Ο Νυμφίος της ψυχής μας
Πονάει όμως και η γη για τον Δημιουργό της!
Πονάει και η Μάνα που Τον γέννησε!
Τα φοβερά ακούσματα έχουν φτάσει παντού, ότι ύπουλα οι Φαρισαίοι, οι Γραμματείς, οι Αρχιερείς, όλοι έχουν μαζευτεί και ψάχνουν να βρουν τρόπο, να συλλάβουν τον Γιό της Μαριάμ. Τα μαθαίνει η Μάνα Του και πικραίνεται. Ξέρει ότι ήρθε η ώρα, ήρθε ο καιρός ο Γιός της, ο Μονογενής, ο Θησαυρός της, η Αναπνοή της, να θυσιαστεί. Σηκώνει τα μάτια με εμπιστοσύνη στον ουρανό και η καρδιά της χτυπάει γοργά.
Η αγωνία του Ιησού στην Γεσθημανή
Το Παιδί της βρίσκεται ήδη στην Γεσθημανή. Πήγε εκεί να προσευχηθεί μαζί με τους Μαθητές Του. Μόνο που οι Μαθητές είναι κουρασμένοι και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Όπως όλοι μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον πόνο του Θεού Πατέρα, ούτε την υπέρτατη θυσία του Μονογενή Του Υιού, έτσι κι εκείνοι. Λίγοι Μαθητές προχωρούν πιο βαθιά μαζί με τον Διδάσκαλό Τους μέσα στο βάθος της Γεσθημανής. Τους είπε να προσεύχονται, μα εκείνοι κουρασμένοι όπως ήταν, αποκοιμήθηκαν. Βλέπουν με έκπληξη να έρχεται ο Διδάσκαλός Τους για να τους σκουντήσει και να τους πει: «Κοιμάστε; Γρηγορείτε! Ο πόνος Μου είναι μεγάλος! Έρχεται η ώρα της σωτηρίας του κόσμου, αλλά και των δικών Μου παθών!». Μα εκείνοι δεν καταλαβαίνουν τα λόγια αυτά, όπως κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από την υπέρτατή Του θυσία.
Εκείνος ξανά απομακρύνεται και μέσα στο σκοτάδι του ελαιώνα, κάτω από τα λίγα άστρα που φωτίζουν τον ουρανό, γονατίζει και ταπεινά κλαίει… Κλαίει για τα παιδιά Του… Πονάει για τα παιδιά Του… Ο Βασιλιάς του κόσμου υποφέρει για τα παιδιά Του… Γονατίζει και προσεύχεται στον Πατέρα Του και Τον παρακαλεί: «Πατέρα Μου…». Δεν ξέρει τι άλλο να Του πει, μονάχα Τον φωνάζει γλυκά. Είναι οι ώρες που ο Γιός αναπολεί τον Πατέρα. Και ο Πατέρας Του, Του δίνει κουράγιο: «Κάνε λίγο υπομονή Γιέ Μου. Λίγο θα κρατήσει το μαρτύριο Σου, αλλά μεγάλη θα είναι η σωτηρία των παιδιών Σου! Εσύ θα υποφέρεις Γιέ Μου, για να πεις σε όλο τον κόσμο, ότι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν δεν υπάρχει, από το να θυσιάζεται ο Γονιός για το παιδί Του».
Και Εκείνος νιώθει όλη την αμαρτία του κόσμου να έρχεται πάνω στην πλάτη Του. Τότε επιτρέπει ο Θεός Πατέρας Του, να νιώσει ο Μονογενής Του Υιός, ο Γιός του ανθρώπου, ο Γιός της Μαριάμ, το πόσο βαριά είναι τελικά η αμαρτία, που η αγωνία Του και ο πόνος Του γίνονται ιδρώτας, τόσο πολύς, σαν θρόμβος αίματος και κλαίει... Η καρδιά Του σπαρταράει! Δεν είναι εύκολο μέσα στην αθώα Του καρδιά, να δει όλο το βάρος, όλη την απεραντοσύνη της αμαρτίας. Τόση μεγάλη ήταν η αμαρτία των ανθρώπων, τόσα πολλά τα λάθη, που ο Γιός της Μαριάμ λυγίζει και παρακαλεί τον Θεό Πατέρα Του: «Πατέρα Μου, δώσ’ Μου κουράγιο…». Και ο Πατέρας, Του λέει: «Κάνε λίγο υπομονή, Γιέ Μου αγαπημένε, Γιέ Μου αθώε…». «Που να ξέρατε εσείς οι άνθρωποι, συνεχίζει ο Θεός Πατέρας, ότι τον Γιό Μου τον Μονογενή, τον θεϊκό έρωτα της ψυχής, τον πολυαγαπημένο Μου, τον θησαυρό Μου, τον έστειλα σε σας στη γη, να γίνει άνθρωπος, για να σωθείτε εσείς».
Και ο Γιός σηκώνει τα μάτια Του στον ουρανό, θέλοντας να αγγίξει τα μάτια του Πατέρα Του. Τον κοιτάει κατάματα και Εκείνος Του δίνει κουράγιο. Εκείνη τη στιγμή πόσο γλυκιά είναι η ματιά του Θεού Πατέρα, την ώρα που χαρίζει δύναμη στον Γιό Του! Ο Ιησούς προσεύχεται μυστικά. Του δείχνει το πόσο λατρευτικά Τον αγαπάει ο Γιός Του, γιατί μόνο μια υπέρτατη θεϊκή λατρεία, θα μπορούσε να Τον κάνει να υποστεί το μαρτύριο, που τώρα βλέπει μπροστά Του. Ανυπομονεί πότε θα ανέβει πάλι στον ουρανό για να βρεθεί στην αγκαλιά του Πατέρα Του.
Όλοι οι Άγγελοι εξίστανται! Βλέπουν τον Παντοκράτορα και Παντοδύναμο Θεό να στέλνει τον Μονογενή Του Υιό στη γη για να υποφέρει. Ξεκίνησε το πάθος Του. Ήδη από μακριά ακούγονται οι φωνές των ανόμων. Όλοι εκείνοι που το πρωί Του φώναζαν «ωσαννά», τώρα είναι έτοιμοι να Τον δολοφονήσουν. Όλοι εκείνοι που έβλεπαν τις αναστάσεις, που έβλεπαν τις θεραπείες, που έβλεπαν την σωτηρία των απελπισμένων, που έβλεπαν την ελπίδα να περνά ανάμεσά τους, την χαρά να διαλύει τα σκοτάδια, δεν μπόρεσαν να δεχτούν το φως, δεν θέλησαν να γίνουν φωτεινοί, παρέμειναν στο σκοτάδι! Θεέ μου, τι πράγμα είναι αυτή η ψυχή του ανθρώπου; Να ξέρει που βρίσκεται η χαρά και με αγωνία να αναζητάει τη σκοτεινιά. Να ξέρει πως να σωθεί και μόνος του να καταδικάζει την δική του την ψυχή. Τι φοβερό πράγμα είναι αυτό! Από μακριά ακούγονται οι θόρυβοι. Οι μαθητές κοιμούνται. Πόσες φορές αλήθεια κι εμείς κοιμόμαστε και δεν νιώθουμε την αγωνία του Θεού. Δεν νιώθουμε την αγάπη Του. Δεν νιώθουμε το έλεος Του. Δεν νιώθουμε την ευσπλαχνία Του. Δεν νιώθουμε την μητρική λατρεία, που έχει για τον καθένα μας και κοιμόμαστε…
Η σύλληψη του Ιησού: Τα παιδιά έδεσαν τον Πατέρα τους…
Ο Ιησούς ήρθε τρείς φορές για να ξυπνήσει τους Μαθητές Του. Μα την τρίτη φορά όλοι πήδηξαν
πάνω! Ο θόρυβος ήταν έντονος! Οι Πραιτοριανοί ήρθαν για να συλλάβουν τον Αθώο! Εκείνος στέκεται μπροστά τους. Είναι τόσο μεγαλόπρεπος, είναι τόσο γλυκός, είναι τόσο τρυφερός, είναι τόσο στοργικός, που εκείνοι απορούν: “Ποιόν ήρθαμε τελικά να πιάσουμε; Αυτός είναι ο εγκληματίας, που μας διέταξαν να συλλάβουμε; Αυτός είναι ο κακούργος, που εμείς πρέπει στη φυλακή να ρίξουμε; Αυτός είναι το κάθαρμα, όπως έλεγαν οι Αρχιερείς και οι Ιερείς, που πρέπει να σταυρώσουμε;
πάνω! Ο θόρυβος ήταν έντονος! Οι Πραιτοριανοί ήρθαν για να συλλάβουν τον Αθώο! Εκείνος στέκεται μπροστά τους. Είναι τόσο μεγαλόπρεπος, είναι τόσο γλυκός, είναι τόσο τρυφερός, είναι τόσο στοργικός, που εκείνοι απορούν: “Ποιόν ήρθαμε τελικά να πιάσουμε; Αυτός είναι ο εγκληματίας, που μας διέταξαν να συλλάβουμε; Αυτός είναι ο κακούργος, που εμείς πρέπει στη φυλακή να ρίξουμε; Αυτός είναι το κάθαρμα, όπως έλεγαν οι Αρχιερείς και οι Ιερείς, που πρέπει να σταυρώσουμε;
Πόσοι αλήθεια από αυτούς, δεν είχαν συγγενείς που έγιναν καλά, άλλοι από αρρώστιες, άλλοι από δαιμονισμούς και άλλοι από χίλια δυο λάθη και πάθη; Και όμως μπροστά στις εντολές ο άνθρωπος γονατίζει. Δεν βλέπει την αλήθεια. Ήρθαν και Του πέρασαν στα χέρια σχοινί! Τον έδεσαν σαν κακούργο! Έπρεπε να Τον δέσουν, γιατί φοβόντουσαν μην φύγει! Μα ποιος να φύγει; Αυτός που άφησε τον ουρανό, για να έλθει στη γη, για τη σωτηρία των παιδιών Του;
Τα παιδιά έδεσαν τον Πατέρα…
Τα παιδιά έφτυσαν τον Πατέρα…
Τα παιδιά βλασφήμησαν τον Πατέρα…
Και όμως Εκείνος μέσα από την καρδιά Του τους έλεγε: «Σας αγαπώ λατρεμένα Μου παιδιά. Εγώ ήρθα να σταυρωθώ για σας. Εγώ ήρθα να υποφέρω για σας. Σας αγαπώ…». Και η καρδιά Του σκιζόταν, όπως σκίζεται η καρδιά ενός πατέρα, που λατρεύει θεϊκά, ερωτικά τα παιδιά του.
Εκείνοι Τον βλασφημούσαν! Εκείνοι Τον κακολογούσαν! Και Εκείνος μέσα από τα βάθη της καρδιά Του ικέτευε τον Θεό Πατέρα: «Πατέρα Μου, δεν ξέρουν τι κάνουν. Είναι τα παιδιά Μου, σώσε τα! Σπλαχνίσου τα!».
Εκείνοι Τον έβριζαν και Εκείνος τους συγχωρούσε! Εκείνοι Τον βλασφημούσαν και Εκείνος τους λάτρευε και έλεγε συνέχεια αυτές τις λέξεις: «Πατέρα Μου, μην στήσεις σε αυτούς την αμαρτία. Είναι τα παιδιά Μου, τα λατρεύω! Είναι τα δικά Μου παιδιά! Είναι οι καρδιές Μου! Είναι οι κόρες και οι Γιοί Μου! Είναι τα κρινολούλουδά Μου!».
Και ο Πατέρας δεν μπορούσε να μην συγκινηθεί από την αγάπη του Γιού στα παιδιά Του. Εξάλλου γι’ Αυτόν δεν είχε κάνει την κτίση; Γι’ Αυτόν δεν δημιούργησε τον κόσμο όλο; Στη δόξα του Υιού Του, δεν τα αφιέρωσε; Αυτόν δεν έβαλε Βασιλιά όλης της κτίσης; Τώρα ο Βασιλιάς υποφέρει για τα παιδιά Του, γιατί κάποιος άλλος πονηρός βασιλιάς κατόρθωσε να τα αρπάξει μέσα από τη δική Του αγκαλιά και τώρα με τη θυσία Του, θέλει να τα ξαναπάρει πίσω. Αναζητούσε μάταια σε ένα από τα παιδιά Του εκεί ένα χάδι, ένα γλυκό βλέμμα, μα δεν υπήρχε κανένας. Ακόμα και οι Μαθητές Του λιποψύχησαν, Τον εγκατέλειψαν, Τον άφησαν μόνο Του … Και όμως Εκείνος τους λάτρευε και αυτό το έλεγε και το ξανάλεγε: «Σας λατρεύω παιδιά Μου».
Εκείνοι Τον έσερναν με το ζόρι λες και ήταν ζώο. Άλλοι Τον γρονθοκοπούσαν! Άλλοι Τον κλωτσούσαν! Πόσες φορές δεν κόντεψε να πέσει κάτω με σπασμένα πλευρά από το ξύλο και από τους οδυρμούς και από τα κλοτσήματα των ανόμων στρατιωτών; Δεν σεβόντουσαν καν την ανθρώπινή Του φύση, λες και η ανθρωπιά ξαφνικά χάθηκε. Και Εκείνος μέχρι να φτάσει στο Πραιτόριο ήδη ήταν μωλωπισμένος, ήδη ήτανε δαρμένος, ήδη ήτανε κακοποιημένος. Μα Εκείνος έλεγε συνέχεια: «Σας αγαπώ παιδιά Μου! Δεν βλέπετε πόσο σας λατρεύω; Δεν βλέπετε πως η καρδιά Μου σκιρτάει από αγάπη για σας, έστω και αν εσείς Με βασανίζετε; Εγώ σας λατρεύω, έστω και αν εσείς Με βλασφημάτε. Εγώ σας λατρεύω, έστω και αν εσείς Με κάνετε να υποφέρω. Η καρδιά Μου πάλι για σας χτυπά γλυκά». Αλλά δυστυχώς εκείνοι δεν τα καταλάβαιναν…
Η γλυκιά Του Μάνα, έμαθε τα νέα και πόνεσε η καρδιά της και γονάτισε. Με πόνο και αναφιλητά σήκωσε τα μάτια στον Θεό Πατέρα και προσευχήθηκε: «Πατέρα, σε ικετεύω σπλαχνίσου τον Γιό μου..». Kαι ο Θεός Πατέρας με τη γλυκιά Του τη φωνή την παρηγορεί: «Βασίλισσά Μου, κάνε λίγο υπομονή, ο Γιός σου είναι και Γιός Μου. Όμως γι’ αυτό Τον έστειλα στη γη, για να σώσει τους ανθρώπους, τις εικόνες Του».
Τι άλλο αλήθεια θα μπορούσε να πει ο Νυμφίος της ψυχής μας, όταν βρέθηκε μπροστά στον Άννα και στον Καϊάφα; Μέσα στην καρδιά Του μόνο αυτό έλεγε: «Σας λατρεύω παιδιά Μου! Γιατί δεν καταλαβαίνετε την αγάπη που σας δίνω; Σας ζητάω μόνο να αγαπάτε τον Πατέρα Μου!». Μόνο αυτό έλεγε και ξανάλεγε ο Υιός της Παρθένου: «Μόνο τον Πατέρα Μου να αγαπάτε!». Δεν σκεφτόταν τον δικό Του πόνο. Δεν σκεφτόταν το τι υπέφερε. Σκεφτόταν μόνο τον Πατέρα Του, που Τον πλήγωναν τα παιδιά Του. «Τον Πατέρα Μου να αγαπάτε…», συνέχισε να λέει. Και ο Πατέρας πονούσε. Αλλά και η ευσπλαχνία του Πατέρα, δεν έφευγε από την παράκληση του Γιού. Έκτοτε ποτέ δεν ξανάφυγε από κοντά Του. Όποτε ο Γιός Του γονάτιζε, σαν μεσίτης Θεού και ανθρώπων, να Τον ικετεύσει, Εκείνος ό,τι του έλεγε ο Γιός Του το έκανε.
Πέστε Του απλά: «Υιέ του Θεού συγχώρεσέ μας».
Κι Εκείνος είναι έτοιμος όλα μας τα λάθη να συγχωρέσει
Κι Εκείνος είναι έτοιμος όλα μας τα λάθη να συγχωρέσει
Του παρέδωσε ο Θεός Πατέρας ολόκληρη την Εκκλησία στο Όνομά Του. Ονομάστηκε η Εκκλησία, το ποίμνιο Του. Όλος ο κόσμος, όλοι οι άνθρωποι ονομάστηκαν προς τιμή του Γιού Του «Χριστιανοί». Και ο καθένας από εμάς φέρνει ένα όνομα τόσο γλυκό, τόσο ιερό, το όνομα του Πολυαγαπημένου, το όνομα του Ερωτευμένου, Αυτού που μας ερωτεύθηκε και θυσιάστηκε για εμάς. Και εμείς σήμερα, πως μπορούμε αλήθεια να ατιμάζουμε αυτό το όνομα; Πως μπορούμε να παραβλέπουμε αυτό το άγιο όνομα που φέρουμε και ονομαζόμαστε Χριστιανοί;
Ξέρετε τι άλλο θέλει ο Νυμφίος της ψυχής μας από μας σήμερα; Μια καρδιά να χτυπάει μόνο για Εκείνον Τίποτα άλλο! Είναι έτοιμος όλα να τα συγχωρέσει, φτάνει να Του πούμε απλά: «Πατέρα μας, συγχώρεσέ μας. Γιέ του Θεού, Γιέ της Παρθένου, Γιέ δικέ μας γλυκέ συγχώρεσέ μας». Τι άλλο νομίζετε ότι θέλει ο Ιησούς; Να ακούσει λόγια γλυκά, σαν αυτά που Του έλεγε η Αγία Του Μαμά, η Παναγία. Τι του έλεγε η Μαμά Του; Τον φώναζε συνέχεια «Γιέ Μου και Θεέ Μου!».
«Γυναίκες, γίνετε εσείς οι συνεχίστριες της δικιάς Του στοργικής Μητέρας. Κι εσείς άντρες, αγαπήστε Τον, όπως Τον αγάπησε ο άγιος Ιωσήφ»
Πόσο όμορφο είναι τώρα, που ετοιμάζεται ξανά από τα βέβηλα σκοτεινά του Άδη τεχνάσματα, ο δεύτερος μεγάλος διωγμός Του, όπως λέει ο ουρανός, ο καθένας μας να μπορέσει να Τον αγαπήσει γλυκά. Αν είσαι πατέρας, αγάπησε Τον σαν τον Ιωσήφ. Αν είσαι μάνα, αγάπησε Τον σαν την δικιά Του Μάνα. Αν είσαι παιδί, γίνε φίλος Του και αδελφός Του. Πάντως άφησε την καρδιά σου να χτυπήσει γλυκά και πες Του τρυφερά, στοργικά, όπως φώναζε η γλυκιά Του η Μαμά: «Γιέ Μου και Θεέ Μου». Αυτό έλεγε συνέχεια.
Σήμερα αυτή την ώρα, τώρα που θα έρχεστε όλοι μαζί να Τον φιλήσετε, να Τον ασπαστείτε, ενώ θα ψάλουν οι ψάλτες, θέλω να φέρετε μαζί σας εκτός από τα λουλούδια που βλέπω να κρατάτε, θέλω να Του φέρετε την δικιά σας την καρδιά και να Του πείτε γλυκά: «Γιέ μου Σ’ Αγαπώ». Φωνάξτε Τον με τις ίδιες λέξεις, που Τον φώναζε η δικιά Του η Μαμά «Γιέ Μου» και Τον αγκάλιαζε τρυφερά και Τον κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά Της. Ελάτε τώρα εσείς και φιλήστε Τον γλυκά, όπως Τον φιλούσε Εκείνη.
Γίνετε εσείς οι γυναίκες, οι συνεχίστριες της δικιάς Του στοργικής Μητέρας και πέστε Του: «Μην
μας αξιώσεις, Γιέ Μου, ποτέ να Σε προσβάλουμε, ποτέ να Σε πικράνουμε. Βοήθησέ μας, όπως Σε αγάπησε η Μαμά Σου, έτσι και εμείς να Σ’ αγαπάμε».
Και εσείς άντρες πείτε Του απλά: «Όπως Σε αγάπησε ο Άγιος γέροντας Ιωσήφ, που Σε προστάτεψε Εσένα και τη Μαμά Σου, όταν ήσουνα μικρό Παιδί, έτσι και εμείς να Σε αγαπάμε από τα βάθη της καρδιά μας».
«Νυμφίε της ψυχής Μου, Σ’ αγαπώ»
Σήμερα τίποτα άλλο δεν θέλει ο Νυμφίος. Απλά δυο λόγια αγάπης βγαλμένα μέσα από την καρδιά. Σήμερα θα κοιτάξει το χτυποκάρδι μας! Το χτυποκάρδι της καρδιάς! Το χτυποκάρδι του έρωτα! Το χτυποκάρδι των παιδιών Του! Γι’ αυτό μια κουβέντα μόνο να Του πείτε: «Νυμφίε της ψυχής μου, Σ’ αγαπώ!». Αυτή είναι η πιο ωραία γλυκιά προσευχή σήμερα στον Νυμφίο! Είναι η προσευχή που και οι Άγγελοι ζηλεύουν! Αλλά είναι η προσευχή που δίνει χαρά στον Πατέρα, όταν θα βλέπει ότι ο Γιός Του θυσιάστηκε και τα παιδιά Του το αποδέχτηκαν. Ο καθένας από σας, δέχεται την υπέρτατή Του θυσία και η κάθε μια ψυχή, Τον καλεί πλέον από τώρα και στο εξής δικό της Βασιλιά.
Σήμερα αξίζει τον κόπο, ο καθένας να πει: «Βασιλιά της καρδιά μου, Ιησού! Θεέ της καρδιάς μου Ιησού! Αναπνοή της καρδιάς μου Ιησού! Ουρανέ της καρδιά μου Ιησού! Βασιλιά μου, από σήμερα Εσύ θα είσαι για μένα το παν!». Σήμερα αυτή η προσευχή, αυτή η υπόσχεση, θα είναι η πιο ωραία προσφορά στον Βασιλιά του παντός και της δικιά μας της καρδιάς. Εύχομαι τώρα που θα ψάλουν οι ψάλτες, να έρθετε όλοι να Τον φιλήσετε και να αφήσετε τα δικά σας μύρα, μαζί με την αγάπη της καρδιάς και τα λουλούδια που Του φέρατε.
Από σήμερα όμως η πιο ωραία προσφορά θα είναι, να αλλάξει και η δικιά μας η ζωή! Σήμερα αξίζει να αλλάξουμε ζωή! Σήμερα αξίζει να Τον έχουμε Βασιλιά μας! Σήμερα αξίζει να Τον λέμε συνέχεια Βασιλιά μας! Σήμερα αξίζει ποτέ να μην Τον βγάλουμε σαν Βασιλιά από την καρδιά μας! Γιατί Αυτός ο Βασιλιάς μας και Γιός μας και Θεός μας, θα είναι Εκείνος, που όταν μια μέρα κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτή τη γη και θα πετάξει η ψυχή μας στον ουρανό, φερμένη από τον φύλακα Άγγελό μας, μπροστά μας θα Τον δούμε και θα μας πει: «Καλώς ήρθες παιδί Μου! Καλώς ήρθες κοριτσάκι Μου! Καλώς ήρθες αγοράκι Μου! Αυτή την Βασιλεία των Ουρανών, την ετοίμασα για σένα, για να σου την χαρίσω παιδί Μου. Όπως εσύ Με δέχτηκες σαν Βασιλιά της καρδιάς σου, έτσι και Εγώ τώρα σαν βασίλισσά Μου, σαν βασιλόπουλό Μου, θα σε αφήσω στο ουράνιό Μου Βασίλειο». Σήμερα είναι η ώρα που υπογράφετε το συμβόλαιο της Βασιλείας: Εμείς σαν δικά Του παιδιά και Εκείνος σαν δικός μας Βασιλιάς.
Επίλογος
Εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, από σήμερα να μην ξεχάσετε ποτέ να Τον φωνάζετε: «Γλυκό Πατέρα και Βασιλιά! Θεέ της καρδιάς μου! Βασιλιά της καρδιάς μου! Πατέρα της καρδιάς μου!».
Γιατί αυτά που θα Του πείτε τώρα, θα τα ακούσετε μια μέρα, όταν θα έρθει ο Ίδιος να σας πάρει στην δικιά Του αγκαλιά. Εκεί θα ακούσετε να σας φωνάζει με τα ίδια λόγια, που Τον φωνάζετε τώρα εσείς. «Βασιλιά μου» Τον φωνάζετε; «Βασίλισσά Μου», «βασιλόπουλό Μου» θα σας πει.
«Πατέρα μου», Τον φωνάζετε; «Γιέ Μου» και «κοριτσάκι Μου γλυκό», Εκείνος θα σας πει.
«Θεέ της καρδιάς μου», Τον φωνάζετε; «Παιδάκι της καρδιάς Μου, Εκείνος θα σας πει.
Σήμερα αρχίζει για τον καθένα μας, ο πιο ωραίος δρόμος για την κατάκτηση της Ουράνιας Βασιλείας, που αρχίζει με την αγάπη και θα τελειώσει με την αγάπη. Μόνο που σήμερα την αγάπη μας θα την δείξουμε με δυο απλοϊκούς τρόπους: Με το να αφήσουμε τα όμορφα λουλουδάκια που μαζέψατε από τους αγρούς μπροστά στο Άγιο Του Πρόσωπο, αλλά και το δικό μας το γλυκό φιλί που θα του λέει: «Νυμφίε της ψυχής μου, Σ’ αγαπώ».
Η χάρις του Θεού να σας ευλογεί όλους! Αμήν.
Κήρυγμα πατρός Ελπίδίου (Ακολουθεία του Νυμφίου)
