Επανέρχομαι πάλι στον συλλογισμό μου και στην πικρή μου αυτή διαπίστωση:
-Πως είναι δυνατόν, Θεέ μου, να Σε πιστεύει, να νηστεύει, να προσεύχεται και να μην έχει γαλήνη;
-Ποιος άλλωστε θα νήστευε, αν δεν Σε πίστευε;
-Ποιος άλλωστε θα προσεύχετο, αν δεν Σε πίστευε;
-Ποιος θα μπορούσε να κάνει αυτές τις καλές πράξεις, αν δεν Σε πίστευε;
Κι Εκείνος απαντά γλυκά:
«Ναι, γιέ Μου, αλήθεια είναι όλα αυτά. Προσεύχονται, νηστεύουν, κάνουν καλές πράξεις, μιλούν για Μένα. Αλλά ρώτησέ τους:
-Με εμπιστεύονται;
Δεν αρκεί κάποιος να Με πιστεύει. Ρώτησέ τον, αν Με εμπιστεύεται!
Δεν αρκεί κάποιος να Με ομολογεί. Αλλά ρώτησέ τον, αν μπορεί να αφήσει και την ψυχή του στα χέρια Μου. Πόσες φορές κάθε μέρα ακούω προσευχές να Μου λένε:
“Θεέ Μου, Σε παρακαλώ, βοήθησέ Με εκεί. Κάνε Μου και αυτό. Σε παρακαλώ, έχω ανάγκη και το άλλο”.
Τρέχω την ώρα που είναι άρρωστοι. Τρέχω την ώρα που η τσέπη τους είναι αδειανή και Μου ζητάνε βοήθεια. Τρέχω εκεί που η σύγχυση των λογισμών έχει περιπλέξει την ψυχή τους και σκοτοδίνη επικρατεί παντού. Τρέχω πάντοτε όταν Μου ζητούν κάτι. Αλλά ρώτησέ τους, Μου λένε ποτέ “ας γίνει το θέλημά Σου”;
Μου λένε ποτέ “κάνε, Θεέ μου, αυτό που Εσύ ξέρεις για μένα”, ή Μου επιβάλουν το τι πρέπει να κάνω; Πόσες φορές σαν παιδιά επανίστανται, διαμαρτύρονται, φωνάζουν και πολλές φορές άδικα γεμάτοι ζήλεια και αγωνία Με κρίνουν λέγοντας: “Θεέ μου, δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις. Στον άλλο έδωσες πολλά, γιατί σε μένα έδωσες τόσα λίγα; Στον άλλο χαρίζεις αυτά, σε μένα γιατί δεν δίνεις τίποτα;”.
-Όλα αυτά που Μου λένε, δείχνουν εμπιστοσύνη; Εσύ τι λες;
Λες κι Εγώ, σαν Θεός, δεν ξέρω τι πρέπει να δώσω στο παιδί Μου και πρέπει το παιδί Μου να Μου καθορίσει “αυτό πρέπει να κάνεις Θεέ Μου, αν θες να είσαι Πατέρας Μου!”
Αυτός είναι, παιδί Μου, ο μεγαλύτερός Μου πόνος».
Απόσπασμα από κήρυγμα του π.ελπιδίου(Με πιστεύει αληθινά αυτός που Μ'εμπιστεύεται).
