Η Ουράνια Οικογένεια

 Η Ουράνια Οικογένεια

-Θέλω να μου πείτε εσείς παιδιά, πως θα ήταν η ζωή σας, αν δεν είχατε μία οικογένεια;

-Θέλω να μου πείτε, πως θα ήταν η ζωή σας, αν δεν είχατε μία μαμά να σας αγαπάει, έναν πατέρα να σας προστατεύει και αδελφάκια να παίζατε μαζί;

-Θέλω να μου πείτε, πως θα ήταν η ζωή σας;

Τίποτα.

-Έχετε φανταστεί πως είναι η ζωή κάποιων παιδιών ορφανών, που δεν έχουν στη γη κανένα;

Δεν υπάρχει κάποιος να τα προστατεύει.

Δεν υπάρχει κάποιος να τα αγαπάει.

Δεν υπάρχει κάποιος να τους δίνει ένα πιάτο φαγητό. Αλλά πιο πολύ να τα ζεσταίνουν με την αγάπη τους και τη στοργή τους.

-Ξέρεις πως είναι η ζωή των ορφανών;

Πολλή άσχημη. 

Γι’ αυτό ένα από τα πιο ωραία δώρα που χάρισε ο Θεός στη γη είναι η οικογένεια.

Να έχεις οικογένεια. Να έχεις μάνα. Να έχεις πατέρα. Να έχεις αδελφάκια.

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.

Βέβαια είναι περιττό να πω, το ξέρετε εσείς, ότι ακόμα ο Θεός Πατέρας ευδόκησε να έχει ο Γιός Του όταν ήλθε στη γη μία οικογένεια, την Αγία οικογένεια. Να έχει την Μανούλα Του να Τον λατρεύει. Να έχει τον θετό Του πατέρα, τον Άγιο Ιωσήφ.

-Τι έκανε ο μικρός Ιησούς;  

Όταν έφευγε από την αγκαλιά της Μαμάς Του, της παρθένου Μαριάμ, που εκεί Τον ζέσταινε με τη στοργή της και την τρυφερότητα της, πήγαινε στην άλλη αγκαλιά του θετού πατέρα Του. Εκείνος Τον σήκωνε στους ώμους του, Τον κρατούσε από το χεράκι, πήγαιναν βόλτες και Του μιλούσε για τον ουρανό.

Εκεί είναι το παράδοξο! Εξηγούσε ο Άγιος Ιωσήφ, αυτός ο αγαθός άγιος Γέροντας, στον Ιησού για τον Θεό Πατέρα που υπάρχει, για τη δημιουργία, αγνοώντας ότι Αυτόν που κρατούσε ήταν ο ίδιος ο Δημιουργός.

Φαντάσου πως αισθανότανε ο Γέροντας Ιωσήφ αλλά και ο μικρός Ιησούς, όταν Τον έπαιρνε στο κρεβατάκι Του. Τον αγκάλιαζε σφιχτά τον Γιό Του, Τον γέμιζε με τα φιλιά Του και τον άφηνε εκεί μέσα στην αγκαλιά του για να κοιμηθεί. 

Τι παράδοξο φαινόμενο! Ο Θεός ο Παντοκράτορας, ο Παντοδύναμος, αυτός που είναι τόσο Άπειρος, που δεν μπορεί νους ανθρώπου να το χωρέσει, ήταν χορεμένος μέσα σε μια αγκαλιά πατρική, του Γέροντα Ιωσήφ. Κι εκείνος Τον κρατούσε πολύ σφιχτά στην αγκαλιά Του, Τον γέμιζε με τα φιλιά Του και Τον άφηνε εκεί να κοιμηθεί. Χαιρότανε που έβλεπε τον μικρό του Ιησού, αγνοώντας ότι ήταν Γιός του και Θεός του.

Το ίδιο και η Μητέρα Του. Το αγνοούσε στη αρχή, μέχρι που της το αποκάλυψε ο Θεός Πατέρας, ότι ο Γιός της αυτός ο γλυκύς, που Τον φώναζε «Γιέ μου» και Τον γέμιζε με τα χάδια της, πως θα ήτανε ο Γιός τους και ο Θεός τους.  

Αυτή ήταν η ζωή μιας αγίας οικογένειας.

Είναι τα δώρα τα μοναδικά.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ήξερε εκ πνεύματος Αγίου ότι γεννήθηκε ο μικρός Ιησούς με υπερφυσικό τρόπο. Και άγγελος του το είπε και με τα μάτια του το είδε. Γι’ αυτό και σεβότανε πάντα την παρθένο Μαριάμ, αυτό το μικρό δεκαεξάχρονο κοριτσάκι που γέννησε το θείο Βρέφος.

Με πολύ σεβασμό έκλεινε το κεφάλι την ώρα που άνοιγε τα στήθη της για να θηλάσει ο μικρός Ιησούς από το νέκταρ της στοργής της και της τρυφερότητάς της κι εκεί να λαγοκοιμηθεί το μικρό παιδάκι. Με πολύ σεβασμό κοιτούσε όλο αυτό το σκηνικό. Και με πολύ σεβασμό έκλινε το κεφάλι του για να αποδώσει στον Θεό λατρεία, αλλά και να ευχαριστήσει ταυτόχρονα την παρθένο Μαριάμ που χάρισε στον κόσμο αυτό το ιερό Πρόσωπο. Που να το φανταζότανε ότι ο Γιός του ήταν και Θεός του και Θεός όλων μας.

Όμως ευδόκησε ο Θεός να γίνει, για να καταλάβουμε το μεγαλείο της Αγίας Οικογένειας. Ότι ο Θεός είναι τόσο κοντά μας, όσο εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Μέχρι και τώρα όταν συζητούμε για τους Αγίους, τι λέμε;

«Αχ, εσύ είσαι Άγιος. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός», αγνοώντας ότι κι εκείνοι ήταν άνθρωποι απλοί σαν κι εμάς. Και όταν φεύγουν από αυτή τη ζωή, είτε με τον οσιακό, είτε με τον μαρτυρικό τρόπο, στον ουρανό δεν σκέπτονται σαν κάτι περισσότερο απ’ ότι σκεφτόντουσαν όταν ήταν εδώ κάτω στη γη.

Με απλότητα έζησαν στη γη, με απλότητα ζουν στον ουρανό.

Με απλότητα αγαπούσαν εδώ στη γη, με απλότητα εκεί στον ουρανό μας αγαπούν.

Με απλότητα εδώ ήθελαν να έχουν τη μαμά τους, τον μπαμπά τους, τα αδελφάκια τους. Με την ίδια αγωνία εκεί στον ουρανό θέλουν να συνεχίσουνε να έχουνε και μάνα και πατέρα και αδελφάκια.

Και αυτό είναι το πιο παράδοξο μυστήριο. Να αναζητούν οι Άγιοι, ακόμα και στον ουρανό που είναι, να έχουν φίλους, αδελφούς και γονείς εδώ στη γη. Να τους αγαπούν και να τους προστατεύουν τώρα με τη σειρά τους.    

Να επανέλθω τώρα λίγο στην παρθένο Μαριάμ.

-Τι είναι εκείνο που έλειπε από τον Θεό, αν και σαν παντοκράτορας έφτιαξε τα πάντα;

Του έλειπε κάτι μέχρι που το απέκτησε.

Να το πω σαν γρίφος, γιατί είναι μεγάλο μυστήριο.

Να τω πω σαν ερώτημα, γιατί είναι μεγάλο θαύμα.

Να το πω σαν αναζήτηση, γιατί κανείς μας χωρίς αυτό δεν κάνει.

-Τι είναι εκείνο, που ο Θεός αν και σαν Παντοκράτορας τα έφτιαξε όλα, κάτι Του έλειπε;

Το απέκτησε όμως εν καιρώ και χρόνο.

Είναι το πιο ιερό πρόσωπο εδώ στη γη, που εμείς χωρίς αυτό δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη αγάπη και στοργή.

-Ποιο είναι αυτό το πρόσωπο;

-Η Μάνα Του!

-Πέστε μου, πως γεννιέται ένας άνθρωπος;

-Πως μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος;

-Πως μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει εδώ στη γη το μεγαλείο της μητρικής αυτής στοργής και τρυφερότητας, αν δεν υπάρχει μάνα;

Αυτό δεν το είχε ο Θεός και το απέκτησε στο πρόσωπο μιας μικρής κοπέλας, ενός μικρού κοριτσιού, της Μαριάμ, της Βασίλισσάς Του.

Αυτό το μικρό το κοριτσάκι Τον αγάπησε, Τον λάτρεψε σαν παιδική μανούλα. Ενώ ήταν μικρό παιδί, Τον λάτρευε τόσο πολύ. Τον αγαπούσε τόσο πολύ. Τόσο πολύ ζούσε την αγάπη του Θεού Πατέρα, που λες και ήτανε μια μικρή μανούλα που αγαπούσε ένα μωρό.

Μην σας φαίνεται παράξενο αυτό που σας λέω.

Αγαπούσε αυτό το μικρό το κοριτσάκι τον Θεό, όπως τα μικρά παιδάκια που έχουν κουκλίτσες και λένε: «Αυτό είναι το μωρό μου».

Μια φορά είχα πάει σ’ ένα σπιτάκι και ένα μικρό κοριτσάκι, που ακόμα καλά-καλά δεν μπορούσε να περπατήσει, κρατούσε μία κουκλίτσα και έλεγε:

«Το μωρό μου!».

Η κουκλίτσα της ήτανε το μωρό της!

Εδώ όμως επρόκειτο για κάτι αληθινό και πραγματικό. Αυτό το μικρό το κοριτσάκι, αυτή η μικρή κοπέλα, αυτό το θαύμα, αυτό το κρίνο της ανθρωπότητας, η Μαριάμ, αγάπησε τον Θεό Πατέρα τόσο ζεστά, τόσο γλυκά, τόσο τρυφερά, τόσο στοργικά, τόσο βαθιά μέσα στην καρδιά της, λες και ήταν το μωρό της. Και ο Θεός αυτό είδε και συγκινήθηκε.

-Και τι έκανε;

Της έδωσε πραγματικά να έχει για μωρό της, για βρέφος της, τον δικό Του Γιό.

Αυτή η παρθένος Μαριάμ αγάπησε τον Γιό του Θεού και έγινε ο Γιός του Θεού, Γιός της Παρθένου. Ο Γιός του Θεού, το Βρέφος της Παρθένου. Το Μωρό της, ο Ιησούς, έγινε η ίδια της η ζωή, η ανάσα και η αναπνοή της. Γι’ Αυτόν ζούσε. Γι’ Αυτόν ανάπνεε. Γι’ Αυτόν υπήρχε. Αυτόν αγαπούσε. 

Δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της, χωρίς την Ζωή της, τον ίδιο τον Ιησού.

Όλη της η καρδιά σκιρτούσε από αγάπη, από χαρά. Αν μπορούσες να την ανοίξεις, δεν θα μπορούσες να δει τίποτα άλλο, παρά μονάχα το όνομα το γλυκύ του Γιού της Ιησού και η Αγία Του μορφή.

-Αλλά γιατί αυτό το θαύμα;

-Γιατί αυτό το μεγαλείο του θαύματος;

-Γιατί μια μικρή οικογένεια στη γη, γίνεται μια αντανάκλαση της Αγίας Οικογένειας του ουρανού;    

Γιατί εμείς είμαστε εικόνες του Θεού.

Εμείς είμαστε οι πραγματικές εικόνες του Θεού.

Είμαστε τα παιδιά του Θεού. Αυτό θέλω να το καταλάβετε.

Είμαστε τα σπλάχνα του Θεού.

Είμαστε ο καθένας από εμάς το σπλάχνο Του.

-Ξέρεις τι σημαίνει σπλάχνο;

Κάτι που βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα σου.

Το σπλάχνο είναι και κόρη. Είναι και μάνα. Είναι και αδελφός. Είναι και σύντροφος. Είναι τα πάντα.

Πόσες φορές είπατε εσείς σαν γονείς: «Σπλάχνο μου, μωρό μου».

Και μέσα σ’ αυτήν τη λέξη κρύβατε τα πάντα, όλη την ευτυχία στο μωρό σας.

Το ίδιο ακριβώς λέει και ο Θεός για τον καθένα:

«Είσαι το σπλάχνο Μου. Είσαι η αγάπη Μου. Είσαι ο έρωτάς Μου. Είσαι η ζωή Μου.      Ζω Εγώ, γιατί είσαι εσύ, παιδί Μου».

Φαντάσου τώρα, τι ζωή μπορεί να έχει ένας πατέρας, όταν το παιδί του δεν είναι κοντά.

Τι ζωή μπορεί να έχει μία μάνα, όταν το παιδί της δεν το έχει στην αγκαλιά.  

Τι ζωή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος και τι ευτυχία, όταν νιώθει ότι το παιδί του είναι τόσο μακριά, τόσο χωρισμένο από τον ίδιο.

Φαντάζεται χίλια δυο πράγματα:

«Άραγε, το παιδί μου έχει κάτι να φάει;

Άραγε, το παιδί μου κοιμάται;

Άραγε, το δικό μου το παιδί ζει;

Μήπως έχει πάθει κάτι;

Μήπως είναι άρρωστο;».

Τι σκέψεις περνούν από το μυαλό μιας μάνας και ενός πατέρα, όταν νιώθουν ότι το παιδί τους είναι μακριά...

Ακριβώς το ίδιο γίνεται και στον ουρανό.

Την ίδια λαχτάρα, την ίδια αγωνία, την ίδια πίκρα, την ίδια θλίψη έχει ο ουράνιος Πατέρας, όταν βλέπει τον γιό Του, την κόρη Του να ζει μακριά έξω από την αγκαλιά Του. Και πολύ περισσότερο έξω από την καρδιά Του.

Γι’ αυτό και αναζητάει τα παιδιά Του. Και τώρα ακόμα πιο πολύ τα αναζητά.

«Που είσαι γιέ Μου;» φωνάζει τον καθένα από μας.

«Που είσαι κόρη Μου; Που είσαι παιδί Μου;» φωνάζει το κάθε παιδί, το κάθε παλικάρι, τον κάθε άντρα, την κάθε γυναίκα.

Αυτή είναι η σχέση μας με τον Θεό.

Ο Θεός μας αγαπάει τόσο που θέλει να είμαστε εμείς η δικιά Του οικογένεια!

Αλλά σαν δικιά Του οικογένεια ονειρεύεται ό,τι ονειρεύεστε κι εσείς για την οικογένεια σας.

Τι ονειρεύεστε στην οικογένειά σας;    

-Τι θέλετε σαν πατέρας και σαν μάνα;

Το παιδί σου να είναι το καμάρι.

Το παιδί σου θέλεις να είναι ευγενικό.

Το παιδί σου θέλεις να είναι σεμνό.

Να μην είναι ανόητο.

Να μην κάνει βλακείες.

Να μην κάνει πράγματα που να πικραίνουν και εσάς σαν γονείς, αλλά και τους ανθρώπους. Να μην σας ξευτελίζει μέσα στην κοινωνία.

Το όνομά σας να είναι σεβαστό μόνο και μόνο από τη διαγωγή του παιδιού σας.

Ακριβώς το ίδιο θέλει και ο Θεός.

Θέλει τα παιδιά Του να τα καμαρώνει. Να τα βλέπει σ’ αυτή τη γη να πορεύονται έτσι σαν δικά Του παιδιά.

Γι’ αυτό και λέει:

«Τα δικά Μου παιδιά θέλω μα είσαστε ευγενικά. Θέλω να είσαστε σεμνά. Θέλω να είσαστε ταπεινά. Θέλω να έχετε μέσα σας αγάπη. Θέλω μέσα σας να έχετε οίκτο, συμπόνια για τον κάθε πονεμένο. Να έχετε ευσπλαχνία, γιατί βγήκατε μέσα από τα σπλάχνα Μου. Είσαστε τα παιδιά Μου. Είσαστε τα σπλάχνα Μου».

Λέει ο Θεός Πατέρας σε όλους εσάς:

«Ποιος από όλους εσάς, που λέτε ότι είσαστε τα δικά Μου παιδιά, μπορεί να αγνοήσει αυτή Μου την παράκληση; Αυτή Μου την ικεσία, να είσαστε τα δικά Μου σπλάχνα;

Να Μου μοιάζετε, γιατί είστε δικές Μου εικόνες.

Εγώ είμαι γεμάτος αγάπη. Κι εσείς, παιδιά Μου, θέλω να είστε γεμάτα αγάπη.

Εγώ είμαι γεμάτος ευγένεια. Θέλω κι εσείς να είστε ευγενικοί.

Η γλώσσα Μου βγάζει μέλι. Εσείς γιατί βγάζετε δηλητήριο;

Η καρδιά Μου σκέφτεται με πολύ συμπόνια τον καθένα. Εσείς γιατί είσαστε άπονοι και άσπλαχνοι πολλές φορές;

Στο μυαλό Μου έχω μόνο εσάς, τα δικά Μου τα παιδιά.

Εσείς γιατί Με βγάζετε από το μυαλό σας και σκέφτεστε χίλια δυο;»

Καταλαβαίνετε ποια είναι η αγωνία του Θεού Πατέρα;

Τα δικά Του παιδιά, όλοι εσείς και όσοι Τον αγαπούν, να ζείτε έτσι που να δοξάζετε το Όνομά Του εδώ στη γη, όπως δοξάζετε και στον ουρανό. 

Θέλει ο ουράνιος Πατέρας ένα πράγμα:

Να νιώσει ότι εσείς Τον αγαπάτε και Τον λατρεύετε.

Να νιώσετε βαθιά στην καρδιά σας ότι Εκείνος είναι από πάνω σας, σας σκεπάζει και σας νοιάζεται.

Και ένα να ξέρετε:

Μπορεί να μας έχει δώσει το μεγαλύτερο δώρο εδώ στη γη, την οικογένεια, για να νιώθεις ασφάλεια, χαρά. Να μπαίνεις στο σπίτι και να νιώθεις την παρουσία του πατέρα σου, την προστατευτική δύναμη του πατέρα σου. Να βλέπεις την μαμά σου και να νιώθεις τη στοργική τρυφερή ύπαρξη της, που σε καλύπτει με την προσευχή της.

Αλλά λέει ο Θεός:

«Δεν μένω μέχρι εκεί. Δεν σας χάρισα μόνο αυτό το δώρο. Σας έχω χαρίσει ακόμα ένα δώρο μεγάλο, που εσείς ακόμα δεν το έχετε καταλάβει. Ακόμα δεν το έχετε κατανοήσει.

Πόσο θα ήθελα να το μάθετε.

Πόσο θα ήθελα να το γνωρίσετε.

Πόσο θα ήθελα να το κατανοήσετε, γιατί τότε θα είσαστε παιδιά Μου ευτυχισμένα.

-Ποιο δώρο;

Ακούστε το, τι φοβερό δώρο είναι:

-Νομίζετε ότι οι Άγιοι είναι απόντες από μας;

Απόντες από τη ζωή μας;

Τι πιστεύετε;

Μας ακούν;

Μας βλέπουν;

Μας κοιτούν;

Μας αγαπούν;

Τι λέτε;

-Ναι.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Όπως εδώ στη γη είσαστε φιλενάδες και η μία νοιάζεται την άλλη, είτε με το να παίξετε, να γελάσετε, να πείτε τα αστεία σας, να χαρείτε…

Για φανταστείτε εσείς σαν παιδιά, αν ερχόσασταν εδώ στην Εκκλησιά που είναι μόνο μεγάλοι άνθρωποι, και μετά έξω δεν θα υπήρχε κανένα παιδάκι για να παίξετε, πως θα νιώθατε;

-Δεν είναι πιο όμορφο τώρα που έρχεστε, που εκτός από τους μεγάλους, τους γονείς σας, θα συναντήσετε και τη φίλη σας και τον φίλο σας, να πείτε το αστείο σας  μεταξύ σας να γελάσετε και να χαρείτε;

Ακούστε τι γίνεται και με τον ουρανό:

Ο Θεός μας δίνει ένα εξαίσιο δώρο. Μάλιστα έχει διατάξει και τους Αγίους Του.

Όταν οι Άγιοι έρχονται στον ουρανό, δεν τους κόβει την δίοδο να επανέρχονται στη γη, να κοιτούν αυτούς που αγαπούνε, να μας σκέφτονται.

Όπως εσείς όταν κάνετε ένα κόλλυβο θυμάστε τον πατέρα σας, τη μαμά σας, τα αδέλφια σας και το κάνετε με πόνο και κλαίτε γιατί χάσατε κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο, ακούστε να δείτε τι γίνεται στον ουρανό:

Ο Θεός επέτρεψε τα άτομα αυτά που ανεβαίνουν στον ουρανό, τα παιδιά Του, τα παιδιά εκείνα που δεν έχουν χαθεί έξω από την αγκαλιά Του, που δεν διάλεξαν την κόλαση σαν μοναδική τους κατοικία, αλλά διάλεξαν τη δική Του αγκαλιά και τη δική Του αγάπη να ζήσουν μέσα στον παράδεισο, τους λέει:

«Όλοι εσείς που είστε τα δικά Μου τα παιδιά, θέλω να επισκέπτεστε τα αδέλφια σας, τα παιδιά σας, τους γονείς σας, που βρίσκονται ακόμα εδώ στη γη. Αλλά μαζί με σας δίνω την άδεια Μου και στους Αγίους Μου, να βρίσκονται κοντά στα παιδιά Μου που αγωνίζονται στη γη».

Και μας παραχωρεί ο Θεός σαν μεγάλο δώρο να έχουμε πάντα μαζί μας αυτούς τους Αγίους, που εμείς θα επιλέξουμε σαν δικιά μας οικογένεια.

Ο καθένας από μας έχει ένα όνομα. Άλλη Παρασκευή, άλλη Κατερίνα, άλλη Σοφία, άλλος Δημήτριος, Γεώργιος, χίλια δυο ονόματα.

Λοιπόν μας δίνει σαν δώρο, εκτός από τον άγγελο που μας προσφέρεται πολύτιμος βοηθός την ώρα της βάπτισης, μας προσφέρεται ακόμα και ο Άγιος που παίρνουμε το όνομά του, για να χαίρεται και να μας προστατεύει.   

Αν εμείς το κατανοήσουμε, τότε κανένας μας Άγιος, του οποίου το όνομα φέρουμε, δεν φεύγει μακριά μας. Πάντα είναι κοντά μας. Πάντα είναι δίπλα μας.

Αλλά πολλές φορές επιλέγουμε εκτός από τον Άγιό μας να αγαπάμε κι άλλους Αγίους.

Όλοι έχουμε κάποιες ιδιαιτερότητες σε κάποιους Αγίους. Άλλοι είναι Μάρτυρες, άλλοι είναι Όσιοι κι άλλοι είναι Ασκητές.

-Τι κάνει ο Θεός;

Επιτρέπει στους Αγίους, τους ευλογεί και τους λέει:

«Θα είσαστε μαζί με τα παιδιά Μου, τις εικόνες Μου, που ακόμα αγωνίζονται στη γη μέχρι να έρθουν να Με βρουν στον ουρανό».

-Ξέρετε αυτό γιατί σας το λέω;   

Πρακτικά γνώρισα κάτι που έχει πολλή μεγάλη αξία.

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι το όνομά μου το έχω πάρει από την Αγία Ελπίδα, από την μικρή μου πριγκίπισσα. Τις αδελφούλες της, της ξέρετε, την Πίστη και την Αγάπη. 

Πόσες φορές αναζήτησα στο όνομά τους να βρεθώ κοντά με τις μικρές μου αυτές πριγκίπισσες. Έτσι τις ονομάζω «πριγκίπισσες του ουρανού».

Πολλές φορές, επειδή ήταν αυτές μικρά κοριτσάκια, δώδεκα, έντεκα και εννέα χρονών, και επειδή εγώ ένιωθα δήθεν μεγάλος λόγω ηλικίας, τις φώναζα πριγκίπισσες μου και κόρες μου, οι Άγιες μου κόρες.

-Ξέρετε πόσες φορές ένιωσα στις ώρες της στεναχώριας και της λύπης μου, την παρουσία τους κοντά μου, κοντά στο κρεβάτι μου;

Παράξενο θα πείτε. Μην με παρεξηγήσετε γι’ αυτό. Επειδή τις φώναζα «πριγκίπισσές μου και κόρες μου», σαν να μου φώναζαν:

«Μπαμπά μας, είμαστε κοντά σου. Μην φοβάσαι. Εμείς στον ουρανό συνέχεια παρακαλάμε τον Θεό για σένα».

Έφτασε στο σημείο κάποτε αυτή η μικρούλα, η Αγία Ελπίδα να λέει:

«Είμαι χαρούμενη γιατί έχω το όνομά σου. Γιατί πηγαίνω στον άλλο ουράνιο Πατέρα μας και του λέω:

“Αυτός που με φωνάζει στη γη κόρη μου και τον αγαπώ σαν μπαμπά μου, σε παρακαλώ βοήθησέ τον! Βοήθησέ τον!”

Κι εκείνος δεν μου αρνείται, γιατί ακόμα υπάρχει στο μυαλό του η θυσία που έκανα για Εκείνον και τον Γιό Του. Ακόμα θυμάται με πόσο έρωτα διάλεξα το μαρτύριο για Εκείνον. Δεν μου στερείται τίποτα όταν τον φωνάζω. Γι’ αυτό, όσο μας επιτρέπεται –γιατί πρέπει κι εσείς μόνοι σας να αγωνίζεστε στη- είμαστε δίπλα σε όποιον μας φωνάζει».

Νομίζω αυτό δεν έγινε για να το μάθω εγώ, αλλά για να το μάθει όλος ο κόσμος. Ότι έτσι είναι όλοι οι Άγιοι δίπλα μας.

«Όσο μας επιτρέπεται από τον ουρανό, λέει η μικρή μου αγία Ελπίδα, η μικρή μου πριγκίπισσα, θα είμαι δίπλα σας. Θα είμαστε όλοι οι άγιοι δίπλα σας. Να σας βοηθάμε. Να σας στηρίζουμε. Να σας κρατάμε από το χέρι. Να μην απελπίζεστε, γατί ο αγώνας που κάνετε είναι πολύ μεγάλος και δυνατός.

Γι’ αυτό και λέει μια άλλη Αγία:

«Αν βλέπατε πόσες φορές ο σατανάς προσπαθεί να σας πειράξει. Αν βλέπατε με τι τρόμο, με τη αγωνία θέλει να σας ρίξει στον Άδη, θα λιποψυχούσατε από τον φόβο σας. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπει ο Θεός να δείτε με τα μάτια σας τα σωματικά, αυτά που βλέπουμε εμείς με τα δικά μας παιδικά πνευματικά μάτια».

Πόσες φορές αλήθεια σκεφτόμουνα αυτή την αγία οικογένεια, την  Αγία Σοφία με τις τρεις της κόρες. Μάνα ήτανε σαν κι εσάς, που κρατούσες τις τρεις μικρές της κόρες και τις αγαπούσε, τις λάτρευε και τις οδηγούσε στον ουρανό.

Πόσες φορές την φαντάστηκα να γονατίζει μαζί με τα κοριτσάκια της και να προσεύχονται. Να ενώνει τα χεράκια τους μπροστά στην καρδιά τους κι όλοι μαζί να προσεύχονται στον ουράνιο Πατέρα.

Πόσες φορές ευχήθηκα:

«Αχ, Αγία μου Σοφία, να μπορούσα να σε έβλεπα. Να σου ζητούσα να είσαι δίπλα μου, κοντά μου, όταν κι εγώ βρίσκομαι σε στεναχώριες και δυσκολίες».

Μετά από λίγο, για άλλη μια φορά δέχτηκα ουράνια διαπίστωση:

«Και ποιος σου είπε, παιδάκι μου, ότι δεν είμαι δίπλα σου;

Ποιος σου είπε ότι κάθε φορά που με φωνάζεις δεν είμαι δίπλα σου;

Αλλά και όσες φορές εσύ μπορεί να το ξεχνάς, εγώ πάλι δίπλα σου είμαι.

Εγώ είμαι κοντά στο κρεβάτι σου, όταν είσαι κουρασμένος από χίλιες δυο στεναχώριες. Όπως έκανα στις κόρες μου, όταν ζούσα εδώ στη γη, έτσι κάνω τώρα και σε σένα».

Θα σας τα πω έτσι με απλότητα για να καταλάβετε κάποια πράγματα του ουρανού.

Θέλω να σας τα πω, γιατί πιστεύω ότι κι εσείς θα τα εφαρμόσετε.

Πόσες φορές θέλησα να προσευχηθώ και ένιωθα την παρουσία της Αγίας να μου λέει:

«Έλα, γιε μου, σήκω τώρα να προσευχηθούμε μαζί. Έλα να γονατίσουμε μαζί».

Σαν μάνα, όπως καθοδηγούσε τις τρεις της κόρες στη γη, έρχεται τώρα να καθοδηγήσει και έναν γιο που δεν είχε και λαχταρούσε να είχε.

Έτσι έλεγε η μικρούλα η κόρη της:

«Σ’ αγαπάει σαν τον γιο που δεν είχε. Σαν τον ιερέα που θα ήθελε να έχει».

Και λέω κι εγώ:

Αλήθεια, τόσο κοντά μας είναι ο ουρανός;

Να έρχεται η ίδια η Αγία να μου λέει:

«Έλα, γιε μου, σφίξε τα δύο σου χέρια για να προσευχηθούμε στον ουράνιο μας Πατέρα».

Και να φωνάζει τις τρεις της κόρες εκεί κοντά για να προσευχηθούμε όλοι μαζί σαν οικογένεια.

Αλλά ξέρω ότι δεν το έκανε για να το μάθω εγώ. Το έκανε για να το μάθει όλος ο κόσμος. Ότι οι Άγιοι είναι τόσο κοντά μας, όσο εσείς δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Γι’ αυτό, θα ήθελα να πω σε σας και μακάρι να με πιστέψετε σ’ αυτά που σας λέω:

Εσείς σαν μικρές κόρες, διαλέξτε τα αδέλφια σας στον ουρανό, πάρτε τα σαν φίλους σας και γονατίζετε μαζί στην προσευχή.

Για ένα να είστε σίγουροι:

Ότι ποτέ στην προσευχή δεν θα είσαστε μόνοι.

Μαζί σας δίπλα θα γονατίζει πρώτα ο άγγελός σας.

Την ώρα που λέμε:

«Αχ, Θεέ μου, θέλω τώρα να προσευχηθώ».

Εκείνη την ώρα σκιρτά η καρδιά πρώτα του αγγέλου σας.

Την ώρα που γονατίζετε να προσευχηθείτε, να ξέρετε πρώτα γονατίζει εκείνος.

Και δίπλα αμέσως μαζεύονται όλοι οι ουράνιοι φίλοι που εσείς έχετε επιλέξει.

Ποιοι είναι αυτοί;

Η Μαρίνα είναι; Το δεκαπεντάχρονο κρινάκι του ουρανού;

Ποια είναι;  Η δεκαοχτάχρονη Αικατερίνη, η πάνσοφη και πανέμορφη;

Ποιες είναι; Οι τρεις πριγκίπισσές μου, η Πίστη, η Ελπίδα, η Αγάπη;

Σας εύχομαι να δίνουν σε όλα τα παιδιά σας την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη να έχουν στις καρδιές τους.

Πέστε μου, ποια αγία δεν θα γονατίσει δίπλα σας;

Γιατί την ώρα που γονατίζουν στη γη τα παιδιά του Θεού, οι εικόνες του Θεού, όλος ο ουρανός συγκινείται. Δονείται από την δοξολογική αυτή ευωδία που ανεβαίνει στον ουρανό.

Και αν εκείνη τη στιγμή υπάρχει προσευχή στον ουρανό από τους αγγέλους, ένα πράγμα σας λέω και σας διαβεβαιώ:

Σταματάνε οι προσευχές του ουρανού.

Σταματάνε οι δοξολογίες για να ακουστούν αυτές οι πανέμορφες ευωδίες της γης, των μικρών παιδιών όταν γονατίζουν και προσεύχονται.

Σαν ευωδία, σαν μοσχοθυμίαμα ανεβαίνει στον ουρανό.

Είναι τόσο δυνατή η δοξολογία της γης, όταν ανεβαίνει στον ουρανό, που σταματούν οι άγγελοι. Σταματούν οι άγιοι, για να ακούσουν αυτές τις πανέμορφες προσευχές των παιδιών.

Πόσα παιδάκια όμως προσεύχονται; 

Πόσα παιδάκια γονατίζουν;

Αφού οι γονείς δεν γονατίζουν, τα παιδιά από πού θα μάθουνε;

Γι’ αυτό να ξέρετε ένα πράγμα:

Στα σπίτια εκείνα που γονατίζει η μάνα και ανοίγει την καρδιά της για να ξεχυθεί η ευωδία της λατρείας της, του έρωτά της στο Θεό, σ’ εκείνο το μέρος από πάνω οι Άγιοι σκύβουν για να ακούσουν αυτή την μελωδία.  Όλος ο ουρανός δονείται και συγκινείται. Οι Άγγελοι λες και είναι έτοιμοι να περιφρουρήσουν όλο το σπίτι.

Όταν δούνε -σπάνιο φαινόμενο βέβαια- πατέρα να γονατίζει, τότε δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται. Γιατί δόθηκε στον άντρα η δύναμη και η εξουσία να ποιμαίνει και να προστατεύει το σπίτι και αυτός οφείλει πρώτος να γονατίσει και να δοξολογήσει.

Αυτός οφείλει πρώτος να σηκώσει τα χέρια του στον ουρανό.

Αυτός οφείλει πρώτος να ανοίξει την εξέδρα του ουρανού, για να καθίσουν τα παιδιά του και η γυναίκα του μπροστά στον θρόνο του Θεού.   

Είναι αυτός που μπορεί αμέσως να ανοίξει τις πύλες του ουρανού.

Στο πέρασμα της προσευχής ενός άντρα παραμερίζονται τα πάντα.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στον ουρανό, όταν ένας άντρας γονατίζει.

Όταν ένας άντρας δακρύσει. Όταν ένας άντρας προσευχηθεί. Όταν ένας άντρας, σαν γονιός και σαν πατέρας, σαν σύζυγος, αλλά κυρίως σαν παιδί του Θεού γονατίσει και πει:

«Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ για την σύντροφο και τα παιδιά που μου έδωσες».

Όλα στον ουρανό αλλάζουνε! Δεν μπορείτε να φανταστείτε στον ουρανό τι δοξολογίες, τι πανηγυρισμοί γίνονται.

-Που είναι όμως αυτοί οι πανηγυρισμοί;

Τόσο ελάχιστοι είναι γιατί οι άντρες ντρέπονται να γονατίσουν.

Γιατί οι άντρες ντρέπονται να πουν συγγνώμη στον Θεό.

Γιατί οι άντρες ντρέπονται να πουν ευχαριστώ στον Θεό για τα δώρα που τους έχει δώσει. Ντρέπονται να εκφράσουν την αγάπη τους.

Γι’ αυτό και ο Θεός πικραμένος πολλές φορές αναγκάζεται να σκύψει για να ακούσει την προσευχή ενός παιδιού του, ενός κοριτσιού του, ίσως της μάνας των παιδιών…

Σας τα λέω αυτά, γιατί είναι πραγματικά και αληθινά και θέλω να διεγείρω τις καρδιές όλων σας στην υμνωδία του Θεού.

Θέλω να μάθετε όλοι σας, γιατί Εκείνος το θέλει, ότι δεν υπάρχει πιο δυνατό, πιο ωραίο, πιο συγκινητικό πράγμα στη γη, από το να γονατίζει η μάνα και ο πατέρας και να προσεύχονται για τα παιδιά τους.  

Δεν υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από το να βλέπει μικρά παιδιά να γονατίζουν και γύρω τους αμέσως να συμπαραστέκονται άγγελοι και οι φίλοι τους οι ουράνιοι, η Αγία σας Οικογένεια.

Η Αγία σας Οικογένεια παιδιά, δεν θα είναι μόνο ο πατέρας σας και η μάνα σας, οι κοσμικοί γονείς που σας γέννησαν και σας ανατρέφουν, αλλά είναι και η ουράνια σας συντροφιά. Είναι αυτοί που εσείς θα επιλέξετε, να είναι τα αδέλφια σας στον ουρανό, η μαμά σας και ο μπαμπάς σας.

Κι εγώ φωνάζω την Παναγία «Μάνα μου». Έχετε την αίσθηση ότι δεν έρχεται κοντά μου;  

Νομίζετε ότι δεν μου λέει κι Εκείνη:

«Είσαι το αγοράκι μου, ο γιός μου. Είσαι το καμάρι μου, γιατί εγώ είμαι η δική σου Μανούλα».

-Το ξέρετε ότι όλοι οι Άγιοι, όλοι οι Άγγελοι την έχουν την Παναγία σαν Μάνα τους;

Μας παραχώρησε ο Θεός να έχουμε μια μάνα εδώ στη γη για να μας θρέψει.

Αλλά όλοι αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει μια Μάνα για όλες τις μαμάδες.

Υπάρχει μια Μαμά για όλους τους πατεράδες. 

Υπάρχει μια Μαμά για όλα τα παιδάκια.

Και αυτή είναι η Κυρία των Αγγέλων!

Στο πέρασμα της όλα γονατίζουνε.

Όταν κοιμήθηκε και ανέβηκε στον ουρανό, τόσο πολύ εύσπλαχνη ήτανε, που ήθελε να μάθει πόσο πολύ υποφέρουν τα παιδιά στον Άδη. Της επιτράπηκε από τον Θεό να επισκεφτεί τον Άδη.

Όταν επισκέφτηκε τον Άδη, έκλαψε και δάκρυσε για τα βάσανα των χαμένων εικόνων του Θεού και τα σπλαχνίστηκε πολύ. Αλλά τόσο πολύ σπλαχνίστηκε για το κατάντημα των δαιμόνων, που έκλαψε!

Οι δαίμονες που είναι ανήλεοι, που είναι άπονοι δεν μπόρεσαν να μην συγκινηθούν.

Ήταν η πρώτη φορά που η ασπλαχνία των δαιμόνων κάμφθηκε!

Είναι η πρώτη φορά που στο πέρασμά της ακόμα και οι δαίμονες υποκλίθηκαν!

Τόσο δύναμη έχει η ευσπλαχνία της Μάνας του Θεού, της Βασίλισσας του ουρανού και της γης, της Παντάνασσας Μαριάμ.

Γι’ αυτό και θέλει ο Θεός Πατέρας να μάθουμε όλοι μας, ότι μετά την αγάπη Εκείνου, μόνο ένας άνθρωπος μας λάτρεψε τόσο πολύ. Εκτός βέβαια τον Γιό Του που ήταν και Θεός και άνθρωπος. Μόνο ένας άνθρωπος μας λάτρεψε τόσο πολύ και έχει τέτοια ευσπλαχνία. Είναι η Μαριάμ, η Παναγία.

Γι’ αυτό σας δίνω το μεγαλύτερο δώρο να έχετε την Μάνα την δικιά Μου, Μάνα δικιά σας. Τη Μάνα του Θεού, Μάνα των ανθρώπων. Μάνα των χαμένων εικόνων Μου. Μάνα όλων των ευσεβών. Μάνα όλων των ευγενών ψυχών. Μάνα όλων, όλων, όλων!

Γι’ αυτό και σας ζητάω, παιδιά Μου, να μην ξεχνάτε κάτι.

Σήμερα που μιλήσαμε για την Ουράνια Οικογένεια θέλω να διαλέξετε τους φίλους σας στον ουρανό. Εκτός από τον άγγελό σας και τον άγιο που φέρετε το όνομά του, διαλέξτε και την πνευματική της οικογένεια.  Θέλω να κάνετε τον άγιό σας να καμαρώνει.

Δέστε τι είπε:

«Πόσο καμαρώνει για τη ψυχή που μου δόθηκε και φέρει το όνομά μου, γιατί αγωνίζεται στη γη για να αγαπάει τον Θεό Πατέρα μου». 

Πόσο θα καμαρώνει ο άγιός σας, ή η αγία σας.

Αλλά φτιάξτε και την δική σας ουράνια οικογένεια.

Έχω ακούσει πολλούς από σας να μου λέτε για τους αγίους που αγαπάτε.

Φωνάξτε τους. Και την ώρα της προσευχής να τους λέτε:

«Ελάτε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να προσευχηθούμε στον Θεό Πατέρα».

Φτάνει μονάχα να τους φωνάξετε, για να έρθουν.

Φτάνει μονάχα να γονατίσετε, για να γονατίσουν.

Φτάνει μονάχα τα χέρια σας να σηκώσετε στον ουρανό, για να αναπέμψουν κι εκείνοι την ίδια δέηση στον ουρανό.

Είναι η ώρα που η οικογένεια η επί γης, ενώνεται με την οικογένεια του ουρανού.

Είναι η ώρα εκείνη που η γη και ο ουρανός γίνεται ένα. 

Είναι η ώρα εκείνοι που κατεβαίνουν οι άγγελοι στη γη, για να ανεβάσουν τον άνθρωπο στον ουρανό. 

Αν αυτό σας αρέσει, αν αυτό σας ευχαριστεί, αν αυτό είναι το ωραιότερο πράγμα και ο πόθος σας στη ζωή, ξεκινήστε το.

Σήμερα σας προσφέρει ο Θεός ένα δεύτερο μεγάλο δώρο:

Εκτός από την οικογένεια σας, να αποκτήσετε και την ουράνια οικογένεια.

Κάντε το και δεν θα χάσετε.

Και στις δύσκολες μέρες που έρχονται, που είναι τρομερές και δύσκολες, παιδιά μου…

Δύσκολες είναι, έτσι ακριβώς όπως σας το λέω. Για να μην τις πω ολεθριακές και καταστροφικές.

Είναι μια περίοδος που θα ήθελα ο Θεός να μας φυλάξει πολύ.

Γιατί αυτό που έρχεται θα ευχόμουνα να μην είναι αλήθεια.

Τον άλλο μήνα ίσως γίνει ο μεγάλος γάμος της χρονιάς, του ολέθρου.

Ο γαμπρός ο πανικός, θα παντρευτεί την απαίσια νύμφη, την απελπισία και κουμπάρος τους θα είναι ο όλεθρος.

Δυο δακτυλίδια θα φορέσουνε. Ο ένας θα λέγεται λιμός και ο άλλος θα λέγεται λοιμός.

Ο ένας θα είναι η πείνα και η άλλη θα είναι η αρρώστια.

Παρακαλώ τον Θεό, όσα παιδιά, όσος κόσμος Τον αγαπήσει και μπει στην καρδιά Του να τα φυλάξει και να τα σώσει. Γιατί Εκείνος το λέει ότι δεν θα ξεχαστούν από την μνήμη Του. Εκείνος πράγματι δεν θα ξεχάσει κανένα από τα παιδιά Του και θα τα φυλάξει στοργικά στην αγκαλιά Του και θα τα προστατέψει από κάθε τι κακό που θα έρχεται.

Και τότε θα δείτε την διαφορά ανάμεσα στα παιδιά του σκότους και στα παιδιά του φωτός, τα παιδιά Του.

Στα παιδιά που θα αγκαλιάσουν τον σατανά και θα τον ακολουθούνε.

Και στα παιδιά εκείνα που στόχο τους θα έχουν μόνο ένα:

Να μπουν βαθιά μέσα στην καρδιά του Θεού και να ζει μέσα στην καρδιά τους μονάχα ο έρωτας του Θεού, η αγάπη του Θεού.

Εύχομαι σήμερα να είναι μια μέρα καινούργια για όλους σας.

Να αποκτήσουμε την Ουράνια μας Οικογένεια, αυτοί που θα έχουν το κουράγιο να αντέξουνε…

Εύχομαι η χάρις του Θεού να σας ευλογεί όλους και να σας αγιάζει!