Συνήθως εμείς οι άνθρωποι αγαπούμε πολύ την Παναγία. Απ’ όλους τους Αγίους πιο πολύ αγαπάμε την Παναγία. Την λατρεύουμε. Της έχουμε περισσότερο εμπιστοσύνη. Με λιγότερο φόβο καταφεύγουμε στην αγκαλιά της και γενικά αναζητάμε συνέχεια την πρεσβεία της, την προσευχή της, την δέησή της, την μεσιτεία της στον Χριστό, για να μας βοηθήσει.
Εγκωμιάζουμε εμείς την Παναγία, σαν Μάνα του Θεού, σαν Βασίλισσα ουρανού και γης, σαν πολλά πράγματα, που τα έχουμε μέσα μας και δεν ξέρουμε πώς να εκφράσουμε το μεγαλείο αυτής της υπέροχης γυναίκας.
Ο Θεός μας θέλει σαν βρέφη παραδομένα στη μητρική καρδιά της θεϊκής Του αγάπης
Πόσες φορές όμως θα ήθελα, να μπω στην καρδιά του μικρού της Γιού, του Ιησού, και να την δω με τα μάτια του δικού της Γιού. Η ψυχή ενός παιδιού είναι ένα ολόκληρο βασίλειο. Είναι το πιο αγνό, το πιο αθώο, το πιο τρυφερό βασίλειο, που υπάρχει στη γη. Είναι το βασίλειο που αρέσκονται οι Άγγελοι να μπαίνουν μέσα και να μένουν. Τα αθώα μάτια του βρέφους, η αγνή του καρδιά, η αμόλυντη ψυχή του, όλα αυτά συνθέτουν ένα παλάτι υπέροχο, που όλοι οι Άγγελοι ευαρεστούνται και οι δαίμονες το φοβούνται. Σπάνια δαιμόνιο πλησιάζει ένα αθώο παιδί. Δείτε, τι είπε ο Χριστός στο Ευαγγέλιό Του: «Αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, δεν θα μπείτε στην βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 18,3). Θέλει να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά, λόγω της αθωότητας, της αγνότητας, της καθαρότητας και της απόλυτης εμπιστοσύνης και αφοσίωσης, που έχει ένα παιδί στη μαμά του. Έτσι μας θέλει ο Χριστός, σαν τα βρέφη απόλυτα αφοσιωμένοι, με απόλυτη εμπιστοσύνη, πλήρως παραδομένοι στη μητρική καρδιά της θεϊκής Του αγάπης, για να απολαμβάνουμε συνέχεια το νέκταρ του θεϊκού Του έρωτα.
Πως μεγάλωσε η Αγία Άννα την μικρή Μαριάμ
Όταν οι γονείς της Παναγίας γέννησαν την μικρή Μαριάμ, το πρώτο που της δίδαξαν ήταν, ότι αυτοί δεν ήταν οι πραγματικοί της γονείς. Προσέξτε! Αυτοί που την γέννησαν της είπαν, ότι δεν είναι οι πραγματικοί της γονείς.
Τι υπέροχο και δυνατό σε μια μάνα, να αναγνωρίζει τον πραγματικό της ρόλο. «Εγώ, παιδί μου, είμαι η παραμάνα σου», έλεγε η μητέρα της Παναγίας στην ίδια. Και συνέχισε: «Η Μάνα σου και ο Πατέρας σου είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτόν θα αγαπάς. Αυτόν θα λατρεύεις».
Από μικρό παιδί, από την ηλικία του θηλασμού, φρόντιζε η μητέρα της να την θηλάζει με το νέκταρ της αγάπης της, αλλά και να της εμπνέει μέσα από το γάλα της το μεγαλείο εκείνο, που έχει μια μάνα, όταν διδάσκει ένα παιδί.
-Και πως το δίδασκε, αφού ήταν βρέφος;
-Πως δίδασκε την Μαριάμ η μάνα της, αφού ήταν μωρό;
Την δίδασκε με την προσευχή της.
Όπως κάτω από το απλό στοιχείο του νερού κρύβονται δύο αέρια, υδρογόνο και οξυγόνο και συντηρούν όλη τη ζωή του ανθρώπου, έτσι και η Αγία Άννα την πότιζε μυστικά με το οξυγόνο του θείου έρωτά της για τον Θεό.
-Ποιος μπορούσε να φανταστεί, ότι αυτό που αναπνέουμε, τον αέρα, το οξυγόνο, που κανείς δεν το υπολογίζει, που κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, πόσο απαραίτητο και χρήσιμο είναι στη ζωή μας; Μιλάμε για όλα τα άλλα εκτός από αυτό. Κι όμως αν δύο λεπτά σταματούσαμε να αναπνέουμε, θα είχαμε πεθάνει.
Φρόντιζε λοιπόν η μάνα της Παναγίας μαζί με το νέκταρ της τρυφερής της αγάπης, μαζί με το γάλα της, να την ποτίζει διαρκώς με το απαραίτητο οξυγόνο, με τον αέρα τον πολύτιμο, που ήταν η δική της αγάπη στον Θεό.
Όταν μια μάνα αγαπάει τον Θεό, τι κάνει;
Μεταφέρει μέσα από το γάλα της στο παιδί της, την αγάπη που έχει προς τον Θεό.
Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από σώμα και ψυχή. Το σώμα το βλέπουμε. Την ψυχή όμως, την βλέπουμε; Κι όμως υπάρχει και έχει ανάγκη να τραφεί παράλληλα με το σώμα.
Και η μάνα αυτή έτρεφε την μικρή της κόρη με την διαρκή προσευχή της. Κρατούσε στην αγκαλιά της το μωρό της και μιλούσε συνέχεια στον ουρανό για τον θησαυρό της. Έβλεπε στην αγκαλιά της το μωρό της και η καρδιά της γινόταν ένα με τον ουρανό για τη βασίλισσά της.
Την θήλαζε με δύο γάλατα: Το υλικό γάλα από τα στήθη της και το πνευματικό γάλα από τον θεϊκό έρωτά της. Την είχε παραδώσει στον Θεό.
Τι ωραίο πράγμα ο γονιός να μιμείται αυτήν την αγία μητέρα!
Αυτή λοιπόν η μικρή κόρη διδάχτηκε από πολύ μικρό κοριτσάκι, πώς να αγαπάει τον Θεό, πριν ακόμα αποκτήσει αυτοδυναμία συνείδησης, γιατί μέσα της ζούσε η πνευματική τροφή της μητέρας της.
Όταν μεγάλωσε αυτή η ευλογημένη κόρη, η μητέρα της η Άννα, συνέχεια της μιλούσε για το μεγαλείο του ουράνιου Βασίλειου του Πατέρα μας. Και η μικρή Μαριάμ ζούσε με την νοσταλγία πότε θα βρεθεί στο ουράνιο Βασίλειο του πραγματικού της Πατέρα.
Ο Θεός μέσα σ’ αυτή την κόρη, σ’ αυτήν την αθώα ψυχούλα επέτρεψε άγγελοι ορατά στα μάτια της να υπάρχουν και να Την υπηρετούν. Γι’ αυτήν ήταν τόσο απλό να βλέπει αγγέλους, όπως εμείς βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Και ζούσε συνέχεια με την αναμονή πότε θα βρεθεί στο ουράνιο Βασίλειο του πραγματικού της Πατέρα. Για την αθωότητά της, για την ευγένεια της ψυχής της, για την αγάπη που είχε στον Θεό, όλοι οι άγγελοι Την υπηρετούσαν σαν Βασίλισσα της γης, γιατί ήδη ο Θεός την είχε κάνει Βασίλισσά Του.
Πως ο μικρός Ιησούς έβλεπε με τα παιδικά Του μάτια την Μητέρα Του
‘Όταν μεγάλωσε και ήλθε πλέον η ώρα μέσα στα σπλάχνα της να δεχτεί τον Γιό του Θεού έβλεπε αγγέλους να υπηρετούν το Μικρό της, αλλά γι’ Αυτήν πάλι ήταν φυσικό.
Κανείς από μας δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το κοριτσάκι μεγάλωνε τον δικό της Γιό. Όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα. Μεγάλωνε η μικρή Μαριάμ, τον δικό της Γιό πάντοτε με την ίδια διδασκαλία, που την δίδαξε η δική της μάνα.
Από την ώρα εκείνη, που Τον ένιωσε μέσα στα στήθη της να ρουφά το νέκταρ της δικής της στοργής, δεν άφηνε μόνο να πίνει το γάλα της ο μικρός Ιησούς, αλλά άφηνε και την ολόθερμη ευχή της για το Βασιλόπουλό της, για το θησαυρό της. Τότε ο Θεός, τι έκανε;
Έστελλε θεϊκή αχτίδα από την καρδιά Του και έμπαινε μέσα στην καρδιά αυτού του μικρού κοριτσιού και γινόταν χάρις πολύτιμη, που μαζί με το υλικό γάλα αυτής της κοπέλας, θήλαζε ο ίδιος ο Θεός Πατέρας τον δικό Του Γιό. Αλλά ταυτόχρονα πλημμύριζε από τον θεϊκό έρωτα και την μικρή αυτή Παιδούλα.
Αν για μας ο Θεός Πατέρας είναι και Μάνα και Πατέρας, τότε πολύ περισσότερο για τον μικρό Ιησού, ο πραγματικός Του Πατέρας ήταν και Μάνα και Πατέρας γι’ Αυτόν. Αυτό το αντιλαμβανόταν η μικρή Μαριάμ, γι’ αυτό και τον μικρό της Γιό, Τον κρατούσε στα στήθη της και έβλεπε τον ουρανό. Τον κρατούσε στα στήθη της και μιλούσε γι’ Αυτόν στον ουρανό. Και όταν σήκωνε τα μάτια της στον ουρανό, μιλούσε μόνο για τον δικό της Βασιλιά.
-Πως λοιπόν ο μικρός Ιησούς να μην αγαπάει μια τέτοια Μάνα, που όλη ήταν δοσμένη στον θεϊκό έρωτα του δικού Του Πατέρα;
-Πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν ευτυχισμένος ένας Γιός, που έφυγε μακριά από τον δικό Του Πατέρα, τον πιο τρυφερό, τον πιο στοργικό, τον παγκόσμιο Πατέρα;
-Αν μπορούσε να δει κανείς με τα μάτια του την αλήθεια, πως θα ένιωθε να βλέπει να φεύγει ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, μακριά από τον Πατέρα Του, μακριά από τον ουρανό, για να κατεβεί στη γη;
-Αντιλαμβάνεστε τι εξορία φοβερή θα ήτανε;
Ευτυχώς μεριμνά ο δικός Του Πατέρας και κάνει την μικρή παιδούλα, να έχει την ίδια απέραντη αγάπη, που έχει ο ίδιος για τον Γιό Του, γιατί ο ίδιος φύτεψε μέσα σ’ αυτήν την μικρή Κόρη αυτό το μεγαλείο της απέραντης αγάπης.
Και η μικρή Μαριάμ μιλούσε στον μικρό της Γιό μόνο για τον δικό της Πατέρα. Και χαιρόταν ο Ιησούς γιατί μιλούσε η Μαμά Του για τον δικό Του Πατέρα, γι’ Αυτόν που είχε αφήσει στον ουρανό και ήλθε στη γη, για να επιτελέσει το δικό Του θέλημα.
-Πως λοιπόν να ξεχάσει ο μικρός Ιησούς αυτήν την καρδιά;
Και μόνο στο άκουσμα της λέξης Μαριάμ, η καρδιά Του χτυπούσε γοργά.
Ο Ιησούς, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Σαν άνθρωπος έπρεπε να γεννηθεί, να μεγαλώσει, όπως όλοι εμείς οι άνθρωποι, γιατί μόνο έτσι θα συντελείτο το μυστήριο της σωτηρίας και της λύτρωσής μας.
-Πως μπορεί να ξεχάσει αυτός ο μικρός Ιησούς την τρυφερότητα και την στοργή με την οποία Τον μεγάλωσε αυτή η Κόρη;
-Πως μπορεί να ξεχάσει, την αγάπη της ακόμη και όταν Τον άφηνε στο κρεβατάκι Του, όπως όλες οι μαμάδες;
Μόνο που Εκείνη δεν Τον άφηνε ποτέ μοναχό Του. Γιατί;
Όπου Τον είχε, εκεί γονάτιζε και μιλούσε συνέχεια στον ουράνιο Πατέρα, για τον δικό της θησαυρό.
Πόσο θα ήθελε ο Ιησούς όλες εσείς οι μάνες, να ζήσετε όπως η δική Του Μάνα!
Πόσο θα ήθελε εσείς οι μάνες, να μπορείτε να γονατίζετε, όπως η δική Του Μητέρα στο κρεβατάκι του παιδιού σας κι εκεί να προσεύχεστε για τον δικό σας γιο και για την δική σας κόρη! Πως να ξεχάσει ο μικρός Ιησούς, όταν ήταν μικρό παλικαράκι και ξυπνούσε τη νύχτα και έβλεπε την Μητέρα Του αντί να κοιμάται, να βρίσκεται δίπλα Του γονατισμένη και λουσμένη από θείο φως, να μιλάει στον ουρανό μόνο για Εκείνον;
Πώς να ξεχάσει αυτό το μικρό Παιδί την Μητέρα Του, που περνούσε όλες τις ώρες της ημέρας της τόσο ιερά, τόσο θεϊκά, γιατί πίστευε πως κάθε στιγμή, κάθε λεπτό ήταν μια ευκαιρία, ένα βήμα, για να χωθεί στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα της. Ήξερε η ίδια, πως όσο πιο πολύ θα χωνόταν μέσα στα βάθη της άπειρης στοργής και αγάπης του Θεού Πατέρα, έτσι θα έπαιρνε και τον μικρό της Γιό μέσα στα βάθη της απεραντοσύνης και της στοργής του ουράνιου της Πατέρα.
Έτσι λοιπόν την ένιωθε, την αγαπούσε και την λάτρευε, γιατί όπου και αν πήγαινε μόνο για τον Πατέρα της και τον Πατέρα Του μιλούσε. Ό,τι γινόταν και ό,τι έβλεπε μόνο δοξολογικός ύμνος έβγαινε από τα χείλη και την καρδιά της για τον ουράνιο Πατέρα. Ακόμα και όταν έβλεπε ένα καλό να γίνεται, παρατηρούσε πόσο πολύ χαιρόταν η παιδική Του Μανούλα.
Πόσο δόξαζε τον Θεό για το κάθε τι! Από τα χείλη της άκουγε λίγα λόγια και όποτε χρειαζόταν να μιλήσει, μόνο αγάπη έβγαζαν τα χείλη της, μόνο μέλι έβγαζε και δοξολογία στον Θεό.
Πόσο Τον συγκινούσε η βαθιά της ταπείνωση! Θεωρούσε τον εαυτό της τελευταίο απ’ όλους. Αγκάλιαζε από αυτή την θέση τους πάντες, σαν δικά της παιδιά. Πόσες φορές έβλεπε την ίδια αγάπη που είχε στον δικό της θησαυρό, στον Ιησού, η ίδια αγάπη να ξεχειλίζει απέραντα για όλα τα παιδάκια του κόσμου, που στο διάβα και στο πέρασμά της συναντούσε.
Πώς να μην συγκινείται η δική Του παιδική καρδιά, όταν έβλεπε την Μητέρα Του να είναι τόσο εύσπλαχνη για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και για τον κάθε άνθρωπο της αμαρτίας. Μήπως τα μάτια της, δεν είχαν δει τα λάθη των ανθρώπων; Μήπως τα μάτια της και η καρδιά της δεν πονούσε, όταν έβλεπε ανθρώπους να κάνουν πράξεις, που δυσαρεστούσαν τον Θεό Πατέρα;
Μήπως δεν έβλεπε ο μικρός Ιησούς την Μητέρα Του, να περνάει μπροστά από ανθρώπους οι οποίοι έβαζαν σαν στόχο στη ζωή τους, να βρίσκονται μακριά από τον Θεό και αγκαλιά με τον Εωσφόρο, κάνοντας συνειδησιακά και με την θέλησή τους λάθη που δεν άρεσαν στον Θεό; Και τότε, τι έκανε αυτή η παιδική Μανούλα; Τι έκανε αυτή η κόρη Μαριάμ;
Δύο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της και ικέτευε τον Θεό:
«Σε παρακαλώ, Πατέρα μου, συγχώρεσε αυτόν τον άνθρωπο».
Όταν οι άλλοι έπιαναν πέτρες για να λιθοβολήσουν τις γυναίκες τις άθλιες και τις άσωτες, γιατί αυτός ήταν ο Μωσαϊκός νόμος της εποχής εκείνης, τότε δυο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της και ικεσία έκανε στον Θεϊκό Πατέρα της, να σπλαχνιστεί την χαμένη και πληγωμένη Του εικόνα.
-Πως λοιπόν αυτός ο μικρός Ιησούς, να μην αγαπήσει μια τέτοια Μάνα;
-Και πως θα μπορούσε ο ίδιος να ζήσει διαφορετικά, όταν μια τέτοια Μάνα Τον καθοδηγούσε στον δρόμο της αρετής, αγνοώντας πως Αυτός που κρατούσε από το χεράκι, που κρατούσε στην αγκαλιά και Τον θήλαζε, που Τον γέμιζε με τα χάδια και τα φιλιά της, ήταν ο ίδιος ο συνδημιουργός του Θεού Πατέρα;
Αλλά γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί τα λέμε;
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, μεγαλύτερη ευτυχία από ένα παιδί, με καμάρι να ομολογεί: «Αυτή είναι η Μαμά Μου. Αυτή είναι η Αγία Μου Μαμά».
Και πράγματι, όταν ο ίδιος ο Ιησούς γονάτιζε, για να ευχαριστήσει και να δοξολογήσει τον Θεό Πατέρα, τίποτα άλλο δεν έκανε από το να Τον ευχαριστεί, που έκανε την εξορία Του στη γη, να είναι στο ελάχιστο υποφερτή, επειδή Του είχε δώσει την πιο γλυκιά Μάνα.
«Γιατί δεν μοιάζετε με την Μαμά Μου;
Αυτήν την Μάνα θέλει να προβάλει σε σας και να πει σε όλες εσάς τις μάνες:
-Γιατί δεν μοιάζετε με την Μαμά Μου;
-Γιατί δεν θέλετε να ζήσετε, όπως έζησε η Μαμά Μου;
-Γιατί δεν θέλετε να την κάνετε εσείς Βασίλισσάς σας, όπως την έκανα κι Εγώ, Βασίλισσα Μου;
Γιατί δεν θέλετε εσείς, να έχετε σαν ίνδαλμα, σαν πρότυπο στη ζωή σας, την πιο γλυκιά Μάνα του κόσμου;
Αν μπορούσε τώρα να βρίσκεται εδώ ανάμεσα μας, που όντως αόρατα βρίσκεται εδώ, με λόγια σωματικά να πει στον καθένα, θα έλεγε μονάχα μια φράση:
Πόσο θα ήθελα να ζει μέσα σε σας, η δικιά Μου Μαμά!
-Πόσο δύσκολο είναι να ζει μέσα σε σας η δικιά Του η Μαμά;
-Είναι δύσκολο ή εύκολο;
-Εύκολο.
-Πως μπορεί να γίνει, αν είναι τόσο εύκολο;
Αν ήταν δύσκολο, δεν θα την πρότεινε ο Ίδιος.
Αν είναι εύκολο, τότε γιατί δεν θέλετε να το κάνετε;
Θα μου πείτε, δεν ξέρετε τον τρόπο και τον δρόμο. Φτάνει να θέλεις να την γνωρίσεις αυτή την υπέροχη Γυναίκα και να ζήσεις, όπως έζησε Εκείνη.
-Πότε Την είδατε να μιλά και να φωνάζει;
-Πέστε μου, πότε;
Απλά λοιπόν κι εσείς, ούτε να μιλάτε πολύ, ούτε να φωνάζετε.
-Πότε Την είδατε να ζει με περιέργεια, με ζήλια ή με φθόνο, ή με κακία ή με λόγια κατακριτέα;
-Πότε Την είδατε;
-Ποτέ.
-Τότε, γιατί εσείς θέλετε να ζείτε αντίθετα από αυτήν την Γυναίκα;
Αν θέλετε να της μοιάσετε απλά, γίνετε σιωπηλές. Σιωπηλές στα λόγια και στα πάθη. Αυτή ζούσε μόνο για τον Θεό. Ζήστε κι εσείς μόνο για τον Θεό.
Ζήστε το μεγαλείο της μάνας. Να της μοιάσετε.
Κι όσες ήσαστε κοριτσάκια και μια μέρα θα γίνετε μάνες, βάλτε Αυτήν σαν πρότυπο στη ζωή σας. Αν θέλετε να Της μοιάσετε, μιμηθείτε την σεμνότητα και την ευσπλαχνία της.
«Εκείνη είναι ανάμεσά σας και σας φωνάζει δικές της κόρες»
Τι άλλο θα μπορούσα να πω, για αυτήν την μικρή κοπέλα, που είναι ανάμεσά μας τώρα εδώ, τόσο απλά όσο και τόσο υπέροχα.
Τι θα θαυμάζατε περισσότερο από μια Βασίλισσα, που όλος ο κόσμος την εγκωμιάζει και την προσέχει, κι όμως Εκείνη θέλει να είναι τόσο απλά ανάμεσά σας και να σας φωνάζει δικές της αδελφούλες, δικές της κόρες;
-Έχετε την αίσθηση ότι δεν το λέει και δεν το κάνει;
-Ναι.
-Γιατί το λέει;
Γιατί αναγνωρίζει, ότι όλοι οι άνθρωποι, είμαστε αδέλφια ενώπιον του Θεού Πατέρα. Αλλά όμως σας αναγνωρίζει και σαν κόρες της, γιατί κάθε ώρα και κάθε στιγμή της αφιερώνετε την ικεσία και την προσευχή για σας και για το σπίτι σας.
«Εκείνη θα σας διδάξει τον ρόλο της σωστής μάνας»
Να γίνετε οι καλύτερες μαμάδες.
Να γίνετε οι πιο γλυκές μάνες που υπάρχουν στη γη!
Να της μοιάσετε! Γιατί θα ήθελε μέσα από την μητρότητά σας να βγαίνει, όχι πλέον η ανόητη συμπεριφορά μιας γυναίκας, που μόνο κρίνει, σχολιάζει, βλαστημάει, συμπεριφέρεται με αγένεια, που η ζωή της είναι τέτοια που οι άλλοι την αποστρέφονται. Αυτή είναι η μάνα η καλή;
-Όχι.
Θα ήθελε ένα πράγμα να ζήσετε, την ευγένεια της καρδιάς.
Μάνα γλυκιά είναι αυτή που ξέρει να λέει λίγα λόγια.
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που ξέρει να αγαπά όλα τα παιδιά.
Και αν τα αγαπάει έτσι, αλήθεια με ποιο κουράγιο μπορεί να τα κρίνει, να τα σχολιάσει, να τα συκοφαντήσει, ή να πει οτιδήποτε άλλο κακό;
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που έχει σεμνότητα.
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που δεν προβάλλει τον εαυτό της και λέει:
«Εγώ είμαι, κι εσείς είσαστε μετά από μένα».
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που είναι ταπεινή.
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που παίρνει την τελευταία θέση για χάρη του Χριστού, για χάρη του Θεού Πατέρα.
Μάνα γλυκιά είναι αυτή, που γίνεται πρότυπο στη ζωή του παιδιού της. Μάνα σωστή είναι αυτή, που προσεύχεται για τον γιο και το κοριτσάκι της. Μάνα σωστή είναι αυτή, που θα κάνει πολλές θυσιαστικές πράξεις μόνο και μόνο για να ευλογήσει ο Θεός τον θησαυρό της. Με λίγα λόγια, μάνα σωστή είναι αυτή, που ένα σκοπό έχει βάλει στη ζωή της: Να πάρει το παιδί της από τη γη και να το βάλει στην καρδιά του Θεού.
Αυτός είναι ο ρόλος της σωστής μάνας. Γιατί αυτή η μάνα ξέρει ότι δεν είναι η πραγματική μάνα, αλλά είναι μια παραμάνα. Κάθε μάνα πρέπει να αναγνωρίζει, ότι η ψυχή κάθε παιδιού της δεν της ανήκει, αλλά ο Θεός την έβαλε να διαχειριστεί με σύνεση και με σοφία την ψυχή που της παραδόθηκε. Γι’ αυτό, αυτά που θα λέει πάντα, δεν θα είναι τα δικά της πιστεύω, αυτά που νομίζει ότι απόλυτα είναι σωστά, αλλά πάντα σαν βάση θα έχει το θέλημα του Θεού, γιατί θα αναγνωρίζει μέσα στη ψυχή του παιδιού της την εικόνα του Θεού. Την εικόνα που της δόθηκε, να την μεγαλώσει, να γίνει αγία εικόνα και να την ξαναπαραδώσει στον Θεό Πατέρα.
-Καταλαβαίνετε ποιος είναι ο ρόλος της σωστής μάνας;
-Ναι.
«Αναλογιστείτε σήμερα εάν ήσασταν καλές μάνες»
Γι’ αυτό, αναλογιστείτε εσείς σαν μάνες, τι κάνατε για τα παιδιά σας.
Αναλογιστείτε εσείς σαν μάνες, πως ζήσατε.
Αναλογιστείτε εσείς σαν μάνες, αν της μοιάσατε, ή αν αντίθετα διδάξατε τα παιδιά σας.
Ξέρω, πως θα απογοητευτείτε αν το σκεφτείτε αυτό.
Ξέρω, ότι πολλές φορές θα κλάψετε, αν αφήσετε το μυαλό σας να σκεφτεί πόσες φορές ζήσατε έτσι, που κάθε άλλο παρά σωστή μάνα ήσασταν, γιατί το παιδί έπαιρνε το πιο κακό παράδειγμα.
Της μάνας που ήταν κουτσομπόλα.
Της μάνας που ήταν αγενής.
Της μάνας που ήταν συκοφάντης.
Της μάνας πουν αντί να αγαπάει τον Θεό, τιμούσε περισσότερο τα είδωλα των εθνών. Μιας μάνας που ποτέ δεν έμαθε το παιδί της να προσεύχεται.
Ποτέ δεν του έμαθε να αγαπάει τον Θεό, γιατί η ίδια Τον αγνοούσε και ήθελε επιδεικτικά να το ομολογεί και να το λέει.
Πόσες φορές δακρύσατε για τη σωτηρία της ψυχής του παιδιού σας;
Πολλές φορές κλάψατε, αν δεν είχατε καλό φαγητό να του δώσετε ή ωραία ρούχα να το ντύσετε ή σε ωραίους παιδότοπους να το πάτε για να παίξει.
-Πότε όμως δακρύσατε για τη ψυχή του παιδιού σας;
-Πότε κλάψατε για τη ψυχή του παιδιού σας;
Κι όμως, πάντα είχατε να πείτε: «Μα, δεν έκανα κανένα κακό. Εγώ το μεγάλωσα το παιδί μου μια χαρά, με όλες τις χαρές του κόσμου».
Χαρές του κόσμου είναι όλα αυτά τα υλικά που πάντα προβάλλετε στο παιδί σας και αγνοούσατε επιδεικτικά τη ψυχή του;
-Πότε διδάξατε το παιδί σας, ότι του χαρίζεται άγγελος την ώρα της βάπτισής του, που τον συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή; Δεν ξέρετε ότι αυτός ο άγγελος τον αγκαλιάζει τόσο σφιχτά και ζητάει συνέχεια από σας να ενεργοποιήσετε την δύναμή του, για να προστατεύει το μωρό σας;
-Πότε γονατίσατε για να του πείτε, ότι εσείς είσαστε οι παραμάνες και ότι ο ουρανός είναι το Βασίλειό του, που πρέπει εδώ να ζήσει έτσι, ώστε μια μέρα να βρεθεί εκεί;
Αντίθετα, τι του είπατε εσείς πολλές φορές;
«Να χαρείς, παιδί μου, τη ζωή σου. Να χαρείς τους έρωτές σου. Να χαρείς τις ηδονές σου. Να χαρείς τα σαρκικά σου. Να χαρείς όλα εκείνα, που κάθε άλλο σε οδηγούν στον ουρανό, αλλά στον Άδη».
-Και τι κερδίσατε λέγοντας όλα αυτά στο παιδί σας;
-Τι κερδίσατε με το να ομολογείτε, όχι μόνο με τα λόγια σας, αλλά και με τη ζωή σας, ότι δεν υπάρχει Θεός;
Θα μου πείτε: «Μα ποτέ του είπαμε, ότι δεν υπάρχει Θεός»;
Κι εγώ σας ρωτώ:
-Πως το ομολογούσατε αυτό;
-Με το να επιδίδεστε όσο το δυνατόν περισσότερο σε όλα τα κοσμικά και υλικά;
-Με το να έχετε αγωνία μόνο στα υλικά και το παιδί σας να έχει αγωνία μόνο πώς να επιβιώσει υλικά;
-Πότε λοιπόν το διδάξατε για την αξία της ψυχή του; Για τον άγγελό του; Για τους Αγίους; Για όλους αυτούς που αγάπησαν τον Θεό;
-Πότε τα κάνατε αυτά;
-Πότε τα είδατε τα παιδιά σας με τη δική σας αγαπητική διάθεση που είχατε για τον Θεό, να έρχονται τώρα με την θέλησή τους, να πάρουν το Σώμα και το Αίμα Εκείνου, που πρέπει να γίνουν ένα, για να γίνουν και στον ουρανό μια μέρα ένα;
-Πως ο ουρανός θα υποδεχτεί αυτά τα παιδιά, που τώρα δεν Τον ξέρουνε;
-Πόσα παιδιά ομολογούν τον Χριστό, ότι είναι ο Γιός του Θεού και δικός τους Βασιλιάς;
-Πόσα παιδιά σήμερα ομολογούν, ότι δεν είναι η πραγματική ζωή αυτή, αλλά είναι η αιώνια ζωή;
-Πόσα παιδιά πιστεύουν, ότι επιτέλους δεν μπορούμε να ζούμε έτσι, γιατί αυτή είναι ψεύτικη ζωή και μετά από λίγο θα φύγουμε από αυτήν, για να βρεθούμε στην αληθινή ζωή;
-Πόσα παιδιά το ξέρουνε αυτό;
Για πηγαίνετε να δείτε όλα αυτά τα νυχτερινά κέντρα που είναι γεμάτα από παιδιά. Ζουν έτσι καταστρέφοντας τη ψυχή τους με τον πιαστούν στο δόκανο της σαρκικής ηδονής, που κατάφερε ο σατανάς με τέχνη να τους περάσει και να τους πει:
«Μην στεναχωριέσαι. Άσε την άλλη ζωή. Αυτά είναι λόγια των παπάδων. Έλα να χαρείς τη δικιά μου τη ζωή».
Όλα αυτά τα παιδιά βρίσκονται σε κάποια κέντρα, που αν τολμήσετε να πάτε να τα δείτε, τότε θα καταλάβετε πόσο λάθος συμπεριφερθήκατε στη ζωή σας και τι λάθος μηνύματα και διδασκαλία δώσατε στο παιδί σας, γιατί εκείνα τα κέντρα είναι γεμάτα! Και απ’ έξω δεν υπάρχουν πολλοί δαίμονες. Ένας αρκεί για να τους κάνει όλους ζάφτι, για να τους κάνει ό,τι θέλει, γιατί είναι ήδη όλοι πιασμένοι στο δόκανο του Άδη.
Κι εγώ ερωτώ τώρα:
-Τι διαφορά υπάρχει σ’ Αυτήν την Μάνα με όλες τις άλλες που θέλουν να λέγονται μάνες;
-Ποια είναι τελικά η μάνα; Μάνα είναι και το γατάκι που γεννάει.
-Αυτό είσαστε εσείς;
-Όχι.
Μάνα είναι και το σκυλάκι. Μάνα είναι και η αγελάδα. Μάνα είναι και το κάθε ζωάκι. Σ’ αυτά όμως τα ζωάκια δεν υπάρχει ψυχή. Δεν ενδιαφέρεται η μάνα για τη ψυχή τους. Μόνο τα μεγαλώνει, τα τρέφει και τα διώχνει. Δεν έχει να τους διδάξει τίποτα για τη ψυχή.
Πόσο φοβάμαι πως μια μέρα θα είμαστε αναπολόγητοι, όταν μας πει ο Θεός:
-Εσείς, πως συμπεριφερθήκατε;
-Σαν λογικά όντα, σαν άνθρωποι, που σας είπα ότι έχετε ψυχή;
Ή σαν άλογα ζώα που ήξεραν ότι δεν είχαν τίποτα άλλο εκτός από το σώμα;
Τέτοιες μέρες, τέτοιες στιγμές, που λατρεύουμε την Παναγία μας σαν Μάνα, θα ήθελα όχι μόνο να φεύγει το μυαλό σας στα εγκώμιά της, αλλά να αναπολείτε και τη δική σας τη ζωή πόσο σωστή ήτανε για το δικό σας το παιδί.
Θέλω εσείς οι γυναίκες σήμερα να φύγετε προβληματισμένες εάν ήσασταν καλές μάνες. Εάν μπορέσατε να διδάξατε στους θησαυρούς σας τον ουρανό. Αν όχι, τότε σκεφτείτε πρώτα πόση λύπη δώσατε στον Θεό και μετά αφήστε τη ψυχή σας να πικραθεί.
«Αποκαταστήσετε το λάθος που κάνατε στα παιδιά σας και γίνετε ξανά καλές μάνες»
Σήμερα θέλω να φύγετε από εδώ με ένα αίσθημα, να γίνετε ξανά μάνες!
Σήμερα θέλω να φύγετε από εδώ με ένα αίσθημα να αποκαταστήσετε το λάθος που κάνατε σαν μάνες στα παιδιά σας. Και αυτό θα το κάνετε μόνο, εάν μάθετε να γονατίζετε. Το παιδί δεν θέλει πολλά λόγια. Το παιδί θέλει προσευχή. Τα πολλά λόγια είναι χαμένος αέρας. Το παιδί θέλει το παράδειγμά σας. Θέλει να βλέπει τη μαμά του να μιλάει συνετά. Να σκέφτεται φρόνιμα. Να αγαπάει ευσπλαχνικά. Να συμπεριφέρεται ευγενικά.
Εάν αυτά τα προσέξετε και από τώρα ξεκινήσετε, να είσαστε σίγουροι για ένα πράγμα:
Ότι σήμερα θα δώσετε την μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να νιώσει μια Μάνα. Μια Μάνα που είναι Βασίλισσα ουρανού και γης.
Εγώ σήμερα αυτό σας εύχομαι ολόψυχα, να γίνετε μάνες. Και η μάνα γίνεται κάποια με την προσευχή.
Ποτέ δεν είναι αργά! Όσο πολεμάμε εδώ στη γη, ποτέ δεν είναι αργά! Όσο έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και περπατάμε και η καρδιά μας χτυπά, ποτέ δεν είναι αργά!
Ποτέ δεν είναι αργά! Όσο πολεμάμε εδώ στη γη, ποτέ δεν είναι αργά! Όσο έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και περπατάμε και η καρδιά μας χτυπά, ποτέ δεν είναι αργά!
Αγωνιστείτε από σήμερα να γίνετε καλές μάνες. Αυτή είναι η ολόθερμή μου ευχή. Μια ευχή που ξέρω ότι θα χαροποιήσει πάρα πολύ την Μάνα του ουρανού, την Μάνα όλου του κόσμου, την Μάνα και την Βασίλισσα ουρανού και γης, την Παναγία μας.
Θέλω να την αγαπάτε σαν Μάνα σας. Είναι η μόνη Μάνα όλου του κόσμου.
Κάθε παιδί έχει δυο μάνες. Την μάνα που τον γέννησε και την μάνα του Θεού.Αυτή είναι η Παγκόσμια Μάνα.
Όμως η ίδια αυτή Μάνα λέει στο κάθε παιδάκι και στην κάθε μάνα:
«Να αγαπάς, παιδί μου, τη μαμά σου, που σε γέννησε, όπως ο Γιός μου με λάτρευε. Κι εσείς οι μάνες πρέπει να αποδώσετε στο παιδί αυτό, ότι του αξίζει: Την αθωότητά του ξανά. Την απλότητά του. Την αγιοσύνη Του. Την χάσανε τα παιδιά μας με τον λαθεμένο τρόπο που ζήσατε εσείς οι μάνες»
Επίλογος
-Τι λέτε, είναι ψέματα αυτά που λέω ή αλήθειες;
-Αλήθειες.
Σκεφτείτε τα αυτά και ό,τι είναι λάθος πετάξτε το. Ό,τι είναι αλήθεια, κρατήστε το.
Σήμερα θέλω από εδώ να φύγετε όλες εσείς οι γυναίκες, που είσαστε μάνες, με μία απόφαση: Να γίνετε ξανά μάνες.
Και όσα κοριτσάκια είσαστε έτοιμες για γάμο, αυτό να σκέφτεστε:
Το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει ο Θεός στη γη είναι ο θεϊκός μητρικός έρωτας. Να ζει ένας άνθρωπος τόσο θεϊκά, μητρικά, όσο ο Θεός αγαπάει όλους εμάς.
Σας εύχομαι όσες θα παντρευτείτε, γιατί υπάρχουν ανάμεσά σας κοπέλες που είναι ήδη αρραβωνιασμένες, να γίνετε καλές, γλυκές, χρυσές μάνες. Αυτή είναι η ολόθερμή μου ευχή.
Η χάρις του Θεού να σας ευλογεί όλους. Αμήν.
