ότι ήθελαν, η εκκλησία ήταν υποτεταγμένη και ότι κακό ζητούσαν οι τσάροι έπρεπε να το κάνουν. Αυτό δεν το άντεχε η καρδιά του Αλέξιου.
Έλεγε λοιπόν ο Ιωάννης, ο Ρώσος για την αδελφή του, την Αικατερίνα, την οποία αγαπούσε σαν πνευματική του μάνα, ότι του άρεσε πολύ να ακούει τα λόγια αυτά γιατί τα ζούσε ο ίδιος: «Παιδί μου, Ιβάν! » Τον αγαπούσε σαν γιό της, γιατί τα δυο της παλικάρια τα σκότωσαν οι γενίτσαροι στους πολέμους που είχαν με τους Τούρκους παλιότερα. Ήθελε να αφήσει όλη της την κληρονομιά στον Ιβάν, έτσι τον έλεγαν στα ρωσικά τον γνωστό μας Ιωάννη, τον Ρώσο.
.jpg)
Έλεγε πόσο του άρεσε όταν η πνευματική του μητερούλα αποκαλούσε το Θεό «μεγάλο κύμα». «Μαμά, (έτσι την αποκαλούσε εκείνος) πως είναι ο Θεός;» «Μεγάλο κύμα», απαντούσε εκείνη. Ξέρετε τι εννοούσε; Ο Θεός είναι σαν το μεγάλο κύμα στην θάλασσα, που στο πέρασμά του για να πέσει στον ωκεανό συμπαρασύρει ότι βρει μπροστά του. Έχουμε δει το τσουνάμι, που ότι βρει μπροστά του το παρασύρει. Έτσι είναι και η ευσπλαχνία του Θεού, που στο κύμα του θεϊκού Του έρωτα παρασέρνει όποια ψυχή Του παραδοθεί και την ρίχνει σαν μεγάλο κύμα στον ωκεανό της άπειρης Του αγάπης και ευσπλαχνίας!
Επίλογος
Αυτό θα σας ζητήσω κι εγώ σήμερα να ξεκινήσετε. Αφεθείτε στο μεγάλο κύμα, που είναι ο ίδιος ο θεϊκός έρωτας. Μην σκέφτεστε τι λάθη έχετε κάνει. Δεν κοιτάει ο Θεός τα λάθη, όπως δεν κοιτάει η μάνα τα λάθη του παιδιού της. Ο Θεός κοιτάει μονάχα την μετάνοια, όπως εσείς επαναπαύεστε όταν το παιδί σας ζητάει συγγνώμη. Επαναπαύεται ο Θεός στην συγγνώμη των παιδιών Του και δεν κάθεται να γράψει σαν λογιστής τα λάθη και τις αμαρτίες μας. Δεν είναι λογιστής ο Θεός, ούτε ξέρει καλή αριθμητική, γιατί αν ήξερε καλή αριθμητική θα μπορούσαμε να πούμε αυτό που έλεγε ο Δαυίδ: «Εάν ανομίες παρατηρήσεις Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;» (Ψαλμ. ΡΚΘ΄, 129). Εάν ξέρεις τόσο πολύ καλή αριθμητική να καταγράφεις τα πάντα και θέλεις να μας τιμωρήσεις, τότε ποιος μπορεί να σταθεί ενώπιών Σου;
Όμως δείτε τι λέει παρακάτω: «Ότι παρά Σοι ο ιλασμός εστίν» (Ψαλμ. ΡΚΘ΄, 129). Αλλά Εσύ είσαι η ευσπλαχνία. Η αριθμητική του Θεού – και θέλω να το γράψετε αυτό στην καρδιά σας – είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Η αριθμητική του Θεού είναι η αγάπη Του στα σπλάχνα Του και αυτό είσαστε όλοι εσείς.
Μην κοιτάτε τα λάθη σας! Μετανιώστε, ζητήστε συγγνώμη και χωθείτε μέσα στην καρδιά του Θεού. Αφεθείτε να σας παρασύρει το μεγάλο κύμα της ευσπλαχνίας και του θεϊκού Του έρωτα. Εκεί μέσα θα χαθείτε σε μια μοναδική έξαψη αυτής της θεϊκής ερωτικής αγάπης, που λέγεται Πατέρας και παιδί. Αυτό είναι ο Θεός για εμάς, Πατέρας και παιδί, Μάνα και παιδί.
Μην τολμήσετε να πείτε ότι ο Θεός είναι κακός ή σκληρός, θα είσαστε πολύ άδικοι. Μην τολμήσετε να πείτε στη ψυχή σας ότι ο Θεός είναι εδώ για να σας τιμωρήσει, θα είσαστε πολύ παράνομοι και πολύ λάθος. Αφεθείτε μονάχα στο πνεύμα του Θεού που λέει: «Εγώ είμαι η άκρα ευσπλαχνία, η άκρα συμπόνια. Γι’ αυτό σας δίνω την ευσπλαχνία Μου, γιατί πάντα θα είσαστε τα δικά Μου σπλάχνα».
Μόνο αυτός που γεννάει μέσα από τα σπλάχνα Του χαρίζει ευσπλαχνία και εσείς είσαστε τα σπλάχνα Του και μπόλικη ευσπλαχνία σας δίνει κάθε λεπτό, κάθε στιγμή.Το μόνο που ζητάει από αυτούς που Τον αγαπούν και που Τον αναζητούν νοσταλγικά είναι ένα πράγμα: «Κάνε, παιδί Μου, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή μόνο για Μένα να την ζεις. Κι Εγώ μόνο εσένα θα ευλογώ και θα σε αγιάζω με το άγιο Μου Πνεύμα».
Αμήν.
Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου (Κυριακή του Σπορέως)
